Η παραολυμπιονίκης Γεωργία Καλτσή εμφανίστηκε το μεσημέρι της Πέμπτης 4/12 στην εκπομπή «Στούντιο 4» και μεταξύ άλλων μίλησε για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε η ίδια τον σοβαρό τραυματισμό της και τις στιγμές κατά τη διάρκεια της νοσηλείας της που λύγισε.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Οι γονείς μου δεν το διαχειρίστηκαν με την ίδια ψυχραιμία που το διαχειρίστηκα εγώ. Η μόνη στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου να κλαίει στην εξάμηνη νοσηλεία μου, ήταν 3-4 φορές. Οι πρώτες δυο φορές ήταν για όλο αυτό που συνέβη, και για τον χαμό του φίλου μου που έμαθα. Η άλλη στιγμή ήταν τη μέρα της γιορτής μου, που με είχαν βγάλει από την εντατική και ήμουν στη μονάδα αυξημένης φροντίδας και μου είπαν ότι μπορώ να πάω βόλτα στον κήπο και να ζητήσω και ό,τι άλλο θέλω.
Εγώ ζήτησα να πάω να δω την άλλη φίλη μου που ήταν σε άλλη μονάδα εντατικής, και δε μπορούσα να την πλησιάσω. Ήταν ότι είχε αρχίσει να έχει μια επαφή με το περιβάλλον. Ήταν δάκρυα χαράς. Η επόμενη φορά ήταν όταν είχα μια μέρα πάλι πυρετούς και έπρεπε να μου βγάλουν τα σωληνάκια από τη μια πλευρά να μου τα βάλουν στην άλλη, να με ναρκώσουν…» ανέφερε αρχικά η Γεωργία Καλτσή.
«Έβλεπα τους γονείς μου να μη μπορούν να πουν τη λέξη “ανάπηρη” και έλεγα, δε γίνεται να το έχω αποδεχτεί εγώ και να μην το αποδέχονται οι άλλοι. Δεν είναι κάτι κακό. Συμβαίνει. Δεν είναι τόσο απλό… Στεναχωριόμουν για τη στεναχώρια των γονιών και των παππούδων μου. Δεν είπα ποτέ “γιατί σε μένα”. Ούτε περίμενα ποτέ ότι θα είμαι στη μειονότητα ανθρώπων που είναι σε αμαξίδιο… Μέχρι και σήμερα δεν έχω πάει σε ψυχολόγο… Ούτε οι γονείς μου πήγαν» πρόσθεσε.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