Κάτια Δανδουλάκη: «Είχα σαράντα χρόνια να κάνω διακοπές»

Η αγαπημένη πρωταγωνίστρια του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, που φέτος βρίσκεται ταυτόχρονα στο «Dancing With The Stars» του ΑΝΤ1, αλλά και στο σίριαλ «Όρκος σιωπής» του Sigma, αφηγείται ωραίες ιστορίες από τη ζωή της. Η Κάτια Δανδουλάκη μιλάει στο κυπριακό περιοδικό Down Town και τον Γιάννη Πουλόπουλο. Για τη συμβουλή της Αλίκης Βουγιουκλάκη που της άλλαξε τη ζωή και εκείνη της Μελίνας Μερκούρη που δεν ακολούθησε, την εργασιομανία της, τη λατρεία του κοινού και την κατάθλιψη από την οποία γλίτωσε.

Την τελευταία φορά που μιλήσαμε μου είχες πει ότι είχες υποσχεθεί στον εαυτό σου να μη δουλεύεις πια τόσο πολύ. Παρόλα αυτά κι αυτό το χειμώνα, εκτός από το θέατρο, όπου συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά το «Μάντεψε ποιος θα πεθάνει απόψε», πρωταγωνιστείς στην καθημερινή σειρά «Όρκος σιωπής» και κάθε Κυριακή είσαι στην κριτική επιτροπή του «Dancing with the Stars 5»…
Έχεις δίκιο! Είχα όντως τάξει στον εαυτό μου ότι, αμέσως μετά την καλοκαιρινή μου περιοδεία, θα πήγαινα είκοσι μέρες διακοπές. Όταν τον Ιούλιο μου πρότειναν να συμμετέχω στον «Όρκο σιωπής», το πρώτο πράγμα που είπα ήταν ότι δεν μπορώ να το κάνω γιατί τέλος Σεπτέμβρη έχω προγραμματίσει να κάνω ένα break, για να γεμίσω τις μπαταρίες μου, διαφορετικά δεν υπάρχει περίπτωση να αντέξω τον χειμώνα. Με διαβεβαίωσαν από την παραγωγή ότι δεν θα υπήρχε πρόβλημα, γιατί το σίριαλ θα ξεκινούσε τέλη Οκτωβρίου, οπότε δεν θα συνέπιπτε το ένα με το άλλο. Τελικά, οι ημερομηνίες άλλαξαν, οπότε αυτό που έκανα, για να μην τινάξω όλο τον προγραμματισμό στον αέρα, ήταν να βγάλω ένα μεγάλο όγκο δουλειάς τον Σεπτέμβριο και να πάω τον Οκτώβριο για δύο εβδομάδες στο Λονδίνο. Μία μέρα πριν φύγω, επικοινώνησε μαζί μου ο Γιάννης Λάτσιος και μου πρότεινε να είμαι και φέτος στην κριτική επιτροπή του «Dancing with the Stars». «Γιάννη μου, φεύγω. Δεν θα μπορώ να είμαι εδώ για τα γυρίσματα του τρέιλερ και τις έχω πραγματικά ανάγκη αυτές τις διακοπές», του είχα πει. «Δεν πειράζει. Ξεκουράσου και τα λέμε μετά», μου απάντησε κι έτσι κάπως βρέθηκα να κάνω ταυτόχρονα τρία πράγματα, αλλά έχοντας κάνει μία ανάπαυλα είκοσι ημερών το καλοκαίρι και δεκαπέντε ημερών τώρα. Οπότε, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, έχω κάνει μία σχετική πρόοδο! (γελάει).

Πόσα χρόνια είχες να κάνεις διακοπές;
Σαράντα χρόνια. Η λέξη «διακοπές» ήταν άγνωστη για εμένα. Και πήγα και το καλοκαίρι και το φθινόπωρο στο Λονδίνο, γιατί παρόλο που μου αρέσουν πολύ οι κρουαζιέρες δεν μπορούσα να προγραμματίσω ποιες ημερομηνίες θα ήμουν ελεύθερη, οπότε το πιθανότερο θα ήταν να έχανα το εισιτήριό μου. Ήταν η πρώτη φορά που έκανα τόσο χαλαρές διακοπές, με πεζοπορίες, μικρές εκδρομούλες, με κλειστό το κινητό μου και χωρίς κανένα απολύτως προγραμματισμό, που τις ευχαριστήθηκα όσο δεν λέγεται. Και δεν είδα σχεδόν καθόλου θέατρο, γιατί όσο κι αν φαίνεται απίστευτο το Λονδίνο περνάει μία απίστευτη κρίση και δεν υπάρχουν αξιόλογες παραγωγές. Πέρασα υπέροχα! Και όταν γύρισα, χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο και έλεγα: «Τι έχανα σαράντα χρόνια!». (Γελάει).

