Μαρία Αλιφέρη στο TLIFE: Ο ρόλος στους «Πανθέους» και η στάση που κρατά απέναντι στη ζωή – «Έχω επιλέξει να εστιάζω στο φως»

Με τη Μαρία Αλιφέρη θα μπορούσε κανείς να μιλά για ώρες. Είναι ίσως, από τα πιο φωτεινά και καθαρά βλέμματα που μπορείς να συναντήσεις. Λένε, πως η εξωτερική ομορφιά – που στη Μαρία Αλιφέρη είναι αδιαμφισβήτητη – πηγάζει από την εσωτερική μας ομορφιά, κι εκείνη είναι ίσως το πιο τρανταχτό παράδειγμα αυτού του ρητού.

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που το κοινό την έχει αγκαλιάσει όλα αυτά τα χρόνια. Κι εκείνη, φροντίζει όμως να δείχνει, μέσα από τις δουλειές της, την αγάπη της και τον σεβασμό της προς αυτό. Ποτέ δεν την ενδιέφεραν τα πλούτη και η δόξα, για τη Μαρία Αλιφέρη σημασία είχε πάντα να μπορεί να έχει μια ειλικρινή σχέση με τον κόσμο. Και τα κατάφερε.

Τη φετινή τηλεοπτική σεζόν, η Μαρία Αλιφέρη υποδύεται την Καλή Πανθέου, στη σειρά του ΣΚΑΪ, Οι Πανθέοι και με αφορμή τον ρόλο αυτό, μίλησε στο TLIFE. Η ηθοποιός μίλησε για τον τρόπο με τον οποίο η ίδια έχει επιλέξει να βλέπει τη ζωή, το πως αντιμετώπισε τις αδικίες που της έφερε η ζωή, αλλά και την επιθυμία της να ανέβει και πάλι στο θεατρικό σανίδι.

Φέτος σας βλέπουμε στον ρόλo της Καλής Πανθέου, στη σειρά “Πανθέοι” του ΣΚΑΙ, θα ήθελα να μου πείτε αν είχε τύχει να παρακολουθήσετε την αρχική της εκδοχή, πριν χρόνια στην ΕΡΤ.

Η αλήθεια είναι πως την πρώτη φορά που προβλήθηκαν οι “Πανθέοι” δεν μπορούσα να παρακολουθήσω τη σειρά, γιατί δούλευα κι εγώ παράλληλα στην τηλεόραση, σε άλλα προγράμματα, και δεν είχα τον χρόνο. Ωστόσο γνώριζα πολύ καλά την επιτυχία της σειράς, δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην είχε ακούσει τότε γι’ αυτή.

Όταν σας έγινε φέτος η πρόταση, τι ήταν αυτό που σας έκανε να πείτε το “ναι”;

Πρώτα απ’ όλα, ο ίδιος ο ρόλος. Αγαπώ τους ρόλους που με βγάζουν από την εικόνα μου. Αυτή είναι η πρώτη πρόκληση. Μετά έρχονται τα υπόλοιπα, το κείμενο, οι συνάδελφοι, οι παραγωγοί. Αλλά το πρώτο ερέθισμα για να πω το “ναι”, όπως συμβαίνει πάντα, είναι ο ρόλος.

Πράγματι, η Καλή Πανθέου φαίνεται μια γυναίκα πολύ διαφορετική από εσάς. Δείχνει μια πολύ σκληρή γυναίκα, που κρατάει πολλά πράγματα για τον εαυτό της, μια γυναίκα καθόλου επικοινωνιακή. Μιλήστε μου λίγο για την ηρωίδα σας.

Η Καλή Πανθέου, έχει παντρευτεί τον αδελφό του πατριάρχη της οικογένειας. Ο άντρας της, έχει εξαφανιστεί. Ένα βράδυ λοιπόν, σε μια μεγάλη πυρκαγιά καταστράφηκε το σπίτι των Πανθέων. Στην πυρκαγιά αυτή μεγάλο ρόλο έπαιξε η Καλή, γιατί συνέβη κάτι στη ζωή της που την έκανε να ξεπεράσει τον εαυτό και τις αντοχές της, ενώ παράλληλα, μέσα στον θυμό της έδωσε και μια βαριά κατάρα στην οικογένεια των Πανθέων, εξαιτίας όσων έζησε. Όλο αυτό τάραξε πολύ την Καλή, εμένα δηλαδή, και με έκανε να κλειστώ στον εαυτό μου.

Στη σειρά, βλέπουμε την ιστορία της Καλής να ξεκινά μέσα σε ένα θεραπευτήριο. Έχει κλειστεί στον εαυτό της, κάπου θυμάται, κάπου σβήνει τα γεγονότα από τη μνήμη της… Η μόνη που ξέρει όλη την αλήθεια, είναι η Χρυσοστόμη, η μεγάλη κόρη των Πανθέων, η οποία φροντίζει να κρατά την Καλή μακριά από όλους για να μην αποκαλύψει όσα γνωρίζει. Η Καλή είναι η μόνη που γνωρίζει όλη την αλήθεια και μπορεί, αν μιλήσει, να τους καταστρέψει όλους. Η εκπλήρωση όμως της κατάρας που έχει δώσει, μπορεί να φέρει και την καταστροφή του ίδιου της του εαυτού.

Εσείς ως Μαρία, στις δικές σας προσωπικές δυσκολίες, είστε ένας άνθρωπος που θα τις αντιμετωπίσετε επικοινωνώντας αυτό που σας συμβαίνει, ή θα επιλέξετε να κλειστείτε στον εαυτό σας;

Προσωπικά, όταν έχω κάποιο μεγάλο πρόβλημα, πρώτα επιλέγω να το ταξινομήσω μέσα μου, θα μου δώσω μια απάντηση και έπειτα, θα το μοιραστώ με 2-3 πολύ κοντινούς μου ανθρώπους. Θεωρώ, ότι αν δε μπορείς να λύσεις μόνος σου ένα πρόβλημα, δε μπορεί να σου το λύσει κανείς. Το μόνο που κάνεις, αν δε το έχεις λύσει μέσα σου το πρόβλημα, είναι απλώς να φορτώσεις τους άλλους.

Επιλέγω λοιπόν, να βρίσκω πρώτα το κέντρο της εκάστοτε δυσκολίας, και μετά, επειδή είναι και ανθρώπινο, να το μοιράζομαι με ελάχιστους πολύ πολύ κοντινούς μου ανθρώπους. Ποτέ όμως δεν καταριέμαι όπως κάνει η Καλή Πανθέου (γέλια). Και μιας και αναφέρθηκα παραπάνω σε φωτιές, κάποτε μου βάλανε.

Σας έβαλαν φωτιά;

Ναι. Ανέβαζα μια παράσταση, μια πολύ μεγάλη παραγωγή στο θέατρο “Rex” και το βράδυ της παραμονής πριν την πρεμιέρα, μας κάψανε. Καήκανε όλα.

Αυτό πώς το αντιμετωπίσατε εσείς;

Όπως όλες τις δυσκολίες. Με πολύ πόνο. Πήγα παρακάτω όμως, δε γινόταν αλλιώς. Είχαν καταστραφεί τα πάντα. Τα φτιάξαμε όλα από την αρχή. Τα κοστούμια, τα μουσικά όργανα, ήταν ένα ζωντανό μιούζικαλ, και τα φτιάξαμε όλα από την αρχή. Οργανωθήκαμε από το μηδέν, και τελικά το ανεβάσαμε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Το “Rex” τότε είχε καταστραφεί ολοσχερώς και ξαναφτιάχτηκε μετά από αρκετά χρόνια.

Το πρόσωπό σας εκπέμπει πάντα ένα φως, δίνετε την εντύπωση ενός ανθρώπου πολύ θετικού, που επιλέγει να βλέπει τα πράγματα από τη θετική τους πλευρά. Είναι πράγματι έτσι;

Πράγματι επιλέγω να βλέπω τα πράγματα από τη θετική τους πλευρά. Εκεί που εστιάζουμε, εκεί γεμίζουμε και την ψυχή μας. Αν εστιάσεις στα μαύρα, στα ζόρικα και τα άδικα, θα μαυρίσεις. Αν εστιάσεις στα φωτεινά της ζωής και του εαυτού σου, θα ζεις με το φως. Η άποψή μου είναι ότι ο “άνθρωπος είναι φως και προς αυτό πρέπει να προχωράει”. Άρα, όπου υπάρχει σκοτάδι, ας ανάβουμε ένα κεράκι να το διαλύουμε.

Ήσασταν ανέκαθεν έτσι;

Ναι, πάντα. Τώρα πια, είμαι στην άλλη όχθη της ζωής και ακόμη δε μπορώ να καταλάβω ούτε τον φθόνο, ούτε το μίσος. Ή για να είμαι ειλικρινής, τα κατάλαβα, αλλά δεν τα μπορώ στη ζωή μου, ούτε στους γύρω μου.

Ωστόσο, έχετε βιώσει τον φθόνο;

Νομίζω ότι από αυτό δεν έχει γλιτώσει κανείς. Ξέρεις όμως κάτι; Όλοι περνάμε και μεγάλες δυσκολίες, και πολλά καλά. Το θέμα είναι στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεσαι την κάθε κατάσταση.

Είναι αλήθεια ότι ο λόγος που επιλέξατε να γίνετε ηθοποιός, ήταν γιατί αγαπούσατε την επικοινωνία και θέλατε να επικοινωνείτε με τον κόσμο;

Ξεκάθαρα. Χωρίς να ξέρω τι σημαίνει το θέατρο, ένιωθα ότι μέσα από αυτό, μπορώ να ψάξω και να βρω τον εαυτό μου και αυτό που θα βρω, να το επικοινωνήσω. Και πράγματι, το θέατρο μου τα προσφέρει και τα δυο.

Και ο κόσμος όμως, όλα αυτά τα χρόνια σας έχει αγαπήσει πάρα πολύ.

Κι εγώ τον κόσμο. Η πρόθεσή μου πάντα ήταν, και εξακολουθεί να είναι, αυτό που προσφέρω, μικρή ή μεγάλο, να είναι για την ψυχή του κόσμου μια αχτίδα φωτός. Ήταν ανέκαθεν μια εσωτερική μου ανάγκη αυτό. Αυτό δείχνει να το έχει εισπράξει ο κόσμος και μου το ανταποδίδει. Έχουμε μια ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας με το κοινό όλα αυτά τα χρόνια. Είμαι πραγματικά ευγνώμων γι’ αυτή τη σχέση που έχουμε αναπτύξει.

Νιώσατε ποτέ να χάνετε το μέτρο, να “καβαλάτε το καλάμι” που λέμε; Ειδικά στα πρώτα χρόνια της καριέρας σας, τότε που έγινε το μεγάλο “μπαμ” και σας έμαθε τόσο ξαφνικά όλος ο κόσμος;

Όχι, Παναγιά μου, ποτέ. Τολμώ να πω όχι, δηλαδή. Τώρα, αν το έκανα ελάχιστα, και δεν το κατάλαβα… Αλλά όχι. Οι απόψεις μου, οι θέσεις μου, το μεγάλωμά μου, ήταν πάντα τέτοια που δε μου επέτρεψαν ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο. Το αν ήρθε μια επιτυχία, ή κάποια χρήματα, ήταν το αποτέλεσμα μιας δουλειάς, δεν ήταν ποτέ όμως ο πρωταρχικός μου στόχος. Δεν είχα την τάση να “ξεπουληθώ” για να κερδίσω δόξα και χρήματα, ήξερα ότι το θέμα είναι με τον εαυτό μου και όχι με τους άλλους.

Αδικημένη έχετε νιώσει;

Πολλές φορές. Παράλληλα όμως, έχω νιώσει και πολύ ευλογημένη. Όπως σου είπα όμως, επιλέγω να εστιάζω πάντα στα όμορφα της ζωής, στις ευλογίες της. Το θέμα είναι εμείς που επιλέγουμε να εστιάσουμε.

Έχοντας ζήσει την τηλεόραση από τη δεκαετία του ’70 και τη ζείτε μέχρι σήμερα, ποιες είναι οι διαφορές που εντοπίζετε στο τότε και το τώρα;

Αρχικά, να πω ότι την αγαπώ πολύ την τηλεόραση, και την έχω υπηρετήσει με μεγάλο σεβασμό όλα αυτά τα χρόνια. Τα τελευταία χρόνια, η εποχή έχει γίνει ιδιαιτέρως γρήγορη και στο ίδιο παιχνίδι έχει μπει, όπως είναι λογικό, και η τηλεόραση. Αυτή η ταχύτητα της εποχής φέρνει αναπόφευκτα κάποιες ελλείψεις και απώλειες. Αυτό φυσικά δε σημαίνει, ότι δε γίνονταν πάντα σπουδαία πράγματα όπως και κουταμάρες.

Η ουσιαστική διαφορά για εμένα, είναι αυτό, ότι η εποχή επιβάλλει να έχεις μεγάλες ταχύτητες. Αυτό όμως, δεν είναι φαινόμενο που συναντάμε μόνο σε όσους δουλεύουν στην τηλεόραση, αλλά σε όλα τα επαγγέλματα. Κι εσείς, φαντάζομαι τρέχετε συνεχώς.

Το θέμα όμως είναι να αγαπάμε αυτό που κάνουμε…

Ακριβώς αυτό. Αν δεν αγαπάς αυτό που κάνεις, δε θα είχε και νόημα να το κάνεις. Αν κάποιος δεν αγαπά, δεν θέλει και δεν εκφράζεται μέσα από αυτό που κάνει, δεν έχει κανένα νόημα να συνεχίζει να το κάνει. Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη. Αυτός είναι και ο λόγος που φρόντιζα πάντα, μέσα από τη δουλειά μου να εισπράττω κι άλλα κέρδη, εσωτερικά.

Για να πείτε “ναι” σε μια συνεργασία, εξετάζετε τα πρόσωπα με τα οποία θα πρέπει να συνυπάρξετε; Παίζει ρόλο να είναι ένα εξίσου “φωτεινό” περιβάλλον αυτό στο οποίο καλείστε κάθε φορά να συνεργαστείτε;

Εννοείται. Όπως σε όλες τις δουλειές βέβαια, δεν υπάρχουν ποτέ οι ιδανικές συνθήκες. Το κομμάτι των συνεργατών όμως, είναι πολύ σημαντικό. Δε πετυχαίνουμε πάντα βέβαια τους τέλειους συνεργάτες, ο καθένας όμως έχει το δικό του μέτρο και τα δικά του όρια ανοχής.

Έχετε μετανιώσει για επιλογές που έχετε κάνει; Για “ναι” ή για “όχι” που έχετε πει;

Νομίζω, πως βάσει των συνθηκών που είχα και έχω, ότι έκανα και κάνω τις καλύτερες δυνατές επιλογές που μπορώ. Προσπαθώ κάθε δουλειά μου να την αντιμετωπίζω σαν να είναι η κορυφαία. Σαφώς δε ζούμε σε έναν ιδανικό κόσμο, έχουμε κάνει πράγματα που μπορεί να μην τα θέλαμε τόσο πολύ ή να μην πληρούνταν όλοι οι όροι της συμφωνίας, αλλά πάντα μέσα στα πλαίσια ανεκτικότητας που ο καθένας ορίζει για τον εαυτό του.

Στους “Πανθέους” βλέπουμε και πολλά νέα παιδιά. Έρχονται να σας ζητήσουν κάποια συμβουλή;

Αρχικά να πω ότι είμαι δασκάλα εδώ και 35 χρόνια, οπότε η επαφή μου με τους νέους ηθοποιούς είναι συνεχής. Ο στόχος μου δεν είναι να συμβουλεύω αυτά τα παιδιά, η συμβουλή είναι μεγάλη κουβέντα. Στόχος μου είναι να τους μεταδώσω όσα περισσότερα μπορώ, από τη γνώση και την εμπειρία μου, μήπως “γλιτώσουν” από κάποια πράγματα.

Αυτός είναι ο λόγος που διδάσκω. Αυτό που τους λέω πάντα, είναι να φροντίζουν και τον εαυτό τους και τη δουλειά τους. Η δουλειά έρχεται και παρέρχεται, το ίδιο και οι επιτυχίες. Αυτό που μένει μέχρι το τέλος της ζωής μας, είναι ο εαυτός μας, άρα και αυτός θέλει δουλειά. Όσο πρέπει να δουλεύουμε για την εργασία μας, άλλο τόσο πρέπει να δουλεύουμε και με το “μέσα” μας.

Μοιάζετε να είστε μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους.

Είναι κάτι που μου βγαίνει αυθόρμητα. Είναι αυτό που με καλύπτει και με γεμίζει. Αυτό φέρνει φως στην ψυχή μου. Αυτή την αγκαλιά προσπαθώ να δίνω, και αυτή την αγκαλιά εισπράττω. 

Στην καθημερινότητά σας, πώς είστε;

Όπως όλοι οι άνθρωποι. Θα κάνω τις δουλειές μου στο σπίτι, θα κάνω τα ψώνια μου, και με τους φίλους μου θα βρεθώ. Ό,τι έκανα μια ζωή. Έχω μια καθημερινότητα, όπως αυτή που έχουν όλοι οι άνθρωποι.

Ο κόσμος που σας συναντά στον δρόμο, θα νιώσει άνετα να σας πλησιάσει;

Πάντα μου μιλάει ο κόσμος και είναι πολύ όμορφο αυτό. Με πλησιάζουν πάντα με πολλή αγάπη. Αυτό είναι το παράσημό μου, που με συγκινεί πολύ. Είναι αυτή η ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας που σου είπα και πριν. Μάλλον πέτυχα αυτή την επικοινωνία που ονειρευόμουν μικρή. Κάτι έκανα ε; (γέλια)

Ακραίες εκδηλώσεις θαυμασμού έχετε βιώσει;

Ακραίες ναι, και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αυτό που δε βίωσα ποτέ, είναι η αγένεια και η επιθετικότητα. Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι ένα ping-pong, όταν σέβεσαι τον άλλον, σε σέβεται κι εκείνος.

Όταν κάνατε τα πρώτα σας βήματα στην υποκριτική, φανταζόσασταν αυτή την πορεία που ακολούθησε;

Όχι… Καθόλου. Ξεκίνησα με ορμή, με πυγμή και κριτήριο αυτό που σου είπα, να καταφέρω να “σκαλίσω” το μέσα μου, να βρω ποια είμαι, που πάω και όλα αυτά που θα βρω  να τα επικοινωνήσω με το κοινό και να ακούσω κι εκείνο τι έχει να μου πει. Δεν είχα καμία ματαιοδοξία να γίνω “κάποια”, όλα αυτά ήταν πράγματα που ήρθαν στην πορεία, και είναι δώρο για μένα.

Κρατάτε κάτι από τη Μαρία των 18 χρόνων που ήρθε στην Αθήνα να σπουδάσει Νομική;

Πολλά. Όλα τα κρατάω από εκείνο το κορίτσι. Όλη μου τη διαδρομή την κρατάω με πολλή αγάπη, όλα έχουν τη θέση τους στην ψυχή μου, όχι όμως με νοσταλγική διάθεση. Τα κρατάω, αλλά ζω το σήμερα, δε ζω μέσα από το παρελθόν μου, ούτε μέσα από το μέλλον που μπορεί να έρθει. Ζω το σήμερα όσο καλύτερα γίνεται. Αυτό είναι άλλωστε, το μόνο που μπορούμε να ζήσουμε πραγματικά. Το παρελθόν υπάρχει, το μέλλον δεν το γνωρίζουμε, οπότε…

Ο τηλεοπτικός ανταγωνισμός φέτος είναι πολύ μεγάλος. Μέσα στις τόσες σειρές, δεν πιστεύετε ότι το κοινό “χάνεται” λίγο;

Ναι, έτσι έχω καταλάβει για τον ανταγωνισμό, από αυτά που βλέπω κυρίως στο διαδίκτυο, γιατί είμαι διαρκώς στο τρέξιμο. Επιτέλους έχουμε σειρές, γιατί για κάποια χρόνια, δεν είχαμε σχεδόν καμία. Από τη μια πλευρά είναι πολύ ευχάριστο που έχουμε τόσες νέες δουλειές. Είναι σπουδαίο αυτό.

Από την άλλη, όπως σε όλα τα πράγμα που κάνουμε οι Έλληνες, αγγίζουμε την υπερβολή. Λογικό είναι να μπερδευτεί το κοινό μέχρι να βρει αυτό που θέλει. Ωστόσο, ξαναλέω, είναι πολύ σημαντικό που δουλεύει τόσος κόσμος.

Θεατρικά θα σας δούμε κάπου;

Αν μου το επιτρέψει το πρόγραμμά μου, ναι. Ετοιμάζω έναν μονόλογο. Ευελπιστώ, αν μου το επιτρέψουν οι χρόνοι μου, να ανέβει μετά τα Χριστούγεννα. Το έχω πεθυμήσει πολύ το θέατρο. Η τελευταία φορά που έπαιξα στο θέατρο ήταν όταν ξεκίνησε η πανδημία, και κλείσαμε λόγω αυτής. Ευτυχώς ο κύκλος των παραστάσεών μας τότε, είχε φτάσει προς το τέλος. Εκ τότε αφοσιώθηκα σε άλλα πράγματα. Πλέον, το να επιστρέψω θεατρικά είναι το πρώτο πράγμα που θέλω να κάνω, όταν μου το επιτρέψει ο χρόνος.