Άγριες Μέλισσες: Ο Βασίλης Μπισμπίκης κάνει αποκαλύψεις για το σήριαλ και τη ζωή του – “Θεωρώ τον εαυτό μου άνθρωπο του περιθωρίου”

Ένα από τα πρόσωπα που αυτή την περίοδο πρωταγωνιστούν στις Άγριες Μέλισσες είναι ο σκληρός διευθυντής των φυλακών, Μάνος Βόσκαρης που έχει κάνει κυριολεκτικά κόλαση τη ζωή της Ελένης Σταμίρη και το κάνει με σχέδιο και υπομονή. Ο Μάνος Βόσκαρης που υποδύεται εκπληκτικά ο Βασίλης Μπισμπίκης υπήρξε στη δούλεψη των Σεβαστών αλλά και κολλητός φίλος του δολοφονημένου από την Ελένη Σέργιου..

Ο ηθοποιός μιλά σήμερα στο  “7 μέρες Τv” και στον Γιάννη Βίτσα και αποκαλύπτει πτυχές του ρόλο τους λέγοντας πως ο Βόσκαρης είναι τόσο κακός που… δεν θέλει να έχει καμία σχέση μαζί του!

Ο Βόσκαρης είναι ουσιαστικά ένας κακός χαρακτήρας.

Είναι ολοκληρωτικά κακός, χωρίς καμία ρωγμή. Έχει ένα στόχο. Δεν γίνονται στην τύχη όλα αυτά με τη Λενιώ. Ο τρόπος που το κάνει είναι νοσηρός. Είναι διαστροφικός.

Θα επιβάλλει στην Ελένη να κάνει έκτρωση στο παιδί τους.

Ναι. Της επιβάλει να κάνει άμβλωση. Ο Βόσκαρης με βία δένει τη Λενιώ που αντιστέκεται. Μπαίνει μέσα ο γιατρός και της «παίρνει» το παιδί με το ζόρι. Από εκείνη την στιγμή ξεκινά η πτώση αυτού του χαρακτήρα. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Μέσα στη φυλακή είχε αφήσει και άλλες γυναίκες σε ενδιαφέρουσα κατάσταση. Με τον ίδιο τρόπο τους πήρε τα παιδιά.

Ο Λάμπρος ανακαλύπτει την σχέση του Βόσκαρη με τους Σεβαστούς…

Ο Βόσκαρης ήταν εργάτης στο πατέρα του Δούκα. Με τον Σέργιο ήταν κολλητός φίλος. Ήταν σαν αδέλφια. Όταν σκοτώθηκε ο Σέργιος έβαλε στόχο να εκδικηθεί για το θάνατο του. Πήγε επί τούτου την Ελένη στη φυλακή του και είπε στη Μυρσίνη «Από εδώ και πέρα θα γίνει κόλαση η ζωή της».

Από πού άντλησες στοιχεία προκειμένου να υποδυθείς αυτόν τον χαρακτήρα ;

Δεν έχω καμία σχέση μ’ αυτόν τον χαρακτήρα. Το κείμενο σε οδηγεί προς μία κατεύθυνση Οι πράξεις αυτού του ανθρώπου είναι γεμάτες κακία και νοσηρότητα. Υποκριτικά παλεύω να κάνω όσο πιο αληθινό γίνεται αυτόν τον χαρακτήρα. Έχω φανταστεί στο μυαλό μου πώς θα μπορούσε να είναι ένας τέτοιος τύπος.

Έτυχε ποτέ να συναντήσεις έναν τόσο κακό άνθρωπο όσο αυτόν;

Ναι. Πολλές φορές. Καταρχάς μη θεωρείς ότι το θέατρο είναι ένας χώρος αγιογραφία. Υπάρχουν πολλοί νοσηροί άνθρωποι. Υπήρχαν και συνεχίζουν θα υπάρχουν. Και επειδή η κοινωνία μας είναι μικρή φαίνονται κιόλας. Με απωθούν άνθρωποι σαν το Μάνου Βόσκαρη στη ζωή μου. Δε θέλω να έχω σχέση μαζί τους.

Πώς την αντιμετώπισες τη νοσηρότητα του θεάτρου;

Αποφάσισα κάποια στιγμή να κάνω έναν χώρο με τους φίλους μου που θα παίζουμε και θα είμαστε ευτυχισμένοι σαν παιδιά. Δεν πιστεύω καθόλου στη νοσηρότητα στο θέατρο, ότι για να δημιουργηθεί τέχνη θα πρέπει η ψυχή μας να διαλυθεί. Το νοσηρό κομμάτι που υπάρχει για κάποιο λόγο και μία εποχή είχε γίνει και μόδα στο θέατρο εμένα δε μ’ αφορά καθόλου.

