Αλέξανδρος Βάρθης: Η «Σκοτεινή θάλασσα», το κίνημα #metoo και όσα θα έλεγε στον νεότερο εαυτό του

Ευγενής, με βλέμμα καθαρό και ενέργεια που σε κερδίζει ο Αλέξανδρος Βάρθης αυτή την περίοδο βρίσκεται σε μια καλλιτεχνική έξαρση αφού πέρα από τα γυρίσματα για τη σειρά «Σκοτεινή θάλασσα» βρίσκεται και σε πρόβες για δυο θεατρικές παραστάσεις.

Ο ελάχιστος ελεύθερος χρόνος που του απομένει δεν τον ενοχλεί αφού όπως εξομολογείται στο TLIFE μάζεψε αρκετή ενέργεια μέσα στην περίοδο της καραντίνας και τώρα μπορεί να τη διοχετεύσει απλόχερα σε αυτό που αγαπά, την τέχνη του. 

Ο λόγος του είναι καθαρός και συγκροτημένος, Εκφράζει την άποψή του με σεβασμό και εξηγεί πως ονειρεύεται την τηλεόραση της νέας εποχής, τον λόγο που συνειδητά τόσα χρόνια είχε επιλέξει να αφοσιωθεί στο θέατρο ενώ αναφέρεται και στις δύσκολες συνθήκες μέσα στις οποίες καλούνται να εργαστούν οι ηθοποιοί καταδικάζοντας οποιαδήποτε κακοποιητική συμπεριφορά υπάρχει στον χώρο.

Αυτή η περίοδος είναι αρκετά δημιουργική για εσένα, εκτός από τα γυρίσματα για τη σειρά «Σκοτεινή θάλασσα» βρίσκεσαι και σε πρόβες για δυο θεατρικές παραστάσεις.

Πράγματι. Κάνω πρόβες για την «Αυλή των θαυμάτων», ένα έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που θα ανέβει στο Μέγαρο Μουσικής σε σκηνοθεσία Χρήστου Σουγάρη με ένα all star cast, Γιώργος Γάλλος, Κατερίνα Παπουτσάκη, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Ρούλα Πατεράκη, Φιλαρετη Κομνηνού, Μάνος Βακούσης, Δημήτρης Πιατάς, Γιώργος Τσιαντούλας και τη Μαρια Διακοπαναγιώτου. Είναι όλοι τους εξαιρετικοί και σαν ηθοποιοί και σαν παρέα.

Έχουμε δέσει με όλους πάρα πολύ ωραία. Είναι μια παράσταση με πρωτότυπη μουσική που φέρει την υπογραφή του Στέφανου Κορκολή ενώ τις χορογραφίες επιμελείται ο Φωκάς Ευαγγελινός. Βέβαια πίσω από όλους αυτούς εργάζεται μια ολόκληρη στρατιά ανθρώπων που κάνουν μια επίσης άρτια δουλειά.

Παράλληλα, βρίσκομαι σε πρόβες και για τη θεατρικοί παράσταση «Αστερισμοί» σε σκηνοθεσία της Αικατερίνης Παπαγεωργίου η οποία θα ανέβει στο θέατρο «Μικρό Άνεσις» στις 22 Φεβρουαρίου. Η παράσταση θα παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη και σε αυτή έχω τη χαρά να συνεργάζομαι με την Ελίζα Σκολίδη, μια εξαιρετική συνάδελφο και ηθοποιό.

Κατά βάση είσαι αυτό που λέμε «θεατρικός ηθοποιός», ήταν επιλογή σου να επικεντρωθείς στο θέατρο κάνοντας επιλεγμένα πράγματα στην τηλεόραση;

Θα χρησιμοποιήσω έναν ποδοσφαιρικό όρο, είναι σαν να παίζεις εντός και εκτός έδρας, Ποδόσφαιρο παίζεις και στις δυο περιπτώσεις απλώς αλλάζουν κάπως οι συνθήκες. Ως έναν βαθμό ήταν μια συνειδητή επιλογή γιατί ήθελα να βρω τα πατήματά μου ως προς αυτό για το οποίο εκπαιδεύτηκα. Καλώς ή κακώς στην Ελλάδα, η εκπαίδευση για το σινεμά και κατ΄ επέκταση για την τηλεόραση είναι λειψή, τουλάχιστον σε σχέση με την εκπαίδευση που υπάρχει στο αντίστοιχο κομμάτι στο εξωτερικό. Ήξερα ότι έχω κάποια όπλα στη φαρέτρα μου και επέλεξα αυτά να χρησιμοποιήσω.

