Λ. Λαζόπουλος: ”Ανυπακοή! Αυτή είναι η αρχή της δημιουργίας”.

Ο Λάκης Λαζόπουλος συγκρίνει τους ανθρώπους της επαρχίας με τους Αθηναίους. ”Οι άνθρωποι στη φύση είναι ανοιχτοί, το μυαλό τους έχει άπλα, απεραντοσύνη, άνοιγμα. Δεν χτυπάει σε τοίχους, σε ντουβάρια, σε ταράτσες. Οι άνθρωποι στη Θεσσαλία έχουν μπροστά τους ολόκληρο κάμπο, που σημαίνει ότι το μυαλό δεν συναντάει βουνό. Κι εγώ έχω μάθει να έχω το βλέμμα κάποιου που κοιτάει τον κάμπο. Δεν μπορεί τίποτα να με εμποδίζει να ζω. Όταν μεγαλώνει κανείς στην Αθήνα, η φωνή του αποκτά με έναν τρόπο την έκταση του δωματίου του: δεν μπορεί να φωνάξει παραπάνω διότι θα ενοχλήσει το διπλανό διαμέρισμα. Έτσι, εκπαιδεύεται η φωνή και μετά εκπαιδεύει τη σκέψη να σταματάει εκεί που ο τοίχος χωρίζει τα δύο διαμερίσματα. Εγώ στη Λάρισα έμαθα να φωνάζω. Δεν το έζησα το σσστ”!

Απαντάει με τον χαρακτηριστικό αφοπλιστικό του τρόπο σε κάθε ερώτηση του L’officiel. Έτσι στην ερώτηση για το αν του θυμίζει ο πρωθυπουργός μας Έλληνα λέει: ”Στις διακοπές, ναι! Σαράντα μέρες διάβασα ότι έκανε διακοπές φέτος. Τι να πω, έχει ξένη νοοτροπία κι αυτό είναι το μεγάλο του δυστύχημα. Το μυαλό του είναι στα ξένα. Ονειρεύεται να μετέχει σε συμβούλια με μεγάλα στελέχη. Αυτοί οι άνθρωποι στο Χάρβαρντ το βλέπουν αλλιώς. Βρίσκουν άλλες λύσεις. Υπολόγισαν τα έσοδα μείον τα έξοδα συν τα άλλα επί τα δεινά, ορίστε η φόρμουλα, ακολουθήστε την πιστά, τελειώσαμε”.

Ινδαλμά του είναι ο Αριστοφάνης: ”Είμαι μεγάλος φαν του Αριστοφάνη, εμπνέομαι από αυτόν και ως θεατρικός συγγραφέας τον έχω πρότυπο. Από την αρχή μελετούσα το έργο του και προσπαθούσα να κατανοήσω τη δόμηση των κειμένων του το τι είναι αυτό που τον κάνει ξεχωριστό. Δεν είπα ότι είμαι ισάξιος, δεν είμαι τρελός. Αλλά επιλέγω να έχω ως πρότυπό μου αυτόν. Τον πρώτο, τον μεγαλύτερο. Μακάρι να τον πλησίαζα”.

Θεωρεί πως το Τσαντίρι δίνει στον Έλληνα μία διαφορετική οπτική για τα πράγματα, την ουσία των όσων γίνονται. Ο Λάκης είναι ένας από τους λίγους καλλιτέχνες που βοηθούν με όλο τους το είναι τα νέα παιδιά να φανούν. ”Eίναι σημαντικό πώς θα σε δεχτούν σε ένα χώρο κι εμένα ευτυχώς μου φέρθηκαν σωστά. Μου άνοιξαν τις πόρτες όταν ήμουν νέος και το Θεσσαλικό Θέατρο και ο Δημήτρης Χορν και η Λαμπέτη και η Μελίνα και η Βουγιουκλάκη και η Καρέζη και ο Χατζηδάκις. Το χρωστάω στους νέους λοιπόν”, εξηγεί.

Είναι ένας άνθρωπος που προβάλλει πολύ τις οικογενειακές αξίες. Ποια είναι η άποψή του για τους νέους που φεύγουν από τα σπίτια τους προκειμένου να ακολουθήσουν το όνειρό τους; ”Εγώ δεν έφυγα από το σπίτι μου, έφυγα για να βρω την τέχνη μου. Αυτός που τρέχει να απομακρυνθεί ποτέ δεν ξεχνάει από τι προσπαθεί να ξεφύγει. Πρέπει να αλλάζεις αυτή την κατεύθυνση. Μόνο τότε σου φεύγει ο πόνος. Και όταν έχεις προσδιορίσει τα όρια της ελευθερίας σου μπορείς να εκτιμάς και τη μητέρα σου και τον πατέρα σου. Πλέον δεν ανακατεύονται στις επιλογές σου. Σε σέβονται, όπως τους σέβεσαι. Ανυπακοή! Αυτή είναι νομίζω η αρχή της δημιουργίας”.