Michael Paleodimos: O Έλληνας που φέτος διεκδικεί ένα Όσκαρ

O Έλληνoαυστραλός φωτογράφος, σκηνοθέτης και διευθυντής φωτογραφίας είναι μέλος της ομάδας της ταινίας STUTTERER που είναι υποψήφια για Όσκαρ Ταινίας Μικρού Μήκους. O Michael Paleodimos μιλάει στο περιοδικό People για τη ζωή ενός young creative στο εξωτερικό, την ταινία που έχει σαρώσει στα φεστιβάλ ανά τον κόσμο και το πώς βρέθηκε στα Όσκαρ.

Ο Michael Paleodimos είναι μια κλασική περίπτωση αισιόδοξου και δημιουργικού ανθρώπου που άφησε την ασφάλεια της πατρίδας και της ζωής που του παρέχει για μια νέα ζωή στο εξωτερικό. Από τα εργαστήρια της κλινικής βιοχημείας πέρασε στη φωτογραφία και τελευταία υπήρξε μέλος μιας ομάδας που έφτιαξε μια low budget indie ταινία μικρού μήκους, η οποία κέρδισε βραβεία σε πολλά φεστιβάλ κινηματογράφου και έφτασε να είναι υποψήφια μέχρι και για Όσκαρ στην αντίστοιχη κατηγορία.

Σπούδασες και δούλεψες στην κλινική βιοχημεία. Πώς ένας άνθρωπος αφήνει τη σιγουριά της επιστήμης για την αβεβαιότητα της τέχνης;Τα βήματα από την κλινική βιοχημεία στα θέματα φωτογραφίας έγιναν σταδιακά. Η φωτογραφία ήταν χόμπι μου από παιδί, χάρη σε μια κάμερα οικογενειακή και τη δασκάλα της βιολογίας στο σχολείο μου, που είχε ξεκινήσει ένα κλαμπ φωτογραφίας με σκοτεινό θάλαμο.

Οι πρώτες δουλειές που έκανες στην Ελλάδα, στα περιοδικά Nitro και Esquire, ήταν φωτογραφικές. Τι θυμάσαι από αυτά τα χρόνια; Eίχα τέτοιο ενθουσιασμό για το ότι ασκούσα το χόμπι μου ως επάγγελμα, που ίσως τα αρνητικά του χώρου εκείνης της δύσκολης εποχής να μη με επηρέαζαν.Ήταν σκληρή δουλειά, αλλά έζησα πολύ ωραίες εμπειρίες. Τα ελληνικά media ήταν επίσης η πόρτα για τον κόσμο της φωτογραφίας.

Θέλω να μου περιγράψεις τη στιγμή που αποφάσισες ότι θα δοκιμάσεις την τύχη σου στο εξωτερικό. Πάντα ένιωθα ότι ο τρόπος ζωής του εξωτερικού μού ταίριαζε περισσότερo. Οι μεγάλες πόλεις προσφέρουν περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες. Επιπλέον, εφόσον είμαι μισός ξένος, το να επιστρέψω στο εξωτερικό δεν μου φαινόταν μεγάλο βήμα. Ίσως ο πιο σημαντικός λόγος που έφυγα είναι ότι είχα μόλις γνωρίσει την κοπέλα μου, την Αμαρυλλίδα, η οποία ζούσε στο Λονδίνο. Δεν ήθελα να έχω σχέση από απόσταση, οπότε η σχέση μου ήταν ίσως ο μεγαλύτερος καταλύτης για την απόφασή μου.

Πώς ένας νέος άνθρωπος, χωρίς τεράστια προϋπηρεσία σε ένα χώρο, μπορεί να καταλήξει να δουλεύει στην Αγγλία για μεγάλους τίτλους,όπως η Vogue, το Cosmopolitan και το Glamour, σε σύντομο χρονικό διάστημα; Ήμουν στο κατάλληλο μέρος, την κατάλληλη περίοδο, μια κι εκείνη την εποχή μόλις ξεκινούσε το fashion film στα περιοδικά, επομένως είχα τη δυνατότητα να κάνω και φωτογραφίες και βίντεο. Είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με τους μεγαλύτερους φωτογράφους και να κάνω editorial films με καλλιτέχνες όπως οιEmma Watson, Kylie Minogue, Jessie J, Ellie Goulding και Lily Allen.

Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία για σένα όσον αφορά τη ζωή στο Λονδίνο; Έχει ραγδαίους ρυθμούς και συχνά έχει κάποιος την αίσθηση ότι μένει πίσω, επαγγελματικά, οικονομικά, αλλά και ψυχολογικά. Αυτό με αγχώνει, αν και αγαπώ τη δουλειά μου πολύ.

Πώς προέκυψε η ιδέα της ταινίας; Από την αρχή που ξεκίνησα να εξερευνώ την κινούμενη εικόνα, ήθελα πάντα να μεταβώ στο χώρο του σινεμά. Όταν έφυγα από την Pulse Films (εταιρεία παραγωγής στο Λονδίνο), ξεκίνησα μια δική μου εταιρεία. Αποφάσισα να νοικιάσω ένα χώρο σε ένα στούντιο στο Daslton του ανατολικού Λονδίνου ως γραφείο κι έτσι γνώρισα το σεναριογράφο Benjamin Cleary, ο οποίος είχε μόλις τελειώσει το London Film School. Μου έδειξε μερικά σενάρια και μετά από πολλές κουβέντες καταλήξαμε στο STUTTERER. Το STUTTERER ξεκίνησε ως μια ταινία που θέλαμε να κάνουμε απλά για εμάς, με τους δικούς μας κάνονες. Βάλαμε όλοι μαζί 5.000 λίρες. Ήταν μια πραγματικά indie ταινία, που απαίτησε πολλές ώρες δουλειάς και πολλές χάρες από φίλους και γνωστούς.

Έχετε ήδη κερδίσει τόσα βραβεία. Τι θα σημαίνει για εσένα το Όσκαρ, αν τελικά το κερδίσετε; Δεν ξέρω αν μπορεί κανείς να είναι ποτέ έτοιμος για τα Όσκαρ. Ιδιαίτερα στη δική μας περίπτωση, που δεν περιμέναμε καν ότιθα μας δέχονταν σε κάποιο φεστιβάλ. Άμα το κερδίσουμε, εύχομαι να μου ανοίξουν πόρτες στην Αγγλία, αλλά και στην Αμερική και να μου δοθεί η ευκαιρία να δουλέψω και με άλλους αξιόλογους σκηνοθέτες σαν τον Benjamin.

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People που κυκλοφορεί