Λένα Παπαληγούρα στο TLIFE: Οι ιδιαίτεροι ρόλοι στο θέατρο, η σχέση της με την πολιτική και ο έρωτας!

Η Λένα Παπαληγούρα «προσγειώνεται» στη σκηνή προερχόμενη από έναν άλλο, δικό της κόσμο. Τον μικρόκοσμο που χτίζει κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του κάθε ρόλου της και που δεν χωράει περισσότερους από δύο. Εκείνη και τον χαρακτήρα που υποδύεται. Για αυτό και καταφέρνει πάντα να βυθίζεται τόσο βαθιά μέσα σε μία παράσταση και κάνει τον θεατή να την ακολουθεί με αμείωτο ενδιαφέρον προσπαθώντας να ανακαλύψει τα κρυμμένα μυστικά της. Η «υπερδύναμή» της είναι η ικανότητά της να γίνεται ο ρόλος της και να μην σου αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης ακόμα κι αν υποδύεται τον «Μικρό Πριγκιπα» ή τον Πρεσβύτη.

Από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους της καριέρας της είναι αυτός της «Κατερίνας» σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη και βασισμένος στο βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ. Η παράσταση ανέβηκε φέτος για 4η συνεχόμενη χρονιά, στο θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου. Εκεί όπου την συναντήσαμε κι εμείς λίγο πριν «προσγειωθεί» στη σκηνή και «χαθεί» σε μία ακόμα οσκαρική ερμηνεία. Κατά γενική ομολογία, σε αυτή την παράσταση, ο τρόπος που παίζει είναι συγκλονιστικός.

Η Λένα που συναντάς στα παρασκήνια είναι απογυμνωμένη από το ρόλο. Είναι ένα κορίτσι που γελάει πολύ, που έχει σαν άμυνα το να είναι αισιόδοξη και που μπορεί να σου μιλήσει με την ίδια σοβαρότητα για το φαγητό που μαγείρεψε το μεσημέρι -γιατί ξέρει και να μαγειρεύει- μέχρι τις συνέπειες που φέρνει ένας πόλεμος που είναι αυτό που πραγματεύεται ο νέος της ρόλος στην παράσταση «Ο γάμος της Μαρίας Μπράουν».

Την απάντηση, στην απορία μου, γιατί επιλέγει κάθε φορά τόσο «ιδιαίτερους» ρόλους μου την έδωσε τελικά ο Γιώργος Νανούρης (ο οποίος μπήκε στο θέατρο ενώ η συνέντευξη βρισκόταν σε εξέλιξη): «Γιατί μπορεί να τους κάνει. Πολύ απλά, είναι ηθοποιάρα και μπορεί.» Οπότε προχώρησα στην αμέσως επόμενη ερώτηση.

Πώς τα προλαβαίνεις όλα;
Η αλήθεια είναι ότι αυτό που «θυσιάζεις», με έναν τρόπο, είναι τον προσωπικό χρόνο. Αυτό χάνεται. Από εκεί και πέρα, απαιτεί πολύ συγκέντρωση. Να μπορείς όταν κάνεις κάτι να είσαι 100% προσηλωμένος σε αυτό ώστε να μην χάνεις ενέργεια χωρίς λόγο. Σίγουρα δεν είναι εύκολο αλλά επειδή έχω κάνει ενδιαφέροντα πράγματα, ήταν και πράγματα που με τροφοδοτούσαν και που δεν μπορούσα να πω και όχι. Οπότε μου έδιναν πολύ χαρά και κάπως αυτό σου δίνει ενέργεια για να τα καταφέρεις. Σίγουρα όμως είναι απαιτητικό με την έννοια ότι θέλει πολύ συγκέντρωση και ότι χρόνο έχεις πρέπει να τον δίνεις σε διάβασμα και δουλειά στο σπίτι. Γιατί η δουλειά μας έχει και δουλειά στο σπίτι. Θέλει έρευνα. Ακόμα και τα λόγια θέλει χρόνο για να τα μάθεις. Οπότε θέλει πολύ οργανωμένο και πειθαρχημένο πρόγραμμα.

Είναι περισσότερο μια δική σου εσωτερική ανάγκη να είσαι συνεχώς απασχολημένη ή έχει να κάνει με το ότι ήταν πολύ καλές προτάσεις για να τις αφήσεις να φύγουν;
Ήταν πολύ καλές προτάσεις για να τις αφήσω να φύγουν και ήταν και λίγο θέμα συγκυριών. Γιατί κανείς δεν περίμενε ότι η «Κατερίνα» θα παιζόταν 4 χρόνια. Εγώ πάντα κανόνιζα τι θα κάνω θεωρώντας ότι αυτή η παράσταση κάποια στιγμή θα τελειώσει και τελικά δεν τελειώνει και στον χρόνο που βρίσκουμε κάπως την τρυπώνουμε και αυτό συμβαίνει και σε άλλα.
Βέβαια κι αυτό που είπες, ότι είναι μια ανάγκη δική μου να είμαι συνεχώς απασχολημένη, εγώ θα σου έλεγα ότι νομίζω ότι είναι μία ανάγκη της γενιάς μας αυτή γενικά και έχει να κάνει -για μένα δικαιολογημένα- και με την κατάσταση αυτή που βιώνουμε σαν χώρα και με την ανασφάλεια του επαγγέλματος, αλλά και γενικά της κατάστασης. Όταν έχεις μία ωραία πρόταση σκέφτεσαι ότι δεν μπορείς να μην την κάνεις, με την έννοια ότι τώρα είναι η ευκαιρία να κάνεις κάτι ωραίο. Πώς μπορείς να κλωτσήσεις την ευκαιρία να κάνεις κάτι ωραίο όταν δεν ξέρεις αύριο τι θα συμβεί; Στη δουλειά μας και στη δουλειά του καθενός. Οπότε είναι ένας συνδυασμός νομίζω αλλά κυρίως ότι ήταν ωραία πράγματα σαν συνεργασίες και σαν ρολόι. Ήταν πράγματα που ήθελα να τα κάνω.

Φαντάζομαι πως με το επιτυχημένο αποτέλεσμα εξισορροπείς κι αυτό που είπες πριν, ότι «θυσιάζεις» τον ελεύθερο χρόνο σου.
Σίγουρα! Κι αυτό αλλά και η ίδια η χαρά που παίρνω από τη διαδικασία. Δεν μπορεί κάποιος να το κάνει αυτό αν δεν αντλεί χαρά από την ίδια τη διαδικασία γιατί η ίδια η διαδικασία είναι που σου δίνει ενέργεια και ικανοποίηση για να πάρεις δύναμη και να συνεχίσεις. Αλλιώς, αν το σκεφτείς και ως πρόγραμμα και ως φύση της δουλειάς -η έκθεση που έχει η δουλειά μας και η αδρεναλίνη στην οποία υποβάλεις τον εαυτό σου κάθε βράδυ- είναι τρελό. Θα σου πει κάποιος φυσιολογικός άνθρωπος: τι κάνεις;

