Κωνσταντίνα Μιχαήλ: «Δεν μετάνιωσα που δεν έκανα οικογένεια»

Η Φρόσω, στην επιτυχημένη σειρά του Γιώργου Καπουτζίδη «Εθνική Ελλάδος», είναι η γυναίκα που όλοι αγαπούν. Κάποιοι, ίσως, τη λυπούνται. Η Κωνσταντίνα Μιχαήλ πάλι, που ενσαρκώνει το ρόλο, είναι δυναμική, μποέμ, ανεξάρτητη, ελεύθερη. Σαν γάτα. Έχει προχωρήσει πολύ κι έκανε τις επιλογές που πάντα ήθελε – και τελικά τις πέτυχε. Στη συνέντευξη που έδωσε στο κυπριακό περιοδικό Down Town και τον Αλέξανδρο Πρίφτη μας κάνει να καταλάβουμε πώς ένας άνθρωπος που μεγάλωσε με «πρέπει», έγινε ο απόλυτος κυνηγός των «θέλω» του. Και τα πέτυχε.

Έχω μάθει ότι τα γυρίσματά σας δεν είναι εύκολα. Αντιμετωπίζετε πολλές δυσκολίες, έτσι είναι;
Ναι, ειδικά στο παγοδρόμιο είναι δυσβάσταχτα. Δεύτερη μέρα στον πάγο, δεν αντέχεται. Δέκα ώρες συνέχεια στους μείον πέντε βαθμούς, όσα ρούχα και να φοράς κρυώνεις. Υπάρχει πολλή κούραση, αλλά μας σώζει το γεγονός ότι έχει πετύχει η σειρά και ο κόσμος την έχει αγαπήσει πολύ. Επίσης, υπάρχει κατανόηση ανάμεσά μας και έχουν αναπτυχθεί φιλίες.

Υπάρχουν φιλίες ανάμεσα σε τόσες γυναίκες; Όχι ανταγωνισμός;
Ναι, έχουμε γίνει φίλες. Και οι τέσσερις μας, αλλά και με τον Γιώργο. Ανταλλάσσουμε μηνύματα με κοινοποιήσεις όλης της ομάδας της «Εθνικής Ελλάδος», πειράζοντας ο ένας τον άλλον και μιλώντας για το γύρισμα και τις λεπτομέρειές του. Όσον αφορά στον ανταγωνισμό, τον καταλαβαίνω, τον αισθάνομαι πολλές φορές στη δουλειά μας, στον χώρο μας. Και τον αναγνωρίζω και τον φοβάμαι. Το ότι γίναμε φίλοι, όμως, με τα παιδιά, αυτό σταματάει οποιοδήποτε είδος ανταγωνισμού. Δεν λέω ότι γίναμε κολλητοί, αλλά βασικά αγαπιόμαστε. Πρόκειται για κορίτσια με ήθος, ταλέντο, ομορφιά, καλοσύνη, γνωρίζουν τι έχουν. Δεν κοιτάζουν να «κλέψουν» και να ζηλέψουν όσα έχει ο απέναντί τους. Είναι χορτασμένες κοπέλες, με καλή ανατροφή. Ακόμα και η Μαριέλλα Σαββίδου είναι μία κοπέλα-έκπληξη. Έχει πάρει τα καλά των Κυπρίων, των Ελλήνων και των Γάλλων. Η Μαριέλλα μάς κάνει και γελάμε συνεχώς. Έχει τόσο φωτεινό dna!

Βλέπουμε ότι η Φρόσω πέφτει θύμα ξυλοδαρμού από τον σύζυγό της. Παράλληλα, όμως, παρατηρεί ότι το παιδί της έχει μπλέξει σε φασιστικά κυκλώματα. Ποιο από τα δύο πιστεύεις ότι την πονά περισσότερο;
Υπάρχει λόγος που γίνονται όλα αυτά και γιατί θυματοποιείται μία γυναίκα. Πώς γίνονται τα θύματα. Και κυρίως πώς φτάνει στην έξοδο και την ανακούφιση. Υπάρχει η λύτρωση και θα έρθει και για τη Φρόσω – αλλά θα ματώσει γι’ αυτό. Το πιο τραγικό που μπορεί να συμβεί σε μία γυναίκα, ενώ είναι σε ένα γάμο, είναι να βλέπει το παιδί της να εξωθείται στα άκρα. Είτε να μπαίνει σε μία ακραία και φασιστική παρέα, είτε να μπλέκει με ναρκωτικά, είτε, είτε… Η Φρόσω θα αντισταθεί, όμως δυστυχώς το παιδί δεν κερδίζεται εύκολα και θα δώσει μάχη για να το κερδίσει πίσω και να την εμπιστευτεί ξανά. Να είναι καλά το curling, αφού η Φρόσω σήκωσε κεφάλι! Αυτός ήταν ο λόγος που έγραψε ο Γιώργος αυτή τη σειρά. Γι’ αυτό επισημαίνει τη διαφορετικότητα που υπάρχει σε κάθε οικογένεια και σε κάθε σπιτικό, όπως θέλεις πες το: ομοφυλοφιλία, πρόβλημα με έλλειψη σκοπού, ανεργία, ανάπηρα παιδιά που είναι στο περιθώριο, φασισμός… Και γι’ αυτό έβαλε ένα άγνωστο αγώνισμα που χρειάζεται μυαλό και ομαδικότητα, όπως και κουράγιο, που μπορούν να το κάνουν γυναίκες και άντρες που δεν είναι πια 25 χρονών.

Είσαι αντισυμβατική και μποέμ ως προσωπικότητα;
Αν με κρίνεις σύμφωνα με τις υπόλοιπες γυναίκες της ηλικίας μου, με τα στερεότυπα της παραδοσιακής οικογένειας, τότε ναι, είμαι μποέμ. Αν με βάλεις, όμως, δίπλα σε μία γυναίκα που έχει κάνει τα παιδιά της και τριγυρνάει την Ευρώπη ζωγραφίζοντας και έχοντας παράλληλα, σύζυγο και εραστή, όπως η Ντίλντα Σουίντον, όχι δεν τα έχω κάνει αυτά, οπότε δεν είμαι μποέμ. Θέλω να πω, έχω κάνει τις επιλογές μου στη ζωή και σήμερα είμαι καλά με αυτές. Ας πούμε το ότι δεν έκανα οικογένεια και επιμένω σε αυτή μου την επιλογή, δεν ξέρω αν με κάνει αντισυμβατική. Σίγουρα όμως δεν μετάνιωσα.

Ευτυχισμένη, όμως, σε κάνει;
Ναι, είμαι ευτυχισμένη γιατί μου βγήκαν οι επιλογές μου. Ζω όμορφα. Έχω την υγεία μου, τη χαρά μου, την προσωπική μου ζωή.

Ποτέ δεν σου έλειψε ένα παιδί;
Όχι, όχι, δεν το επιθύμησα ποτέ. Επιθυμώ τα παιδιά των άλλων, τις ανιψιές μου, τον βαφτισιμιό μου… Κάνω παραστάσεις με παιδιά με αναπηρίες στην Κοζάνη, έχουμε γίνει κολλητάρια. Δεν χωράει κάτι άλλο στη ζωή μου.

Σου αρέσει το περιθώριο;
Ναι, μου αρέσει να συναναστρέφομαι με ανθρώπους αντισυμβατικούς και του περιθωρίου. Δηλαδή, που δεν είναι καθημερινοί και δεν τους τα έφερε τόσο κανονικά η ζωή. Μπορεί να μην έχουν αποφασίσει το φύλο τους ή να βγάζουν τα λεφτά τους με έναν τρόπο περίεργο. Γενικά, με ανθρώπους που έχουν ενδιαφέροντα πιο βραδινά και πιο σκοτεινά από τα δικά μου. Μου αρέσει αυτό: έχουμε άλλα ενδιαφέροντα, επειδή ζούμε σε διαφορετικούς κόσμους και κάνουμε άλλες επιλογές. Με το διαφορετικό μπορείς να μάθεις και για τη δική σου ζωή, όχι με αυτό που ήδη γνωρίζεις.

Τα «πρέπει» δεν τα ακολούθησες ποτέ;
Τι λες καλέ, που δεν τα ακολούθησα; Μεγάλωσα με τα «πρέπει» και τα «μη». Μέσα από τα «πρέπει» έφτασα στα θέλω μου. Στο σπίτι μου μόνο «πρέπει» άκουγα. Πάντα «έπρεπε» να είμαι καλό κορίτσι, άριστη μαθήτρια, να διαβάζω, να μελετώ, να μην κάνω κακές παρέες, να μη βγαίνω έως αργά. Έπρεπε, έπρεπε, έπρεπε… Έφτασα σε μία ηλικία, ώστε να αποτινάξω τα «πρέπει» να αναζητήσω τα «θέλω» μου. Εγκατέλειψα το πανεπιστήμιο για την τέχνη μου, το θέατρο, και μετά έφυγα και από το πατρικό μου.

Υπήρξε ρήξη στο σπίτι γι’ αυτή σου την επιλογή;
Μεγάλη. Ο πατέρας μου δεν μου μιλούσε και δεν είχαμε καν επαφή, τον πρώτο καιρό. Μετά από 23 χρόνια ζωής, έγινε η πρώτη επανάσταση, αυτό που λέμε χάσμα γενεών. Υπήρξε και φόβος από τη μεριά του. Όταν έχεις μάθει να έχεις το παιδί σου όλη τη μέρα μέσα στο σπίτι και μετά κάνει άλλα ανοίγματα, αντιδράς άσχημα, όπως ο πατέρας μου. Σου φαίνεται κάπως. Έπειτα και η δουλειά αυτή δεν είναι το καλύτερο για κάποιους κλασικούς και παραδοσιακούς γονείς…

Τελικά, ο έρωτας πιστεύεις ότι είναι κάτι εφήμερο; Ότι έρχεται και περνά;
Ε, ναι! Κάποιος είχε πει ότι κρατάει μόνο δύο χρόνια. Μετά μετουσιώνεται σε αγάπη, αν είσαι τυχερός. Βέβαια, το ιδανικό είναι να υπάρχει ερωτισμός, στοιχείο ακόμη και στην πιο μεγάλη σε διάρκεια αγάπη.

Σου κόστισε το πέρασμα του έρωτα;
Δεν θέλω να μιλάω για τέλος, γιατί είμαι πολύ καλά στη σχέση μου. Αλλά δεν μου αρέσει το τέλος, λυπάμαι και στενοχωριέμαι. Όμως, ανήκω σε εκείνους που θα κοιτάξουν μπροστά και θα προχωρήσουν. Η ζωή είναι για να τη ζούμε στο βάθος και με βάθος.