Δεν σνόμπαρα ποτέ την τηλεόραση απλώς θα ήθελα οι δουλειές να είναι λίγο πιο προσεγμένες. Οι άνθρωποι που δουλεύουν στην τηλεόραση αγαπάνε πολύ τη δουλειά τους και θέλουν να την κάνουν όσο πιο προσεκτικά γίνεται. Οι χρόνοι όμως στην τηλεόραση είναι αμείλικτοι. Στο θέατρο από την άλλη οι χρόνοι είναι πιο ανθρώπινοι. Τώρα λοιπόν είναι η σωστή στιγμή και μετά από όλο αυτό που έχουμε περάσει – και συνεχίζουμε να περνάμε – ήρθε η ώρα να αλλάξει ο βαθμός προσοχής που δίνεται στις τηλεοπτικές δουλειές.

Σίγουρα και πριν, και σε εποχές που εγώ δεν πρόλαβα, οι τηλεοπτικές δουλειές γίνονταν με μεγάλη προσοχή και αγάπη αλλά, τώρα ζούμε τη νέα εποχή της τηλεόρασης με τις πλατφόρμες και τα συνδρομητικά κανάλια που έχουν χαράξει έναν καινούργιο δρόμο. Η «Σκοτεινή θάλασσα» νομίζω είναι μια δουλειά που μπορεί εύκολα να σταθεί απέναντι σε ξένες παραγωγές.

Αυτός ήταν και ο λόγος που σε έκανε να δεχτείς τη συγκεκριμένη πρόταση;

Δεν τη δέχτηκα απλώς, σχεδόν την κυνήγησα. Ήθελα πάρα πολύ να είμαι σε αυτή τη δουλειά. Όσο περνούσε ο καιρός και συζητούσαμε για τη σειρά και συνειδητοποιούσε τι ακριβώς είναι, τόσο πιο πολύ μεγάλωνε η λαχτάρα μου για να ξεκινήσουμε τα γυρίσματα και φυσικά να αρχίσει και η προβολή για να δούμε τις αντιδράσεις του κόσμου.

Ποιες είναι λοιπόν οι αντιδράσεις του κόσμου;

Η σειρά δεν είναι εύκολη. Και δεν εννοώ απαραίτητα θεματικά. Οι θεατές στην ελληνική τηλεόραση έχουν συνηθίσει να βλέπουν άλλη εικόνα. Αυτό λοιπόν, είναι κάτι που ίσως τους ξενίζει. Την ίδια ώρα υπάρχουν και τα υπόλοιπα κανάλια που προσφέρουν διάφορα προγράμματα, οπότε το κοινό έχει αρκετές επιλογές. Αν κάτι έχει πετύχει η «Σκοτεινή θάλασσα» είναι ακριβώς αυτό, ότι μιλάει με κινηματογραφικούς όρους στο κοινό. Ο τηλεθεατής συνειδητοποιεί ότι υπάρχει και αυτό πλέον στην ελληνική τηλεόραση.

Έχουν αλλάξει οι απαιτήσεις του κοινού;

Ναι. Θεωρώ ότι το κοινό της τηλεόρασης είναι μιας ηλικίας και πάνω. Οι πιο μικρές ηλικίες ασχολούνται κυρίως με πλατφόρμες, internet, Youtube κτλ. Αυτός ο κόσμος όμως, σιγά σιγά μεγαλώνει. Σαφώς δεν θα πάψει να βλέπει βίντεο στο Youtube ή να χρησιμοποιεί εφαρμογές όπως το TikTok αλλά, θα αρχίσει να έχει κι άλλα ενδιαφέροντα, θα αρχίσει να διανέμει τον χρόνο του διαφορετικά με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να ανοίξει την τηλεόρασή του. Αυτός ο άνθρωπος που έχει αυτές τις προσλαμβάνουσες θα έχει και άλλες απαιτήσεις και εμείς, οι άνθρωποι της Τέχνης είμαστε αναγκασμένοι να αλλάξουμε, να πάμε σε μια νέα εποχή. Αν δε το κάνουμε δεν θα αντέξουμε και στο πέρασμα του χρόνου.

