Kώστας Βουρδάνος: Οι Έλληνες αθλητές στην Ελλάδα της κρίσης είναι δύο φορές πρωταθλητές

Δυστυχώς, η πολιτεία απέχει. Ειδικά από τα βαρέα αθλήματα που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστά στο ευρύ κοινό. Οι Έλληνες αθλητές στηνΕλλάδα της κρίσης είναι δύο φορές πρωταθλητές, είτε φέρνουν μετάλλια είτε όχι. Είμαστε αθλητές και μάνατζερ του εαυτού μας.

Θα σου πω κάτι χαρακτηριστικό. Για το άθλημά μας στην Ελλάδα,το οποίο έχει φέρει και ολυμπιακά μετάλλια επί εποχής Μιγιάκη και Χολίδη, δεν υπάρχει καν στάδιο. Οι αθλητές φιλοξενούνταιστους συλλόγους τους και πολλές φορές αναγκάζονται να προπονούνται μόνοι τους σε ιδιωτικά γυμναστήρια, σε ένα άθλημα που ουσιαστικά δεν είναι ατομικό, αφού για να γυμναστεί έναςαθλητής πρέπει να υπάρχει ομάδα και παρτενέρ, κάτι το οποίο λείπει. Οι μεγάλες περικοπές στις επιχορηγήσεις δημιουργούν τεράστια προβλήματα. Αν θέλεις να κάνεις πρωταθλητισμό παγκοσμίου επιπέδου χρειάζεται να εργάζεσαι. Δουλεύω για να βγάζω χρήματα, να τρέφω τα όνειρά μου και να τιμώ την πατρίδα μου.

Νομίζω πως οι αθλητές της ελληνορωμαϊκής πάλης στην Ελλάδα κάνουμε άθλο, ξεπερνώντας όλες αυτές τις δυσκολίες.

Ουσιαστικά η πρώτη μου νίκη ήταν με τον Ολυμπιακό, πρώτος στην Ευρώπη, αλλά αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι οι Μεσογειακοί Αγώνες του 2012. Προετοιμαζόμουν για τους αντιπάλους που είχα κληρωθεί να αντιμετωπίσω. Τότε με πλησίασε κάποιος και μου είπε «καλύτερα να μην έρθεις στον αγωνιστικό χώρο, θα βγεις τελευταίος». Την κρίσιμη ώρα του αγώνα, η ψυχολογία εί ναι πολλές φορές περισσότερο σημαντική από την άρτια τεχνική και την καλή προετοιμασία. Όταν ο φόβος της αποτυχίας είναι κυρίαρχος, το αποτέλεσμα είναι βέβαιο: η ήττα. Ήθελα όμως να ακουστεί ο εθνικός ύμνος της χώρας μου, ήθελα να προσπαθήσω. Βγήκα τελικά δεύτερος και αφιέρωσα αυτήν τη νίκη στον εαυτό

μου. Πρέπει να μάθεις να πολεμάς σοφά για να μη χάσεις ποτέ.

Πολλές στερήσεις… Ίσως να μη γνωρίζω άλλη λέξη πέρα από αυτήν. Καθημερινά, πρωί – βράδυ, επί πέντε ώρες βρίσκομαι σε γυμναστήρια και στον σύλλογό μου. Έχω ξεχάσει το αλκοόλ, τροφές με λιπαρά, το γλυκό δεν ξέρω τι γεύση έχει. Οι προπονήσεις είναι τόσο εξαντλητικές που τα ξενύχτια και τις καταχρήσεις φτάνει σε σημείο να μην τα αντέχει ο ίδιος σου ο οργανισμός.