Ευδοκία Ρουμελιώτη: Η τραγική απώλεια της μητέρας της, η αποκάλυψη για την εγκυμοσύνη της και η υιοθεσία

Η Ευδοκία Ρουμελιώτη παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στην εκπομπή «Μαμά… δες» και στην Ζωή Κρονάκη. Η αγαπημένη ηθοποιός αναφέρθηκε στον γιο της, αλλά και τα παιδιά του συζύγου της, ενώ μίλησε και για τις φοβίες που προέκυψαν από τον χαμό της μητέρας της.

Με εξομολογητική διάθεση η Ευδοκία Ρουμελιώτη παραδέχτηκε: «Όταν γνώρισα τον άντρα μου, που είχε ήδη δύο παιδιά, τα οποία πραγματικά δεν τα διαχωρίζω από τον γιο μας, τον Δημήτρη και θεωρώ ότι έχω τρεις γιους. Είμαι τυχερή γιατί είναι και αγόρια. Είναι πιο εύκολα από τα κορίτσια. Αυτή η σχέση πήγε αβίαστα, αγαπούν πολύ τον μικρό τους αδερφό».

«Την έζησα την εγκυμοσύνη μου. Το ήθελα πολύ αυτό το παιδί. Είχα αποφασίσει ότι δεν θα μου το χαλάσει κανείς. Ήμουν μια γυναίκα που πήρε 26 κιλά. Ήταν τρομερό το σοκ. Όταν έμεινα έγκυος ήμουν στα πολύ αδύνατά μου. Ήμουν πολύ χαρούμενη όμως με όλο αυτό που συνέβαινε μέσα μου… Με αγχώνει το πόσο ριψοκίνδυνος είναι ο γιος μου… Ο άντρας μου με λέει λίγο Γερμανίδα με το παιδί, στρεσάρομαι. Παθαίνω κολλήματα, θέλω ο Δημήτρης να κοιμάται 20.15, αν πάει 20.30 εγώ παθαίνω πανικό» εξομολογήθηκε η γνωστή ηθοποιός.

«Έχω κουτάκια. Επειδή η μητέρα μου έπαθε ένα ατύχημα. Έπεσε στο 1,5 μέτρο και χτύπησε το κεφάλι της στο λάθος σημείο και έτσι έφυγε σε ηλικία 59 χρονών. Μια πολύ νέα γυναίκα… Οπότε αυτό μου έχει δημιουργήσει μεγαλύτερες φοβίες. Πάντα είχα φοβίες. Αισθάνομαι ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει τη λάθος στιγμή, το λάθος πράγμα και να είναι μοιραίο. Μου λένε ότι θα είμαι πολύ κακή πεθερά».

Το ενδεχόμενο ενός δεύτερου παιδιού και η υιοθεσία: «Θέλω σαν τρελή δεύτερο παιδί. Αλλά νιώθω ότι πρέπει για να έχεις και τις δυνάμεις για να το μεγαλώσεις. Αν μια γυναίκα αισθάνεται ότι ακόμη και στα 50 της ότι μπορεί να μεγαλώσει ένα παιδί και ότι μπορεί να το υποστηρίξει, η ηλικία δεν παίζει κανένα ρόλο.

Ήταν κάτι πάρα πολύ δύσκολο, γι’ αυτό και καθυστέρησα να μπω στη διαδικασία για το δεύτερο, γιατί είχαμε ένα άλλο παιδάκι. Το παιδάκι αυτό το συναντήσαμε και δεθήκαμε μαζί του με έναν περίεργο τρόπο. Δεν μπορούσε να πάει σε κάποιο ίδρυμα, ούτε θέλαμε να πάει. Για διάφορους λόγους αυτό το παιδάκι δεν είναι πια μαζί μας. Είναι πολύ καλά, όμως. Εμείς κάναμε αυτό που έπρεπε… Ήταν πολύ δύσκολη η απώλειά του από εμάς. Δεν είμαι αντίθετη στην υιοθεσία. Δεν θα έμπαινα όμως πάλι στη διαδικασία αυτή».