Βλαδίμηρος Κυριακίδης: «Δεν είχα λεφτά να φάω και πήγαινα κάθε μέρα στο γύρισμα για να μπορώ να τρώω»

Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στην εκπομπή «Δύο στις 10» και τη δημοσιογράφο, Έρη Βαρδάκη.

Ο γνωστός ηθοποιός, μίλησε για τα πρώτα του βήματα στον χώρο της υποκριτικής, αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε.

«Ο Γιάννης Μπέζος είναι υπέροχος σκηνοθέτης, σου λύνει τα χέρια σαν ηθοποιό. Σε αφήνει να δοκιμάσεις πράγματα κι έχει ένα πολύ σωστό μάτι για να κρίνει αν είναι σωστό αυτό που κάνεις ή όχι», είπε αρχικά ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης.

Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στο θέατρο, που όπως είπε, «ξορκίζει τους εφιάλτες του». «Ο Χόπκινς είχε πει ότι ξόρκισε τους παιδικούς του εφιάλτες. Για εμάς τους ηθοποιούς η σκηνή είναι αυλόγυρος που θα παίξουμε τους φίλους μας. Ο κάθε άνθρωπος περνάει προσωπικούς εφιάλτες στη ζωή, εμείς τα φιλτράρουμε μέσα από το θέατρο. Ήταν οι συνθήκες οι οικογενειακές, οι κοινωνικές. Εγώ ήμουν πιτσιρίκι στη Χούντα κι είχαμε πολλούς περιορισμούς. Τα σχολεία ήταν ακόμα αρρένων-θηλέων. Για εμένα το σχολείο ήταν Γολγοθάς. Δεν με ενδιέφερε αυτό που συνέβαινε εκεί. Αυτό για μένα ήταν ένας εφιάλτης, μέσα από το θέατρο το ξεπερνάς», εξήγησε ο ηθοποιός.

Για τα πρώτα του βήματα στην υποκριτική ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης: «Ήταν πολύ δύσκολα τα πρώτα χρόνια στην Αθήνα. Δεν πληρωνόμασταν. Ζούσαμε με ό,τι βρίσκαμε. Δούλευε η μητέρα μου, λίγο εγώ. Μέσα στην πρόβα φέρναμε ένα ψωμοτύρι. Σε μια περιοδεία, “σφάξαμε” ένα καρπούζι κι έτρωγε όλος ο θίασος. Δεν μας έλειψε ποτέ τίποτα, γιατί είχαμε το θέατρο».

Όσο για την πρώτη του οντισιόν, ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης περιέγραψε: «Ήταν ένας φίλος μου, που είχε έρθει στην Αθήνα και μου λέει “δεν έρχεσαι μια βόλτα;”. Και μου λέει ότι ένας Κουτσομύτης κάνει ένα κάστινγκ, πηγαίνω εκεί για βόλτα. Κάποια στιγμή, μου λέει ο βοηθός του Κουτσομύτη να μπω μέσα. Με βλέπει ο Κουτσομύτης και παίρνει εμένα, αλλά όχι τον φίλο μου. Όχι, επειδή ήμουν καλύτερος, αλλά του άρεσα. Εκεί ήταν τα πιο ωραία μου χρόνια, γιατί δεν είχα τίποτα να φάω. Μετακινούμουν με τα πόδια, γιατί δεν είχα για λεωφορείο. Και πήγαινα κάθε μέρα στο γύρισμα, γιατί έκαναν break για να φάνε και για να μπορώ να τρώω.

Αλλιώς την έβγαζα με ένα καλαμάκι το πρωί και ένα το βράδυ. Η Αυγή είχε κάνει αφιέρωμα για εμάς, αλλά δεν είχα λεφτά να την πάρω. Καθόμουν στο περίπτερο και κοιτούσα τη φωτογραφία. Για αυτό, δεν με τρομάζει να μείνω χωρίς φράγκο. Έχω μείνει χωρίς φράγκο, μετά ήρθαν τα λεφτά. Με την παραγωγή χάσαμε τα λεφτά, αλλά δεν με πείραξε ποτέ. Έπρεπε να πληρωθούν όλοι. Η καλλιτεχνική επιτυχία ήταν καλλιτεχνική, η οικονομική δεν ήταν. Είχα κάποια ακίνητα που πούλησα και πλήρωσα τους ανθρώπους».