Γιώργος Χρυσοστόμου στο TLIFE: «Στο τέλος κάθε δουλειάς βιώνω ένα μικρό πένθος»

Ο Γιώργος Χρυσοστόμου είναι από εκείνους που έχουν μάθει να δουλεύουν ασταμάτητα, κάνοντας διαλείμματα 1-2 ημερών από τη μια δουλειά στην επόμενη και παρότι θα περίμενε κανείς πως λόγω αυτού θα ήταν ένας άνθρωπος σε πανικό και μια μόνιμη ένταση, εκείνος εκπέμπει μια τεράστια ηρεμία. Άλλωστε όπως μας εξομολογήθηκε στη συνέντευξη που παραχώρησε αποκλειστικά στο TLIFE, δεν έχει μάθει να κάνει διακοπές, μια φορά το επιχείρησε και πολύ σύντομα βαρέθηκε.

Το βλέμμα, οι κινήσεις του, ο τρόπος που τοποθετεί τη φωνή του σε ηρεμούν. Ένας άνθρωπος φύσει ευγενής, με χιούμορ και άποψη που ξέρει να θέτει τα όρια του και να δημιουργεί τις δικές του νοητές ζώνες ασφαλείας. Θα σε κάνει να νιώσεις οικεία, αλλά χωρίς να πει το παραμικρό θα σου δείξει μέχρι που μπορείς και πρέπει να φτάσεις. Δεν αρνείται να απαντήσει σε τίποτα, ξέρει όμως να σου δείξει τι είναι αυτό που δεν πρέπει να ρωτήσεις χωρίς να νιώσεις άβολα ούτε μια στιγμή και αυτό είναι κάτι που πρέπει να προσθέσουμε στα πολλά πλεονεκτήματά του.

Η εποχή αυτή για εκείνον είναι κάτι παραπάνω από δημιουργική αφού πέρα από την παράσταση “Το Σώσε” που παίζεται στο “Παλλάς” για δεύτερη χρονιά, και την σειρά “THE FRIEND” που προβάλλεται από το ANT1+ όπου πρωταγωνιστεί, ανυπομονεί να αρχίσει τις πρόβες για την παράσταση “Η Άνοδος του Αρτούρο Ούι” όπου για πρώτη φορά θα συνεργαστεί με έναν από τους αγαπημένους του σκηνοθέτες, τον Άρη Μπινιάρη.

Σας συναντάμε στο θέατρο Παλλάς όπου ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά η παράσταση “Το Σώσε”. Πείτε μου δυο λόγια γι’ αυτό το έργο που έχει καταφέρει να κερδίσει το κοινό.

Αυτό το έργο ήρθε στη δική μου ζωή μετά από μια διετία συνειδητής μοναξιάς στη σκηνή μιας και πριν έκανα το “Mute”. Θεώρησα ότι είναι μια ενδιαφέρουσα αντίθεση καθώς το ένα είχε πολύ σκοτάδι και το άλλο έχει πολύ φως, στο “Mute” ήμουν μόνος μου ενώ εδώ συνυπάρχω με πολύ κόσμο, στο πρώτο δεν υπήρχαν καθόλου λόγια ενώ εδώ ο θίασος δε σταματάει να μιλάει.

Φυσικά, πρωταρχικό ρόλο στην απόφασή μου να συμμετέχω στο “Σώσε” έπαιξαν οι υπόλοιποι συμμετέχοντες και μετά το ίδιο το έργο το οποίο γνώριζα ήδη πως είναι πολύ ωραίο. Και για να είμαι ειλικρινής, πρόκειται για ένα έργο που δεν περίμενα ποτέ ότι θα μου συμβεί αλλά, να που έγινε.

Η “σύνδεσή” μου με το συγκεκριμένο έργο είναι ιδιαίτερη. Όταν φοιτούσα στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ της Ρόδου σαν ερασιτέχνης, θυμάμαι στο φουαγιέ του θεάτρου να υπάρχουν διάφορα άρθρα με παραστάσεις. Μια όμως μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση γιατί έλεγε “Το Σώσε” – τότε δεν καταλάβαινα τι εννοούσε γιατί ήμουν μικρός – και θυμάμαι μια από τις πρωταγωνίστριες να ψάχνει κάτι στο πάτωμα και να που σήμερα, φτάσαμε στο σημείο να συμμετέχω σε αυτή την παράσταση.

