«…Το μηδέν θα κάνω κύκλο κι εκεί μέσα θα χορεύω, κι ας μην ξέρω που πηγαίνω, κι ας μην ξέρω τι γυρεύω…»! Εξαιρετικά αφιερωμένο στην Κωνσταντίνα Σπυροπούλου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Εννοείται πως είδα την περασμένη εβδομάδα την πρεμιέρα από το «Σπίτι μου, σπιτάκι μου» και πραγματικά η Κωνσταντίνα ήταν σαν να ξεκινούσε από το μηδέν.
Τι κι αν βρίσκεται στον τηλεοπτικό αέρα σχεδόν πέντε χρόνια; Ήταν σαν να μην πέρασε μία μέρα. Ήταν το ίδιο αμήχανη, το ίδιο ακούρδιστη, το ίδιο απρόσεχτη και απρόσιτη, το ίδιο ψυχρή. Καμία ζεστασιά, καμία αμεσότητα. Ήταν για ακόμα μία φορά… «παρουσιάστρια με το ζόρι», με την μόνη έγνοια της το… ατσαλάκωτο κοντινό του σκηνοθέτη.
Γιατί το θέμα είναι να μην τσακίσει η βλεφαρίδα κάγκελο και να μην φριζάρει η μπούκλα! Όλα τα υπόλοιπα τι σημασία έχουν;
Και γι ΄αυτό αναρωτιέμαι για πόσα χρόνια ακόμα τα κανάλια θα υποκλίνονται στη… δικτατορία του ντεκαπάζ χωρίς λόγο και αιτία;
Γιατί θα πρέπει ένα όμορφο, ντεκαπαρισμένο κορίτσι να κάνει με το ζόρι καριέρα και να μας επιβληθεί, να επιβληθεί στο εγχώριο star-system, από την στιγμή που… δεν το ΄χει με την τηλεόραση, το φακό, την κάμερα;
Από την στιγμή που ίδια και το τηλεοπτικό ταμπεραμέντο δεν έχουν συναντηθεί ποτέ;
Από την στιγμή που είναι ανίκανη τηλεοπτικά να δημιουργήσει μία σωστά ολοκληρωμένη πρόταση;
Από την στιγμή που ώρες-ώρες σε κάνει να πιστεύεις πως δεν μιλάει καν ελληνικά;