Αν και τις τελευταίες μέρες δείχνει τον εξωστρεφή του εαυτό μέσα από το «The Voice», ο Κωστής Μαραβέγιας παραμένει στον πυρήνα του ένας εξωστρεφής τραγουδοποιός που ζει ανάμεσα στον κόσμο δίνοντάς του τη δυνατότητα να τον εκπλήσσει καθημερινά. Το ίδιο ακριβώς κάνει και μέσα από τη συνέντευξή του στον Πάνο Γιαννακόπουλο και το κυπριακό “ΦιλGood”.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Στον τελευταίο σου δίσκο «Κατάστρωμα» φαίνεται να εμβαθύνεις στα πράγματα. Είναι ρίσκο αυτό για έναν καλλιτέχνη; Το να θες να δεις τα πράγματα σε βάθος, έχοντας όμως την αίσθηση του «ανοιχτού ορίζοντα» ο οποίος βρίσκεται πάντα στην επιφάνεια των πραγμάτων, δεν είναι ρίσκο. Το να βουτάς και να ψάχνεις πράγματα, για μένα είναι υπαρξιακή ανάγκη.
Όσο πιο πολύ ψάχνεις, λένε, τόσες πιο πολλές πληγές βλέπεις. Ή όχι; Η αλήθεια είναι ότι όσο πιο βαθιά πηγαίνεις, τόσο το φως λιγοστεύει. Είναι σαν τον βυθό της θάλασσας: ανακαλύπτεις νέους κόσμους, αλλά βλέπεις πιο πολύ σκοτάδι. Όταν έρχεται αυτό το σκοτάδι, βουτάς με έναν τρόπο στον δικό σου εαυτό και ανακαλύπτεις πράγματα τα οποία δεν γνώριζες. Ανακαλύπτεις έναν καινούριο εαυτό. Αυτό σου δίνει την όρεξη και την ώθηση να δημιουργήσεις νέα, διαφορετικά πράγματα, να βγάλεις ένα νέο πρόσωπο προς τα έξω και να αναδυθείς με άλλα μυαλά και ενέργεια.
Το φως πού έρχεται σε όλο αυτό; Στην καθημερινότητα. Στην πίστη ότι η αγάπη τελικά είναι λυτρωτική για όλους, στα καθαρά βλέμματα που συναντάς, στο ότι μπορείς και κάνεις αυτό που αγαπάς, το οποίο είναι δύσκολο στη σημερινή εποχή.
Πότε η επιφάνεια γίνεται ωφέλιμη για κάποιον; Όταν δεν είσαι στάσιμος. Όταν έχεις διάθεση να ταξιδέψεις. Η στασιμότητα δημιουργεί σε μένα ψυχικές αιμορροΐδες -μη γόνιμες περιόδους.
Η ελαφρότητά μας δεν γίνεται κάποιες φορές γοητευτική; Δεν λειτουργεί, σε περιπτώσεις, ως παρηγοριά και βάλσαμο; Προφανώς. Ελαφρότητα πάντα υπάρχει και πάντα χρειάζεται. Η ελαφρότητα είναι θεμελιώδες συστατικό του βίου μας. Η ίδια η ζωή είναι γιορτή της ελαφρότητας. Αλίμονο αν όλα τα βλέπαμε με τραγικότητα. Πιστεύω ότι και η ελαφρότητα έχει βάθος. Γιατί μπορεί να έχει κι εκείνη βαθιές ρίζες.
Με τον καινούριο σου δίσκο μας ξανασυστήνεσαι ή μας αποκαλύπτεις βαθιά κρυμμένα μυστικά σου; Νομίζω το δεύτερο. Αισθάνθηκα ότι ήρθε ο καιρός να βγάλω έναν πιο εσωτερικό και μελωδικό δίσκο. Είναι ένας δίσκος που μου θυμίζει το πρώτο μου ξεκίνημα.
Ή μας κορόιδευες τόσο καιρό ή έχεις εξελιχθεί πάρα πολύ! (γελάει). Και στους υπόλοιπους δίσκους υπήρχαν διαφορετικά κομμάτια. Όμως παλαιότερα είχα διάθεση για περισσότερο περιπαιχτικά πράγματα και σαρκασμό. Σε αυτόν τον δίσκο θριαμβεύει η μελωδικότητα και το τραγούδι ως τραγούδι και όχι ως περίεργη ιστορία.
Πιστεύεις στα «ανοιχτά βιβλία»; Είσαι ένας τέτοιου είδους άνθρωπος ή από εκείνους που πιστεύουν ότι τα μυστικά διαμορφώνουν χαρακτήρα και προσωπικότητες; Είμαι ανοιχτό βιβλίο. Μου αρέσουν πολύ και οι άνθρωποι οι οποίοι είναι εξωστρεφείς και μοιράζονται πράγματα. Από την άλλοι μου αρέσουν πολύ και οι μεγάλοι κωμικοί οι οποίοι έχουν μια πικρή χροιά, μια τραγικότητα και μία γλυκιά μελαγχολία στη δεύτερη ανάγνωσή τους.
Είναι ηδονική αυτή η μελαγχολία κάποιες φορές; Δεν ξέρω αν είναι ηδονική, σίγουρα όμως έχει ενδιαφέρον, γιατί είναι μια μικρογραφία της ζωής.
Η μουσική σου λίγο έχει αλλάξει. Εσύ έχεις αλλάξει μέσα από τη μουσική σου; Με αλλάζει συνέχεια. Η μουσική σμιλεύει όλες τις δύσκαμπτες γωνίες μου. Πολλές φορές η μουσική σού δίνει θάρρος ή σε βυθίζει σε μια μεγαλύτερη μελαγχολία.
Μήπως η μουσική είναι και μια ωραία δικαιολογία, αφού σε κάνει να βλέπεις κάθε φορά μόνο όσα θες να δεις; Είναι παρηγοριά πολλές φορές. Το ύστατο καταφύγιο. Για μένα το τελευταίο καταφύγιο του ανθρώπου είναι η τέχνη και η μουσική.
Τι θα μπορούσες να ήσουν αν δεν ήσουν μουσικός; Ποιο ήταν το παιδικό σου απωθημένο; Μου αρέσει πολύ το σύμπαν και η κοσμική κλίμακα των πραγμάτων. Μικρός αυτό ήθελα να γίνω! Θυμάμαι, έβγαινα από το σπίτι και χάζευα τα άστρα. Προσπαθούσα να αντιληφθώ τη θέση μας μέσα στο σύμπαν, τον γαλαξία μας, τους πλανήτες, το πόσο μακριά είναι ο ήλιος.
Είναι αυτό ρομαντικό; Δεν το έβλεπα τόσο με ρομαντισμό, όσο με διάθεση ανακάλυψης του κόσμου. Είχε μια φιλοσοφική διάθεση.
Άρα στο επιστήμη – θρησκεία επιλέγεις επιστήμη; Δεν επιλέγω τίποτα. Για μένα η ουσία της ζωής είναι ο συνδυασμός των πάντων.
Έχεις υπάρξει πιστός ή άπιστος ως άνθρωπος; Ως προς τους στόχους σου, όχι ως προς τον Θεό… Η πίστη είναι κάτι πολύ σημαντικό. Είναι σχεδόν ευλαβικό το να μπορείς να πιστεύεις στο οτιδήποτε. Απαιτεί μεγάλη εσωτερική δύναμη. Η πίστη είναι κάτι αξιοζήλευτο. Από την άλλη, και η απιστία χρειάζεται κάποιες φορές. Διότι η ίδια η απιστία ανατρέπει τη βεβαιότητα και το δεδομένο που δημιουργεί η πίστη. Η απιστία σού υπενθυμίζει ότι είσαι άνθρωπος και ότι μπορείς να ανατρέψεις τα πάντα. Όλα χρειάζονται.
Είναι σα να μιλάς για αισιοδοξία και απαισιοδοξία την ίδια στιγμή… Όχι τόσο, γιατί στο μυαλό μου δεν έχω την απιστία ως διάψευση της πίστης, αλλά ως αμφισβήτηση.
Σε συνεντεύξεις σου, κατά καιρούς, μιλάς για ωριμότητα. Πόσο σε έχει αλλάξει η ωριμότητα ως προς τον τρόπο σκέψης σου; Μιλάω για την ωριμότητα που σε κάνει να κατανοείς το διαφορετικό, για κάποιον που σε έχει πληγώσει και που σε κάνει να δείχνεις μια ανοιχτωσιά. Την ωριμότητα που σε κάνει να πιστεύεις ότι μπορείς να εκλογικεύσεις τα πάντα τη θεωρώ βαρετή, γιατί σου δημιουργεί μια αντι-παιδικότητα και μια λανθάνουσα ενηλικίωση.
Η ωριμότητα που σε κάνει ορθολογιστή είναι για σένα αποστειρωτική; Φυσικά. Σε κάνει να χάνεις όλες τις νοστιμιές της ζωής, τα μπαχάρια.
Αν γυρνούσες τον χρόνο πίσω, τι θα άλλαζες σε προσωπικό και τι σε κοινωνικό επίπεδο; Σε κοινωνικό επίπεδο σίγουρα την κρίση, που έχει πλήξει και τους πιο αδύναμους… Θα προτιμούσα αυτή η χρυσή δεκαετία της οικονομικής ευημερίας να είχε συνδυαστεί με πνευματική ανάταση. Σε προσωπικό επίπεδο δεν θα άλλαζα κάτι.
Επομένως η νεότητα δεν έχει υπάρξει εχθρός σου; H νεότητα είναι πάντα φίλος. Ακόμα κι αν όταν τη ζεις σε βασανίζει και σου φαίνεται σαν εχθρός. Όταν την ξεπερνάς λες «κρίμα, έχασα έναν καλό φίλο». Όλοι ζηλεύουμε τη νεότητα. Και πάντα έχουμε το παράπονο ότι δεν την εκμεταλλευτήκαμε σωστά, ότι την αφήσαμε να φύγει. Ότι ξοδευτήκαμε άσκοπα… Καμιά φορά συνοδεύεται με υπερβολική ανεμελιά, με μια αίσθηση ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα. Η νεότητα, όμως, για μένα δεν είναι ηλικιακά ορισμένη.
Είχες εύκολη εφηβεία; Ήταν δύσκολη σχετικά. Οι περισσότεροι άνθρωποι στην εφηβεία τους έχουν σωματικές εκρήξεις. Αν η έκρηξη αυτή δεν συνοδευτεί με μία καλή κοινωνική συνθήκη, μπορεί να σου δημιουργήσει μια απαισιοδοξία ή μια μελαγχολία.
Είχες τάσεις φυγής; Είχα, ναι. Πια δεν τις έχω τόσο πολύ.
Από τι ήθελες να ξεφύγεις; Η εφηβεία σού δίνει την κηροζίνη σου για να εκτοξευτείς. Αυτό φέρνει την τάση φυγής. Είναι πολύ φυσικό. Είναι ωραίο, όταν τελειώνουν οι νέοι το λύκειο, να φεύγουν. Να κάνουν μια καινούρια ζωή. Η φυγή δεν είναι μόνο δραπέτης. Είναι και νέο ξεκίνημα.
Νόμιζα ότι ήθελες να ξεφύγεις από το «τι θα πει ο γείτονας», από τον μικροαστισμό της κλειστής κοινωνίας, της επαρχίας… Θα μπορούσε κι αυτό. Όχι τόσο για το τι θα πει ο γείτονας, αλλά επειδή είναι ωραίο να ζεις μέσα σε μεγάλες πόλεις. Είναι ωραίο για έναν νέο να περιπλανιέται και να γνωρίζει κουλτούρες.