Η παράσταση παίζεται για δεύτερη σεζόν γιατί ο κόσμος την αγάπησε και γιατί έπρεπε με κάποιο τρόπο να την αποχαιρετήσουμε, κάτι που δεν προλάβαμε να κάνουμε πέρυσι. Προσωπικά μου αρέσει να “αποχαιρετώ” τις δουλειές μου όσο μελαγχολικό και αν ακούγεται αυτό.

Τι είναι αυτό που πιστεύετε ότι έκανε τον κόσμο να ξεχωρίσει αυτή τη δουλειά και έχει αυτή την επιτυχία;

Σίγουρα ένας από τους λόγους που ξεχώρισε αυτή η δουλειά είναι το καστ των ηθοποιών. Μάλιστα αποτελούν και έκπληξη για πολλούς οι ρόλοι στους οποίους βρίσκονται κάποιοι ηθοποιοί. Ένας από αυτούς τους ρόλους είναι και ο δικός μου. Επίσης ο ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης έπαιξε σημαντικό ρόλο. Ο Κωνσταντίνος είπε, “πάμε να παίξουμε για να χαρεί ο κόσμος” και ο χρόνος που έγινε αυτό ήταν σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο. Πρόκειται για ένα έργο “ασταμάτητο” με έντονη δράση, ειδικά μετά τα 40 πρώτα λεπτά, που δημιουργεί μια ευχάριστη ένταση στους θεατές και νομίζω αυτό βοηθά στο να τους κάνει να έρχονται ξανά και ξανά.

Πρωταγωνιστείτε όμως και στη νέα σειρά της Φωτεινής Αθερίδου “THE FRIEND” στο ANT1+. Εκεί υποδύεστε έναν πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα τον οποίο μάλιστα συναντάμε για πρώτη φορά σε μια σειρά.

Το γεγονός πως ήταν ένας χαρακτήρας ξένος προς τον κόσμο ήταν και ένα ισχυρό δέλεαρ στο να δεχτώ την πρόταση. Πρόκειται για κάτι που δεν έχω ξανακάνει ούτε ξαναδεί, οπότε άδραξα αμέσως αυτή την ευκαιρία. Είναι μάλιστα από τα πολύ λίγα κείμενα που διάβασα μέχρι τέλους. Συνήθως δε μπορώ να ολοκληρώσω μόνος μου ένα κείμενο. Πρέπει να είναι και ο υπόλοιπος θίασος για να κατανοήσω σε βάθος τι ακριβώς γίνεται.

Διάβαζα το κείμενο και έπιανα τον εαυτό μου να γελάει μόνος του. Φανταζόμουν – χωρίς να ξέρω το υπόλοιπο κάστ-  πως θα μπορούσαν να ειπωθούν κάποιες ατάκες. Όταν ολοκλήρωσα το κείμενο, πήρα τη Φωτεινή αμέσως τηλέφωνο και της είπα ότι θέλω να το κάνω. Αυτός ο ρόλος έχει μια πολύ ωραία αντίθεση. Από τη μια φαίνεται “τσογλάνι”  αλλά όλο αυτό που κάνει είναι για έναν πολύ καλό σκοπό. Πρόκειται για έναν ειλικρινή ψεύτη. Λέει στον κόσμο αυτά που έχει ανάγκη να ακούσει, πράγμα που κάνουν πολλές φορές και οι πραγματικοί φίλοι.

Όλα αυτά σε συνδυασμό με το υπόλοιπο καστ ήταν οι λόγοι που με έκαναν να πω το ναι. Ειδικά όταν έμαθα πως σκηνοθέτης θα είναι ο Σέργιος Κωνσταντινίδης με τον οποίο είχαμε συνεργαστεί στην “Αγγελική”, σκέφτηκα πως θέλω να το κάνω πάσει θυσία. 

