Κατάθεση ψυχής από την Ρούλα Ρέβη για την αδυναμία της στην Τήνο!

Δραστήρια, ελεύθερη και επαναστατική φύση. Αυτά σίγουρα αντιπροσωπεύουν την  Ρούλα Ρέβη που μέσα από το φωτογραφικό φακό της, αλλά και τις εμπειρίες που έχει ζήσει από μικρή παραμένει αθεράπευτα μαγεμένη με το νησί της Τήνου.

Η ίδια σε μια εξομολόγηση από καρδιάς μίλησε για τις διακοπές σε μικρή ηλικία, αλλά και για τις οικογενειακές στιγμές ευτυχίας που ζει στην Τήνο.

Δες την ανάρτησή της:

Το πρώτο κάμπινγκ στη ζωή μου το έκανα στα 16 έφυγα κρυφά στη Φολέγανδρο με το 14 χρόνο ξαδερφάκι μου, την πρώτη νύχτα στην παραλία Αγάπη κοιμηθήκαμε μέσα στα καινούρια μας sleeiping bags δηλαδή εκείνη κοιμήθηκε λόγω άγνοιας και εγώ κοιτούσα όλη νύχτα γύρω γύρω να δω αν έρχεται κανείς να μας την πέσει . Το επόμενο πρωί πήραμε τα τουριστικά σακίδια στην πλάτη και πήγαμε στον Άγιο Νικόλαο στην παραλία των γυμνιστών για να στήσουμε τις σκηνές μας , καθόμασταν ντυμένες με μαύρα ρούχα καθότι και φρικιά μπόχο , πολλές μέρες και κοιτάζαμε τους γυμνούς ανθρώπους του κάμπινγκ ( ελεύθερου φυσικά ) να περιφέρονται ευτυχισμένοι και μαυρισμένοι γύρω μας . Κανείς δεν μας κοιτούσε περίεργα μόνο κάποιοι μας έφερναν φαγητό γιατί ως άσχετες δεν είχαμε ούτε κονσέρβα μαζί μας για να στυλωθούμε.

Μετά γδυθήκαμε και άρχισε η μαγεία , άρχισε ο άνεμος να μας χαϊδεύει τα μαλλιά το αλάτι να μας γυαλίζει τα δέρματα και η ελευθερία πλησίαζε κάθε λεπτό όλο και πιο κοντά μας. Στο τέλος απογειώθηκε η φάση , ζήσαμε την απόλυτη χαρά , ξυπνάγαμε με τα πόδια μας σχεδόν μέσα στο νερό οι σκηνές ήταν απλά το αποκούμπι για να διαβάσουμε η να γελάσουμε κάνα μεσημέρι που ο ήλιος μας έψηνε και από τις 2 πλευρές. Μετά για 15 χρόνια το έκανα αυτό κάθε καλοκαίρι στη Μήλο , στη Γαύδο , στη Σχοινούσα , Αμοργό, Ανάφη , Σίφνο , Μάταλα , Σέριφο, Αντίπαρο, Δονούσα , Κουφονήσια , και αλλά πολλά ακόμα νησιά.

Αυτό που για πάντα θα με κάνει να θέλω να πάω διακοπές κάθε χρόνο είναι οι εμπειρίες και οι αναμνήσεις μου από αυτά τα υπέροχα καλοκαίρια . Στην Τήνο έχω βρει την αληθινή διακοπή την αληθινή απομόνωση , την πραγματική διάσταση ενός μελτέμιου που σου παίρνει κάθε σκέψη μακριά , δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς τίποτα , ο άνεμος μερικές φορές θυμωμένος και άλλες φορές απλά εκεί για να σου θυμίζει πως όλα με ένα φου δυνατό μπορεί να πετάξουν και να μην σημαίνουν τίποτα την επόμενη στιγμή, ένα νησί που λατρεύεις η που απλώς δεν κάνει για εσένα , το νησί της Παναγίας, που όσο και αν δεν το παραδέχεσαι της ρίχνεις κλέφτες ματιές από το λιμάνι γιατί παίζει μερικές φορές κάτι να της ζήτησες και εσύ και να μην σου χάλασε το χατίρι , η Τήνος, η Τήνος είναι το μέρος μου και δεν πάω πουθενά αλλού!