Στην πλειοψηφία τους οι ρόλοι σου είναι «ιδιαίτεροι». Είναι συνειδητή απόφαση ή έγινε συμπωματικά;
Πιστεύω γενικά, σαν αρχή, ότι όλοι οι ρόλοι είναι ιδιαίτεροι. Θέλω να πω, γενικά το θέατρο αυτό που κάνει είναι να δίνει φωνή σε ανθρώπους που στη ζωή δεν έχουν πολύ την ευκαιρία να τους ακούσουμε. Εμένα αυτό με συγκινεί στο θέατρο, το να ακούς χαρακτήρες ιδιαίτερους, να μπαίνεις σε αυτές τις ψυχοσυνθέσεις και ίσα ίσα να αφήνεις και τον κόσμο να καταλάβει αυτές τις ψυχοσυνθέσεις που στη ζωή ενδεχομένως ή τις κρίνουμε ή δεν τους δίνουμε σημασία και αδιαφορούμε. Νομίζω ότι όλοι οι ρόλοι είναι ιδιαίτεροι γιατί όλοι οι ρόλοι παίζουν κάποιο «ρόλο» μέσα στα έργα. Έχουν τη σημασία τους όπως και όλοι οι άνθρωποι, στη ζωή, είναι ιδιαίτεροι. Από εκεί και πέρα, το ότι εγώ έχει τύχει κι έχω κάνει κάποια πράγματα που είναι λίγο ρόλοι στα όρια, όντως πρέπει να ρωτήσουμε αυτούς που μου τους προτείνουν. Εμένα, η αλήθεια είναι ότι, μου αρέσει ως διαδικασία κυρίως γιατί στη ζωή δεν είμαι άνθρωπος που παίζω με τα όριά μου. Είμαι αρκετά ήρεμη και συγκρατημένη οπότε όταν ου δίνεται η ευκαιρία αυτή στο θέατρο, το θεωρώ ευεργετικό.

Έχω την αίσθηση, παρότι δεν φαίνεται αυτό θεατρικά, ότι είσαι ένας πολύ αισιόδοξος άνθρωπος.
Στη ζωή, γενικά, προσπαθώ πολύ να είμαι αισιόδοξη. Πιστεύω ότι μόνο έτσι θα ξυπνάμε το πρωί. Πρέπει με νύχια και με δόντια να διατηρούμε την ελπίδα μας γιατί αλλιώς… Ίσως είμαι αισιόδοξη γιατί τελικά είμαι πολύ απαισιόδοξη. Ίσως προσπαθώ πάρα πολύ να είμαι αισιόδοξη γατί ξέρω ότι αν δεν είμαι θα βυθιστώ στη ματαιότητα. Είναι πολύ εύκολο να αισθανθείς ότι όλα γύρω μας είναι μάταια και εξαρτάται από εμάς το τι αξία τους δίνουμε. Εμείς νοηματοδοτούμε, με έναν τρόπο, τα πράγματα. Οπότε προσπαθώ πάρα πολύ να τα νοηματοδοτώ δίνοντάς τους αξία και σημασία και να τα κάνω εγώ σημαντικά. Αν τα κάνω εγώ σημαντικά, θεωρώ ότι, είναι σημαντικά και για τους άλλους.

Με κείμενα και ρόλους όπως αυτός της «Κατερίνας» σε βοηθάει να «ξορκίσεις» την κακή μεριά;
Ίσως είναι αυτό που είπες. Ίσως είναι, από την άλλη, ότι μου φαίνεται συγκινητικό ότι ο κόσμος βλέποντας τέτοια κείμενα και τέτοιους ρόλους, ας πούμε για την Κατερίνα, έρχεται και μου λέει τις προσωπικές του ιστορίες. Αισθάνομαι ότι δονεί τον κόσμο. Όταν ξεκινήσαμε να κάνουμε αυτή την παράσταση αισθάνθηκα ότι είναι σαν χρέος μας να υπερασπιστούμε, πάρα πολύ, αυτή την ιστορία που είναι προσωπική ιστορία του Αύγουστου, αληθινή ιστορία και που έχει την τόλμη και τη γενναιοδωρία να τη γράψει. Με έναν τρόπο ήταν για μένα κάτι παραπάνω από μία ερμηνευτική πρόκληση. Το πήρα λίγο πατριωτικά, που λένε, να την υπερασπιστώ. Δεν ξέρω, οπότε, αν «ξορκίζω» δικά μου σκοτάδια. Σίγουρα στη δουλειά μας συμβαίνει αυτό, κυρίως γιατί αναγκαζόμαστε να ερχόμαστε σε επαφή με δικά μας σκοτάδια οπότε ερχόμενος σε επαφή ενδεχομένως να βρίσκεις και δρόμους να οδηγείσαι στο φως μέσα από τα σκοτάδια σου. Οι περισσότερες δουλειές των ανθρώπων τους οδηγούν στο να κλείνουν και το κομμάτι της φαντασίας τους αλλά και το κομμάτι της επαφής με δικά τους κρυμμένα μυστικά. Η δική μας δουλειά χρησιμοποιεί αυτά τα κρυμμένα μυστικά και τα μεταλλάσσει σε κάτι άλλο κι αυτό είναι πολύ ωραίο. Αυτό αλλά και το γεγονός ότι βλέπω ότι η ανταπόκριση του κόσμου είναι συγκινητική και βλέπω ότι αυτή η ιστορία δονεί και μετακινεί τους ανθρώπους, και τα δύο αυτά, με κάνουν πιο δυνατή.

Την έχεις αγαπήσει την «Κατερίνα».
Την έχω αγαπήσει! Είναι και τόσα χρόνια και είναι όντως αυτό που σου λέω. Είναι μία προσωπική αληθινή ιστορία, ένα θέμα που δεν αγγίζετε, που θεωρείται ταμπού, ένα θέμα για το οποίο δεν μιλάμε και ξαφνικά βλέπεις κόσμο ο οποίος έρχεται να δει την παράσταση, κόσμο που δεν ξέρω, και να γυρίσει και να πει «α, είχα κι εγώ μια τέτοια ιστορία στην οικογένειά μου». Και λες, ξέρεις, αυτή η παράσταση έχει μία δύναμη που δεν εξαρτάται ούτε από μένα ούτε από τον Γιώργο (σ.σ. Νανούρη). Νομίζω ότι εξαρτάται από τη δυναμική της ίδιας της παράστασης, του θέματός της, της ιστορίας του Αύγουστου που μάλλον κάτι μετακινεί στους ανθρώπους.

