Καταστράφηκαν τα όργανά της από τη νευρική ανορεξία και της ζητούσαν να αδυνατίσει κι άλλο!

Σιγά, σιγά όμως κατάλαβε πως το σώμα της αντιμετωπιζόταν ως αντικείμενο και προϊόν. Κολακεύτηκε ιδιαίτερα όταν της ζήτησαν να δουλέψει για την ιαπωνική βιομηχανία μόδας, αλλά έπρεπε να πέσει ακόμη 3 νούμερα στους γοφούς κι έναν πόντο στη μέση της. Το μόνο που έτρωγε ήταν σαλάτες και λαχανικά και πολλές φορές έμενε και δύο μέρες δίχως καθόλου τροφή.

Κάθε φορά που φωτογραφιζόταν με μπικίνι της έλεγαν ότι έπρεπε να χάσει λίγο ακόμα. Όταν έφτασε στην Ιαπωνία το 2006 προς έκπληξή της κατάλαβε πως ήταν το μεγαλύτερο κορίτσι των καταλόγων μόδας. Εκεί την έβαζαν να υποδύεται 30χρονες κι έγκυες γυναίκες.

Ήταν δυστυχισμένη και η ζωή της άρχισε να είναι μίζερη αφού στα 16 της χρόνια ήταν μόνη σε μια τεράστια πόλη. Όσο περνούσαν τα χρόνια άρχισε να είναι αδύναμη και ν’ “αρρωσταίνουν” τα όργανά της. Άρχισε να παίρνει αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά χάπια… Μετά παράτησε και τη μόδα. Τώρα νιώθει πολύ τυχερή που έζησε και θυμωμένη όταν βλέπει φωτογραφίσεις κοριτσιών που δείχνουν λαμπερά αλλά ξέρει ότι έχουν διατροφικές διαταραχές.

Ως interor designer πια μίλησε για το πρόβλημά της στην εβδομάδα μόδας του Λονδίνου και είπε πως ο μόνος τρόπος για να σταματήσει η μάστιγα της νευρικής ανορεξίας, είναι να σταματήσουμε να αγοράζουμε τα προϊόντα μεγάλων εταιριών που χρησιμοποιούν “άρρωστα” κορίτσια για τις καμπάνιες τους.