Αποστολία Ζώη: Η αποκάλυψη για τις οικονομικές δυσκολίες – «Δεν είχα να φάω»

Για τον λόγο που αποφάσισε να ασχοληθεί με το τραγούδι επαγγελματικά αλλά και την περίοδο που θέλησε να απομακρυνθεί από όλους και από όλα, μίλησε η Αποστολία Ζώη στην εκπομπή «Ελένη» και τη δημοσιογράφο Κωνσταντίνα Δημοπούλου.

Η Αποστολία Ζώη αναφέρθηκε στις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπιζε, και χρειαζόταν να τρώει στη λέσχη του Πανεπιστημίου χωρίς να είναι φοιτήτρια.

«Δεν είχα στο μυαλό μου ότι θα το κάνω επάγγελμα. Κατά βάση, ήταν βιοποριστικοί οι λόγοι. Ήταν ένα έξτρα χαρτζιλίκι. Οι γονείς μου ήταν μια μεσοαστή οικογένεια, που έπρεπε να σπουδάσει τρεις κόρες, κι αυτό ήταν πάρα πολύ δύσκολο να γίνει. Δε θέλαμε να τους επιβαρύνουμε. Θυμάμαι ότι είχα ένα μπλοκάκι και σημείωνα ακόμα και την τσίχλα που έπαιρνα, για να βγει το ποσό που είχα να διαθέσω για να βγει ο μήνας μου… Κάποια περίοδο της ζωής μου, έπρεπε να πηγαίνω στη λέσχη, ενώ δεν ήμουν φοιτήτρια, για να φάω, γιατί δεν είχα να φάω» είπε.

Στη συνέχεια, η Αποστολία Ζώη μίλησε και για την περίοδο που ενώ η καριέρα της βρισκόταν σε ένα πολύ καλό σημείο, εκείνη αποφάσισε να απομακρυνθεί και να μείνει για 1,5 χρόνο στο Πήλιο.

«Έκανα παύση σε ένα πολύ κομβικό σημείο της πορείας μου, που ήταν να ανέβω κατηγορία. Ήταν πολύ συνειδητή απόφαση. Έκανα μόνο πράγματα που μου άρεσαν. Eίχα νοικιάσει ένα σπίτι στο Πήλιο, έπαιζα όλη μέρα παιχνίδια… Αποφάσισα να τα αφήσω όμως για να γυρίσω. Ψάρευα πολύ… Είχα μια βάρκα εκεί και ψάρευα. Όταν είσαι μέσα σε ένα βουνό, όπως είναι το Πήλιο, που έχει μια υπέροχη ενέργεια… Τον Χειμώνα δεν έχει άνθρωπο. Ο ένας και μοναδικός γείτονας που είχα ήταν στο 1,5 χλμ» είπε η τραγουδίστρια.

Τέλος, για την απώλεια των γονιών της η Αποστολία Ζώη ανέφερε, «Ο λόγος που γύρισα ήταν γιατί το αποδόμησα στο μυαλό μου και αφού δε μπορείς να αλλάξεις αυτό που συμβαίνει, μπορείς να αλλάξεις τον τρόπο που το βλέπεις. Αφορμή ήταν ο θάνατος των γονιών μου, το οποίο έβγαλε πολλά πράγματα που είχα ανάγκη να τα εξερευνήσω… Περνάει ο χρόνος, η απώλεια τοποθετείται κάπως διαφορετικά αλλά, είναι ένα αγκαθάκι που σου έχει ξύσει την ψυχούλα.

Πολλές φορές το συζητάω με τις αδελφές μου. Προλάβαμε να συζητήσουμε πολύ με τους γονείς μου, προλάβαμε να λύσουμε πολλές απορίες… Δε ξέρω πως θα ένιωθα αν είχαν φύγει ακαριαία οι γονείς μου. Επειδή μεγάλωσα σε αυτό το περιβάλλον, είναι τόσο ρομαντικό μέσα στην ψυχή μου, που νομίζω ότι στην κοινωνία που ζούμε, είναι τόσο δύσκολο να βρεθεί κάτι αντίστοιχο. Είμαι τόσο χαζορομαντική σε βαθμό κακουργήματος. Πιστεύω στον πρίγκιπα του παραμυθιού που θα έρθει. Πόσο χαζό είναι αυτό…»