Κατερίνα Λέχου: “Τα γεγονότα του καλοκαιριού με κλόνισαν”

Η Κατερίνα Λέχου μεταμορφώνεται στη σκηνή για τις ανάγκες του μιούζικαλ «Nine» στη μούσα, στη γυναίκα-έμπνευση ενός καλλιτέχνη, του Γκουίντο Κοντίνι. Η πολυπρόσωπη, λαμπερή και σύνθετη παραγωγή ανεβαίνει στις 6 Νοεμβρίου στο θέατρο «Πάνθεον», σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα και λίγο πριν την πρεμιέρα η ηθοποιός μιλάει στο “Έθνος της Κυριακής”.

Ο Γκουίντο Κοντίνι, ο πρωταγωνιστής της παράστασης, χάνεται στις θυελλώδεις σχέσεις του σε μια «θάλασσα» από ωραίες γυναίκες, που η καθεμιά τους τον αποπλανεί και τον καταστρέφει, ενώ του ανοίγει νέους δρόμους στη φαντασία του. Ο δικός σας ρόλος ποιος είναι;
Υποδύομαι τη μούσα του. Ο ήρωας πρόκειται να αρχίσει γυρίσματα για την πολυαναμενόμενη καινούργια ταινία του κι αναζητά την έμπνευση, περικυκλωμένος από εντυπωσιακές γυναίκες. Η σχέση μας είναι σχέση εξάρτησης δημιουργού και μούσας. Υπάρχει όμως μια μετάβαση από την πλευρά της ηρωίδας: Θέλει να περάσει σε ένα άλλο στάδιο και να απαγκιστρωθεί από αυτόν και την επιρροή του πάνω στη ζωή της.

Ποιο είναι το πιο γοητευτικό στοιχείο για τον θεατή, εκτός του ότι μιλάμε για μια πλούσια και μεγάλη παραγωγή;
Θα δει το backstage, θα παρακολουθήσει το… πίσω από το όνειρο. Το πώς δημιουργείται το όνειρο του κινηματογράφου και της εικόνας… Κι ακόμα είναι πολύ γοητευτική αυτή η δημιουργία των εικόνων από πλευράς του ήρωα. Πώς ζωντανεύει η φαντασία του. Ο θεατής θα ταυτιστεί με τη συνθήκη και τον τρόπο που φέρνει στο μυαλό του μνήμες, πηδάει από το παρόν, στο παρελθόν, στο μέλλον. Κάποιες από τις εικόνες δραματοποιούνται στη σκηνή.

Είχαμε πρόσφατα εκλογές. Ανήκετε στους ανθρώπους που πίστεψαν ότι μπορεί να αλλάξει κάτι με τις εκλογές στη χώρα;
Τα γεγονότα του καλοκαιριού με κλόνισαν. Ήταν μεγάλες οι ανατροπές που συνέβησαν. Εκείνη την περίοδο παρακολουθούσα την επικαιρότητα για να κατανοήσω τι συμβαίνει… Διαπίστωσα ότι δεν θα καταλάβω γιατί η αλήθεια είναι πολύ καλά κρυμμένη.

Πώς νιώθετε τώρα;
Νιώθω σχεδόν απαξία. Δεν μου αρέσει το συναίσθημα του να μην κατανοώ τι γίνεται, του να νιώθω ότι να βρίσκομαι σε ένα θολό τοπίο, σαν να περπατάω σε κινούμενη άμμο και σαθρό έδαφος. Νομίζω ότι τις δυσκολίες τις αντέχουμε. Δεν αντέχουμε αυτή την ασάφεια. Δημιουργεί ένα ψυχικό στρες. Συν τοις άλλοις, αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει ένας άνθρωπος που θα θυσιαζόταν γι’ αυτήν τη χώρα. Ενας που θα ήταν πάνω από μας, πάνω από τον μέσο Ελληνα. Γιατί το να είσαι ηγέτης, αρχηγός σε ένα δημόσιο αξίωμα, είναι λειτούργημα. Δεν βλέπω τους πολιτικούς μας να αντιμετωπίζουν έτσι τον ρόλο τους. Οπότε, τι να περιμένει κανείς; Είναι σαν παίζει χαρτιά με σημαδεμένη τράπουλα.

Μας λείπουν οι ηγετικές μορφές;
Σαφέστατα. Μια ηγετική μορφή που να εμπνεύσει. Οι πολιτικοί μας είτε υπογράφουν ή δεν υπογράφουν συμφωνίες και μνημόνια, είτε βάζουν κανόνες, δεν εμπνέουν τον λαό. Χρειάζονται φωτισμένοι άνθρωποι, οι οποίοι μέχρι στιγμής δεν έχουν εμφανιστεί. Κοιτώντας πίσω στην Ιστορία, πάντα υπήρχε ένας άνθρωπος που ήταν πέρα και πάνω από όλα αυτά. Υπήρχε ο ένας, μια φυσιογνωμία ξεχωριστή που κέρδιζε στοιχήματα για τους πολλούς, έκανε βήματα μπροστά. Ενας φέρνει την αλλαγή.

Η αλλαγή δεν έρχεται μέσα από την πολιτική. Μήπως μπορεί να έλθει μέσα από ομάδες;
Είναι μια ιδέα που έχει ανθίσει τα τελευταία χρόνια (και) λόγω της ανθρωπιστικής ανάγκης και της οικονομικής κρίσης. Η ουσιαστική αλλαγή συντελείται από τον καθένα ξεχωριστά μέσα μας. Οταν υπάρχει ο σπόρος, θα βρει τον χώρο να φυτρώσει και να ανθίσει. Εάν δεν μπορεί να μας εμπνεύσει κάποιος, πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας. Χρειάζεται χρόνος. Ισως θα πάνε κάποιες γενιές χαμένες, αλλά ο κόσμος δεν θα σταματήσει να γυρίζει. Δεν είναι ότι παλαιότερα ήταν καλύτερα. Φοβερά πράγματα συνέβαιναν πάντα. Είναι άμεσα συνυφασμένα με το ανθρώπινο DNA. Σίγουρα και σήμερα υπάρχει πολύς πόνος γύρω μας. Είναι κάτι που μας αφορά. Ποτέ δεν το ξεχνάω αυτό. Μας αφορούν όλα. Είναι αλυσίδα. Οσο μπορούμε να βοηθήσουμε, στον βαθμό που μπορεί ο καθένας, οφείλουμε να το κάνουμε.

Σε όλο αυτό που ζούμε σήμερα, τι έχει να αντιπροτείνει η παράστασή σας;
Η παράσταση έχει χαρά και μια κατάσταση παιχνιδιού. Σχεδόν αυτοβιογραφικό έργο υπήρξε το «8 1/2» για τον Φεντερίκο Φελίνι, αυτόν τον σπουδαίο και χαρισματικό άνθρωπο, ο οποίος έλεγε ότι δεν υπάρχουν όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Αυτό θα μας σώσει. Το να φανταζόμαστε. Να δραπετεύουμε από όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, γιατί μας ρουφάνε. Να χρησιμοποιούσουμε τη φαντασία μας για να πάρουμε λίγες ανάσες, για να βρούμε μια διέξοδο και μια ανάπαυλα στην καθημερινότητα που βιώνουμε. Η τέχνη αυτόν τον σκοπό έχει.