Πες μου λίγα λόγια για τον ρόλο σου στη σειρά.

Χαίρομαι που πλέον μπορώ να μιλήσω για τον ρόλο μου γιατί πριν δε μπορούσα να πω τίποτα. Τώρα όμως έχουν φανεί κάποια πράγματα. Είναι ένας ρόλος που δε μοιάζει με κανέναν από αυτούς που έχω υποδυθεί είτε στο θέατρο είτε στην τηλεόραση. Είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Τον αγαπάω πολύ τον Γιάννη. Είναι ένας ευγενής, άνθρωπος αξιών, είναι άνθρωπος του καθήκοντος. Αυτό σε ότι έχει να κάνει τα επαγγελματικά του. Τα προσωπικά του από την άλλη είναι λίγο περίπλοκα. Είναι μπερδεμένος πολύ.

Υπάρχουν κομμάτια στα οποία ταυτίζεσαι μαζί του; Δίνεις την αίσθηση πως και εσύ είσαι ένας άνθρωπος του καθήκοντος.

Ίσως ακουστεί λίγο χαζό αλλά, οι ρόλοι που παίζουμε στο θέατρο μας επηρεάζουν σε έναν βαθμό και στην πραγματική μας ζωή. Όταν μελετάς κάτι και ασχολείσαι με αυτό αρκετά, η προσλαμβάνουσά σου είναι τέτοια που αναπόφευκτα, κάποια πράγματα της προσωπικότητάς του θα εμφανιστούν και στην καθημερινότητά σου. Προσωπικά νομίζω ότι είμαι άνθρωπος του καθήκοντος και νομίζω πως πρέπει να το μετριάσω λίγο γιατί είναι κατά μου και όχι υπέρ μου.

Κουράζομαι πολύ περισσότερο από όσο χρειάζεται και μπορεί να βρω και τον μπελά μου γιατί μπορεί να μπλεχτώ σε μια κατάσταση που δε θα έπρεπε να με αφορά. Όταν όμως δουλεύω, θέλω και με νοιάζει πολύ οι άνθρωποι γύρω μου να είναι καλά. Αυτό είναι νομίζω και ένα χαρακτηριστικό του Γιάννη, θέλει οι γύρω του να είναι καλά και ρίχνει τον εαυτό του κάποιες φορές.

Θέατρο, τηλεόραση… Χρόνος για τον Αλέξανδρο υπάρχει;

Δεν έχω καθόλου χρόνο. Πραγματικά καθόλου. Κοιμάμαι 4-5 ώρες τη μέρα. Αυτή την περίοδο κάνω τριπλές πρόβες. Πρόβα για όποιον δεν ξέρει σημαίνει 5 ώρες στο μίνιμουμ άρα, έχω 15 ώρες και παράλληλα έχω τα γυρίσματα που ναι μεν τα δικά μου δεν είναι καθημερινά αλλά είναι στο πρόγραμμα. Κάνω ακόμα κάποιες ηχογραφήσεις για κάποια audiobooks και διάφορες άλλες δουλειές που προκύπτουν. Μέσα σε όλα αυτά πρέπει να δω και τους ανθρώπους μου, να κοιμηθώ… Οπότε όχι, δεν έχω χρόνο. Δε με ενοχλεί όμως, γιατί είχα πάρα πολύ χρόνο την περίοδο της καραντίνας – όπως οι περισσότεροι συνάδελφοι – οπότε μάζεψα ενέργεια και τη διαθέτω τώρα.

Το ότι πολλές παραστάσεις αναστέλλονται ή κατεβαίνουν λόγω κορονοϊού είναι κάτι που σε προβληματίζει;

Ναι, προφανώς. Είναι όμως μια πραγματικότητα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Δε νομίζω ότι κάποιος από τους συναδέλφους είχε την ψευδαίσθηση ότι θα είναι όλα ρόδινα. Δεν έχει τελειώσει ακόμα όλο αυτό το πράγμα. Κάθε μέρα έχουμε πολλούς νεκρούς αλλά το χειρότερο είναι ότι όλο αυτό έχει γίνει μια νόρμα, δε μας προκαλεί αίσθηση. Στην αρχή κοιτάγαμε τα κρούσματα, τους νεκρούς… Πλέον δε το κάνουμε και αυτό είναι πολύ κακό. Το θέατρο έχει προφανώς επηρεαστεί γιατί πρόκειται για μια τέχνη ανθρώπινη.

Το θέατρο αφορά τον άνθρωπο, μιλά για τον άνθρωπο και θέλει τον άνθρωπο εκεί. Δεν είναι μια έκθεση ζωγραφικής που ο καθένας αποστασιοποιημένα μπορεί να παρακολουθήσει. Το θέατρο είναι μια συλλογική διαδικασία και δε μιλάω μόνο για όσους παίζουν αλλά και για τους θεατές. Έχει ένα κλίμα σχεδόν μυσταγωγικό. Αν δεν υπάρχουν οι άνθρωποι, δεν υπάρχει και το θέατρο. Ξέραμε ότι τα θέατρα δεν θα πάνε καλά.

Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν άνθρωποι που ρίσκαραν τα χρήματά τους και αποφάσισαν να κάνουν δουλειές από τη βαθιά τους αγάπη για το θέατρο. Οι άνθρωποι του θεάτρου δε βγάζουν χρήματα. Ελάχιστοι είναι αυτοί που έχουν βγάλει λεφτά από το θέατρο. Αν υπάρχουν αυτή τη στιγμή 1000 ηθοποιοί, οι δυο έχουν βγάλει λεφτά. Αυτά είναι τα ποσοστά. Το κάνουμε γιατί είναι κάτι που μας αρέσει. Το ότι μας αρέσει όμως δε σημαίνει ότι πρέπει να το κάνουμε δωρεάν.

Γι’ αυτό το κομμάτι γίνεται και αρκετός λόγος το τελευταίο διάστημα, για τις συλλογικές συμβάσεις και τις πρόβες που δεν πληρώνεστε.

Ακριβώς, αυτό για μένα είναι και το πιο σημαντικό ζήτημα αυτή τη στιγμή στο θέατρο. Δε μπορεί ο οποιοσδήποτε να μπαίνει και να δουλεύει σε αυτό. Δέχομαι τον αντίλογο ότι το θέατρο είναι μια τέχνη και δε μπορείς να δεσμεύσεις τον άνθρωπο από το να κάνει τέχνη. Εγώ δεν δεσμεύω κανέναν. Αν θες να κάνεις θέατρο, να το κάνεις. Δε θα μπορείς όμως να κόψεις εισιτήριο, δε θα αμειφθείς από αυτό. Και εμένα μπορεί να μου αρέσει να τραγουδάω.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι κάποιος πρέπει να με πληρώνει για να τραγουδάω, γιατί μπορεί να είμαι αισχρός σε αυτό. Πρέπει να διασφαλίσουμε και το επάγγελμά μας και τις συνθήκες στις οποίες δουλεύουμε, γιατί ορισμένες φορές καταλήγουν να είναι και απάνθρωπες, Δεν αναφέρομαι στα φαινόμενα παρενοχλήσεων – κάποιες από αυτές τις υποθέσεις έχουν πάρει τον δρόμο τους – μιλάω καθαρά για το πώς δουλεύουμε και το πώς αμειβόμαστε γι’ αυτό που κάνουμε.

