Mια διαφορετική και ενδιαφέρουσα συνέντευξη έδωσε ο 32χρονος πρωταθλητής της ελληνορωμαϊκής πάλης Κωνσταντίνος Βουρδάνος, στο Down Town.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Aνάμεσα σε άλλα ο Κωνσταντίνος αναφέρθηκε και στο πόσο δύσκολο είναι να κάνει κάποιος πρωταθλητισμό, στην Ελλάδα της κρίσης… αλλά και για τις στερήσεις που βιώνει στην καθημερινότητά του ένα αθλητής…
Το κράτος σάς βοηθάει σε αυτό που κάνετε;
Δυστυχώς, η πολιτεία απέχει. Ειδικά από τα βαρέα αθλήματα που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστά στο ευρύ κοινό. Οι Έλληνες αθλητές στηνΕλλάδα της κρίσης είναι δύο φορές πρωταθλητές, είτε φέρνουν μετάλλια είτε όχι. Είμαστε αθλητές και μάνατζερ του εαυτού μας.
Τι πρακτικές δυσκολίες αντιμετωπίζει ένας πρωταθλητής σήμερα;
Θα σου πω κάτι χαρακτηριστικό. Για το άθλημά μας στην Ελλάδα,το οποίο έχει φέρει και ολυμπιακά μετάλλια επί εποχής Μιγιάκη και Χολίδη, δεν υπάρχει καν στάδιο. Οι αθλητές φιλοξενούνταιστους συλλόγους τους και πολλές φορές αναγκάζονται να προπονούνται μόνοι τους σε ιδιωτικά γυμναστήρια, σε ένα άθλημα που ουσιαστικά δεν είναι ατομικό, αφού για να γυμναστεί έναςαθλητής πρέπει να υπάρχει ομάδα και παρτενέρ, κάτι το οποίο λείπει. Οι μεγάλες περικοπές στις επιχορηγήσεις δημιουργούν τεράστια προβλήματα. Αν θέλεις να κάνεις πρωταθλητισμό παγκοσμίου επιπέδου χρειάζεται να εργάζεσαι. Δουλεύω για να βγάζω χρήματα, να τρέφω τα όνειρά μου και να τιμώ την πατρίδα μου.
Νομίζω πως οι αθλητές της ελληνορωμαϊκής πάλης στην Ελλάδα κάνουμε άθλο, ξεπερνώντας όλες αυτές τις δυσκολίες.
Θυμάσαι ποια ήταν η πρώτη σου μεγάλη νίκη;
Ουσιαστικά η πρώτη μου νίκη ήταν με τον Ολυμπιακό, πρώτος στην Ευρώπη, αλλά αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι οι Μεσογειακοί Αγώνες του 2012. Προετοιμαζόμουν για τους αντιπάλους που είχα κληρωθεί να αντιμετωπίσω. Τότε με πλησίασε κάποιος και μου είπε «καλύτερα να μην έρθεις στον αγωνιστικό χώρο, θα βγεις τελευταίος». Την κρίσιμη ώρα του αγώνα, η ψυχολογία εί ναι πολλές φορές περισσότερο σημαντική από την άρτια τεχνική και την καλή προετοιμασία. Όταν ο φόβος της αποτυχίας είναι κυρίαρχος, το αποτέλεσμα είναι βέβαιο: η ήττα. Ήθελα όμως να ακουστεί ο εθνικός ύμνος της χώρας μου, ήθελα να προσπαθήσω. Βγήκα τελικά δεύτερος και αφιέρωσα αυτήν τη νίκη στον εαυτό
μου. Πρέπει να μάθεις να πολεμάς σοφά για να μη χάσεις ποτέ.
Τι θυσίες κάνεις ως αθλητής;
Πολλές στερήσεις… Ίσως να μη γνωρίζω άλλη λέξη πέρα από αυτήν. Καθημερινά, πρωί – βράδυ, επί πέντε ώρες βρίσκομαι σε γυμναστήρια και στον σύλλογό μου. Έχω ξεχάσει το αλκοόλ, τροφές με λιπαρά, το γλυκό δεν ξέρω τι γεύση έχει. Οι προπονήσεις είναι τόσο εξαντλητικές που τα ξενύχτια και τις καταχρήσεις φτάνει σε σημείο να μην τα αντέχει ο ίδιος σου ο οργανισμός.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