Το «Cartel» έγινε πραγματικά μόδα. Οι παραστάσεις αγαπήθηκαν από το κοινό. Πέρυσι κέρδισες τα βραβεία σκηνοθεσίας και καλύτερης παράστασης του Αθήνοραματος. Το «Άνθρωποι και ποντίκια» έχει αφήσει τεράστιο αποτύπωμα καλλιτεχνικά. Η επιλογή του μοναχικού δρόμου σου βγήκε ουσιαστικά.

Ξέρεις γιατί βγήκε; Έγινα πιο προσωπικός. Δεν κάνω κάτι με γνώμονα το τι αρέσει στον κόσμο, αλλά του τι αρέσει σε μένα με την αγωνία και την επιθυμία να επιδράσει στον κόσμο. Πάνω από όλα μ’ ενδιαφέρει όμως τι θέλω να πω.

Σε λίγες ημέρες θα ανέβει ξανά το «Άνθρωποι και ποντίκια»

Ναι. Στις 6 Νοέμβρη ξεκινά το «Άνθρωποι και ποντίκια». Έπειτα από δύο εβδομάδες ο «Άρης Βελουχιώτης». Παράλληλα κάνουμε πρόβα για τα «Κόκκινα φανάρια». Το σκηνικό θα θυμίζει underground κλαμπ. Θα είναι η τρανς εκδοχή.

Γιατί αποφάσισες την τρανς εκδοχή στα «Κόκκινα φανάρια» ;

Αναφορικά με τις πόρνες έχουν λεχθεί τα πάντα τόσο κοινωνικά, όσο και μέσω της τέχνης. Υπάρχουν σαφείς αναφορές για το trafficking σε ταινίες, σε ντοκιμαντέρ. Το κομμάτι αυτού του κόσμου δεν έχει βγει ακόμα στο φως. Προσωπικά με αφορά γιατί μεγάλωσα λίγο σ’ αυτόν τον κόσμο.

Είχες φίλους τρανς;

Βεβαίως. Ναι έχω φίλους που είναι τρανς και σε δύσκολες περιόδους με βοήθησαν πάρα πολύ.

Με ποιον τρόπο;

Με ψυχική υποστήριξη.

Υπήρξε περίοδος που δεν είχες χρήματα και φιλοξενήθηκες στο σπίτι ενός φίλου σου που ήταν τρανς;

Και αυτό έχει γίνει. Θέλω να φέρω στο προσκήνιο ότι στην κοινωνία που ζούμε αυτοί οι άνθρωποι δε μπορούν να βρουν τα πατήματα τους εύκολα. Ο μόνος τους δρόμος είναι η πιάτσα. Τι θα κάνουν; Πώς θα τα βγάλουν πέρα; Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις δεν τους παίρνουν για δουλειά. Είναι δύσκολο να επιβιώσουν.

Αντιλαμβάνομαι ότι σε έλκει η αλήθεια αυτών των ανθρώπων όπως παρουσιάζεται μέσα από αυτή την οδυνηρή πραγματικότητα.

Προσωπικά θεωρώ ακόμα τον εαυτό μου άνθρωπο του περιθωρίου. Ζω καλύτερα εκεί. Η βάση μου είναι εκεί. Με ανθρώπους του περιθωρίου νιώθω πιο πολύ ο εαυτός μου γιατί έχουν ξεπεράσει τα όρια τους, έχουν φτάσει στα άκρα. Μου κάνουν πιο ανθρώπινοι, πιο ανοιχτοί, πιο large.

Το 2020 σε δύο μήνες ολοκληρώνεται. Τι άφησε σε σένα;

Σε κάθε κρίση που συμβαίνει στην ανθρωπότητα θα ήθελα οι άνθρωποι να έρχονται πιο κοντά αντί να απομακρύνονται. Στην οικονομική κρίση πίστευα ότι θα υπάρξει αλληλεγγύη. Αντιθέτως υπήρξε ανθρωποφαγία, οι άνθρωποι έγιναν πιο εγωιστές. Εύχομαι αυτή η συνθήκη να παραμερίσει τον εγωισμό που μας κάνει γελοία ανθρωπάκια και κάτω από το συννεφάκι του θανάτου που υπάρχει γύρω μας, να γαληνεύσουμε, να ταπεινωθούμε και να έρθουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλο.