Τα παιδικά της χρόνια, οι άντρες, τα φλερτ που δέχεται ακόμα και σήμερα που είναι παντρεμένη, ο τρόπος με τον οποίο επιλέγει να μεγαλώσει το παιδί της και η γυμνή φωτογράφηση που έκανε για το «Down Town». Η Μαρία Κορινθίου είναι χείμαρρος στη συνέντευξή της στο κυπριακό Down Town και στον Αλέξανδρο Πρίφτη.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Κάθε Δευτέρα και Τρίτη βρίσκομαι στην Κύπρο μας για το σίριαλ. Τετάρτες επιστρέφω στο σπίτι και είμαι και πάλι με την οικογένειά μου», μου λέει. Ωστόσο, παράλληλα με την καθημερινή σειρά του ΑΝΤ1, η ίδια πρωταγωνιστεί σε δύο θεατρικές παραστάσεις στην Αθήνα. Στο «Άντρες έτοιμοι για όλα» στο θέατρο Λαμπέτη, αλλά και στο παιδικό «Μία πεντάμορφη, τέρας!».
Κάποτε δεν δούλευες τόσο πολύ, τι άλλαξε πια; Η κρίση και η οικονομική στενότητα σε πιέζουν να κάνεις δύο και τρεις δουλειές παράλληλα;
Όχι, δεν ισχύει αυτό. Πάντα επιδίωκα να δουλεύω πολύ. Να σου θυμίσω ότι μιλάς σε μία Αιγοκερίνα! (γελάει). Λατρεύω τη δουλειά μου, δεν μπορώ καθόλου να κάθομαι. Θέλω να αισθάνομαι δημιουργική, να κάνω πολλά πράγματα. Αγαπάω πολύ αυτό που κάνω κι επειδή η Ισμήνη έχει μεγαλώσει πια -είναι 7 χρόνων- μπορώ και την παίρνω μαζί μου, αν αυτό είναι απαραίτητο κάποιες φορές. Είμαι μία εργασιομανής γυναίκα τελικά!
Η Ισμήνη δεν σου παραπονιέται που λείπεις τόσες ώρες καθημερινά;
Ουσιαστικά λείπω μόνο κάθε Δευτέρα και Τρίτη, αλλά είναι με τον μπαμπά της. Τη φροντίζει και την περιποιείται εκείνος. Κατά τ’ άλλα, τι νομίζεις; Ποιος την ετοιμάζει κάθε μέρα για το σχολείο, ποιος την πάει στο σχολικό, ποιος τη διαβάζει; Εγώ! Ποιος παίζει και ζωγραφίζει μαζί της; Είμαι σε όλα δίπλα της, δεν με στερείται. Τις μέρες που έχω θέατρο είμαστε μαζί κι όταν εγώ πρέπει να πάω για δουλειά είναι η ώρα της να ξαπλώσει και να κοιμηθεί. Περνάμε πολύ χρόνο μαζί, δεν την παραμελώ καθόλου. Είμαι συνέχεια από πάνω της.
Λόγω του παιδιού και της ανάγκης να έχεις δουλειά κάθε χρόνο, έχεις υποχωρήσει αρκετά στις οικονομικές σου απαιτήσεις; Έριξες το κασέ σου;
Εννοείται αυτό! Δεν έχει πια καμία σχέση με όσα βγάζαμε κάποτε. Ποτέ δεν παίρναμε τρελά λεφτά, αλλά τώρα πρέπει να κάνεις δύο και τρεις δουλειές παράλληλα. Θυμάμαι στο παρελθόν υπήρχε ένα στάνταρ κασέ που, τώρα πια, δεν ισχύει. Και σήμερα είναι κάτι στάνταρ, ένα συγκεκριμένο ποσό, πολύ-πολύ μικρότερο όμως. Τι να κάνουμε, προσαρμοζόμαστε σύμφωνα με τις σημερινές συνθήκες.
