Κέλλυ Λουφάκη στο TLIFE: «Η ζωή μας μπορεί να ανατραπεί σε δευτερόλεπτα γι΄αυτό πρέπει να μας προσέχουμε»

H Κέλλυ Λουφάκη είναι αυτό που λέμε, «φωτεινός άνθρωπος». Το πρόσωπό της εκπέμπει αισιοδοξία. Όταν μιλά σε κάποιον επιλέγει να τον κοιτά στα μάτια και στο βλέμμα της καθρεφτίζεται η αγάπη που έχει για τη ζωή.

Μεγαλωμένη στη Νίκαια, η Κέλλυ ήταν πάντα ένα δραστήριο παιδί. Στα 18 της έφυγε από το πατρικό της για να σπουδάσει λογιστική στην Καβάλα. Εκεί θα μείνει μέχρι το 2008 όταν θα διοριστεί σε μια τράπεζα της Αθήνας και τότε θα πάρει την απόφαση να αφήσει τη ζωή που είχε δημιουργήσει μέχρι τότε στην Καβάλα και να ανοίξει ένα κεφάλαιο, στην πρωτεύουσα αυτή τη φορά.

Το καλοκαίρι του 2012 η Κέλλυ Λουφάκη θα ξαναγεννηθεί. Στις καλοκαιρινές της διακοπές στο αγαπημένο της νησί, την Χίο από όπου και κατάγεται, μια απόσταση δέκα λεπτών θα γίνει ο λόγος για να αλλάξει η ζωή της. Ένα τροχαίο με το αυτοκίνητό της θα την κάνει να μάθει να κινείται με διαφορετικό τρόπο, γιατί όπως μας λέει δεν είναι καθηλωμένη απλά κινείται διαφορετικά.

Η Κέλλυ δεν το έβαλε στιγμή κάτω, δεν σκέφτηκε ούτε λεπτό να κλειστεί στο σπίτι της. Αντιθέτως, μετά το διάστημα αποκατάστασης που χρειάστηκε να περάσει, επέστρεψε αμέσως στη δουλειά της ενώ η αναπηρία της έγινε και ο λόγος για να αρχίσει να ασχολείται με την ξιφασκία και τον πρωταθλητισμό.

Η Κέλλυ Λουφάκη σήμερα, εκτός από Παραολυμπιονίκης και μέλος της Εθνικής Ομάδας Ξιφασκίας είναι παράλληλα Πρόεδρος του Αθλητικού Σωματείου ΑΕΤΟΙ Αθήνας αλλά και Πρέσβειρα του Be Active.

Στη συνάντησή μας μιλήσαμε για το γεγονός που της άλλαξε τη ζωή με εκείνη να εξομολογείται πως θυμάται κάθε λεπτό κάτι για το οποίο όπως λέει είναι χαρούμενη. Μας μίλησε ακόμα για τον πως μπήκε ο πρωταθλητισμός στη ζωής της, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρίες αλλά και την ανεπαρκή ενημέρωση που υπάρχει στην κοινωνία μας πάνω σε αυτό το κομμάτι. Μίλήσαμε όμως και για ταξίδια, κάτι που αγαπά πολύ αλλά και το πως την αντιμετωπίζουν τα παιδιά όταν βρίσκεται σε κάποιο σχολείο για να πραγματοποιήσει μια ομιλία.

Κέλλυ, σε τι φάση σε βρίσκουμε αυτή την περίοδο;

Αυτή την περίοδο έχουμε ξεκινήσει και πάλι εντατικά τις προπονήσεις μιας και έχει ξεκινήσει η αγωνιστική περίοδος. Βέβαια, κάποιοι έχουν ακυρωθεί λόγω της κατάστασης που επικρατεί. Τον Δεκέμβριο πάντως, θα συμμετάσχω σίγουρα σε ένα Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα που θα γίνει στην Κρακοβία. Πριν από αυτό, σίγουρα θα βρεθώ σε 1-2 αγώνες επιπλέον. Δυστυχώς ο αγώνας που είχα σε λίγες ημέρες στη Βραζιλία ακυρώθηκε.

Πόσο χρόνο από την ημέρα σου αφιερώνεις στην προετοιμασία για τους αγώνες;

Είναι ανάλογα με το πρωτάθλημα. Είναι πολύ διαφορετικό να προετοιμάζεσαι για ένα Πανευρωπαίκό πρωτάθλημα και διαφορετικό για ένα Παγκόσμιο κύπελλο. Αυτή την περίοδο είμαι λίγο πιο χαλαρή γιατί δεν έχει ξεκινήσει η βαθμολόγηση για το Παρίσι. Η βαθμολόγησή μας ξεκινάει γύρω στον Σεπτέμβρη με Οκτώβρη.

