Κ. Μιχαήλ: “Δεν την φοβάμαι τη Χρυσή Αυγή”

Η Κωνσταντίνα Μιχαήλ που φέτος πρωταγωνιστεί στα “Κόκκινα φανάρια” και υποδύεται επί σκηνής το σπαραγμό μιας γυναίκας που τόλμησε να πιστέψει στην αγάπη, μίλησε στο “Πρώτο Θέμα” για την απόφαση της να πει το “ναι” στην παράσταση, το γάμο άλλα και τη Χρυσή Αυγή!

“Κόκκινα φανάρια”. Γιατί είπες το “ναι”;
Κατ΄αρχάς επειδή είναι δουλειά του Ρήγου, με τον οποίο συνεργάζομαι άψογα τα τελευταία δύο χρόνια και του οποίου σέβομαι και θαυμάζω την άποψη για τα καλλιτεχνικά πράγματα. Στη συνέχεια επειδή ήταν Εθνικό, που σήμαινε για μένα αποκατάσταση των πραγμάτων και τέλος, διότι ο ρόλος της πόρνης είναι ιδιαίτερα δελεαστικός.

Για να υποδυθείς την πόρνη αρκούν μόνο οι υποκριτικές ικανότητες;
Όχι, για να μη σου πω ότι βλάπτουν κιόλας. Ο ρόλος αυτός απαιτεί ένστικτο και την ικανότητα να καταλάβεις τις ότι αυτές οι γυναίκες, που επιβιώνουν σε ένα τόσο σκληρό ανδρικό περιβάλλον, που τις χρησιμοποιεί για να τις πετάξει μετά, αναπτύσσουν ένα τέτοιο κέλυφος αντίστασης απέναντι στην πρωτόγνωρη ανάγκη του να αγαπήσουν και να αγαπηθούν που δεν σπάει με τίποτα. Γι΄αυτό και επί σκηνής κατάρρευση μου, όταν η ελπίδα της αγάπης ματαιώνεται, είναι τόσο ακραία και συντριπτική που δεν περιγράφεται με λέξεις.

Πόρνη γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Νομίζω και τα δύο. Υπήρξε η Γκαμπριέλα που έγραψε και βιβλίο δηλώνοντας “ γεννήθηκα πόρνη”, υπάρχει και η “Μυρσήνι¨των “Κόκκινων Φαναριών” που υποστηρίζει ότι τίποτα δεν άξιζε περισσότερο από το τομάρι μας και υπάρχουν και γυναίκες που γίνονται πόρνες, και μάλιστα με πολύ βίαιο τρόπο. Γυναίκες πάρα πολύ πονεμένες, οι οποίες δεν έχουν διέξοδο. Από κει και ύστερα υπάρχει η πόρνη στο κορμί, η πόρνη στη ψυχή και η πόρνη στο μυαλό.

Κάτω από ποιες συνθήκες θα μπορούσες να γίνεις πόρνη;
Δεν μπορώ να απαντήσω υποθετικά. Ωστόσο πιστεύω ότι η συγκεκριμένη δουλειά έχει περάσει ως φαντασίωση από το μυαλό όλων των γυναικών, αλλά από την πιο ωραιοποιημένη πλευρά της: να μας “πληρώσει” ο άνδρας που θέλουμε, ώστε να εμφανιστούμε μπροστά του με το ιδανικό outfit και το ανάλογο χρώμα στη ζαρτιέρα. Κάτι σαν την Τζούλια Ρόμπερτς στο “Pretty Woman” ή τη Μελίνα Μερκούρη στα “Παιδιά του Πειραιά”. Ωστόσο τη στιγμή που ένας άνδρας θα τολμήσει να να μας αντιμετωπίσει σαν πόρνες, είμαστε έτοιμες να του βγάλουμε τα μάτια.

Εσύ δεν θέλεις να κάνεις οικογένεια;
Μπορεί να παντρευτώ μεγάλη. Όσον αφορά στα παιδιά, δεν προλαβαίνω πια και από την άλλη, δεν άκουσα ποτέ την καμπάνα της μητρότητας. Αγαπώ πάρα πολύ τα παιδιά , αλλά ποτέ δεν με απασχόλησε να γίνω μάνα.

Τη Χρυσή Αυγή, ως θεατρική πόρνη δεν τη φοαβάσαι;
Όχι, δεν τη φοβάμαι. Ως κόρη στρατιωτικού και απόφοιτος Θεολογίας ζω από πολύ μικρή μια κατάσταση πειθαρχίας και απόλυτης άποψης για τα πράγματα. Μεγαλώνοντας σε διάφορες γειτονίες έζησα και με Χρυσαυγίτες και με σκληροπυρηνικούς φασίστες και με εξτρεμιστικά στοιχεία και αλλοδαπούς, με αποτέλεσμα όταν περνώ σήμερα ανάμεσα τους να αισθάνομαι διάφανη. Ούτε ο φασίστας Χρυσαυγίτης είναι σε θέση να πει ποιος είναι υπάνθρωπος και που θα ζήσει, ούτε ο εξαθλιωμένος αλλοδαπός έχει το δικαίωμα να σκοτώσει επειδή πεινάει. Αν θέλει κάποις να με δείρει επειδή είμαι πόρνη ας έρθει.