Υποδύεστε έναν φίλο επί πληρωμή. Στις μέρες μας θεωρείτε ότι έχει χαθεί η έννοια της πραγματικής φιλίας;

Ναι και αυτό κατά τη γνώμη μου δεν έχει να κάνει με την καραντίνα, όπως μπορεί να υποστηρίξουν κάποιοι. Η μοναξιά και η έλλειψη της αξίας της φιλίας, που για μένα είναι τεράστια, είναι κάτι που συναντώ όλο και πιο συχνά τα τελευταία δέκα χρόνια. Ίσως να το διαπιστώνω όλο αυτό γιατί μεγαλώνω. Αλλά τα τελευταία χρόνια, ειδικά με τα social media που έχουν πάρει φωτιά, έχουμε χάσει την πραγματική έννοια της φιλίας.

Ο κόσμος έχει μπερδευτεί με το τι σημαίνει φίλος και τι όχι. Ο χρόνος αποδεικνύει ποιος είναι πραγματικός φίλος και ποιος όχι. Στα εύκολα και στις χαρές είναι όλα υπέροχα. Στα δύσκολα δοκιμάζεται μια φιλία. Πολλές φορές κάποιος θα πει, “δε σε πήρα τηλέφωνο γιατί δεν ήθελα να σε ενοχλήσω”. Εκεί είναι που λες, “όχι, ενόχλησέ με, το έχω ανάγκη και αν δε θέλω θα στο πω εγώ”.

Καμιά φορά δε ξέρεις τι σε συνδέει με έναν άνθρωπο, μπορεί να χαθεί το σημείο επαφής, να κατέβει από το τρένο σου και να μην ξανανέβει ποτέ ή να ανέβει παρακάτω. Είμαι από εκείνους που πρόλαβαν τις φιλίες που φτιάχτηκαν στις αλάνες. Φυσικά δεν είμαι από εκείνους που λένε, “παλιά ήταν καλύτερα”. Σαφώς και ο κόσμος προχωράει και η τεχνολογία και μαζί της και εμείς. Αλλά σε δύσκολες καταστάσεις όπως ήταν αυτή του covid βλέπεις ποιοι είναι πραγματικά δίπλα σου και ποιοί όχι. Έχω φίλους που βλέπω συχνά και φίλους που βλέπω σπάνια. Και στις δυο περιπτώσεις όμως η φιλία μας έχει την ίδια δυναμική. 

Μου αρέσει να στηρίζω τους φίλους μου, πολλές φορές και παραπάνω από αυτό που μπορούν να αντέξουν. Μου δημιουργεί τρομερή ησυχία και γαλήνη το να βοηθήσω έναν άνθρωπο με τον οποίο δεν εμπλέκομαι αναγκαστικά οικογενειακά, ερωτικά ή επαγγελματικά.

Σε έναν χώρο τόσο ανταγωνιστικό όπως αυτός της υποκριτικής, μπορούν να αναπτυχθούν αληθινές φιλίες;

Ναι, όπως σε όλους τους χώρους. Μάλιστα, αν ο ανταγωνισμός είναι “καλός” και “υγιής” μπορεί να είναι και μια καλή αρχή για μια δυνατή φιλία. Φυσικά αν μείνεις στον ανταγωνισμό και δε δεις τα σημεία που μπορεί να σε ενώνουν με κάποιον ναι, δε θα εξελιχθεί αυτή η σχέση. Όμως ο ανταγωνισμός μπορεί να είναι μια καλή αρχή όπως σου είπα για τη δημιουργία μιας πολύ καλής φιλίας.

Αυτό που δυσκολεύει τις φιλίες στη δική μας δουλειά σε σχέση με άλλες είναι το γεγονός πως κάθε 5-6 μήνες αλλάζεις περιβάλλον, αλλάζεις “οικογένεια”. Εκεί είναι που ο χρόνος θα δείξει αν η σχέση που αναπτύχθηκε είναι αληθινή ή όχι. Σαφώς λοιπόν υπάρχουν φιλίες, έρωτες, γάμοι… Όπως ακριβώς συμβαίνει σε όλες τις δουλειές.