Αυτές οι δυσκολίες που αναφέρεις σε έχουν φτάσει στο σημείο να μείνεις – έστω και για λίγο – μακριά από το θέατρο;

Όχι. Η αγάπη μου για το θέατρο είναι βαθιά, είναι αγνή. Έχω κάνει αρκετές δουλειές εκτός θεάτρου είτε για να πληρώσω τη σχολή μου, το ενοίκιό μου κτλ. Ευτυχώς, είμαι από τους λίγους τυχερούς που από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω ως ηθοποιός δε χρειάστηκε να κάνω κάτι άλλο. Δε θα ήθελα να κάνω άλλη δουλειά, και αυτό όχι γιατί είμαι ένα ψώνιο που θέλει να απασχολείται μόνο με την τέχνη του, όχι. Αυτό είναι που μου αρέσει να κάνω, αυτό είναι που αγαπάω και ακριβώς επειδή έχω κάνει αρκετές δουλειές στο παρελθόν, δε θα ήθελα να επιστρέψω σε αυτή τη φάση.

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το θέατρο;

Ήταν κάτι που από μικρός ήθελα. Δε ξέρω βέβαια κατά πόσο είχα συνειδητοποιήσει σε τι βαθμό το ήθελα ή τι ακριβώς ήθελα να κάνω. Η πρώτη επαφή ήταν με το σινεμά και όλες αυτές τις ταινίες με τις οποίες μεγαλώσαμε. Δε μιλάω για σινεμά βαθιάς κουλτούρας αλλά για καθαρά εμπορικές ταινίες. Από εκεί ξεκίνησε η επιθυμία μου αυτή και όταν πια μπήκα στη σχολή, μη γνωρίζοντας πού πηγαίνω, εκεί άρχισα να συνειδητοποιώ το πού πηγαίνω και το τι είναι το θέατρο. Εκεί άρχισε ένας κύκλος που ελπίζω να μην κλείσει ποτέ.

Ποια είναι τα στοιχεία που κατά τη γνώμη σου κάνουν κάποιον καλλιτέχνη; Είναι καλλιτέχνες όλοι όσοι ασχολούνται με το θέατρο;

Αυτή είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα και δεν ξέρω και αν είμαι ο κατάλληλος για να το κρίνω αυτό. Έχω την άποψή μου, αλλά είναι μια άποψη που κρατάω για τον εαυτό μου. Αυτό που νομίζω ότι πρέπει να έχει ένας καλλιτέχνης – οποιασδήποτε τέχνης – είναι να είναι ειλικρινής και να εκφράζει την άποψή του. Χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι η άποψή του είναι κανόνας. Η δική μου για παράδειγμα θεατρική άποψη μπορεί αυτή τη στιγμή να είναι πολύ σύγχρονη. Πριν τριάντα χρόνια αν είχα την ίδια άποψη, δε θα με κοίταζε κανείς. Είναι ένα πράγμα που εξελίσσεται, αλλάζει. Η ειλικρίνεια για μένα είναι το βασικότερο. Η ειλικρίνεια και το να μπορείς να ακούς τους άλλους, να μπορείς να αφουγκραστείς τον άνθρωπο γύρω σου, την κοινωνία.

Επειδή αναφέρθηκες πριν στο κομμάτι των κακοποιήσεων, πιστεύεις ότι θα μπει τελικά ένα stop σε τέτοιου είδους συμπεριφορές ή θα δούμε να επαναλαμβάνονται στο μέλλον;

Ίσως υπάρξουν και άλλες τέτοιες περιπτώσεις, όχι μόνο στο θέατρο αλλά και σε όλους τους άλλους χώρους. Δυστυχώς.

Δεν πιστεύεις δηλαδή ότι οι εν δυνάμει κακοποιητές θα αρχίσουν να «φοβούνται» να εκδηλώσουν τέτοιου είδους συμπεριφορές;

Όχι. Θα βρουν άλλο τρόπο να κακοποιήσουν. Ένας άνθρωπος που έχει εκ φύσεως την τάση να κακοποιεί, θα βρει τον τρόπο να το κάνει, είτε πρόκειται για σεξουαλική κακοποίηση είτε για λεκτική κ.ο.κ. Μπορείς να εξευτελίσεις κάποιον με το γάντι, αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να το κάνεις. Αν ένας άνθρωπος θέλει να συμπεριφερθεί έτσι, θα βρει τον τρόπο να το κάνει. Αυτό φυσικά δεν είναι πρόβλημα μόνο του θεάτρου. Το θέατρο είναι ίσως ο καθρέφτης της κοινωνίας. Είμαστε μια μικρή κοινωνία μέσα σε μια μεγαλύτερη.