Έχετε ταυτιστεί με τον Νανούρη, λόγω της παράστασης και κυρίως της διάρκειάς της, σαν καλλιτεχνικό ζευγάρι.
Μακάρι να ξαναδουλέψουμε! Δουλέψαμε πάρα πολύ ωραία. Με πολύ ελευθερία και πολύ δουλειά και πολύ… όρια και πολύ ωραία ισορροπία. Μακάρι να προκύψει και να ξαναδουλέψουμε. Νομίζω ότι όντως είναι ευτύχημα στη δουλειά μας να βρεις ανθρώπους με τους οποίους επικοινωνείς πολύ και κυρίως ανθρώπους με τους οποίους για κάποιο λόγο, σε κάποια χρονική στιγμή κάτι σε δένει που είναι απροσδιόριστο. Γιατί με το Γιώργο, ας πούμε, δεν γνωριζόμασταν. Και συμβαίνει και σε κάνει να θες να πεις την ίδια ιστορία. Μπορεί να είναι χημεία. Δεν ξέρω τι μπορεί να είναι αλλά συμβαίνει. Γενικά εγώ όταν δουλεύω προσπαθώ να είμαι πολύ ανοιχτή και μου αρέσει να υπάρχει επικοινωνία με τον σκηνοθέτη. Μου αρέσει να προκύπτει από συνεργασία το αποτέλεσμα. Το διεκδικώ να υπάρχει διάλογος και να υπάρχει έρευνα, για να υπάρχει βύθισμα μέσα στη δουλειά. Το διεκδικώ όχι μόνο γιατί μου φαίνεται ότι έτσι πρέπει αλλά το διεκδικώ γιατί έτσι μου φαίνεται ενδιαφέρον. Με ενδιαφέρει όσο είναι προσωπική για αυτόν μια ιστορία… Γιατί προφανώς κάθε σκηνοθέτης για να κάνει ένα έργο κάτι του έχει «μιλήσει» οπότε φωνάζει εμένα και πρέπει εμένα να μου «μιλήσει» εξίσου όπως σε αυτόν ή και περισσότερο. Αυτό είναι, εν μέρη, δουλειά του ιδίου να με «ψήσει» αλλά είναι και δουλειά δική μου να συνδεθώ και μαζί του και με το έργο οπότε επιδιώκω να με αφορά προσωπικά αυτό που θα κάνω. Όταν ανεβαίνω στη σκηνή, θέλω να θέλω να το υπερασπιστώ με νύχια και με δόντια.

Αναφέρεσαι σε κάθε σου συνέντευξη στους συνεργάτες σου λέγοντας «είμαι τυχερή», «νιώθω ευτυχής» που δουλεύω μαζί τους. Θεωρείς ότι ένας επιτυχημένος ρόλος είναι κάτι «ομαδικό»;
Ένας ηθοποιός από μόνος του μπορεί να κάνει μία ωραία ερμηνεία. Για μένα όμως μια ωραία ερμηνεία δεν έχει καμία σημασία αν δεν είναι σε μία ωραία παράσταση. Σημαία έχει η οπτική σου σε κάτι να βρει το χώρο της και να γίνει η οπτική της παράστασης και τότε είναι και η ερμηνεία σου και η παράσταση επιτυχημένη. Με ενδιαφέρει να πορεύομαι μαζί με τους συνεργάτες μου και να προκύπτει από κάτι ομαδικό αυτό που θέλω εγώ να κάνω. Δεν με ενδιαφέρει εγώ να προσπαθώ να κάνω κάτι από μόνη μου. Μπορεί να κάνεις ένα ρόλο και να μη σημαίνει τίποτα τελικά γιατί η συνεργασία και ο σκηνοθέτης και η συνθήκη να μη σε βοηθάει ούτε να βουτήξεις σε αυτό ούτε να αναδειχθείς ούτε τίποτα. Για μένα είναι ένας συνδυασμός και για αυτό και πρώτα από όλα σε μια δουλειά ρόλο παίζουν οι συντελεστές. Για το αν θα την κάνω ή όχι. Πρώτα οι συντελεστές, μετά το κείμενο και μετά ο ρόλος.
Και τώρα στη «Μαρία Μπράουν» που κάνουμε πρόβες αισθάνομαι ότι είναι τόσο ωραίο που ο Γιώργος Σκεύας, που σκηνοθετεί, έκανε μια δουλειά σχεδόν ντετέκτιβ πάνω στη διασκευή της ταινίας. Χρησιμοποίησε το υλικό της ταινίας, μπήκε πάρα πολύ στην εποχή, πήρε μαρτυρίες από την εποχή και τελικά έχει προκύψει κάτι σαν ένα καινούργιο κείμενο παράστασης το οποίο καλούμαστε να το ανακαλύψουμε όλοι μαζί και αισθάνομαι ότι πάλι εμείς σαν ντετέκτιβ να ξαναρχίζουμε από την αρχή πάνω στη δουλειά του Γιώργου και όλοι μαζί να το ξανανακαλύπτουμε. Έτσι μπορώ κι εγώ να φανταστώ και να πλάσσω τη Μαρία Μπράουν, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ή ένα ρόλο άλλο. Για μένα οι ρόλοι είναι απόλυτα συνδεδεμένοι με τις παραστάσεις στις οποίες ανήκουν. Με ενδιαφέρει να συμμετέχω σε μία καλή παράσταση που όλοι οι άνθρωποι θα ξεχωρίσουν και θα βγαίνει ο θεατής και θα θυμάται την παράσταση. Δεν μου λέει κάτι να θυμάται έναν ηθοποιό μόνο σε μια στιγμή του. Το’ χω δει κι εγώ, έχω θαυμάσει πολλούς αλλά οι παραστάσεις που θυμάμαι είναι οι παρατάσσεις που τις θυμάμαι ολόκληρες σαν παραστάσεις.

Υιοθετείς πράγματα από τους ρόλους σου στην προσωπική σου ζωή; Σου αρέσει να βρίσκεις πράγματα που «κουμπώνουν» στη Λένα;

Πριν προλάβει να μου απαντήσει, θα παρεμβεί από το διπλανό καμαρίνι ο Γιώργος Νανουρης: Δεν κουμπώνει καθόλου. Είναι ακριβώς το αντίθετο. Ειδικά η Κατερίνα. Το άλλο άκρο. Μπορεί να μοιάζει γιατί το κάνει τόσο καλά αλλά δεν «κουμπώνει», είναι τελείως άσχετο με τον εαυτό της.

Όταν κάνεις μια δουλειά τέτοιου τύπου, αυτό που καλείται ο κάθε ηθοποιός να κάνει είναι πίσω από τις φράσεις του κάθε κειμένου να έχει κρυμμένα μικρά δικά του μυστικά που τον τροφοδοτούν και αυτόν ώστε ψυχικά να ανοίγει και να μεταφέρει κάτι αλλά και στο κοινό να μεταφέρονται αυτά τα μυστικά χωρίς πραγματικά να ειπώνονται αλλά να υπάρχει μία σύνδεση. Σε κάθε έργο, υπάρχουν κομμάτια που «ανοίγουν» πράγματα δικά μου, στη δική μου ψυχή, γιατί αλλιώς δεν μπορείς να συνδεθείς. Από εκεί και πέρα, μετακινούμαι την περίοδο των προβών που κάνω έρευνα, που μπαίνει πολύ σε ένα θέμα, που γνωρίζω πράγματα που δεν τα γνώριζα. Στην «Κατερίνα» είχαμε πάει στο Δρομοκαΐτειο, είχαμε κάνει έρευνα . Τώρα στη «Μαρία Μπράουν» κάνω πολύ έρευνα για την εποχή του πολέμου, καλούμε να μάθω μπιλιάρδο… Δεν είχα ιδέα από μπιλιάρδο κι αυτή παίζει μπιλιάρδο και άσε με, τι έχω πάθει!

Το κάνεις γενικά αυτό! Νομίζω είναι η διαδικασία που διασκεδάζεις περισσότερο. Θυμάμαι που στον Κοκκινόπουλο…
Ναι! Είχα μάθει νοηματική!

Για ένα επεισόδιο!
Δύο μήνες έκανα μαθήματα. Δεν υπάρχει το πόσο δύσκολο ήταν!

Για ένα μόνο επεισόδιο!
Μου αρέσει αυτό. Μου αρέσει η διαδικασία οπότε εκεί είναι που μου συμβαίνουν πράγματα πολύ έντονα. Στη διαδικασία. Από εκεί και πέρα βρίσκεις κομμάτια με τα οποία επικοινωνείς αλλά εννοείται ότι, συνήθως, είσαι πολύ μακριά από τα πρόσωπα που καλείσαι να δημιουργήσεις. Κυρίως γιατί τα πρόσωπα στα έργα είναι συμβολικά, είναι δυνάμεις, δεν είναι ακριβώς πρόσωπα. Οι άνθρωποι είμαστε συνήθως πολύ πιο κάτω από τους ήρωες των έργων μας. Καλείσαι να ανυψωθείς για να φτάσεις στα έργα.

«Προτιμώ να κάνω εγώ τα θαύματα παρά να περιμένω να γίνουν», λέει η Μαρία Μπράουν που υποδύεσαι στη νέα παράσταση που ανεβαίνει από τις 18 Νοέμβρη στο θέατρο Οδού Κυκλάδων. Πόσο κοντά σε εσένα είναι αυτή η φράση από το έργο;
Η Μαρία Μπράουν είναι σύμβολο σχεδόν μιας ολόκληρης εποχής. Είναι Γερμανίδα, μετά τον πόλεμο στη Γερμανία, την εποχή που όλοι οι άνδρες είτε λείπουν στον πόλεμο είτε έχουν σκοτωθεί ή είναι αιχμάλωτοι πολέμου. Οι γυναίκες, στη Γερμανία, μείναν μόνες τους και κλήθηκαν να κάνουν την ανακατασκευή και αναδιάρθρωση όλου του κράτους. Μιλάμε για γυναίκες που πάνω από όλα κατάφεραν να επιβιώσουν. Από εκεί και πέρα μιλάμε για μία ολόκληρη γενιά -για μένα αυτό είναι ένα θέμα που αφορά και πάρα πολύ το σήμερα- που ήταν πολύ απασχολημένη στο να δουν πώς θα επιβιώσουν και στο να μπορέσουν να ξαναχτίσουν μία χώρα η οποία ήταν τελείως γκρεμισμένη. Πιστεύοντας, ταυτόχρονα, πάρα πολύ κι ελπίζοντας σε αυτό που ονομάζουμε «οικονομικό θαύμα». Πάρα πολύ γρήγορα η Γερμανία, ξαφνικά, ανακατασκευάστηκε και άρχισε να κινείται με τρομερούς ρυθμούς. Η Μαρία Μπράουν είναι εκπρόσωπος αυτής της εποχής που τρέχει με 300, δεν σταματάει με τίποτα. Προκειμένου να επιβιώσει -επειδή μιλάμε για απεγνωσμένους ανθρώπους γιατί αν σκεφτείς την ιστορία της Γερμανίας, το τι βίωσαν αυτοί οι άνθρωποι και το τι εκπροσωπούσαν για όλους τους άλλους λαούς αυτοί οι άνθρωποι- και να προχωρήσει μπροστά είναι ένας άνθρωπος ο οποίος αναγκάζεται να κοιτάει μόνο το μέλλον και να «κλείσει» όλο το παρελθόν της πίσω. Αυτό έχει οδυνηρές συνέπειες για την ίδια. Κάποια στιγμή, σε αυτό το τρελό της ταξίδι, με το χειμαρρώδες το οποίο παρασέρνει και τρέχει και τρέχει και τρέχει, αφήνει την ψυχή της πίσω και τρέχει μόνη της χωρίς την ψυχή της. Είναι σαν η ίδια να σε αυτή της την ανάγκη να ελπίζει σε κάτι ιδανικό, να φτιάξει αυτόν τον ιδανικό κόσμο να γίνεται θύμα της ίδιας της της ανάγκης αυτής. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, είναι ένας άνθρωπος ο οποίος κινείται από τρομερή δύναμη προσωπική. Θα έλεγα πως πιστεύει ότι είναι, οριακά, παντοδύναμη. Πιστεύει ότι της επιτρέπεται και μπορεί να κάνει τα πάντα. Νομίζω σε αυτό το πλαίσιο μπαίνει και αυτή η φράση, ότι «προτιμώ να κάνω εγώ τα θαύματα παρά να περιμένω να γίνουν». Θα μου άρεσε να μπορεί να ισχύει αυτή η φράση. Θα μου άρεσε όλοι οι άνθρωπο να το πίστευαν αυτό απλώς πιστεύω ότι είναι πολύ δύσκολο να συμβεί. Δεν είναι τυχαίο ότι και η ίδια το λέει ενώ είναι ένα κορίτσι που μεγάλωσε μέσα στα ερείπια του πολέμου. Η δύναμη της καταστροφής την οποία έχει υποστεί είναι πολύ μεγάλη. Δεν ξέρω αν θα το έλεγε αν είχε μεγαλώσει σε ένα υγιές περιβάλλον. Η πίστη της είναι αυτή ακριβώς η παντοδυναμία, ότι μπορεί να τα κάνει όλα. Μόνο έτσι μπορεί να κινηθεί γιατί αναγκαστικά έτσι είναι.
Εγώ ελπίζω στα θαύματα, δεν πιστεύω ότι είμαστε παντοδύναμοι. Βέβαια, πιστεύω και στα προσωπικά θαύματα. Τα θαύματα του καθενός, που μπορείς να τα δημιουργήσεις. Δύο άνθρωποι μαζί μπορούν να κάνουν ένα θαύμα. Μία σχέση μπορεί να δημιουργήσει ένα θαύμα. Η αγάπη είναι ένα θαύμα. Πιστεύω Αυτά τα θαύματα.
Η Μαρία δεν μιλάει για αυτά. Η Μαρία μιλάει για την ανάγκη να κατακτήσουμε. Για την ανάγκη να νικήσουμε, να επιβιώσουμε αλλά όλα αυτά συνδέονται με το γεγονός ότι είναι ένα κορίτσι του πολέμου και είναι ο μόνος τρόπος να μπορέσει να βγει από αυτό.