Όπως είπατε, σχεδόν κάθε 5-6 μήνες αναγκάζεστε να διακόπτετε σχέσεις που έχετε αναπτύξει και να συνυπάρξετε με άλλους ανθρώπους. Πόσο εύκολο είναι όλο αυτό;

Είναι βάσανο. Στην περίπτωσή μου ίσως είναι και λίγο παραπάνω από αυτό που αντέχω. Όταν πλησιάζει το τέλος μιας δουλειάς, βιώνω ένα μικρό πένθος. Από ένα σημείο και μετά λες, “δε θα κάνω άλλους φίλους γιατί όταν τελειώσει αυτό θα πληγωθώ”. Φυσικά αυτό δεν είναι σωστό γιατί μπορεί να χάσεις την ευκαιρία να γνωρίσεις ανθρώπους που πραγματικά αξίζουν. Το θέμα είναι να μην επενδύσεις κατευθείαν συναισθηματικά. Έχω αναπτύξει πλέον μια φυσική άμυνα που πολλές φορές, πριν φύγω από μια δουλειά θυμώνω με κάποιους ανθρώπους ακριβώς για να μη μου λείψουν μετά. Δεν είναι κάτι που ελέγχω. Δεν καβγαδίζω αλλά μπορεί να μπω σε μια διαδικασία που επειδή δε θέλω να μελαγχολήσω να σκέφτομαι, “φύγε και εσύ τώρα από τη μέση, άσε με ήσυχο”.

Αυτή σας η στάση έχει παρεξηγηθεί ποτέ;

Όχι. Πάνω κάτω την ίδια διαδικασία κάνουν όλοι. Προσωπικά δεν αντέχω σε κάθε παράσταση να κλαίω. Παλιά έκλαιγα αλλά μετά από 22 χρόνια δε μπορώ να το κάνω όλο. Υπάρχει όπως προείπα μια μελαγχολία αλλά μετά έρχεται μια καινούργια δουλειά, μια καινούργια παρέα και ξεχνιέσαι. Όλη αυτή η διαδικασία είναι αρκετά ψυχοφθόρα, όπως είναι και όλη η δουλειά αλλά από την άλλη κερδίζεις και πολλά πίσω.

Για να πείτε ναι σε μια δουλειά κοιτάτε πρώτα το σενάριο ή τους ανθρώπους που θα συμμετέχουν σε αυτή;

Πλέον για μένα έχουν προτεραιότητα οι άνθρωποι. Αν οι συνεργάτες είναι εντάξει, τότε το υπόλοιπο βρίσκεται. Φυσικά υπάρχουν έργα που θα ήθελα να παίξω αλλά δε θα βάλω πρώτα τα θέλω μου στη ζυγαριά. Θέλω να ξέρω πρώτα ποιοι θα είναι μαζί μου γιατί είναι μια επιλογή που θα την πάρεις επ΄ ώμου για έναν χρόνο και αν πάει καλά ίσως και δυο. 

Μετά από τόσα χρόνια έχω αποκτήσει το πλεονέκτημα να μπορώ να αρνηθώ προτάσεις στις οποίες θεωρώ ότι δε θα μπορώ να συνυπάρξω αρμονικά με κάποιους. Έχω να διαχειριστώ εμένα που είμαι έτσι κι αλλιώς μια δύσκολη περίπτωση. Θα ήθελα οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζομαι να είναι δουλεμένοι, και όχι τοξικοί. Πιο παλιά ήμουν της άποψης “δουλειά να υπάρχει και ας είναι και τοξικοί”. Αυτό δεν πήγε πολύ καλά οπότε πλέον δίνω πρώτα βάση στους ανθρώπους.

Στις σχέσεις σας, πόσο εύκολος άνθρωπος είστε;

Πολύ. Θεωρώ ότι είμαι παραπάνω δοτικός από όσο θα έπρεπε. Μετά βέβαια πληγώνομαι και πολύ. Ήμουν ανέκαθεν έτσι. Πολλές φορές δίνω αρκετά περιμένοντας πως κάτι θα πάρω πίσω ενώ ο άλλος δεν έχει πάντα τη δύναμη να σου ανταποδώσει όσα του έδωσες. Δε χρειάζεται άλλωστε να σου δώσει κάτι πίσω. Αυτό είναι ένα κομμάτι μου που το δουλεύω.

Ετοιμάζεστε όμως και για μια άλλη παράσταση.

Ναι, τον Νοέμβριο ξεκινάνε οι πρόβες και η παράσταση θα ανέβει στα τέλη του Γενάρη. Πρόκειται για την “‘Άνοδο του Αρτούρο Ούι”, ένα έργο του Μπρέχτ την οποία σκηνοθετεί ο Άρης Μπινιάρης. Σε μια Ευρώπη που περνά λίγο δύσκολα αυτό τον καιρό, εμείς ανεβάζουμε αυτό το έργο που μιλά ουσιαστικά για την άνοδο του Χίτλερ. Η παράσταση θα ανέβει σε έναν καινούργιο θεατρικό χώρο που βρίσκεται υπό αναδιαμόρφωση. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος και για τον χώρο, και για το έργο αλλά και για τη συνεργασία μου με τον Άρη Μπινιάρη.

