Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης: Πώς σχολιάζει την υπουργοποίηση της Λυδίας Κονιόρδου

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης σε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης. Ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης μιλάει στο “Κ” της Καθημερινής και την Τασούλα Επτακοίλη για την πιο παραγωγική του περίοδο, τον πιο «πολιτικό» του εαυτό αλλά και τι μπορεί να σημαίνουν Χριστούγεννα για έναν άνθρωπο του 2016.

“Με αντιπροσωπεύει το τραγούδι “Χριστούγεννα” του Φοίβου Δεληβοριά: “Ίσως για κάποιους να’ ναι ακόμα γιορτή/ Μα ποιοι είν’ αυτοί;/ Ζουν σε θερμοκοιτίδες ή σε χωριά;”. Βέβαια, φέτος, λέω να στολίσω ξανά δέντρο, έπειτα από δύο χρόνια που δεν το έκανα. Αλλά,σ ε κάθε περίπτωση, τα Χριστούγεννα ανήκουν στα παιδιά…”, λέει ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης απαντώντας στο αν είναι άνθρωπος των Χριστουγέννων.

Για την εμπλοκή του με την πολιτική, με τη “Δράση”, έχει μετανιώσει; “Όχι, αλλά δεν θα το έκανα ποτέ ξανά. Προσπαθώ να μην επαναλαμβάνω τα λάθη μου. (Γέλια) Βέβαια, ήταν οι συνθήκες που με οδήγησαν εκείνη την εποχή σε αυτή την απόφαση. Ήταν 2008, πριν “σκάσει” η κρίση, είχα συναντήσει ανθρώπους όπως ο Στέφανος Μάνος και ο Γιάννης Μπουτάρης, που προέρχονταν από διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες αλλά αντιμετώπιζαν τα πράγματα με ψυχραιμία και συμφωνούσαν στο ίδιο πλαίσιο. Ήταν από τις πρώτες προσπάθειες να φτιαχτεί ένας καινούργιος πολιτικός πυρήνας που να εκφράζει μια σιωπηρή μειοψηφία -και ήταν πολύ αντιδημοφιλή- ενέσκηψαν στον δημόσιο διάλογο αργότερα ως οντότητα. Αυτό που έμαθα είναι ότι δεν μου ταιριάζει η πολιτική, η οποία χρειάζεται ανθρώπους αφοσιωμένους σ’ αυτήν -όχι της λογικής “είδα φως και μπήκα” ή “μαζί με τις παραστάσεις μου καλό είναι και το βουλευτιλίκι”…”

Η Λυδία Κονιόρδου έκανε καλά που αποδέχτηκε τον υπουργικό θώκο; “A priori δεν πρέπει να κρίνουμε κανέναν. Και δεν λέω γιατί υπεκφεύγω. Είμαι μια πρωταγωνίστρια με προσήλωση στο αρχαίο δράμα, μια σημαντική μονάδα του θεάτρου. Τι θα κάνει ως υπουργός, ας περιμένουμε να το δούμε. Πάντως, τώρα που το σκέφτομαι, για δύο από τα πιο σημαντικά πράγματα που κάνουμε στη ζωή μας -τον ρόλο του γονέα και το πολιτεύεσθαι- δεν παίρνουμε καμία απολύτως εκπαίδευση. Και είναι γεγονός ότι από τους ανθρώπους που είχαν μια γεμάτη, δημιουργική ζωή εκτός πολιτικής, κανένας δεν παρέμεινε στην πολιτική -με εξαίρεση τη Μελίνα Μερκούρη, ίσως και τον Κώστα Καζάκο…”