Δε νομίζω όμως πως όλοι οι υπόλοιποι κλάδοι είναι «άγιοι» και εμείς είμαστε οι «έκφυλοι θεατρίνοι» που δεν αντέχουμε και δε μπορούμε να συγκρατήσουμε τις σεξουαλικές μας ορμές. Όχι, αυτό συμβαίνει παντού και θα έπρεπε να ακουστεί παντού για να μπορέσει να αλλάξει αυτό το πράγμα. Η κοινωνία θα πρέπει να αλλάξει συνολικά. Μακάρι να συμβεί, αλλά το βρίσκω πολύ δύσκολο.

Εσύ έχεις μιλήσει για ένα περιστατικό παρενόχλησης που βίωσες στο παρελθόν. Αν σου συνέβαινε σήμερα κάτι αντίστοιχο, πώς θα το διαχειριζόσουν;

Με τον ίδιο τρόπο που το διαχειρίστηκα και τότε. Δε νομίζω ότι αξίζει σε αυτούς τους ανθρώπους να τους δώσεις μεγαλύτερη αξία. Υποβιβάζουν τον εαυτό τους από μόνοι τους. Εγώ σηκώθηκα και έφυγα κάνοντάς του πρώτα κάποιες ερωτήσεις για να δω πόσο γελοίος μπορεί να γίνει. Και έγινε πολύ. Έγινε όσο γελοίος μπορεί να γίνει κάποιος. Προσωπικά δεν ήταν κάτι που με πλήγωσε αλλά ήμουν ίσως στη φάση να μη με πληγώσει. Ενδεχομένως αν βρισκόμουν σε μια άλλη φάση να με επηρέαζε κάπως.

Έχεις απορρίψει επαγγελματικές προτάσεις για να αποφύγεις να συνεργαστείς με συγκεκριμένα πρόσωπα;

Οι περισσότεροι στον χώρο είναι μια χαρά άνθρωποι. Χαίρεσαι να είσαι μαζί τους. Οι άνθρωποι με κακοποιητικές συμπεριφορές στον χώρο μας είναι μια μικρή μειοψηφία. Φυσικά δεν μπορώ να ξέρω αν κάποιος είναι βιαστής ή κακοποιητής, αλλά ξέρω αν κάποιος μου ταιριάζει ή όχι σαν άνθρωπος. Επομένως θα αποφύγω – όπως και έχω κάνει μέχρι σήμερα – να δουλέψω με κάποιον που εξ αρχής γνωρίζω ότι τα χνώτα μας δεν ταιριάζουν.

Σε λίγες ημέρες ξεκινάει και η δίκη του Δημήτρη Λιγνάδη. Αν τον είχες απέναντί σου υπάρχει κάτι που θα ήθελες να του πεις;

Τον Δημήτρη Λιγνάδη τον είχα γνωρίσει κοινωνικά. Έχουμε πει 2-3 φορές «γεια». Έχει έρθει σε δυο παραστάσεις που έπαιζα, όπως πηγαίνουμε όλοι οι ηθοποιοί να δούμε συναδέλφους. Δεν είναι ένας άνθρωπος που γνωρίζω, δεν ήταν φίλος μου. Δε νομίζω ότι θα είχα κάτι να του πω. Από ένα σημείο και μετά καλό είναι να μιλά μόνο η Δικαιοσύνη.

Πιστεύεις ότι οι άνθρωποι που έχουν εμπλακεί σε τέτοιες υποθέσεις θα μπορέσουν να ξαναγίνουν αποδεκτοί από τον καλλιτεχνικό κόσμο αλλά και από το κοινό;

Ενδεχομένως κάποιους από αυτούς να τους δεχτεί και ο χώρος και το κοινό. Εγώ είμαι αρνητικός σε αυτό, αλλά νομίζω πως σε κάποιες περιπτώσεις πολύ γνωστών ηθοποιών που τα αδικήματά τους ναι μεν είναι βαριά, αλλά όχι τόσο βαριά όσο κάποιων άλλων, ίσως γίνουν και πάλι αποδεκτοί.