Ας πάμε στα δικά σου θαύματα. Στον έρωτα. Είναι η κινητήριος δύναμή σου;
Ναι, είναι η κινητήριος μου δύναμη. Για μένα, τα πράγματα έχουν νόημα όταν τα μοιράζεσαι. Αυτό ισχύει σε όλα, όχι μόνο στον έρωτα. Σίγουρα πρώτα από όλα στον έρωτα. Ότι κάνω μου αρέσει και αποζητώ να το μοιράζομαι με τον άνθρωπό μου αλλά έχει να κάνει γενικά στις ανθρώπινες σχέσεις. Ένα κομμάτι που αγαπώ στη δουλειά μου είναι ότι σε αναγκάζει να μοιράζεσαι τα πράγματα. Δεν υπάρχει μοναχική πορεία πάνω στη σκηνή. Στη σκηνή όλα προκύπτουν από την επικοινωνία ανθρώπων. Ακόμα και σε έναν μονόλογο, που τώρα δεν είναι ακριβώς μονόλογος (σ.σ. αναφέρεται στην «Κατερίνα») γιατί είναι ο Γιώργος παρών αλλά ακόμα και να μην ήταν, θα πρόκυπτε από την επικοινωνία μου με το κοινό. Δεν μπορεί να προκύψει θέατρο χωρίς επικοινωνία.
Γενικά όμως, ο έρωτας είναι η κινητήριός μου δύναμη και είναι το κομμάτι που με γειώνει, αυτό στο οποίο επιστρέφω, αυτό που με παρηγορεί, είναι αυτό που με κάνει να πιστεύω στα θαύματα, αυτό που ονειρεύομαι για το μέλλον… Είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου.

Στην επικοινωνία που ανέφερες με το κοινό, όταν είσαι στη σκηνή αντιλαμβάνεσαι την ανταλλαγή ενέργειας;
Πάρα πολύ την αντιλαμβάνομαι. Πιο πολύ από κάθετι. Η παράσταση μπορεί να είναι από Δευτέρα σε Τρίτη τελείως διαφορετική και έχει να κάνει με τους ανθρώπους που την παρακολουθούν. Μπορεί να έρθεις μια Δευτέρα και να δεις άλλη παράσταση. Όχι γιατί θα κάνω άλλα πράγματα. Εγώ τα ίδια θα κάνω και μάλιστα είμαι από τους ηθοποιούς που είμαι τέρας επανάληψης, δηλαδή κάνω ακριβώς τα ίδια με τρομερό ψυχαναγκασμό και πειθαρχία, αλλά ο τρόπος που αυτά θα κάνουν «γκελ» κάτω και θα επικοινωνήσουν μπορεί να είναι πάρα πολύ διαφορετικός κι αυτό μπορεί να δημιουργήσει και να αλλάξει την ενέργεια της αίθουσας από μέρα σε μέρα πάρα πολύ.

Κάπου στο ενδιάμεσο παρεμβαίνει και πάλι ο Γιώργος Νανούρης για να αποθεώσει τον πειθαρχημένο τρόπο που δουλεύει: «Την λατρεύω! Είναι η χαρά του σκηνοθέτη!»

Γενικά αυτό που είναι το ωραίο και το μαγικό στο θέατρο είναι ότι είναι ένα ζωντανό κομμάτι το οποίο καθορίζεται σίγουρα από την επικοινωνία ανταλλαγή ενέργειας μεταξύ των ανθρώπων. Είτε μεταξύ των ανθρώπων επάνω στη σκηνή, που μπορεί ο άλλος, ο συμπαίκτης σου να κάνει ακριβώς τα ίδια πράγματα γιατί αυτά είναι τα συμφωνημένα, να κρατάει ακριβώς τους ίδιους χρόνους αλλά να φέρει κάτι μια στιγμή που να είναι τόσο διαφορετικό κι εσύ να το δεις στα μάτια του μόνο κι αυτό να σου αλλάξει όλη την ενέργεια, να σου φτιάξει τη διάθεση και να σε κάνει να έχεις για μια βδομάδα κίνητρο να παίξεις στην παράσταση. Είτε αυτό είτε μια παράσταση που, ας πούμε, μπορεί να χτυπήσει ένα κινητό δε μία κρίσιμη στιγμή κι αυτό να αποσυντονίσει τόσο πολύ τον κόσμο, όχι μόνο εσένα. Πες ότι εσύ είσαι εξασκημένος στη συγκέντρωση, που εντάξει είναι το χειρότερο αυτό να συμβαίνει, αλλά να αποσυντονίσει τόσο πολύ την ενέργεια της αίθουσας που μετά για πέντε λεπτά να είναι μια δυσκολία να το ξανακερδίσεις. Παίζει πάρα πολύ ρόλο το τι συμβαίνει.

Η ερώτησή μου προκύπτει από το γεγονός ότι όταν σε βλέπω στη σκηνή μου φαίνεται να είσαι τόσο μέσα στο ρόλο. Για μένα μοιάζεις λίγο με ξωτικό, σαν να έχεις έρθει από αλλού στη σκηνή. Μία φίλη που είδε την «Κατερίνα» με επιβεβαίωσε λέγοντας μου ότι ένιωθε ότι παίζεις εκείνη τη στιγμή ακόμα και με τα δάχτυλα των ποδιών σου!
Είμαι πολύ μέσα όντως γιατί μου αρέσει και γατί έτσι ξέρω να λειτουργώ. Γιατί έτσι κάπως ξέρω και γιατί έτσι ελευθερώνομαι. Όσο πιο μέσα μπαίνω κι όσο πιο πολύ αναζητώ την λεπτομέρεια, η λεπτομέρεια αυτή που ξεκλειδώνει κομμάτια και με ελευθερώνει, με βγάζει από τον εαυτό μου. Με κάνει, ας πούμε στην «Κατερίνα», να υπάρχω για αυτήν. Να μη με νοιάζει εγώ πως φαίνομαι, εγώ πώς είμαι. Είναι σαν να είμαι πολύ ανοιχτή για να μεταφέρω τα λόγια του κάθε συγγραφέα. Αυτό διεκδικώ κι αυτό προσπαθώ. Δεν είναι εύκολο πάντα αλλά το προσπαθώ. Από εκεί και πέρα, το «μέσα» αυτό είναι πολύ ανοιχτό και πολύ επικοινωνιακό. Δεν έχει να κάνει με ένα κλειστό «μέσα». Ίσα ίσα βουτάς «μέσα» για να «ανοίξεις» οπότε είναι σαν τα αντανακλαστικά και όλα σου τα κύτταρα να είναι πολύ ανοιχτά και απλά να επικοινωνούν. Οπότε πολύ μέσα αλλά ταυτόχρονα και πολύ έξω. Σίγουρα η ζωντανή επικοινωνία είναι το πρώτο που διεκδικείς.

Οπότε δεν ισχύει αυτό που οι περισσότεροι υποθέτουν ότι μετά το τέλος της παράστασης, ειδικά σαν αυτή της «Κατερίνας», είσαι ένα «κουρέλι».
(γέλια) Είμαι «κουρέλι»! Είμαι σίγουρα «κουρέλι» γιατί και ενεργειακά είναι κάτι πολύ δύσκολο και γιατί ψυχολογικά είναι πολύ δύσκολο και γιατί στις διαδρομές που κάνω μαζί με την ηρωίδα μπαίνουμε σε μεγάλα σκοτάδια. Απλώς είναι η παράσταση έτσι φτιαγμένη από τον Γιώργο, με στόχο τα σκοτάδια να βγαίνουν στο φως. Όπως αυτή η ηρωίδα με έναν τρόπο «λυτρώνεται» στο τέλος έτσι κι εγώ τελειώνοντας την παράσταση, μαζί με τους θεατές, αισθάνομαι σαν να ανοίγω μία πόρτα και να βγαίνω στο φως. Αισθάνομαι εκτόνωση, δεν αισθάνομαι ότι μένει μέσα μου κάτι που δεν έχει εκτονωθεί.

Δεν το κουβαλάς δηλαδή εκτός θεάτρου;
Δεν το κουβαλάω μετά την παράσταση. Μαζί με τους θεατές είναι σαν να μπαίνω σε αυτό 100% και μόλις τελειώσει η παράσταση βγαίνω. Σίγουρα αυτό με κουράζω πολύ και ψυχολογικά και σωματικά αλλά δεν είναι ότι το φέρω μαζί μου όλη μέρα.
Όταν κάναμε τις πρόβες, επειδή το θέμα είναι πάρα πολύ δύσκολο και όντως απαιτούσε πολύ μεγάλο βύθισμα από όλους μας, ήταν σκοτεινή περίοδος. Ήταν δύσκολη περίοδος. Ως προς την έρευνα όχι ως προς την πρόβα. Η πρόβα ήταν πολύ δημιουργική και πολύ χαρούμενη και επικοινωνία ωραία.
Και τώρα στη Μαρία Μπράουν που μιλάμε για τον πόλεμο, βλέπουμε ταινίες για τον πόλεμο… Σε πιάνει ένας ζόφος σχετικά με την ανθρώπινη ύπαρξη. Όταν θα γίνει η παράσταση, θα κάνει τις διαδρομές της και ελπίζω ότι θα είναι κάτι που θα μπορώ να το αφήσω πίσω και να το ξαναπιάσω την επόμενη μέρα.

Αυτή την φάση των προβών που κουβαλάς όλες αυτές τις σκέψεις την μεταφέρεις και στους δικούς σου ανθρώπους;
Ίσως επειδή με ξέρουν, το καταλαβαίνουν. Δεν ξέρω πόσο φαίνονται αυτές οι διαδρομές γιατί μπορεί να συμβαίνουν σε εμένα. Εγώ σίγουρα δουλεύω 24 ώρες το 24ωρο. Όχι μόνο όταν κάνω πρόβες, γενικά. Μπορεί να παρατηρήσω κάτι στο δρόμο και να πω «α, αυτό» και να το συνδέσω αμέσως με την πρόβα. Είναι σίγουρα μέσα στο κεφάλι μου αλλά δεν σημαίνει αυτό ότι μου επηρεάζει τη διάθεση. Είναι σαν κάτι που μαζί μου, παράλληλα με εμένα και φορτίζεται από τη δική μου ζωή γιατί είναι κάτι που πρέπει κάθε βράδυ να είναι παρών και ζωντανό και να είναι εκεί. Οπότε είναι δύσκολο να πεις ότι δεν υπάρχει μέσα σου. Απλώς δεν σημαίνει ότι το μεταφέρεις και στους ανθρώπους με τους οποίους είσαι. Όταν κάνεις μία έρευνα σίγουρα μπορεί να μιλάς για αυτό, να σε απασχολεί, να διαβάζεις πάρα πολύ αλλά δεν σημαίνει ότι το δίνεις και σε όλους τους ανθρώπους με τους οποίους είσαι γιατί αλλιώς με τόσους ρόλους και τόσα έργα που ερχόμαστε σε επαφή μπορεί να σου πουν κι αυτοί «για όνομα του Θεού πια».

Σε ενδιαφέρει όμως η άποψη τους; Όταν είναι από κάτω στις παραστάσεις έχεις ένα άγχος παραπάνω;
Με ενδιαφέρει πολύ! Και στους γονείς μου πάντα ρωτάω τη γνώμη τους. Έχουν και οι δύο πάρα πολύ καλό μάτι και είναι και αυστηροί κριτές και οι δύο και μπορεί να παρατηρήσουν πράγματα που δεν το πιστεύω καμιά φορά. Και τον φίλο μου πάντα ρωτάω. Πάνα τα κάνω αυτά που μου λένε, τις σημειώνω τις παρατηρήσεις τους. Και σε φίλους μου. Έχω περισσότερη αγωνιά. Προτιμώ να μην είναι κανένας δικός μου κάτω σε μία παράσταση, παρά είναι κάποιος δικός μου που θα μου πει και την ειλικρινή γνώμη του.

Επειδή τους εμπιστεύεσαι.
Επειδή τους εμπιστεύομαι κι επειδή θα τους ρωτήσω κι επειδή δεν θέλω να μου λένε ψέματα. Θέλω να μου πουν την αλήθεια οπότε είναι διπλό το άγχος. Από την άλλη, καμία φορά που μπορεί να μην έχεις δύναμη σε μία παράσταση ή μπορεί να έχεις μια πολύ κουραστική μέρα μου αρέσει να σκέφτομαι ότι είναι κάτω κάποιος που αγαπάω, ακόμα και να μην είναι. Κάπως με μαλακώνει αυτό. Αυτό που λένε ο ιδανικός σου θεατής, μπορεί να σκέφτομαι ότι είναι για αυτόν και κάπως του το αφιερώνω ή ότι παίζω για αυτόν αν θα ου αρέσει αυτουνού. Αυτό με μαλακώνει και με κάνει να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό. Άλλωστε πάντα για αυτόν τον ένα παίζεις που μπορεί να μην είναι δικός σου άνθρωπος αλλά εγώ έχω μια τρελή κάπως ελπίδα ότι κάθε μέρα θα υπάρξει ένας άνθρωπος ο οποίος ενδεχομένως από αυτό που είδε κάτι να αλλάξει στη ζωή του, να μετακινηθεί, να προβληματιστεί. Ακόμα κι αν είναι ένας αυτός σε σύνολο 200 παραστάσεων για μένα είναι αρκετό να ξέρω ότι σε κάποιον άνθρωπο κάτι μετακίνησα.

Τις κριτικές τις διαβάζεις;
Τις διαβάζω, ναι. Είναι πολύ δύσκολο να πει κάποιος ότι δεν τις διαβάζει. Προσπαθώ και στο καλό και στο κακό να μη δίνω τεράστια αξία. Σίγουρα θα προβληματιστώ αν διαβάσω κάτι κακό. Μπορεί αν είναι τεκμηριωμένο να το λάβω και υπόψιν μου. Όπως κι αν ένας δικός μου άνθρωπος μου πει κάτι για μία παράσταση θα το λάβω υπόψιν μου. Στο καλό θα χαρώ αλλά ως εκεί. Γιατί ξέρω ότι το βράδυ καλείσαι πάλι να ξανακάνεις την παράσταση και η παράσταση είναι πάνω απ’ όλα και είναι πολύ εύκολο επειδή είμαστε ζωντανοί άνθρωποι και με την ψυχή μας παίζουμε και μπορεί να μετατοπιστεί αυτό το πράγμα. Και να χάσεις κάτι καλό επειδή ξαφνικά θεωρείς ότι το έχεις και ότι είναι εύκολο επειδή κάποιος σου είπε μπράβο και αυτό σημαίνει ότι «το’χω» οπότε με το που θεωρήσεις ότι «το’χεις», πάει χάθηκε. Και στο κακό που μπορεί να πιστέψεις ότι δεν είναι τίποτα καλό και ξαφνικά να ανέβεις πάνω στη σκηνή και να μη μπορείς να υπάρχεις, να σε δυσκολεύει πολύ και να ζορίζεσαι.

Όταν δουλεύεις τόσο πολύ προλαβαίνεις να το «χάσεις»;
Πιστεύω ότι, ευτυχώς, η δουλειά του ηθοποιού από μόνη της είναι συνδυασμός ανασφάλειας κα ματαιοδοξίας. Ακόμα κι αν θεωρήσεις ότι μια μέρα κάτι έγινε και σου φώναξαν μπράβο και σε χειροκρότησαν που θα μπορούσες να καβαλήσεις το καλάμι, στο επόμενο έργο που καλείσαι να αρχίσεις πάλι από την αρχή, που αισθάνεσαι ότι δε μπορείς να κάνεις τίποτα πάλι -γιατί πάντα έτσι είναι- λες πως μπορώ να το προσεγγίσω, νιώθεις ένα τεράστιο χάος μπροστά σου, πρέπει να είσαι αντάξιος των προσδοκιών που ενδεχομένως δημιούργησες και των ανθρώπων που πίστεψαν σε σένα. Ούτως ή άλλως τα κείμενα μας υπερβαίνουν οπότε χρειάζεται πολύ μεγάλος κόπος και γείωση για να μπορέσουμε να τα καταλάβουμε. Η έκθεση η καθημερινή. Έχει πράγματα η δουλειά που δεν σε αφήνουν νομίζω να «ψωνιστείς». Έχει μία ανασφάλεια που είναι σύμφυτη με τη δουλειά μας που σε επισκέπτεται σχεδόν κάθε μέρα. Τι να «ψωνιστείς»; Δεν ξέρεις σε έξι μήνες που θα είσαι, τι θα συμβεί στην παράσταση. Είναι πού ζωντανό πράγμα. Εγώ κάθε φορά πριν την «Κατερίνα», που την παίζουμε τέσσερα χρόνια, έχω τρομερή αγωνία πριν αρχίσουμε. Πέντε λεπτά δύσκολα περνάω.

Είχες πει σε παλαιότερη συνέντευξή σου, μιλώντας για την πολιτική και για το αν θα ήθελες να ασχοληθείς, «όχι ακόμα». Το έχεις στο βάθος του μυαλού σου λόγω μπαμπά και οικογένειας;
Στην παρούσα φάση, νομίζω ότι αντλώ πολύ μεγάλη χαρά από τη δουλειά μου. Με γεμίζει πάρα πολύ και δεν θα ήθελα να κάνω το οτιδήποτε άλλο. Τώρα, αν σε κάποια χρόνια υπήρχε κάποιος άνθρωπος ο οποίος θα με ενέπνεε πάρα πολύ και θα πίστευα ότι μπορούμε πραγματικά να προσφέρουμε κάτι και να αλλάξουμε κάτι πραγματικά και να με μετακινήσει τόσο, τότε τι να σου πω, μπορεί. Δεν νομίζω όμως ότι σε αυτή τη φάση που ζούμε, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά γενικά, ότι υπάρχει η δυνατότητα για τόσο μεγάλο όραμα. Γενικά εγώ δεν μπορώ να υπάρχω σε χώρους που δεν υπάρχει όραμα και το όραμα στο θέατρο είναι πολύ μεγάλο. Και το όραμα της ομάδας και το όραμα της παράστασης και το όραμα του έργου και το γεγονός ότι επιτρέπεται να λειτουργούμε με τη φαντασία μας. Δε νομίζω ότι η πολιτική έχει πολύ χώρο για φαντασία αυτή την περίοδο. Παλαιότερα, και η οικογένειά μου… Και οι παππούδες μου αλλά και ο πατέρας μου, μπήκαν στην πολιτική από όραμα. Από ανάγκη να αλλάξουν κάτι. Τώρα πια, είναι πολύ δύσκολο. Είναι πολύ απαισιόδοξο αυτό που λέω αλλά μάλλον είναι έτσι.

Θυμάμαι και κάτι ακόμα που είχες πει σε μία συνέντευξή σου: «Θεωρώ ότι οι ηθοποιοί κάνουν αυτή τη δουλειά γιατί κάτι από την πραγματικότητα δεν τους αρέσει.» Κάπως αυτό εξηγεί και την ανάγκη σου να αφοσιωθείς στο θέατρο αφού η κοινωνία μας είναι μια πραγματικότητα που δεν σου αρέσει;
Ή επειδή έχουμε πολύ ανάγκη να διατηρήσουμε το ρομαντικό μας κομμάτι ζωντανό. Έχουμε πολύ ανάγκη να κάνουμε δουλειά του φαντασιακού χώρου. Δημιουργείς κόσμους, αυτή είναι η δουλειά του ηθοποιού. Μπορεί να είναι δύσκολο, μπορεί να είναι πολύ ζοφεροί κόσμοι, μπορεί να σε φέρνουν αντιμέτωπο με δικά σου δύσκολα κομμάτια και σκοτάδια αλλά όπως και να είναι έχεις τη δύναμη να φεύγεις από την πραγματικότητα. Από την καθημερινότητα που, εγώ νομίζω, είναι αμείλικτη. Δεν μιλάω μόνο για την καθημερινότητα ενός ανθρώπου που δεν έχει να πληρώσει τους λογαριασμούς του, που ούτως ή άλλως είναι αμείλικτη. Μιλάω για ην καθημερινότητα των ανθρώπων που φθείρονται μέσα από τις σχέσεις, που ξεχνάνε τι θέλουν στη ζωή τους, που αναγκάζονται ν συμβιβαστούν με πάρα πολλά πράγματα. Όλα αυτά είναι κομμάτια της επιβίωσης αλλά είναι για μένα πολύ βάρβαρο κομμάτι της ύπαρξης αυτός ο «οδοστρωτήρας» καθημερινότητα. Στην πρόβα έχεις τη δυνατότητα να παίρνεις μία απόσταση από αυτά και να βλέπεις και τη ζωή σου λίγο από απόσταση αλλά και να δημιουργείς άλλους κόσμους μέσα στους οποίους καταλαβαίνεις και καλύτερα κομμάτια της δικής σου της ύπαρξης επειδή είναι όλα μεγεθυμένα. Σα να βλέπεις μέσα από μεγεθυντικό φακό. Επίσης, αναγκαστικά, μετακινείσαι από τον εαυτό σου. Γιατί για να μπορέσεις να προσεγγίσεις άλλους χαρακτήρες, σίγουρα χρησιμοποιείς κομμάτια από τον εαυτό σου -γιατί είναι κι ένα ναρκισσιστικό επάγγελμα γιατί αν δεν μας άρεσε να ασχολούμαστε με τον εαυτό μας δεν θα ήμασταν ηθοποιοί, μη ξεγελιόμαστε κιόλας- αλλά από την άλλη πρέπει να κάνω διαδρομή εγώ για να φτάσω, ας πούμε, στη Μαρία Μπραουν. Με έναν τρόπο έχω μάθει να κάνω διαδρομή για να προσεγγίζω άλλους ανθρώπους. Στη ζωή μπορεί να μην είναι η Μαρία Μπράουν αλλά μπορεί να είσαι εσύ, ξέρω ότι απαιτείται μία διαδρομή ενώ κάποιοι άνθρωποι δεν το ξέρουν αυτό.

Μιας και μίλησες για ναρκισσισμό. Παρόλο που είσαι μία πολύ ωραία γενικά στο θέατρο σου έχει ζητηθεί να κάνεις ρόλος που «τσαλακώνεις» την εικόνα σου…
Δεν πιστεύω κατ’ αρχάς ότι είμαι ωραία γυναίκα. Δεν μεγάλωσα έτσι, δεν το πιστεύω. Αλήθεια, δεν το πιστεύω! Μακάρι να το πίστευα, μπορεί να ήμουν και πιο ευτυχισμένη (γέλια). Πιστεύω ότι, ενδεχομένως, η προσωπικότητά μου και η φάτσα μου έχουν ένα ενδιαφέρον. Ως εκεί! Ένα ενδιαφέρον με την έννοια ότι είναι κάπως ασυνήθιστα. Τα χαρακτηριστικά μου.
Δεν πιστεύω και ίσα ίσα τώρα που η Μαρία Μπράουν είναι έτσι όμορη σκέφτομαι «Παναγιά μου, πώς θα το κάνω αυτό». Σκέφτομαι ότι χρειάζεται να το παίξω. Δεν το λέω για καλό αυτό. Θέλω να πω, πιστεύω ότι, όλοι οι άνθρωποι είναι όμορφοι και έτσι θα πρέπει να μεγαλώνουν όλοι οι άνθρωποι. Με την πίστη ότι είναι όμορφοι. Από την άλλη, στη δουλειά τη δική μου, μπορεί εύκολα όχι από δικό σου λάθος αλλά επειδή οι άνθρωποι σε βλέπουν έτσι να σου στερήσουν τη δυνατότητα να πας σε περιοχές που δεν είναι όμορφες, είναι ρόλοι που είτε γιατί αυτά που βιώνουν τους κάνουν άσχημους είτε γιατί εκ των πραγμάτων δεν έχουν μεγαλώσει ως ωραίοι. Πιστεύω ότι οι σκηνοθέτες καλούνται ακόμα και στους πιο όμορφους ανθρώπους να βρουν τα σημεία που δεν είναι όμορφοι κι αυτό είναι το ενδιαφέρον επάνω στη σκηνή. Όπως το δράμα είναι, για μένα, ενδιαφέρον αν βρες τα κωμικά του στοιχεία, η κωμωδία είναι ενδιαφέρουσα αν βρεις τα δραματικά. Έτσι σε ένα όμορφο πρόσωπο είναι ωραίο να βρεις τα άσχημα και σε ένα πρόσωπο που δεν θα θεωρούνταν ωραίο στη ζωή είναι ωραίο η σκηνή να το εξυψώσει και να το κάνει το πιο όμορφο πρόσωπο όλων. Εξάλλου είναι κάτι πολύ σχετικό η ομορφιά.

Οπότε καταλαβαίνω δεν δίνεις μεγάλη βάση στην εξωτερική εμφάνιση. Δεν είσαι από τα κορίτσια που θα ξεφυλλίσουν περιοδικά μόδας.
Όχι δεν δίνω. Αν είναι να βγω έξω, εντάξει, θα ασχοληθώ. Θέλω να είναι περήφανος ο φίλος μου ότι το κορίτσι του είναι ωραία ντυμένο ή βαμμένο. Θέλω! Με ενδιαφέρει! Αλλά στην καθημερινότητά μου καθόλου. Στην καθημερινότητα μου είμαι έτσι (σ.σ. εννοώντας το τζιν και το tshirt Που επέλεξε για να έρθει στο θέατρο).

Όταν βγαίνεις, πού πηγαίνεις; Όταν δεν δουλεύει η Λένα, πώς διασκεδάζει και ξεμπλοκάρει;
Μου αρέσει να πηγαίνω σε ήρεμα μπαράκια, να πιώ μια μπύρα. Μου αρέσει να πηγαίνω βόλτα στη θάλασσα, το αγαπημένο μου. Σε σπίτια φίλων ή για μια μπύρα με φίλους. Δεν μου αρέσουν πολύ τα κοσμικά μέρη, γενικά τα ήρεμα μου αρέσουν και με ξεκουράζουν κιόλας. Και τα μέρη με θέα.

Όνειρα και σχέδια για το μέλλον κάνεις; Είσαι από αυτούς που έχουν μακροπρόθεσμους στόχους;
Δεν πολυκάνω. Το έμαθα και λίγο μέσα από τη δουλειά αυτό. Μπορεί να στα ανατρέψει όλα η ζωή και η καθημερινότητα και η ζωή του ηθοποιού. Μπορεί να σχεδιάζω εγώ τα πάντα και ξαφνικά να μου προκύψει μια περιοδεία και να μου ακυρωθούν όλα. Οπότε προσπαθώ να ζω το παρών και να το χαίρομαι και να λέω ότι είμαστε καλά τώρα και να χαρούμε αυτή τη στιγμή. Να είμαι καλά εγώ και η οικογένειά μου γιατί γενικά φοβάμαι πολύ τις αρρώστιες και την απώλεια. Να είμαστε καλά και να μπορούμε να κάνουμε αυτά που αγαπάμε, να μπορούμε να μοιραζόμαστε πράγματα και κάτι καλύτερο για τη χώρα μας, που τα βλέπω δύσκολα τα πράγματα.

Το έχεις ξαναπεί αυτό με την απώλεια. Φοβάσαι το «θάνατο»;
Ναι, νομίζω όλοι οι άνθρωποι τον φοβούνται. Όταν μου λένε τι εύχεσαι το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι αυτό, να είμαστε καλά και όλα τα άλλα θα έρθουν. Καλά σωματικά, καλά ψυχικά και μετά βρίσκουμε τους δρόμους μας.

Οπότε αν σε ρωτήσω πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου 10 χρόνια μετά…
Δεν ξέρω… Θα ήθελα οικογένεια, θα ήθελα να κάνω την ίδια δουλειά με την ίδια χαρά που μου δίνει τώρα, θα ήθελα να είμαι καλά στη σχέση μου, να είναι καλά οι γονείς μου και η οικογένειά μου και όντως να υπάρχει κάτι καλύτερο στη χώρα μας.

Το έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου το να κάνεις οικογένεια.
Ναι! Ναι θα ήθελα γιατί πιστεύω ότι είναι μια πολύ ωραία εμπειρία για τη ζωή κάθε ανθρώπου. Δεν θα ήθελα να τη χάσω από επειδή, ας πούμε, βυθίστηκα στη δουλειά.

Παρόλο που δεν έχεις μεγαλώσει με αδέρφια.
Όχι. Ίσως για αυτό θα ήθελα πολύ.

Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Μακρής

Συνέντευξη: Άρτεμις Θύμιου