Λένε πολλοί ότι ο καλύτερος τρόπος για να ξεχάσει κάποιος το πένθος του είναι η εργασιοθεραπεία. Μήπως, η διάθεση σου να δουλεύεις τόσο σκληρά, σχετίζεται με την απώλεια του αγαπημένου σου Μάριου (σ.σ. Πλωρίτη);
Σίγουρα. Τα τελευταία επτά χρόνια δούλευα για να μη σκέφτομαι κι έφτασα να φλερτάρω με την κατάθλιψη. Δεν ήθελα να βλέπω κόσμο, δεν ήθελα να βγω από το σπίτι, απέκτησα διάφορες φοβίες, κάτι που δεν είχα αντιμετωπίσει ποτέ. Φοβόμουν να κάνω μπάνιο, γιατί νόμιζα ότι αν μπω στη μπανιέρα θα πνιγώ! Έρχονταν φίλοι να με δουν, συζητούσαν όλοι γύρω μου κι εγώ κοιτούσα το ταβάνι. Ήθελα να είναι πάντα κάποιος στο σπίτι, γιατί φοβόμουν ότι μπορεί να πάθω τίποτα και ταυτόχρονα δεν ήθελα να δω κανένα. Δεν πήγαινα ούτε μέχρι το περίπτερο, γιατί έβαζα με το νου μου ότι μπορεί στη διαδρομή να γλιστρήσω και να πέσω… Περίεργα πράγματα… Μέχρι που πριν από ένα χρόνο, όταν δηλαδή τέλειωσαν τα γυρίσματα του «Βαλς με δώδεκα Θεούς» όπου πια είχα εξοντωθεί, έπεσα σε μία πολυθρόνα και δεν ήθελα να σηκωθώ! Απευθύνθηκα σε ειδικό, του εξήγησα τι έχω και μου είπε ότι ήταν αποτέλεσμα της μεγάλης μου λύπης, σε συνδυασμό με την οικονομική ανασφάλεια. Παρόλο που ήμουν πολύ κατά των φαρμάκων, γιατί θεωρώ ότι προκαλούν εθισμό, ακολούθησα μία συγκεκριμένη αγωγή την οποία και σταμάτησα πια, γιατί αντίθετα με ό,τι πίστευα, τα φάρμακα νέας γενιάς δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που ξέραμε.

Ήσουν η πρώτη ηθοποιός που πρωταγωνίστησε σε καθημερινή σειρά. Είχες ενδοιασμούς, όταν ο Νίκος Φώσκολος σού πρότεινε τότε να παίξεις το ρόλο της Βίρνας Δράκου στη «Λάμψη»;
Θα σου πω κάτι που λέω πρώτη φορά. Αυτή που με παρακίνησε να παίξω στη «Λάμψη» ήταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη, με την οποία κάναμε πολλή παρέα. Μου τηλεφώνησε, πριν με πάρει ο Φώσκολος, και μου είπε: «Μην πεις “όχι”, σε παρακαλώ! Άκου πολύ προσεχτικά την πρόταση που έχει να σου κάνει ο Νίκος. Είναι ένα πείραμα που δοκιμάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και το ένστικτό μου, μου λέει ότι θα σκίσει!». Επειδή είχα μεγάλη εμπιστοσύνη στο ένστικτό της και εκτιμούσα πάρα πολύ τον Νίκο Φώσκολο, άκουσα προσεκτικά αυτά που είχε να μου πει, αλλά απορούσα πώς θα μπορούσε ένα καθημερινό σίριαλ να κρατάει το ενδιαφέρον του κοινού. Ο Νίκος τότε για να με καθησυχάσει μου είπε: «Μανούλα μου, εμείς θα το ξεκινήσουμε για ένα χρόνο. Έχω πολλές ιστορίες στο μυαλό και πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε! Τι λες; Το δοκιμάζουμε;». Πραγματικά, η «Λάμψη» ξεκίνησε για μία σεζόν και παιζόταν για 15 χρόνια!

Έχεις συνεργαστεί σχεδόν με όλο το ελληνικό θέατρο. Ποιον συνάδελφό σου θα πάρεις τηλέφωνο, ακόμα και αργά τη νύχτα, για να κουβεντιάσετε κάτι που σε απασχολεί;
Όταν με έναν φίλο είστε μαζί χρόνια, είναι πια μέλος της οικογένειάς σου. Κάτι τέτοιο ήταν για μένα η Μελίνα Μερκούρη και ο Ζιλ Ντασέν, η Αλίκη Βουγιουκλάκη και είναι η Ζωή Λάσκαρη, η Νόνικα Γαληνέα, ο Σταμάτης Φασουλής, ο Γρηγόρης Βαλτινός, ο Γιάννης Βούρος, η Άννα Βαγενά. Είναι πολλοί οι συνάδελφοι που αγαπάω πραγματικά και με αγαπούν κι αυτοί. Έχω μεγάλη οικογένεια!

Θυμάσαι κάποια συμβουλή που σου είχε δώσει η Μελίνα Μερκούρη;
Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν θυμάμαι τη Μελίνα Μερκούρη, ήταν η συνάντηση που είχαμε κατά τη διάρκεια των προβών για το έργο «Ακρότητες» που σκηνοθετούσε ο Ζιλ Ντασέν. Η υπόθεση του έργου, ήθελε την ηρωίδα να ποτίζει τα λουλούδια στον κήπο της και να μπαίνει μέσα στο σπίτι της ένας βιαστής, τον οποίο υποδυόταν ο Ανδρέας Μπάρκουλης. Έχουμε συμφωνήσει, λοιπόν, με τον Ντασέν, την ώρα που θα ήμουν στον κήπο, να φοράω ένα τζιν, που αντί για ζώνη είχε ένα κομμάτι σχοινί και αθλητικά παπούτσια. Έχει έρθει, λοιπόν, η Μελίνα να παρακολουθήσει αυτό που είχαμε ετοιμάσει. Με το που τελειώνουμε την πρόβα, με πιάνει και μου λέει: «Να σου πω; Με αυτά τα κουρέλια θα βγεις; Θα σου φέρω εγώ κάτι ωραίες παντοφλίτσες με φουντάκια και μία μακριά ρόμπα να πέφτει…». Την ακούει ο Ντασέν και μου φωνάζει από το άλλο άκρο της σκηνής: «Μην την ακούς! Θα μας καταστρέψει!». (Γελάει). Δεν ακολούθησα τη συμβουλή της, αλλά είχε μία απίστευτη γλύκα όταν μου το έλεγε, που την έχω κρατήσει μέσα μου.