Κάτι που μου δημιουργεί έναν επιπλέον ενθουσιασμό είναι το γεγονός πως για πρώτη φορά θα βρίσκομαι με ανθρώπους που δεν έχω ξανασυνεργαστεί. Δεν έχω ξανά συνυπάρξει με κανέναν τους και όλο αυτό μου φαίνεται πολύ δελεαστικό. Περίμενα πολύ καιρό να συνεργαστώ με τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη και να, που ήρθε αυτή η στιγμή.

Από το Mute, ένα αρκετά σκοτεινό έργο, βρεθήκατε στο “Σώσε” το οποίο είναι γεμάτο φως, και τώρα βλέπουμε πως θα πάτε πάλι σε έναν αρκετά σκοτεινό ρόλο. Πώς διαχειρίζεστε αυτές τις τόσο έντονες μεταπτώσεις;

Μου αρέσουν. Είναι κάτι που μου φαίνεται πολύ δελεαστικό, με κρατά σε μια εγρήγορση, με κάνει να μη βαριέμαι. Πολλές φορές προκαλεί εκνευρισμό όλο αυτό στους θεατές που λένε, “έλα γιατί μου το χαλάς, παίξε πάλι κωμωδία”. Εκεί είναι που θες να του το χαλάσεις περισσότερο. Πρέπει να καταλάβουν οι θεατές πως η αποδοχή δεν είναι το μόνο πράγμα που ζητά ένας ηθοποιός. Προσωπικά δίνω μεγάλο βάρος στην εξέλιξη. Θα μπορούσα να κάνω κωμωδίες για πάντα αλλά δε θα ήθελα να βολευτώ σε μια θέση. Άλλωστε αν ο θεατής σε ξεχάσει για λίγο ως κωμικό, όταν σε ξαναδεί σε έναν τέτοιο ρόλο, θα είναι σαν να ήταν η πρώτη του φορά. Το να ακούσω ότι κάνω συνεχώς τα ίδια είναι για μένα ο μεγάλος μου φόβο.

Πρόσφατα μάλιστα, είπα σε μια casting director πως αν υπάρχει κάτι το οποίο θεωρεί ότι δε θα μου πάει, να με πάρει. Θεωρώ ότι αυτό, είναι κάτι που θα μου δώσει τόπο να εξελιχθώ. Δεν είναι εύκολο γιατί τα νερά κάθε φορά είναι άγνωστα αλλά έχω μάθει να κολυμπάω στα βαθιά.

Μικρότερος, δεν βρεθήκατε ποτέ σε αυτή τη φάση του “βολέματος” σε ένα συγκεκριμένο είδος ρόλου;

Στα πλαίσια του όσο πάει μια παράσταση καλά, και επιμένεις να την ανεβάζεις, ναι. Από τη μια δουλειά στην άλλη όμως, δεν είπα ποτέ ότι αφού μοιάζουν οι ρόλοι θα το κάνω. Ή αν είναι ρόλοι του ίδιου βεληνεκούς, να βρίσκω σε αυτούς καινούργια πράγματα. Και οι κλόουν δεν είναι όλοι ίδιοι.

Έχει υπάρξει φορά που να αυτοπροταθήκατε για μια δουλειά;

Φυσικά. Συνέβη στην Αγγελική αυτό. Δεν ήξερα ακριβώς ποιος ήταν ο ρόλος αλλά πήρα τηλέφωνο και αυτοπροτάθηκα. Και μετά από μια μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία, έχει τύχει να πάω σε audition που δεν περίμενε κανείς ότι θα πάω. Μάλιστα, πολλές φορές έχει τύχει να αυτοπροταθώ και να με απορρίψουν. Μου αρέσει να αυτοπροτείνομαι γιατί τους φέρνει όλους σε μια ευχάριστη έκπληξη. Είναι ωραίο να προτείνεις τον εαυτό σου. Τώρα πλέον, έχω καταφέρει να φτάσω και στη θέση να έχω την άνεση να πάω σε έναν δημιουργό και να του πω ότι μου αρέσει ένας ρόλος προτείνοντάς του να τον προσαρμόσει – αν θέλει – επάνω μου.