Το να είσαι αλλού δεν είναι πάντα εύκολο. Κρύβει, νομίζω, μοναξιά η περιπλάνηση και σκληρή αναμέτρηση με τον εαυτό σου… Μαθαίνεις καλύτερα τον εαυτό σου. Και όταν συμβαίνει αυτό, μαθαίνεις και καλύτερα τους άλλους. Ασπάζεσαι τη διαφορετικότητα. Και όχι μόνο την ασπάζεσαι, αλλά σε εμπνέει και σε γοητεύει.
Φαίνεσαι ισορροπημένος. Νιώθεις ποτέ ότι σε πνίγει ο εαυτός σου; Όχι. Αισθάνομαι καλά με τον τρόπο που ζω και αγαπώ.
Και ευαίσθητος φαίνεσαι. Είσαι; Είμαι. Νομίζω ότι όλοι οι δημιουργοί ή και οι ακροατές είναι.
Σου έχει δημιουργήσει ποτέ αυτή η ευαισθησία σου το σύνδρομο του Ρομπέν των δασών; Ήσουν ή είσαι αυτός ο ένας που θέλει να σώσει τον κόσμο; (χαμογελάει) Μικρός αυτός ήταν ο στόχος μου: να αλλάξω τον κόσμο! Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι για να αλλάξει ο κόσμος πρέπει πρώτα να αλλάξουμε τον εαυτό μας.
Ο Χατζιδάκις στον «Κεμάλ» έλεγε ότι «με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»… Δεν νομίζω να κυριολεκτούσε γιατί, απ’ όσο έχω διαβάσει, ήταν κατά της βίας.
Όλοι μας δεν έχουμε υπάρξει βίαιοι σε μία αιμοβόρα κοινωνία; Προφανώς υπάρχει και η βίαιη πλευρά μέσα μας. Το θέμα είναι τι κάνουμε για να κρατάμε αυτή την πλευρά σε νάρκωση. Πρέπει να ακονίσουμε τα θετικά εργαλεία, ώστε να κρατάμε τη βία σε ανυπαρξία.
Πλέον σε νοιάζει το τι θα πει ο άλλος ή όχι; Με νοιάζει. Γιατί θέλω να είμαι ειλικρινής. Είμαστε κοινωνικά όντα, μας αρέσει να είμαστε καλά με τους γύρω μας. Είναι ωραίο να αισθάνεσαι αγαπητός. Μου αρέσει η ομόνοια και η αρμονία.
Τι σόι άνθρωπος είσαι τελικά, Κωστή; Έλα ντε!
Υπερβολικός είσαι; Υπερβολικός με μέτρο!
Είσαι κλειδαροτρυπικός τύπος; Σου αρέσει να παρατηρείς τις ζωές των άλλων; Καθόλου. Μόνο αν θεωρήσουμε τον κινηματογράφο κλειδαρότρυπα θα σου απαντούσα «ναι».
Βγήκες σε ένα μπαρ, είδες ένα ζευγάρι να φιλιέται στο απέναντι τραπέζι και τους έγραψες τραγούδι! Δεν είναι κλειδαρότρυπα; Όχι ακριβώς. Είναι η ομορφιά του κόσμου αυτού. Είμαι παρατηρητής. Αλλά όταν παρατηρώ, οι άλλοι το αντιλαμβάνονται. Δεν παραβιάζω καμία ιδιωτικότητα.
Είσαι πραγματικά ανέμελος ή έχεις φόβο αναγνώρισης και έκθεσης; Υπάρχουν στιγμές που θέλω να περάσω τον χρόνο μου στο σπίτι. Σε στιγμές εσωτερικής αναζήτησης. Υπάρχουν όμως περισσότερες στιγμές που μ’ αρέσει να είμαι σε κόσμο, να γνωρίζω, να ταξιδεύω. Μου αρέσει αυτός ο τσιγγάνικος τρόπος ζωής.
Είναι ωραίο να σε αναγνωρίζουν στον δρόμο; Εξαρτάται από τον τρόπο του καθενός.
Μήπως τελικά αυτό είναι η επιτυχία; Σίγουρα επιτυχία είναι να έχεις κάνει κάτι που να έχει λειτουργήσει στο μέσα του άλλου.
Είσαι από εκείνους που επιδιώκουν συνεχώς τον έρωτα ή από εκείνους που τον αποφεύγουν γιατί πιστεύουν ότι θα τους καταστρέψει; Είμαι από εκείνους που πλέον πιστεύουν ότι ο έρωτας είναι κάτι περισσότερο από αυτό που νομίζαμε στη νεότητά μας. Ότι δεν είναι πια το καρδιοχτύπι και το κεραυνοβόλο, των αφηγήσεων και των ταινιών, αλλά κάτι παραπάνω. Για μένα ο ερωτισμός εμπεριέχει την ουσιαστική αγάπη.
Εσύ πώς έχεις ζήσει τη ζωή σου; Παραδομένος στο έπακρο ή με συντηρητισμό; Δεν ξέρω.
Να σε βοηθήσω: καρδιά ή λογική; Καλή δόση και των δύο. Καταρχάς η καρδιά.
Αλλάζουν οι άνθρωποι; Μα, και βέβαια. Αν δεν το πίστευα αυτό, δεν θα πίστευα στους ανθρώπους. Ο άνθρωπος είναι ο ορισμός της αλλαγής. Είναι πολύ βασικό να μπορείς να αλλάξεις.
Υπάρχει κάτι που να μισείς βαθιά; Την αδικία. Μπορεί να με πνίξει.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος; Ο χρόνος σε σχέση με τους άλλους γύρω μου. Με την έννοια της ματαιότητας, το ότι ήρθαμε και φεύγουμε μόνοι σε αυτόν τον κόσμο και ότι δεν μπορούμε να συντονιστούμε όλοι μαζί.
Κλείνοντας, πιστεύεις ότι πρέπει να μιλήσουμε για τη συμμετοχή σου στο «The Voice»; Δεν έχω πρόβλημα.
Κάποιοι εντυπωσιάστηκαν με την παρουσία σου στο show… Δεν περίμεναν ότι θα είσαι κριτής σε κάτι τέτοιο… Δεν με βλέπω ως κριτή, αλλά ως ανιχνευτή νέων ταλέντων. Θέλω να δω ξανά τον εαυτό μου στο ξεκίνημά του. Θέλω να νιώσω ξανά το σκίρτημα και το άγχος της αρχής. Καλώς η κακώς αυτά τα παιδιά δεν έρχονται σε οντισιόν. Έκανα μια οντισιόν για να βρω νέες φωνές για τις φετινές εμφανίσεις μου στο Passport. Θέλω να σου πω ότι είχα πολύ λίγα email για συμμετοχές. Μου έκανε εντύπωση. Στο «The Voice» ήρθαν χιλιάδες κόσμου. Με ενδιαφέρει να δω τα νέα παιδιά.
Κρύβει αγριότητα ένα τέτοιο show σε επίπεδο έκθεσης; Για να απαντήσω, το έψαξα πολύ. Το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν έχει αυτή την αγριότητα, ούτε για εμάς ούτε για τους συμμετέχοντες. Μου αρέσει που στην εποχή της εικόνας και της σκηνικής παρουσίας που ζούμε, δεν βλέπεις ποιος τραγουδάει. Έχω ζήσει ωραίες στιγμές εκεί. Μέσα στην ελαφρότητα που έχει η τηλεόραση και το παιχνίδι από μόνο του, έχω δει και έχω μάθει πράγματα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