Οι αγώνες στους οποίους θα πάω μέχρι τότε δεν μετράνε κάπου αλλά είναι καλό να συμμετέχω για να βρίσκομαι σε φόρμα. Απέχω ήδη ένα μεγάλο διάστημα από την αγωνιστική δράση οπότε είναι καλό σιγά σιγά να επιστρέψουμε σαν ομάδα.

Στους Ολυμπιακούς του Τόκιο δε σε είδαμε, σε είχαμε δει ωστόσο σε εκείνους του Ρίο….

Πράγματι, δεν ήμουν στους Ολυμπιακούς του Τόκιο. Μέχρι την τελευταία στιγμή θεωρούσαμε δεδομένο ότι θα βρίσκομαι εκεί. Τελικά όμως, έχασα την πρόκριση από μια Γερμανίδα. Βρέθηκα εκτός για μια ψήφο. Και ενώ είχα πει ότι θέλω να σταματήσω, πείσμωσα και είπα ότι θα το παλέψω για να βρεθώ στους Ολυμπιακούς που θα γίνουν στο Παρίσι.

Τι σε έκανε να θες να σταματήσεις:

Είχα πάει στους Ολυμπιακούς του Ρίο… Μεγαλώνω κιόλας και θέλω να κάνω κι άλλα πράγματα στη ζωή μου. Επίσης θεωρώ πως πρέπει να ξέρεις πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να αποχωρήσεις από κάτι. Σίγουρα δεν κρατάνε όλα για πάντα. Δε μπορείς να είσαι αιώνιο φοιτητής. Πλέον έχω δηλώσει ότι μετά το Παρίσι θα σταματήσω.

Δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξεις γνώμη;

Όχι γιατί έχω πει τέλος ο πρωταθλητισμός. Δεν είπα τέλος στον αθλητισμό και την καθημερινή άσκηση. Η άσκηση μου κάνει καλό, με βοηθάει, με ανακουφίζει, μου φτιάχνει την ψυχολογία. Σε αυτό δεν μπορώ να πω όχι. Ο πρωταθλητισμός όμως θέλει πάρα πολύ αφοσίωση, πολλές ώρες προπόνηση, πολλά ταξίδια… Η κούραση είναι μεγάλη. Ας είμαστε καλά όμως, ας έχουμε την υγεία μας πάνω από όλα – γιατί πολλά πράγματα ανατρέπονται – και ας κοιτάμε το παρόν, ας ζούμε το τώρα.

Πριν το ατύχημα είχες κάποια σχέση με τον αθλητισμό;

Όχι, δεν είχα καμία ενασχόληση με τον αθλητισμό πριν.

Και πόσο εύκολο είναι μετά από μια τέτοια αλλαγή στη ζωή σου να μπαίνεις στο πρόγραμμα ενός πρωταθλητή που απαιτεί τόση αφοσίωση;

Όλοι λένε ότι πρέπει να είσαι “στρατιώτης” όταν κάνεις πρωταθλητισμό. Το θεωρούν βουνό, κάτι πολύ δύσκολο. Στην πραγματικότητα δεν ήταν τόσο δύσκολο όμως. Σίγουρο το ότι δεν ήμουν αθλήτρια πριν δεν το έκανε και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο αλλά επειδή το είδα από την αρχή σαν μια πρόκληση, το πίστεψα πολύ. Στη συνέχεια το αγάπησα πολύ. Αφιέρωσα πολύ χρόνο σε αυτό.

Έκανα πολύ δουλειά με τον εαυτό μου και σκέφτηκα, “Γιατί να μην το καταφέρω; Αφού το κάνουν οι άλλοι γιατί όχι και εγώ;” και αντίστοιχα αφού το κάνω εγώ γιατί να μην το κάνει και κάποιος άλλος;

Σου άρεσαν πάντα οι προκλήσεις;

Ναι πάντα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μου άρεσαν οι προκλήσεις. Τολμούσα πάντα να δοκιμάζω νέα πράγματα, δεν είχα τους φόβους που μπορεί να είχα κάποιος άλλος. Μου αρέσει να δοκιμάζω συνέχεια νέα πράγματα. Μπορεί να φάω τα μούτρα μου με κάτι αλλά κι αυτό είναι μέσα στο παιχνίδι.

Και γιατί από όλα τα αθλήματα επέλεξες της ξιφασκία;

Ήταν τυχαία η επιλογή. Αυτός που πρώτος με παρότρυνε να αρχίσω να ασχολούμαι με κάποιο άθλημα καθαρά για λόγους αποκατάστασης και για να βοηθήσει στην ψυχολογία μου, ήταν ο προπονητής μου. Θεωρούσε ότι μόνο καλό θα μου κάνει. Η επιλογή του αθλήματος ήταν τυχαία. Αυτό που με εντυπωσίασε από την αρχή ήταν ο εξοπλισμός, η μάσκα, το σπαθί… Πήγα, έκανα μια προπόνηση και ξεκίνησα. Τόσο απλά.

Άρχισες αμέσως μετά το ατύχημα να σκέφτεσαι ότι θες να ασχοληθείς με κάτι;

Έχω τελειώσει οικονομικά και εργαζόμουν ούτως ή άλλως σε Τράπεζα όπως συνεχίζω να κάνω μέχρι σήμερα. Παρέμεινα βέβαια εκτός για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και για λόγους αποκατάστασης αλλά και για να μπορέσουν να γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές στο σπίτι μου ώστε να είναι προσβάσιμο. Φαντάσου ότι δεν υπήρχε καν ασανσέρ.

Το χρονικό διάστημα όμως που μεσολάβησε μέχρι να αποδεχθώ την κατάσταση και το αμαξίδιο και να πω, “οκ συνεχίζουμε” ήταν 3 με 4 μήνες. Το δούλεψα πάρα πολύ με τον εαυτό μου. Σε όλο αυτό σίγουρα βοήθησε και το οικογενειακό περιβάλλον πάρα πολύ που είναι όλοι πάντα κοντά μου. Τα δικά μου άτομα δεν βλέπουν την Κέλλυ που πρέπει να τη βοηθήσουν. Αντίθετα, λειτουργούμε όλοι σαν να είναι όλα φυσιολογικά, που είναι και εντάξει, υπάρχει και το αμαξίδιο. Είναι τόσο απλό και τόσο απλά πρέπει να το βλέπουν όλοι.

Δεν υπήρξαν όμως στιγμές όλα αυτά τα χρόνια που να “λυγίσεις”; 

Φυσικά και υπήρξαν τέτοιες στιγμές και ακόμα μπορεί να υπάρχουν. Θα ήταν ψέματα αν έλεγα ότι είναι όλα μέλι γάλα, ότι είναι όλα χαρούμενα και ευτυχισμένα και δεν υπάρχουν δυσκολίες. Φυσικά και υπάρχουν δυσκολίες. Υπάρχει άνθρωπος που θα πει, “Α, είμαι τόσο ευτυχισμένος, ξυπνάω κάθε μέρα και είναι όλα τέλεια»;

Έχω – όπως όλοι – και τις σκοτεινές μου στιγμές που δε θέλω να δω και να μιλήσω σε κανέναν. Στιγμές που θέλω να μείνω μόνη μου και να ηρεμήσω. Στιγμές που νιώθω πάρα πολύ κούραση, που το πρόγραμμά μου θα είναι πολύ δύσκολο και θα νιώθω ότι δεν αντέχω. Ποιος όμως δεν τα έχει αυτά;

Επίσης δεν δέχομαι ότι όποιος βιώνει μια αναπηρία δεν αντιμετωπίζει εμπόδια. Ζωή όμως χωρίς εμπόδια δεν υπάρχει και εμείς είμαστε εδώ για να τα ξεπερνάμε και να διεκδικούμε πράγματα. Εγώ αυτό κάνω. Θέλω στην κοινωνία που ζω να υπάρχει σεβασμός και όταν δεν υπάρχει, τον διεκδικώ. Όταν θα γίνει ο καθένας από εμάς η ίδια η αλλαγή, τότε θα αλλάξει και ο κόσμος μας. Αν σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας και όχι τον συνάνθρωπό μας, αν δεν υπάρχει αγάπη και υπάρχει μόνο φθόνος και ζήλεια, δε πρόκειται να πάμε μπροστά.