Κάποιοι βέβαια από αυτούς είχαν τέτοια εξουσία στα χέρια τους που πραγματικά έκαναν μεγάλο κακό. Χωρίς να θέλω να γίνω εκδικητικός, δεν πρέπει με κάποιο τρόπο να το πληρώσουν; Το λέω με αίσθημα δικαίου. Αν τους δεχτούμε πίσω θα είναι σαν να τα έχουμε διαγράψει όλα και να μην έχει συμβεί τίποτα.

Στην καθημερινότητά σου πως είσαι;

Ήσυχος. Όταν έχω χρόνο μου αρέσει να κάνω γυμναστική. Μου αρέσει πολύ η μουσική, πολλά είδη μουσικής. Μου αρέσει να πηγαίνω να βλέπω συναδέλφους γιατί, η αλήθεια είναι πως εμείς δεν προλαβαίνουμε να δούμε παραστάσεις, συνήθως παίζουμε τις ίδιες ώρες. Μου αρέσουν οι εκδρομές, τα ταξίδια, έχω γυρίσει σχεδόν όλη την Ελλάδα. Στο εξωτερικό δεν έχω ταξιδέψει πολύ αλλά σκοπεύω να το κάνω στο άμεσο μέλλον.

Απλώς, όταν είσαι νεότερος και δεν έχεις διαγράψει μια πορεία, προκύπτουν πράγματα στη δουλειά που δεν μπορείς να τα απορρίψεις, θέλεις να κάνεις. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να πηγαίνεις λίγο πίσω την προσωπική σου ζωή. Μου αρέσει όμως να κάνω βόλτες με τη μηχανή μου, μου αρέσει να οδηγώ με το αυτοκίνητο. Θα ήθελα όμως να δοκιμάσω και νέα πράγματα, να κάνω τοξοβολία. Ξεκίνησα Ιταλικά αλλά λόγω προγράμματος τα έχω σταματήσει.

Τι θα έλεγες στον νεότερο Αλέξανδρο;

Πολλά θα του έλεγα… Θα του έλεγα να μην είναι τόσο ανοιχτός.

Θεωρείς ότι είναι κακό αυτό;

Όχι, καθόλου κακό. Αντίθετα, το θεωρώ πολύ καλό αλλά καλό είναι όλα να έχουν ένα όριο. Δεν είμαι τέρας εμπιστοσύνης, δε λέω ότι εμπιστεύομαι απόλυτα τους ανθρώπους αλλά, κοιτάζω τους πάντες από την αρχή με καλή προαίρεση. Δεν είμαι καθόλου καχύποπτος. Αυτό θα ήθελα να διορθώσω. Δε λέω να γίνω καχύποπτος αλλά να μην είμαι τόσο ανοιχτός γιατί αυτό με έχει επηρεάσει πολύ. Ίσως ακούγεται πολύ κακό ή λυπητερό, ίσως να είναι κιόλας. Κάτι άλλο που θα ήθελα να διορθώσω είναι το να δείχνω περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.

Δεν σε εμπιστεύεσαι;

Αν δε με εμπιστευόμουν δε θα έκανα αυτή τη δουλειά αλλά, θα ήθελα να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου λίγο παραπάνω. Θεωρώ ότι έχω κρατήσει πράγματα κρυφά που ίσως δε θα έπρεπε. Μιλάω για καλλιτεχνικά εργαλεία. Στην αυλή των θαυμάτων για παράδειγμα – είναι η πρώτη φορά που θα παρουσιαστεί σε μορφή μιούζικαλ – με πήρε ο Χρήστος Σουγάρης να με ρωτήσει αν τραγουδάω. Δεν γνώριζε, παρότι έχουμε δουλέψει και στο παρελθόν μαζί, αν τραγουδάω και νομίζω ότι τραγουδάω αρκετά καλά. Για τέτοια κρυφά εργαλεία μιλάω που ενδεχομένως να έπρεπε να έχω αποκαλύψει.

Θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου εσωστρεφή;

Ναι, είμαι εσωστρεφής. Δε θα μιλήσω για τα προσωπικά μου σε κανέναν. Αυτό δεν έχει να κάνει με την έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους ανθρώπους. Όπως σου είπα και πριν είμαι πολύ ανοιχτός σαν άνθρωπος και εμπιστεύομαι πολύ τους άλλους. Θέλω όμως να δουλεύω πρώτα κάτι πολύ στο μυαλό μου ώστε να είμαι βέβαιος ότι αυτά που σκέφτομαι είναι αυτά που πραγματικά συμβαίνουν και δεν πρόκειται για μια δική μου ψευδαίσθηση.

Προφανώς υπάρχουν άνθρωποι στους οποίους εμπιστεύομαι και τη ζωή μου και μπορώ να τους πω το παραμικρό αλλά όταν συμβαίνει αυτό θέλω πρώτα να είναι πολύ καθαρό στο δικό μου μυαλό.

Το μέλλον σου καλλιτεχνικά πώς το φαντάζεσαι;

Θα ήθελα να κάνω δικά μου πράγματα. Να σκηνοθετήσω κάτι δικό μου. Όπως έχω ξαναπεί, γράφω ένα τηλεοπτικό σενάριο με δυο συνεργάτες και φίλους μου. Πρόκειται για μια περιπέτεια και κωμωδία, το κυνηγάμε και θα δούμε πώς θα εξελιχθεί. 

Θεατρικά, θέλω πια να δουλέψω με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, γιατί με ενδιαφέρει πολύ ο τρόπος δουλειάς των υπολοίπων ηθοποιών και σκηνοθετών. Αυτό είναι κάτι που με αφορά πολύ αυτή την περίοδο. Επειδή συνηθίζω να κάνω συγκεκριμένες και σταθερές συνεργασίες με ανθρώπους που αγαπώ και τους ευχαριστώ και τους εμπιστεύομαι επαγγελματικά, νομίζω ότι τώρα είμαι στη φάση που θέλω να φύγω από την ασφάλειά μου.

Όχι ότι αν μου προτείνουν αυτοί οι άνθρωποι κάτι θα το απορρίψω χωρίς να το συζητήσω, αλλά με ενδιαφέρει να δω άλλες ενέργειες πάνω και κάτω από τη σκηνή. Και φυσικά να κάνω και άλλες δουλειές στην τηλεόραση όπως αυτή της «Σκοτεινής θάλασσας».

Στα παιδιά που ξεκινάνε τώρα τι θα έλεγες να προσέξουν;

Θα τους έλεγα να έχουν υπομονή. Είναι μεγάλο προτέρημα η υπομονή. Και επειδή πια το επάγγελμά μας είναι πολύ σκληρό, πρέπει να χορεύεις, να τραγουδάς, να κάνεις δημόσιες σχέσεις… Θα τους έλεγα ακόμα ότι πρέπει να είναι τυπικοί, να είναι στη δουλειά τους επαγγελματίες. Επειδή μας αρέσει αυτή η δουλειά, πολλές φορές κάνουμε σαν παιδιά που μας πάνε στην παιδική χαρά – και έτσι πρέπει να είμαστε πάνω στη σκηνή. Απλώς πρέπει να έχουμε το νου μας αυτό να το χαλιναγωγούμε για να είμαστε και επαγγελματίες.

Να συμπεριφερόμαστε σαν τους ηθοποιούς του εξωτερικού, που ξέρουν ότι έχουν να πάνε να γυρίσουν μια ταινία και πάνε έτοιμοι και στην ώρα τους. Δυστυχώς αυτό είναι κάτι που κανείς δε λέει στα παιδιά στις σχολές. Ένας άνθρωπος που δεν είναι τυπικός αντιμετωπίζει προβλήματα, μπαίνει στην άκρη από τους συναδέλφους, τους σκηνοθέτες, τους παραγωγούς…

Δε θέλουν τέτοιους ανθρώπους στη δουλειά. Παλιότερα δεν ήταν έτσι, πούλαγε ο καθένας την τρέλα του μεγάλου καλλιτέχνη, του ανθρώπου που δε τον ένοιαζε και μπορεί να έφευγε από την πρόβα, γιατί έτσι του βγήκε από την καλλιτεχνική του φύση. Αυτές οι περιπτώσεις υπάρχουν ακόμα αλλά ευτυχώς τείνουν να εξαφανιστούν.

Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος