Θεία Νίκου Ρόκκου: «Η μάνα του δεν ήθελε να το πιστέψει, έσπαγε ό,τι έβρισκε μπροστά της»

Στο πένθος έχει βυθιστεί τα τελευταία 24ωρα η Λήμνος. Ο λόγος δεν είναι άλλος από τον τραγικό θάνατο του Νίκου Ρόκκου, αδελφού του γνωστού τραγουδιστή, Στέλιου Ρόκκου.

Ο Νίκος Ρόκκος έχασε τη ζωή του στη θάλασσα που τόσο αγαπούσε, και είναι το δεύτερο παιδί της οικογένειας που φεύγει από τη ζωή. Η απώλειά του στοίχισε όχι μόνο στους οικείους του, αλλά και σε όλους τους συντοπίτες του, αφού ήταν ένα πολύ αγαπητό πρόσωπο. Η θεία του, μίλησε το μεσημέρι της Τετάρτης 3/1 στην εκπομπή Live News και τον Νίκο Ευαγγελάτο περιγράφοντας καρέ-καρέ την αντίδραση της μητέρα του όταν έμαθε το τραγικό γεγονός.

«Ήταν 11 το βράδυ του Σαββάτου. Ο γιος μου, Παναγιώτης που έχει την ίδια ηλικία με τον Νίκο, δουλεύει στη βίλα του Στέλιου. Το βράδυ λοιπόν, ήρθε το παιδί μου και μου λέει, “Μαμά να σου πω κάτι, αλλά μη φωνάξεις”. Εγώ με την οικογένεια είμαι πολύ δεμένη. Χαρές και λύπες τα έχουμε περάσει όλα μαζί με την κυρία Νίτσα, με έχει σαν αδελφή της.

Ρώτησα τον γιο μου τι έγινε και μου είπε ότι χάθηκε ο Νίκος. Τον ρώτησα πως χάθηκε και μου λέει, “Πνίγηκε”. Δεν το πίστευα. Σηκώθηκα, έβαλα τα ρούχα μου, πάω στο σπίτι της Νίτσας, με βλέπει και μου λέει, “τι έγινε;” της είπα, “Ήρθα να σου κάνω παρέα. Για τον Νίκο είναι αλήθεια;” και μου λέει, “Ναι, τον ψάχνουν”.

Το ένστικτο της μάνας όμως… Ήμασταν με άλλες 2-3 γυναίκες και μας έλεγε, “Μου λέτε ψέματα. Ο Νίκος δεν υπάρχει”. Την ηρεμήσαμε με άλλες συζητήσεις. Ξημέρωσε, ήρθε ο ανιψιός της ο Στέλιος, την κράτησε στην πλάτη και εκείνη άρχισε να φωνάζει, “Τι έγινε; Έφυγε και ο Νίκος μου;”

Ό,τι είχαμε στο τραπέζι, τα πέταξε όλα κάτω. Τράβαγε τα μαλλιά της. Αυτή τη σκηνή δε θα την ξεχάσω. Ζήταγε να φύγει. Έσπαγε ό,τι έβρισκε. Φώναζε ότι έχασε δεύτερο παιδί. Ήρθανε μετά τα παιδιά της και την ηρεμήσανε. Ο Νίκος ήταν ένα δραστήριο παιδί, είχε όνειρα. Δε θα ξεχάσω τη μέρα που βγήκε πρόεδρος, που ήμασταν στην καφετέρια και είχαν μουσική, χαρές, να μας κερνάει, να μας φέρνει σουβλάκια να φάμε, η χαρά του δε λεγόταν. Τον αγκαλιάζαμε, τον φιλούσαμε…»