Μ. Γεωργιάδου: Μιλάει για τον 16χρονο γιο της και την σχέση της με τον Σ. Τζώρτζογλου!

H Mαρία Γεωργιάδου αυτή την περίοδο ασχολείται γράφοντας και παίζοντας σε δύο από τα αγαπημένα σίριαλ της τηλεόρασης, τα Κλεμμένα όνειρα και το Βαλς με δώδεκα θεούς… Η ηθοποιός- σεναριογραφός μίλησε στο Down Town της Κύπρου και τον Αλέξανδρο Πρίφτη για το νέο της επαγγελματικό βήμα και την σχέση που έχει με τον 16χρονο γιο της!

Το «Βαλς με δώδεκα θεούς», αλλά και τα «Κλεμμένα όνειρα», τα παρακολουθείτε καθόλου ως τηλεθεάτρια;
Ναι, βέβαια! Ειδικά το «Βαλς» το παρακολούθησα από το πρώτο του επεισόδιο, μέσω ίντερνετ όμως γιατί δεν προβαλλόταν ακόμη στην Ελλάδα – και μου άρεσε. Στο φετινό του κύκλο συμμετέχω και ως ηθοποιός. Οπότε, φέτος, πηγαίνω κι εγώ σταθερά και κάνω τα γυρίσματά μου! Δεν σου κρύβω ότι μου αρέσει πολύ αυτή η διαδικασία.

Αλήθεια, προτιμάτε να γράφετε ή να παίζετε;
Ωραία ερώτηση! Και τα δύο μου αρέσουν, αλλά είναι δύο εντελώς διαφορετικές καταστάσεις. Όταν γράφεις είσαι μόνος σου, είναι μία εξαιρετικά μοναχική διαδικασία, μία κατάσταση μέσα από την οποία βλέπεις σφαιρικά όλους τους ρόλους και τους χαρακτήρες. Ενώ, όταν παίζεις, συγκεντρώνεσαι αποκλειστικά στον ρόλο σου.

Nιώσατε ποτέ την έλλειψη αγάπης;
Ναι, βέβαια. Ήταν κι αυτό ένα από τα βιώματα της ζωής μου. Σε μένα αυτό είχε να κάνει με την απώλεια ενός αγαπημένου μου προσώπου. Έτσι ένιωσα εγώ την έλλειψη αγάπης – ίσως ήταν νομοτελειακό. Σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, άλλωστε, όλοι έχουμε ζήσει απώλειες κι όλοι έχουμε ζήσει κάτι που θα θέλαμε να συνεχιστεί, αλλά… Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τα ερωτικά, μπορεί να είναι ένα οικογενειακό θέμα ή φιλικό
Επειδή, όμως, είστε και μητέρα, ανταπεξέρχεστε άνετα σε αυτές τις υποχρεώσεις σας;
Το παιδί έχει όντως κάποιες υποχρεώσεις, αλλά ο Αλκιβιάδης είναι πια 16 χρόνων, μπήκε στην εφηβεία. Όλη την ημέρα είναι στο σχολείο του, το απόγευμα έχουμε φροντιστήρια και άλλες εξωσχολικές δραστηριότητες κι έτσι έχω κι εγώ τον χρόνο μου. Από την άλλη, το να είμαι σπίτι και να γράφω, δεν ενοχλεί τον Αλκιβιάδη. Οπότε είμαστε μία χαρά! Επειδή όμως το γράψιμο το κάνω στο σπίτι μου, αυτό μου επιτρέπει πολύ άνετα να έχω επαφή μαζί του. Αυτή η δουλειά έχει πολλά διαλείμματα, δεν είναι ότι δεν σηκώνεις κεφάλι όλη την ημέρα και μένεις εκεί. Χρειάζεται και μία σχετική ξεκούραση.

Πιστεύετε ότι είστε καλή μητέρα;
Καλύτερα να ρωτήσεις τον Αλκιβιάδη! (γελάει). Ελπίζω πως ναι. Η εφηβεία του είναι καλή, θα έλεγα: ζει πολύ όμορφα, ωριμάζει, γίνεται άλλος άνθρωπος πια. Τον βλέπω από τις συζητήσεις που κάνουμε, τις απαιτήσεις που έχει από μένα, τα πολλά ups and downs, που είναι φυσιολογικά για την ηλικία του, όμως βλέπω ταυτόχρονα κι ένα παιδί που μπορεί να τα διαχειριστεί όλα αυτά, που είναι συμφιλιωμένος με τον εαυτό του και απόλυτα ειλικρινής με τα συναισθήματά του. Αυτό είναι που, στο μέλλον, θα διαμορφώσει απόλυτα και θα φέρει τον χαρακτήρα του στο σημείο που θέλει ο ίδιος να είναι.

