Κατερίνα Στικούδη: Τα κακόβουλα σχόλια μετά τη γέννηση του γιου της και η σκληρή κριτική στα πρώτα της βήματα

Για όλους και για όλα μίλησε η Κατερίνα Στικούδη στον Γιάννη Τσιούλη και το popaganda.gr. Η αγαπημένη performen αναφέρθηκε στην ερώτηση που άκουγε από την πρώτη στιγμή που μπήκε σε αυτόν τον χώρο, «πότε σκέφτεσαι να κάνεις οικογένεια;», τα αρνητικά σχόλια που γράφτηκαν για εκείνη όταν μόλις λίγες ημέρες μετά τη γέννηση του γιου της επέστρεψε κανονικά στη δουλειά αλλά και στη σκληρή κριτική που δέχτηκε στην αρχή της καριέρας της.

Είσαι από τις μαμάδες που μιλούν συνέχεια για το παιδί τους ή ήσουν πάντα πιο χαλαρή με το γεγονός της μητρότητας; Ένιωσες καθόλου άγχος από τον περίγυρό σου, ειδικά από όταν παντρεύτηκες, του τύπου «Άντε να κάνεις ένα παιδί», «Άντε να γίνεις μαμά» ή ήσουν πάντα χαλαρή και είπες ότι «όταν έρθει, θα έρθει»;

Εγώ με τον εαυτό μου τα είχα βρει από πολύ μικρή ηλικία και καθετί που έκανα το έκανα πάρα πολύ συνειδητά. Ποτέ δεν θα έκανα κάτι επειδή κάποιος μου είπε «κάνε το». Η αλήθεια είναι ότι αυτό το πράγμα με τη μητρότητα, το να τη ζήσει μια γυναίκα και να μπει σε αυτή τη διαδικασία, για κάποιο λόγο οι άλλοι νιώθουν την ανάγκη να σε σπρώξουν προς τα εκεί από πάρα πολύ μικρή ηλικία.

Δηλαδή, εγώ θυμάμαι τον εαυτό μου από 18-19 χρονών που άρχισα να ασχολούμαι με τον χώρο του θεάματος, έδινα μια συνέντευξη και η δεύτερη, τρίτη ερώτηση ήταν «πότε σκέφτεσαι να κάνεις οικογένεια;». Πέραν του γεγονότος ότι είναι κάτι πάρα πολύ προσωπικό, πολλές γυναίκες μπορεί να αγχώνονται με όλες αυτές τις ερωτήσεις και όλη αυτή την πίεση. Για να μη σχολιάσω ότι αυτές οι ερωτήσεις γίνονται στις γυναίκες περισσότερο και όχι στους άνδρες, κάτι που το θεωρώ άδικο.

Αλλά γενικότερα είναι μια συνθήκη την οποία αποδέχτηκα, δηλαδή άρχισα να βλέπω ότι πλέον όλοι θα μου λένε τη δική τους γνώμη για το τι θα κάνω στην ζωή μου, αλλά στο τέλος αυτή που αποφασίζω είμαι εγώ. Ένιωσα λοιπόν πολύ καλά όταν πριν από 1,5 χρόνο περίπου κάναμε αυτό το βήμα πολύ συνειδητά και όχι γιατί το ζητούσαν οι τριγύρω, η οικογένεια ή ο οποιοσδήποτε, αλλά γιατί νιώσαμε και ο Βαγγέλης κι εγώ ότι θέλουμε να γίνουμε γονείς.

Νιώθεις καλύτερα και πιο άνετα που η κοινωνία έχει αλλάξει και ότι πλέον, όταν οι δημοσιογράφοι κάνουν τέτοιες ερωτήσεις, οι άνθρωποι που τις δέχονται μπορούν να απαντήσουν και να τους πουν ότι δεν είναι η θέση τους να ρωτήσουν κάτι τέτοιο;

Το θέμα είναι να φτάσουμε στο σημείο να μην γίνονται αυτές οι ερωτήσεις. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα για αυτό. Δηλαδή, το ότι όταν κάποιος βλέπει έξω μια μητέρα μόνη της που πηγαίνει στη δουλειά, η πρώτη ερώτηση είναι «που είναι το παιδί;», είναι πολύ άδικο για τη μητέρα, γιατί το παιδί έχει και μπαμπά ή νταντά ή παππούδες και γιαγιάδες ή άλλη οικογένεια ή κάποιον που το αγαπάει πολύ, εκτός αν είναι ένα θαύμα παιδί όπως το δικό μου, το οποίο πίνει γάλα από μόνο του (γελάει).

Εγώ τι να κάνω; Αρχίζω να λέω αστεία, ότι ο Βύρωνας μπορεί και χωρίς εμένα. Προσωπικά το ρίχνω στο χιούμορ, γιατί δεν μπορείς να λες στον καθένα να σου λέει αυτά που θέλεις ν’ ακούσεις. Επίσης, οι συμβουλές από τον οποιονδήποτε χωρίς να τις ζητήσεις έχουν πάρα πολύ πλάκα. Εγώ ακούω, βέβαια, όποιον θέλει κάτι να πει, γιατί ποτέ δεν ξέρεις, μια ιδέα μπορεί να μου κάνει κι εμένα για το δικό μου το παιδί, αλλά εγώ δεν θα έδινα συμβουλές ή να πω στον άλλο τι να κάνει με το παιδί του. Είναι κάτι τελείως προσωπικό, τελείως δικό του.

Πριν μερικούς μήνες, αφού γέννησες, επέστρεψες στη δουλειά σου, όπως πάρα πολλές γυναίκες αναγκάζονται και επιστρέφουν στη δουλειά τους μετά τη γέννα τους και δέχτηκες κάποια σεξιστικά σχόλια στα social media. Εκτός όμως από τα σεξιστικά σχόλια, δέχτηκες και μεγάλη στήριξη. Θέλω αρχικά να μου πεις αν περίμενες το 2022 να δεχτείς μια τέτοια επίθεση επειδή απλά γύρισες στη δουλειά σου, ή σε σόκαρε σαν γεγονός;

Εγώ ζούσα τότε μια κατάσταση πολύ μεγάλης χαράς, ευτυχίας και αλλαγής στη ζωή μου και δεν είχα χρόνο να αφιερώσω στο τι έγραφαν τα social media. Δεν ασχολήθηκα σχεδόν καθόλου για να σου είμαι ειλικρινής, αλλά μόλις πέρασε λίγος καιρός και το σκέφτηκα, είπα στους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους ότι αν έκανα μια οποιαδήποτε άλλη δουλειά, που μπορεί να μην είχε να κάνει με τον χώρο της δημοσιότητας, της τηλεόρασης ή το οτιδήποτε, θα ήταν τα σχόλια τελείως διαφορετικά,

«Αχ η μανούλα που αναγκάζεται να πάει στη δουλειά». Εγώ για κάποιο λόγο, δεν ξέρω πως το σκέφτηκαν κάποιοι, δεν θα έπρεπε να πάω στη δουλειά μου. Κακώς, στο 2022, αλλά να σου πω κάτι; Δυστυχώς για κάποια πράγματα, ενώ περνά ο χρόνος, τα μυαλά μένουν πίσω. Δεν εκσυγχρονίζονται.

Μιλώντας για τον σεξισμό, θέλω να πάμε λίγο στην αρχή της καριέρας σου. Ήσουν και παραμένεις φυσικά μια πάρα πολύ όμορφη γυναίκα. Νιώθεις ότι η ομορφιά σου είναι ένα χαρακτηριστικό που κάποιοι άνθρωποι έχουν προσπαθήσει εξαιτίας του να σε υποτιμήσουν;

Σαφώς κι αν δεις το πως ξεκίνησα το 2005 μέχρι το σήμερα και δεις κάποια πράγματα που μπορεί να έχουν σχολιαστεί, άλλες φορές με εμπάθεια, άλλες φορές άδικα, άλλες φορές και δίκαια αν θέλεις, βλέπεις μια κατάσταση που όχι απλά σε στεναχωρεί. Την προσπερνάς όμως γιατί λες ο καθένας βλέπει μέχρι εκεί που μπορεί. Άλλος βλέπει το δέντρο, άλλος βλέπει το δάσος. Δηλαδή, το αν εγώ μπορώ να κάνω σωστά τη δουλειά μου θα το δείξει ο χρόνος. Για μένα η επιτυχία είναι η διάρκεια στο χρόνο, το να παραμείνεις σε αυτό που αγαπάς, να το κάνεις με πάθος και με αγάπη.

Δεν αρέσουμε σε όλους, δεν πρόκειται να αρέσουμε ποτέ σε όλους, αλλά σίγουρα στα ξεκινήματα μου, ειδικά όταν είχα πιάσει το μικρόφωνο πριν δέκα χρόνια περίπου, άκουγα λογιών-λογιών σχόλια, τα οποία άλλοτε μπορεί να είχαν βάση και άλλοτε όχι. Θεωρώ ότι η παρουσία μου στο Your Face Sounds Familiar ήταν κάτι που με βοήθησε κι εμένα να δείξω και να κάνω διαφορετικά πράγματα από αυτά που είχε στο μυαλό του ο καθένας και αλήθεια εισέπραττα πάρα πολλή αγάπη όταν έβγαινα στον δρόμο, και τώρα όταν βγαίνω στον δρόμο εισπράττω πολλά χαμόγελα και πολύ ωραία διάθεση από τον κόσμο και αυτό για μένα είναι τα εύσημα και η δύναμή μου.

Το τι θα πει μια κακόβουλη κριτική, ένας δημοσιογράφος που μπορεί να μην με συμπαθεί και από εμπάθεια να γράψει το οτιδήποτε θέλει, μπαίνει από το ένα αυτί και βγαίνει από το άλλο. Δεν με αγγίζει καν, αλλά η αμεσότητα με τον κόσμο κάθε μέρα, από το να κατέβω να πάρω τον καφέ μου και να μου χαμογελάσουν, να μου πουν μια καλή κουβέντα, μέχρι το να βρεθώ με μανούλες και να μιλάμε για τα παιδιά μας και όχι για τον εαυτό μας, είναι κάτι που πραγματικά μου δίνει πολύ χαρά.