Κ. Ρένεση: Είμαι μοιραία γυναίκα κι αφήνομαι στον έρωτα!

Μικρή ήθελες να γίνεις ηθοποιός;
Όχι. Βασικά, απʼ όσο θυμάμαι, μικρή δεν ήθελα να γίνω τίποτα. (γέλια) Από μικρή σπούδαζα μουσική, πιάνο, πήγαινα μπαλέτο. Αλλά δεν πίστευα ποτέ πως θα ασχοληθώ επαγγελματικά. Και για το λόγο αυτόν άλλωστε πήγα στην Ιταλία, για να σπουδάσω Ιατρική.

Ποια ειδικότητα θα ήθελες να ακολουθήσεις;
Δεν είχα καταλήξει… Πάντως, θα ήταν μια χειρουργική ειδικότητα. Είτε μαιευτήρας, που είναι ο μπαμπάς μου, είτε πλαστικός χειρουργός ή νευροχειρουργός. Είχα μπαμπά γιατρό, παππού γιατρό. Από μικρή ήμουν μέσα στα χειρουργεία, είχα πολλά τέτοια ερεθίσματα. Έβλεπα τον μπαμπά μου μες στο χειρουργείο από την τζαμαρία.

Και πώς ξεθώριαζε αυτή η γοτεία;
Δεν ξεθώριασε. Απλά, ενώ ήμουν ένα παιδί με φυσική κλίση στις θετικές επιστήμες, από μαθηματικά και φυσική μέχρι ανθρωπολογία, η φύση μου δεν είναι τόσο “της καλογερικής”. Δεν μπορούσα να αφοσιωθώ για πολύ καιρό πάνω σ’ένα βιβλίο. Η Ιατρική απαιτεί “καλογερική”.

Θα θυσίαζες εσύ τη δουλειά σου για την οικογένεια;
Πρώτα απʼ όλα δεν θα έκανα καμία θυσία. Οι θυσίες είναι βλακείες. Όταν θυσιάζεις κάτι που είναι ζωτικό για σένα, θα γίνεις ένα βαμπίρ αργά ή γρήγορα και δεν θα χρησιμεύεις σε κανέναν. Ούτε ο ίδιος ο σύντροφός σου δεν θα σε θέλει, γιατί θα γίνεις ένα φάντασμα του εαυτού σου. Η δουλειά μου τυχαίνει να είναι η ζωή μου. Μου δίνει χαρά, έμπνευση. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να είμαι εκείνη που θα κρατούσε ένα σπίτι, το σημείο αναφοράς για τα μέλη της οικογένειας. Στο μέλλον ίσως και να μπορέσω να το κάνω. Τώρα δυσκολεύομαι να βρω χρόνο να πάω για φαγητό με τη μητέρα μου.

Νομίζω ότι ο μεγάλος έρωτας για σένα θα πρέπει πρώτα να χωράει στα καλούπια που βάζεις.
Έτσι λες; Είμαι μοιραία γυναίκα. Εγώ αφήνομαι στον έρωτα.