Ακολουθείτε το μοντέλο «γονέας-φίλος» με το παιδί ή είστε πιο παραδοσιακή μαμά;
Θα έλεγα ότι είμαι κάπου ανάμεσα στα δύο. Δεν είμαι αυστηρή με την αρχαία έννοια -το να βάζω, δηλαδή, όρια αμετακίνητα- σαφώς όμως έχω σταθερές και πράγματα στα οποία επιμένω. Αλλά, ακόμη και αυτά, θα τα συζητήσω μαζί του, θα του δώσω να καταλάβει το γιατί υπάρχουν αυτά τα συγκεκριμένα όρια. Δεν του «απαγορεύω» ποτέ. Σαφώς, όμως, ξέρω ότι το παιδί μου μπορεί να έχει κάποια παράπονα από μένα, γιατί είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι, έχουμε άλλες αντιλήψεις και κατανοούμε με άλλον τρόπο τα πράγματα. Γι’ αυτό και είναι πολύ χρήσιμος ο διάλογος, για να φτάσουμε σε μία κοινή λύση. Ζούμε μαζί, μοιραζόμαστε κοινούς χώρους και, όλο αυτό, μας φέρνει σε μία επαφή που πρέπει να κανονίσουμε διάφορα θέματα: να μην καταπιέσει ο ένας τον άλλο, να σεβόμαστε την ιδιωτικότητα των χώρων και το πώς θα είμαστε και οι δύο χαρούμενοι με όλα αυτά. Να μην καταπιέζεται κανείς μας. Δηλαδή, αντιμετωπίζω το γιο μου ως ένα ισότιμο μέλος μιας οικογένειας.

Χρησιμοποιείτε τον όρο «ισότιμο μέλος» και, αναρωτιέμαι, τον αντιμετωπίζετε ως ενήλικα; Τον ρωτάτε, για παράδειγμα, αν έχει κάποια κοπέλα, ανακατεύεστε στην προσωπική του ζωή ή είστε πολύ διακριτική;
Βέβαια, ρωτάω και θέλω να μάθω, αλλά υπάρχει κι ένα όριο. Σταματάω στις απαντήσεις που μου δίνει, όταν εκείνος θέλει. Δεν τις εκμαιεύω, δεν τις «κλέβω» όταν δεν θέλει μου λέει το οτιδήποτε, αλλά μέχρι εκεί που αισθάνεται ο ίδιος ότι θέλει να μου μιλήσει. Εγώ τον ρωτάω όπως θα ρωτούσα κι έναν φίλο μου, πολύ χαλαρά. Δεν είμαι ούτε απαιτητική, ούτε κτητική.

Ο Στράτος Τζώρτζογλου είναι πια ένας από τους δικούς σας ανθρώπους;
Ναι, είναι ο πατέρας του παιδιού μου. Κι αυτό τον κάνει έναν άνθρωπο που βρίσκεται κοντά μου, αλλά ακόμα πιο κοντά στο παιδί μας. Είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο μπορώ να ανταλλάξω πράγματα, να μιλήσουμε – άλλωστε βρισκόμαστε και στη δουλειά.

Μέσα στο απαιτητικό πρόγραμμα που έχετε, με τη δουλειά αλλά και τις υποχρεώσεις στο σπίτι και στο παιδί, σας μένει καθόλου χρόνος για προσωπική ζωή;
Όταν λέμε προσωπική ζωή, δεν εννοούμε μόνο την ερωτική σχέση, αλλά και τους φίλους. Ξέρετε, και από τους φίλους μας ή από συναδέλφους ή και από δικούς μας ανθρώπους μπορούμε να πάρουμε συντροφικότητα. Οι φίλοι ειδικά, είναι μία άλλη οικογένεια που έχουμε. Το μόνο που ξεχωρίζει τους φίλους από τη σχέση με έναν σύντροφο είναι το ερωτικό-σεξουαλικό κομμάτι που, και με τους φίλους μας έχουμε έναν «έρωτα», αλλά δεν υφίσταται το σεξουαλικό τμήμα.

Διάβασε περισσότερα στο Down Town Κύπρου που κυκλοφορεί