Με αφορμή τον τίτλο της παράστασης, «Άντρες έτοιμοι για όλα» πες μου, πόσο διαφορετικοί θεωρείς ότι είναι πια οι σημερινοί άντρες;
Αυτό είναι σχετικό και εξαρτάται. Πάντως οι γυναίκες είναι τελικά πιο έτοιμες για όλα. Είναι και στον άνθρωπο. Οι άντρες είναι πιο κακομαθημένοι, ενώ οι γυναίκες αναλαμβάνουν πλέον πολλές ευθύνες και παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους πιο εύκολα. Καμία σχέση με το παρελθόν. Εξαρτάται και από τον εκάστοτε άνθρωπο, τι κουβαλάει μέσα του, έτσι;
Ωστόσο, πιστεύεις ότι οι σημερινοί άντρες δεν είναι πια «παλαιάς κοπής;», όπως κάποτε;
Αρσενικά εννοείς; Κοίτα, κι αυτό είναι σχετικό. Δεν είναι συχνό φαινόμενο, αλλά σίγουρα υπάρχουν κι αυτοί. Αλλά το ίδιο θα έλεγα και για τις γυναίκες. Άλλη γυναίκα ήταν η γιαγιά μου, άλλη η μητέρα μου, άλλη εγώ. Κι άλλη θα είναι η Ισμήνη σε 20 χρόνια από σήμερα. Δεν θα έχει σχέση με μένα. Οι κοινωνίες αλλάζουν και εξελίσσονται, ανάλογα με τις συνθήκες. Άλλη ήταν η γενιά του ‘40, που κουβαλούσε στις πλάτες της έναν πόλεμο κι άλλη η σημερινή.
Παρόλο που είναι γνωστό ότι είσαι παντρεμένη κι έχεις μία κόρη, σε φλερτάρουν οι άντρες;
Ναι. Αν είναι ένα αθώο φλερτ και υπάρχει ευγένεια είναι κολακευτικό. Ειδικά όταν ο άλλος αναγνωρίζει ότι υπάρχουν όρια και σταματάει εκεί που πρέπει. Αν, όμως, είναι αγενής και το κάνει χύμα, τότε με ενοχλεί πολύ. Όταν ξεπεραστούν τα όρια θα ενοχληθώ πολύ.
Εσύ ή ο Γιάννης είναι πιο αυστηρός με τη μικρή;
Εγώ! Η Ισμήνη τον κάνει ό,τι θέλει τον πατέρα της. Έχει βρει τα κουμπιά του και τον χειρίζεται μια χαρά. Γυναίκα είναι… (γελάει). Εγώ θέλω πειθαρχεία. Θα φάει, θα παίξει, θα διαβάσει σε συγκεκριμένη ώρα. Είμαι οργανωτική και για όλα υπάρχει πρόγραμμα. Και είμαι αυστηρή μαμά. Επίσης, είμαι πολύ αυστηρή στο να κρατούνται τα ήθη και τα έθιμα. Θυμάμαι, ας πούμε, την Πρωτομαγιά, ήμουν πτώμα από την κούραση, κι όμως πήρα την μικρή και πήγαμε να μαζέψουμε αγριολούλουδα για να φτιάξουμε στεφάνι. Ο Γιάννης μού έλεγε: «Κάτσε ρε παιδάκι μου να ξεκουραστείς, αφού είσαι πτώμα!». «Όχι, θα πάμε να φτιάξουμε στεφάνι!», έλεγα εγώ. Και πήγαμε! Μου αρέσει να κρατάω τις παραδόσεις. Είναι πολύ όμορφο πράγμα.
Όταν έγινες μαμά, απέκτησες στοιχεία του χαρακτήρα της μητέρας σου στον τρόπο που σε μεγάλωνε; Την κατανόησες καλύτερα;
Πρόσφατα είχα μαζί της μία ίδια κουβέντα. Όχι, δεν μοιάζουμε καθόλου. Είμαστε πολύ διαφορετικές. Εγώ πήρα τον χαρακτήρα της γιαγιάς μου, που ήταν πιο νταρντάνα. Έμοιαζε λίγο στη Σπεράντζα Βρανά. Ήταν φωνακλού, υψηλών τόνων και είχε τσαμπουκά. Από εκεί πήρα κι εγώ. Η μάνα μου είναι πολύ ήπιων τόνων, που θα κάτσει σε μία γωνίτσα και θα αποφύγει τις εντάσεις και τις φασαρίες. Εγώ είμαι πιο τσαούσα!
Ήσουν εύκολο παιδί;
Γενικά, ναι. Ήμουν αγοροκόριτσο, αλλά ταυτόχρονα και πολύ «κοριτσάκι». Ήμουν όπως είναι σήμερα η Ισμήνη, που θα βάλει το καλό της το φόρεμα, τα τακούνια της, θα περιποιηθεί τον εαυτό της και θα γίνει κοκέτα. Κι από την άλλη, μπορεί να βάλει και τα αθλητικά της και να σκαρφαλώνει στα δέντρα να πιάνει τζιτζίκια. Δεν φοβάται! Έχει δυναμισμό και τσαμπουκά. Μπορεί να ντύνεται με ροζ ρούχα και να παίζει με κούκλες και μονόκερους, αλλά δεν θα φοβηθεί τίποτα.
Κρατάς ακόμα μέσα σου αυτό το εύθραυστο κορίτσι; Ή οι συνθήκες σε έκαναν «αγοροκόριτσο»;
Όχι, το κρατάω. Είμαι πολύ ευαίσθητη.
Έχεις γυναικείες ανασφάλειες;
Πάρα πολλές, αλλά θα μου βγουν όταν δεν θα είμαι καλά ψυχολογικά. Αν πάρω δύο κιλά και είμαι μια χαρά στη διάθεσή μου, δεν τρέχει τίποτα. Αν είμαι κάπως περίεργα, θα πάω στην ντουλάπα, θα βλέπω με τις ώρες τα ρούχα μου και δεν θα μου αρέσει τίποτα. Θα αισθάνομαι ότι δεν έχω τι να φορέσω και πως είμαι άσχημη. Το ίδιο ισχύει και με τον χρόνο που περνάει. Αν δω μία ρυτίδα, μπορεί να μη δώσω σημασία ή να πω «ε και, τι έγινε;». Αν δεν είμαι καλά όμως, άστα… Θα αρχίσω τα «γερνάω» και θα μου βγουν όλες οι ανασφάλειες. Ή μία λευκή τρίχα στα μαλλιά. Είναι, παιδί μου, όλα θέμα ψυχολογίας…
Την επόμενη Κυριακή κυκλοφορεί το «γυμνό τεύχος» του Down Town Κύπρου, του οποίου τα έσοδα θα διατεθούν στο Ίδρυμα Σοφία για τα Παιδιά. Πώς αποφάσισες να φωτογραφηθείς γυμνή για το συγκεκριμένο τεύχος; Δεν το φοβήθηκες concept;
Όχι, γιατί να φοβηθώ; Εξάλλου, ο σκοπός είναι ιερός και, όπως ξέρεις, είμαι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη στο θέμα των παιδιών. Κανείς μας δεν είναι τέλειος, όλοι έχουμε ανασφάλειες και φοβίες, το θέμα είναι η ψυχολογία και το πώς θα το αντιμετωπίσεις. Ας πούμε, γνωρίζω ότι έχω έναν μεγάλο ποπό. Για κάποιους είναι πολύ αρνητικό και για κάποιους θετικό. Για μένα, όμως, πια είναι κάτι που το έχω, δεν με νοιάζει και είμαι μια χαρά με αυτό. Το έχω αποδεχτεί κι έχω συμβιβαστεί με τον εαυτό μου. Δεν το αρνούμαι, ούτε αποποιούμαι αυτό που είμαι. Άλλωστε, τη γυμνή φωτογράφηση την έχω επαναλάβει στο παρελθόν. Όπου μπορείς να βοηθήσεις, ως φωνή, και να πεις κάτι, πρέπει να το κάνεις. Από την άλλη, έχει ένα πολύ ωραίο concept, είναι σε ένα πολύ καλό περιοδικό… Γιατί να μην το κάνω;
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