Ο κόσμος πολλές φορές ταυτίζει τους ηθοποιούς με τους χαρακτήρες που υποδύονται στις τηλεοπτικές σειρές. Όταν έρχονται και σας μιλούν στον δρόμο ως τον εκάστοτε ήρωα που υποδύεστε, πώς αντιδράτε;

Θεωρώ φυσιολογικό ο κόσμος να μας ταυτίζει με τους ήρωες. Μέχρι εκεί είναι υγιές. Από εκεί και πέρα, όταν έχει πιστέψει ότι είσαι όπως ο ρόλος σου στην τηλεόραση και δεν ξεκολλάει από αυτό τότε δημιουργείται το πρόβλημα. Καμιά φορά έχει πλάκα. Όταν σε σταματούν στο δρόμο και σου λένε κάτι για ένα επεισόδιο που έχεις γυρίσει 8 μήνες πριν και εσύ δε θυμάσαι καν τι είναι αυτό που λέει. Ή πολλές φορές μπορεί να έχουν θυμώσει με κάτι που είπε ή έκανε ο ήρωάς σου, και σε βρίζει ή σε μαλώνει.

Πιο παλιά δεν ήξερα πώς ακριβώς να το διαχειριστώ. Το έπαιρνα και λίγο προσωπικά, τώρα τα βλέπω πιο τρυφερά τα πράγματα και με μεγαλύτερη κατανόηση. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν φορές που κάποιος θέλει να επιμένει στην άποψη πως είσαι ο ρόλος σου και όταν διαπιστώνει ότι δεν είσαι απογοητεύεται. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορώ να κάνω κάτι.

Η οικειότητα με την οποία μπορεί να σας πλησιάζουν κάποιοι άνθρωποι έξω ακόμα και σε στιγμές που εσείς δεν είστε τόσο καλά, σας φέρνει σε δύσκολη θέση;

Όχι τόσο όσο παλιά. Η ενσυναίσθηση όμως είναι κάτι που θεωρώ απαραίτητο στους ανθρώπους. Υπάρχει κόσμος που έρχεται ζητώντας συγγνώμη και λέει, “ξέρω ότι είστε κουρασμένος αλλά θα μπορούσαμε να βγάλουμε μια φωτογραφία;” εκεί, γίνομαι χαλί. Αν ο απέναντι δεν λάβει υπόψιν του ότι, δεν αντέχω να παίξω παράσταση και έξω από το καμαρίνι τότε ενοχλούμαι λίγο. Πολλές φορές μου λένε. “μπορείς να χαμογελάσεις λίγο στη φωτογραφία;”… Όχι δε μπορώ… Θεατές που βλέπουν πολύ θέατρο το αντιλαμβάνονται αυτό, κάποιοι άλλοι που δεν βλέπουν τόσο δυσκολεύονται.

Υπάρχει κάποιος ήρωας με τον οποίο να είχατε ταυτιστεί τόσο πολύ που να σας επηρέασε και στην έξω ζωή;

Ναι αλλά αυτό συνέβη επειδή ήμουν μικρός ηλικιακά, όπως στο L.A.P.D και 1-2 ακόμη θεατρικά. Θεωρούσα πως ήταν σωστό επαγγελματικά να κουβαλάω τον ρόλο και εκτός. Ήμουν μέσα στο ρόλο όλη μέρα, το έβρισκα γοητευτικό. Εν τέλει, μόνο γοητευτικό δεν είναι. Μου πήρε καιρό για να καταλάβω ότι χρειάζεται να παίρνω απόσταση από τον ρόλο μου. Αν για παράδειγμα, συνέχιζα και εκτός σκηνής να κουβαλάω τον ρόλο μου από το “Σώσε” θα ήμουν για γέλια. 

Διάβασα σε μια πρόσφατη συνέντευξή σας ό,τι αποφεύγετε να βλέπετε ταινίες. Επίσης, έχουμε να σας δούμε πολλά χρόνια σε κάποια ταινία. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Αυτό έχει να κάνει με το γεγονός πως τον πρώτο καιρό που εγώ ήθελα να κάνω πολύ σινεμά, δεν υπήρχε η αντίστοιχη ανταπόκριση οπότε το άφησα. Πέρασα μια μεγάλη περίοδο περίπου 10 χρόνων που πήγαινα στα video club και έπαιρνα ταινίες και έβλεπα τα πάντα. Τώρα, έχω από ψυχαναγκασμό όλα τα application στα οποία θα μπορούσα να βρω την οποιαδήποτε ταινία να δω, αλλά δεν ασχολούμαι. Έχω σταματήσει εδώ και καιρό να πηγαίνω στο σινεμά γιατί με ενοχλούσαν οι δίπλα. Αποσυγκεντρώνομαι. 

Άρχισα επίσης να βλέπω και την κατασκευή του… Ήξερα ότι πίσω από μια σκηνή, υπάρχει ένα ολόκληρο συνεργείο που δουλεύει και δε μπορούσα να μπω σε αυτή την παραμύθα. Στο θέατρο μου είναι πιο εύκολο να το κάνω αυτό. Μάλιστα οι συνάδελφοί μου θεωρούν ότι είμαι από τους πιο καλούς θεατές γιατί δεν έχω ιδιαίτερη άποψη για τα έργα, και κάθομαι σαν το παιδάκι που του λένε μια ιστορία και παθιάζομαι. Παρόλο που ξέρω ότι στο θέατρο είναι όλο ακόμα πιο ψεύτικο από την ταινία, μπαίνω πιο εύκολα μέσα στο έργο. Περνάω καλά, συγκινούμαι. 

Με τον κινηματογράφο δεν έχω ψηθεί ακόμα και δυστυχώς ενώ του αξίζει, επιλέγω να μην τον εκτιμώ πολύ και βλέπω μόνο ανάλαφρα πράγματα για να περάσει η ώρα. Θα επανέλθω όμως στο σινεμά. Δεν είμαι τόσο φαν του να τα κάνω όλα μαζί. Θέλει λίγη δουλειά ο ελληνικός κινηματογράφος.

Τα διαλείμματα που κάνετε από τη μια δουλειά στην άλλη είναι πολύ μικρά. Δεν έχετε αισθανθεί την ανάγκη να πείτε ότι θέλετε να κάνετε μια παύση για διακοπές;

Πράγματι τα διαλείμματά μου είναι 2-3 ημερών. Με την ξεκούραση δεν τα έχουμε βρει. Με την αποσυμπίεση υπάρχει ένα πρόβλημα. Ακόμα παλεύω με τον ύπνο μου κάθε βράδυ. Δεν είμαι από αυτούς που έχουν καταφέρει να κάνουν ένα μήνα διακοπές. Δεν το έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Από 12-13 χρονών δούλευα. Δεν ξέρω πώς είναι οι διακοπές για να πω ότι μου λείπουν. Δεν είμαι συντονισμένος με όλο αυτό. Έκανα κάποιες απόπειρες στο παρελθόν να κάνω διακοπές. Άντεξα ένα 3ημερο, 4ημερο και μετά τα μάζεψα και γύρισα σπίτι μου.. Σιγά σιγά όμως διαπιστώνω ότι και ο ύπνος και οι διακοπές είναι χρήσιμα.

Πιο παλιά και για αρκετά χρόνια η μια δουλειά, έμπαινε πάνω από την άλλη ή και μια τρίτη από πάνω από τον φόβο και μόνο μη μείνω εκτός. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι πρέπει να δίνω στην κάθε δουλειά το χώρο της για να είμαι και εγώ πιο συγκεντρωμένος παρόλο που τα λεφτά είναι λιγότερα. Επομένως, όσο αντέχει η τσέπη μου θα επιλέγω να κάνω μια δουλειά τη φορά. Μετά, θέλω να περάσω και στο στάδιο του “διακόπτω για να ξεκουραστώ”. 

Αν θα έπρεπε να μου περιγράψετε τη ζωή σας με ένα album ποιο θα ήταν αυτό;

Αν μιλάμε για τη ζωή μου όπως είναι πραγματικά, τότε θα επέλεγα το “Run Lola, run”. H ζωή μου είναι ακριβώς έτσι όπως ακούγεται σε αυτόν τον δίσκο και τον ξέρω όλο απ’ έξω.

Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος για το TLIFE