Προσωπικά θέλω να σκέφτομαι τα πράγματα αισιόδοξα. Ανέκαθεν όμως ήμουν θετικός άνθρωπος και αισιόδοξος και αυτό φυσικά, καμία αναπηρία και καμία συμπεριφορά δεν πρόκειται να μου το αλλάξει.

Άνθρωποι που να απομακρύνθηκαν γιατί δε μπορούσαν να διαχειριστούν την αλλαγή αυτή στη ζωή σου υπήρξαν;

Φυσικά και υπήρξαν. Είναι απόλυτα φυσιολογικό και κατανοητό. Δεν είναι πάντα διαχειρίσιμες κάποιες δύσκολες καταστάσεις όπως αυτή. Μπορεί επίσης και άνθρωποι που δεν έχουν απομακρυνθεί να μην μπορούν να το διαχειριστούν, να δυσκολεύονται αλλά να μη μου το έχουν παραδεχτεί. Για κάποιους είναι δύσκολο να βλέπουν έναν άνθρωπο σε αμαξίδιο ή κάποιον που αντιμετωπίζει κάποιες δυσκολίες.

Όλα είναι μέσα στη ζωή. Μπορεί να είχαν απομακρυνθεί από δίπλα μου ακόμη και αν δεν είχε συμβεί τίποτα. Δεν είναι όλες οι σχέσεις αιώνιες. Έτσι λειτουργούν οι ανθρώπινες σχέσεις, κάποια στιγμή σταματάνε, με άλλους μπορεί να τσακωθείς, να μη μιλάς και να συναντηθείς ξανά μετά από χρόνια.

Τις πρώτες στιγμές μετά το ατύχημα τις θυμάσαι;

Θυμάμαι τα πάντα. Θυμάμαι τι έγινε πριν, θυμάμαι τη στιγμή του ατυχήματος, το μετά, τα πάντα. 

Κατάλαβες αμέσως ότι είχες χτυπήσει σοβαρά;

Ναι, το κατάλαβα πολύ γρήγορα. Το ατύχημα έγινε στην Χίο, το νησί από όπου κατάγομαι. Βρισκόμουν εκεί για τις καλοκαιρινές μου διακοπές. Το ατύχημα συνέβη όταν πήγα να βάλω τη ζώνη ασφαλείας ενώ το αυτοκίνητο ήταν εν κινήσει. Έφυγε λίγο δεξιά το αυτοκίνητο. Πανικοβλήθηκα, στην προσπάθειά μου να το φέρω σε ευθεία πορεία είδα ότι έρχεται άλλο αυτοκίνητο και για να μην έχω σύγκρουση μαζί του έφυγα πάλι δεξιά.

Σε εκείνο το συγκεκριμένο σημείο δεν υπήρχε προστατευτική μπάρα. Το αυτοκίνητο έφυγε σε χαράδρα. Θυμάμαι την ώρα που σταμάτησε το αυτοκίνητο. Είχα κανονικά τις αισθήσεις μου. Από τη θέση του οδηγού βρέθηκα σφηνωμένη στα πίσω καθίσματα. Ειδοποιήθηκε το ασθενοφόρο. Ήρθαν και με απεγκλώβισαν, με πήγαν στο νοσοκομείο της Χίου και από εκεί δόθηκε εντολή, επειδή ήταν σοβαρό, να μεταφερθώ αμέσως στην Αθήνα, στο ΚΑΤ. 

Από εκεί κατάλαβες ότι κάτι δεν πάει καλά;

Ναι. Την ώρα που με βάλανε στο ΣΕ, είχα ρωτήσει τους ανθρώπους του ΕΚΑΒ και μου είπαν ότι είναι σοβαρό. Δεν ένιωθα έτσι κι αλλιώς τα πόδια μου, είχα έναν πολύ έντονο πόνο στην περιοχή του στήθους – την περιοχή που είχα χτυπήσει – και ένιωθα να πρήζομαι από τη μέση και κάτω. Ήταν η αντίδραση του οργανισμού, αν μπορώ να το πω έτσι. Έπαθα κάκωση νωτιαίου μυελού.

Τα θυμάμαι όλα γιατί δεν έχασα στιγμή τις αισθήσεις μου. Νομίζω το προτιμώ που θυμάμαι όλα όσα έζησα. Δε θα ήθελα να έχω κενά μνήμης. Υπάρχουν άνθρωποι που ξυπνούν μετά από μήνες και δε θυμούνται τίποτα. Εγώ χαίρομαι πάρα πολύ που τα θυμάμαι και δεν έχει διαγραφεί τίποτα.

Χαίρομαι επίσης να το περιγράφω. Είναι σημαντικό, αφού έχω εικόνα και τα θυμάμαι όλα, μπορώ να μεταφέρω και να μιλήσω στον κόσμο το πόσο σημαντική είναι η οδική ασφάλεια. Να περάσω το μήνυμα του πόσο πρέπει να προσέχουμε, να βάζουμε πάντα τη ζώνη είτε είμαστε οι οδηγοί είτε επιβάτες. Η ζωή σου μπορεί να αλλάξει μέσα σε δευτερόλεπτα και εκεί που λες, “έλα μωρέ για πέντε λεπτά”, να ανατραπούν όλα. Και εγώ για πέντε λεπτά μπήκα στο αυτοκίνητο, να πάω στο διπλανό χωριό και δεν ξαναγύρισα όρθια. Η ζωή μου άλλαξε.

Δε πρέπει να θεωρούμε τίποτα δεδομένο στη ζωή μας. Το πιο σημαντικό είναι η υγεία και γι΄αυτό θα πρέπει να είμαστε λίγο περισσότερο προσεκτικοί και να μας αγαπάμε περισσότερο.

Μετά το ατύχημα, άλλαξε ο τρόπος που σκέφτεσαι τα πράγματα;

Πλέον προσπαθώ να βγάλω τελείως την τοξικότητα που μπορεί να με περιβάλλει. Θέλω να σκέφτομαι μόνο θετικά. Έχω καλλιεργήσει πολύ έντονα το κομμάτι της προσφοράς και του εθελοντισμού. Μπορεί πάντα να προσπαθούσα να βοηθήσω και να προσφέρω αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό. 

Νομίζω ότι αυτό με έχει κάνει και καλύτερο άνθρωπο, το ότι μέσα από αυτή την αλλαγή που ήρθε στη ζωή μου, έχω εκτιμήσει κάποια πράγματα και έχω καταλάβει ότι το πιο σημαντικό είναι να προσφέρουμε στην κοινωνία μας. Προσωπικά προσπαθώ να το κάνω σε καθημερινή βάση με τον οποιονδήποτε τρόπο. Είναι πολύ σημαντικό να μιλάμε στον κόσμο, να τον εμπνέουμε. Δυστυχώς στην κοινωνία μας υπάρχουν λάθος πρότυπα αλλά έστω και έναν άνθρωπο να μπορέσω να εμπνεύσω, για μένα είναι πολύ σημαντικό.

Στην καθημερινότητά σου, ποιες μπορεί να είναι οι δυσκολίες που θα αντιμετωπίσεις;

Οι δυσκολίες νομίζω είναι έξω στον δρόμο και τις υποδομές που δεν έχουμε σαν χώρα. Τα πεζοδρόμια, οι ράμπες με λάθος κλήση… Υπάρχουν ράμπες με λάθος κλήση, πας δηλαδή να κάνεις κάτι καλό και το κάνεις χειρότερο. Ένα άλλο μεγάλο κομμάτι είναι τα parking. Πολλές φορές οι θέσεις για τα άτομα ΑΜΕΑ είναι κατειλημμένες ή κλείνουν τις ράμπες με τα αυτοκίνητα…

Υπάρχουν επίσης μαγαζιά που μπορεί να μην είναι προσβάσιμα. Αυτό αυτόματα εμένα μου στερεί τη δυνατότητα στην κοινωνικοποίηση και την ψυχαγωγία. Πρέπει να μπορούμε να έχουμε και εμείς κοινωνική ζωή χωρίς διακρίσεις. Υπάρχουν επίσης μαγαζιά που ναι μεν είναι προσβάσιμα αλλά δεν έχουν προσβάσιμη τουαλέτα… Η Ελλάδα διαφέρει σε πολλά με το εξωτερικό. Υπάρχουν μέρη που για μένα είναι η χαρά του αμαξιδίου.

Μέρη που μπορείς να κυκλοφορήσεις οπουδήποτε χωρίς κανένα πρόβλημα. Γι΄ αυτό όμως είμαστε εδώ, για να διεκδικούμε πράγματα, να βγαίνουμε προς τα έξω, να είμαστε ενεργοί, να φαινόμαστε στην κοινωνία. Σίγουρα έχουμε κάνει βήματα προόδου αλλά χρειαζόμαστε ακόμα δουλειά.

Έχει τύχει να πας κάπου και να τσακωθείς γιατί δεν είχες πρόσβαση στον χώρο;

Ναι, φυσικά. Δεν ντρέπομαι να το πω. Έχει τύχει να φωνάξω και την αστυνομία και το λιμενικό. Και στο σπίτι μου ακόμα έχει τύχει να κλείσουν το πάρκινγκ και πήρα την αστυνομία. Δυστυχώς, νομίζω ότι μόνο με αυτόν τον τρόπο ο άλλος θα καταλάβει και θα σε σεβαστεί. Πολλές φορές δεν μπορούμε να καταλάβουμε το πρόβλημα του άλλου αν δε γίνει δικό μας. Γιατί να έρθουμε όμως όλοι σε αυτή την κατάσταση για να σεβαστούμε τον άνθρωπο που βρίσκεται δίπλα μας; Αυτό έχει να κάνει ξεκάθαρα με την έλλειψη παιδείας και μπορεί να αλλάξει μόνο μέσα από την οικογένεια και το σχολείο.

Στα σχολεία που επισκέπτεσαι και μιλάς στα παιδιά, ποια είναι η πιο συχνή ερώτηση που δέχεσαι;

Τα παιδιά ρωτάνε τα πάντα, πραγματικά τα πάντα. Νομίζω όμως ότι είναι και οι καλύτεροι ακροατές. Τα παιδιά είναι τόσο αθώα, τόσο αγαθά… Πολλές φορές έρχονται γονείς και μου λένε ότι το παιδί τους, τους έκανε παρατήρηση να βάλουν τη ζώνη στο αυτοκίνητο ή να προσέχουν τις ράμπες και τα πάρκινγκ. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Γι΄αυτό και πρέπει οποιοδήποτε αντιμετωπίζει μια αναπηρία, να βγει προς τα έξω. Πρέπει να μιλάμε στον κόσμο.

Το ιδανικό θα ήταν να γίνει μάθημα στα σχολεία. Αφού όμως κάτι τέτοιο δε μπορεί να γίνει, είναι υποχρέωσή μας να βγούμε προς τα έξω και να αρχίσουμε να μιλάμε.

Περίεργα βλέμματα συναντάς;

Δε θεωρώ ότι είναι υποχρεωτικά βλέμματα με αρνητικό πρόσημο. Μπορεί να είναι βλέμματα θαυμασμού. Μπορεί να βλέπω να με κοιτάνε, αλλά είμαι πάντα άνθρωπος που σκέφτεται θετικά και καλοπροαίρετα. Γιατί όποιος μας κοιτάει να το κάνει με λύπηση και όχι με θαυμασμό; Γιατί να βλέπουμε πάντα το αρνητικό; Δε ξέρεις ο καθένας τι έχει στο μυαλό του, μπορεί να σκέφτεται τι θα έκανε εκείνος σε αντίστοιχη περίπτωση.

Προσωπικά δε μου έχει τύχει να μου πουν κάτι και να με προσβάλλουν. Έχει να κάνει και με το τι βγάζεις εσύ ο ίδιος προς τα έξω. Αν έβγαζα συναισθήματα λύπησης και μιζέριας σίγουρα θα είχα εισπράξει και αντίστοιχα βλέμματα και συμπεριφορές.

Στη δουλειά σου επέστρεψες αμέσως μετά το ατύχημα;

Επέστρεψα σχεδόν έναν χρόνο μετά γιατί χρειάστηκε να νοσηλευτώ για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στη δουλειά μου όμως δεν υπάρχει η αναπηρία. Είναι μια δουλειά που θα μπορούσε να την κάνει ο οποιοσδήποτε ακόμη και αν έχει κάποια αναπηρία. Οι συνάδελφοί μου με αντιμετωπίζουν σαν να μην υπάρχει η αναπηρία μου και αυτό έγινε από την αρχή. Ο χώρος ήταν εξ αρχής προσβάσιμος οπότε δε χρειάστηκε να γίνει κάποια αλλαγή και εργάζομαι κανονικά όπως έκανα και πριν.

Πέρα από το κομμάτι του αθλητισμού, τι άλλο σου αρέσει να κάνεις;

Λατρεύω τα ταξίδια. Κάνω κάθε χρόνο ένα μεγάλο ταξίδι. Λατρεύω να διαβάζω βιβλία, κυρίως αστυνομικά. Μου αρέσει πάρα πολύ η μουσική, με χαλαρώνει. Μου αρέσει να βγαίνω με τους φίλους μου για φαγητό, ποτό, θέατρο, σινεμά, σε συναυλίες…

Ποιος είναι το αγαπημένο σου ταξίδι;

Είναι ένα ταξίδι που είχα κάνει πριν ξεκινήσει το πρώτο lockdown. Είχα ταξιδέψει στην Ταϋλάνδη. Εμπειρία ζωής. Ήταν ένα πολύωρο ταξίδι και σε μια χώρα σχεδόν καθόλου φιλική στα άτομα με αναπηρίες. Έκανα πολύ εξτρίμ πράγματα με το αμαξίδιο. Ένα άλλο αγαπημένο μου ταξίδι είναι αυτό στη Ρωσία. Είχα πάει Χριστούγεννα, έκανε πάρα πολύ κρύο και είχε πάρα πολύ χιόνι.

Και εκεί αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες με το αμαξίδιο. Ιδανικά θα ήθελα να γυρίσω όλο τον κόσμο. Προσπαθώ στον ελεύθερο χρόνο μου να κάνω ταξίδια είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό. Στα ταξίδια χρειάζεται να έχεις όρεξη, λίγα χρήματα και καλή παρέα.

Οι συναυλίες και τα θέατρα πόσο προσβάσιμα είναι για άτομα με αναπηρίες;

Πλέον, υπάρχουν χώροι που έχουν μεριμνήσει ώστε να υπάρχει ειδικός χώρος για τα άτομα με αναπηρίες. Υπάρχουν βέβαια και τα παλιά θέατρα που στεγάζονται σε παλιά κτήρια και δεν είναι προσβάσιμα ή οι κλασικοί συναυλιακοί χώροι που είναι όλα flat…

Βλέπεις διαφορές στον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι αθλητές με αναπηρίες σε σχέση με εκείνους που δεν έχουν κάποια αναπηρία;

Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Ίσως δίνεται περισσότερη προβολή στους Ολυμπιακούς Αγώνες απ΄ ότι στους Παραολυμπιακούς γιατί υπάρχουν περισσότεροι χορηγοί. Βέβαια, αν το εξετάσουμε λίγο, οι επιτυχίες των αθλητών στους Παραολυμπιακούς είναι περισσότερες από εκείνους των Ολυμπιακών Αγώνων. Δε ξέρω επομένως γιατί γίνεται αυτό.

Υποδομές για να μπορείτε να προπονείστε σωστά υπάρχουν;

Αυτό είναι ένα εξίσου δύσκολο κεφάλαιο. Ο χώρος της ξιφασκίας για παράδειγμα όπου προπονούμαι εγώ, είναι μια αίθουσα μη προσβάσιμη. Υπάρχουν δυσκολίες. Το ΟΑΚΑ ωστόσο έχει αλλάξει πολύ και έχει γίνει αρκετά προσβάσιμο αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Θέλουμε πολύ δουλειά στο κομμάτι των υποδομών.

Το κράτος σας στηρίζει;

Δυστυχώς δεν υπάρχει καμία βοήθεια. Στο εξωτερικό οι αθλητές πληρώνονται, έχουν μισθό. Σε εμάς αυτό δεν υπάρχει. Κάποιοι αθλητές, όχι όλοι, έχουν κάποιους χορηγούς και έτσι μπορούν και καλύπτουν κάποια έξοδα. Χωρίς τους χορηγούς δυστυχώς δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Υπάρχουν και αθλητές όπως εγώ που εργάζονται και έχουν ένα εισόδημα αλλά αυτό δε σημαίνει ότι μπορώ να καλύπτω όλες μου τις προπονητικές ανάγκες.

Οι περισσότεροι παραπονιούνται και έχουν δίκιο γιατί τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και αυτό είναι κάτι που ισχύει για όλους τους αθλητές ανεξάρτητα από το αν έχουν ή όχι κάποια αναπηρία.

Πριν μου είπες ότι σκέφτεσαι να αφήσεις τον πρωταθλητισμό. Έχεις σκεφτεί να περάσεις στο κομμάτι της προπονητικής;

Μου το έχουν προτείνει και ήδη έχω γραφτεί σε μια σχολή προπονητών. Είναι κάτι που κάνω έτσι κι αλλιώς. Όταν έρχονται μικρά παιδάκια, με βάζει ο προπονητής μου και τους δείχνω κάποια πράγματα. Αυτό όμως που κάνω πολλές φορές είναι, στα σχολεία που πηγαίνω να κάνω και επίδειξη του αθλήματος. Βάζω τα παιδιά στη διαδικασία να είναι καθιστά και να δοκιμάσουν με το σπαθί κάποια πράγματα.

Με τα παιδιά η αλήθεια είναι πως έχω πολύ καλή και άμεση επαφή. Τα παιδιά θέλουν μια ειδική μεταχείριση. Όλα έχουν να κάνουν με τον τρόπο που τα προσεγγίζεις και νομίζω ότι έχω βρει τον τρόπο για να τα φέρνω κοντά μου. Αυτό το είχα πάντα. Κάποια πράγματα νομίζω δεν αλλάζουν με καμία αναπηρία. Ή τα έχεις ή δεν τα έχεις.

Τι άλλαξε σε σένα;

Πλέον έχω αγαπήσει περισσότερο την Κέλλυ. Με προσέχω περισσότερο και προσπαθώ όσο γίνεται να αφήνω μακριά την τοξικότητα. Πριν μπορεί να έπαιρνα πιο σοβαρά κάποια πράγματα που στην πραγματικότητα δεν ήταν και τόσο σπουδαία.

Οι γονείς σου μετά το ατύχημά σου, έγιναν πιο προστατευτικοί;

Ο μπαμπάς ναι. Ο μπαμπάς ήταν ανέκαθεν πολύ προστατευτικός μαζί μου, τώρα έχει γίνει λίγο περισσότερο. Η μαμά ίσως είναι λίγο πιο προστατευτική με τον αδερφό μου.

Έχεις βρει τι θέλεις να κάνεις όταν τελειώσεις με το κομμάτι του πρωταθλητισμού;

Έχω κάποια πράγματα στο μυαλό μου αλλά επειδή δεν έχει τελειώσει ακόμη το κομμάτι του πρωταθλητισμού, δε μου αρέσει να κοιτάω τόσο πολύ το μέλλον. Θέλω να χαίρομαι και να ζω το παρόν. Σίγουρα στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχουν πράγματα που θέλω να κάνω σε τελείως διαφορετικό κομμάτι. Και επειδή είμαι τελειομανής πιστεύω πως όταν εστιάσω σε αυτό που θέλω να κάνω θα το κάνω καλά.

Το κομμάτι του κορονοϊού και της καραντίνας σε επηρέασε ψυχολογικά;

Καθόλου γιατί πέρα από τη δουλειά που μπήκαμε σε τηλεργασία μετακινούμουν κανονικά. Είχα το χαρτί για να πηγαίνω για τις προπονήσεις μου, πήγαινα στα πάρκα για να κάνω την άσκησή μου όταν δεν είχα προπόνηση… Και γενικά, τα άτομα με αναπηρίες δεν είχαμε κάποιο πρόβλημα με τις μετακινήσεις μας.

Ο τρόπος που αντιμετωπίζονται οι γυναίκες σε σχέση με τους άντρες στον χώρο του αθλητισμού διαφέρει;

Αρχικά να σου πω ότι οι γυναίκες – στους αθλητές με αναπηρίες τουλάχιστον – είμαστε ελάχιστες και όσο περνούν τα χρόνια γινόμαστε όλο και λιγότερες. Δεν υπάρχουν νέα παιδιά. Σε ότι έχει να κάνει με τις συνθήκες και τον τρόπο αντιμετώπισης, προσωπικά δεν έχω βιώσει κάποια περίεργη συμπεριφορά.

Ωστόσο, σίγουρα για κάποιους εξακολουθεί η γυναίκα να αποτελεί το ασθενές φίλο που δε μπορεί να κάνει πράγματα. Αυτό που πρέπει να κάνουμε οι γυναίκες σε αυτό το κομμάτι, είναι να βγούμε προς τα έξω και να διεκδικήσουμε πράγματα. Δυστυχώς πρέπει να διεκδικήσουμε το αυτονόητο.

Κλείνοντας υπάρχει κάποιο μήνυμα που θα ήθελες να περάσεις;

Οτιδήποτε και αν συμβεί στη ζωή μας, δε πρέπει να τα παρατάμε. Να σκεφτόμαστε θετικά. Αφού τα κατάφερα εγώ, μπορεί ο οποιοσδήποτε αρκεί να πιστέψει στον εαυτό του και τις δυνατότητές του.

Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος