Ηθοποιός, σκηνοθέτης, μουσικός… αρτίστας, όπως θα πει ο ίδιος. Είτε τον δεις να υποδύεται τον πλούσιο εργοστασιάρχη, είτε να αναλαμβάνει το ρόλο του σκηνοθέτη, είτε πάλι πάνω σε ένα stage με το γιουκαλίλι και τη μπάντα του, ο Γιώργος Παπαγεωργίου είναι απολαυστικός κι αν κάτι δε μπορεί κανείς να αμφισβητήσει, είναι το ταλέντο του.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Στο μυαλό του, είναι όλα λίγο πιο γειωμένα. Ξέρει να ξεχωρίζει την επαγγελματική επιτυχία από την προσωπική του ευτυχία, και δε φοβάται να ονειρευτεί ένα μέλλον μακριά από τα φώτα, κάπου στην Αμοργό. Άλλωστε, όπως έλεγε και ο Freddie Mercury (τον οποίο υποδύεται στο musical “Scrooge & Ghosts & Rock n’ Roll”), “το πιο σημαντικό είναι να ζήσω μια υπέροχη ζωή, εφόσον είναι φανταστική, δεν με νοιάζει πόσο θα κρατήσει”.
Ο Γιώργος Παπαγεωργίου έχει χιούμορ, αλλά και άποψη, και μιλώντας στo ΤLIFE αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει ο ίδιος τα λάθη του, το πώς διαχειρίζεται τους ρόλους του αλλά και στη μοναδική σχέση που έχει αναπτύξει με το κοινό.
H φετινή σεζόν, πέραν όλων των άλλων, σε βρίσκει να πρωταγωνιστείς στον Γλυκάνισο. Θα ήθελα να μου πεις πως ένιωσες όταν διάβασες για πρώτη φορά το σενάριο και είδες ότι αναφέρεται σε ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα όπως είναι αυτό του προσφυγικού.
Η σειρά πράγματι θίγει το ζήτημα του προσφυγικού – εν προκειμένω τους Σύριους πρόσφυγες που τα τελευταία χρόνια βιώνουν απίστευτη ταλαιπωρία – το οποίο έχει μέσα του τον ανθρώπινο παράγοντα. Θεωρώ πως οποιοσδήποτε έχει μέσα του τη στοιχειώδη ανθρωπιά και ενσυναίσθηση, δε μπορεί να μείνει ανεπηρέαστος και να μην ταχθεί υπέρ του αδυνάτου. Το θέμα αυτό το οποίο θίγει η σειρά, είναι θεωρώ ένα θέμα που οφείλει να μας ξυπνά μνήμες. Ας μην ξεχνάμε ότι είμαστε ένας λαός που το κομμάτι των προσφύγων και της μετανάστευσης το έχουμε βιώσει πολύ έντονα.
Προσωπικά, είμαι μισός Πόντιος. Το μισό μου σόι ήρθε από τη Σαμψούντα μετά τη Γενοκτονία των Ποντίων. Όλα αυτά λοιπόν για μένα, αποτελούν μέρος της πορείας και της εξέλιξής μου και νομίζω το ίδιο ισχύει για πολύ κόσμο ακόμη. Είναι πάρα πολύς ο κόσμος στην Ελλάδα που δε γεννήθηκε στην Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη αλλά ήρθε εδώ με ένα σαπιοκάραβο για ένα καλύτερο αύριο. Όπως καταλαβαίνεις, αυτό το ζήτημα πάντα με ευαισθητοποιεί, όπως οφείλει να ευαισθητοποιεί τον καθέναν μας.
Στη σειρά, υποδύεσαι τον Στρατή, έναν άνθρωπο που έχει πάει κόντρα από νωρίς στην οικογένειά του προκειμένου να κυνηγήσει τα όνειρά του. Εσύ κυνηγάς με την ίδια θέρμη τα δικά σου όνειρα;
Εγώ νομίζω έκανα την επανάστασή μου στην εφηβεία μου. Όπως κάθε κλασικός έφηβος παθαίνει μια έκρηξη αναζητώντας την προσωπική του ταυτότητα. Για να είμαι ειλικρινής, δε θεωρώ ότι έκανα κάτι φοβερό. Ήταν όμως εκείνη η περίοδος που ανακάλυψα τη rock και punk μουσική και πήγαινα σε συναυλίες στη Θεσσαλονίκη. Νομίζω ότι αν έλεγα τότε στους γονείς μου που πηγαίνω, θα είχαν φρικάρει.
Από εκεί και πέρα όμως, τα κοινά μου με τον Στρατή έχουν να κάνουν περισσότερο με το γεγονός πως και οι δυο βάζουμε μπροστά το συναίσθημα και όχι τη λογική. Η αλήθεια είναι ότι, το προσπαθώ – και νομίζω το έχω πετύχει σε ένα βαθμό – να κινούμαι βάσει του συναισθήματός μου.
Αυτό όμως, δεν οδηγεί και σε λάθη;
Ε, αλίμονο. Φυσικά και οδηγεί σε λάθη καμιά φορά. Τα λάθη όμως, είναι το αλατοπίπερο της ζωής. Από τα λάθη μας διαμορφωνόμαστε. Αν υπήρχε ένα βιβλίο για το πως θα έπρεπε να λειτουργούμε σε κάθε περίσταση, τότε θα ήμασταν όλοι ίδιοι. Επομένως και βαρετοί. Προσωπικά από τα λάθη μου έχω μάθει πάρα πολλά και νομίζω πως έχω ωριμάσει τρομερά μέσα από αυτά.
Ο έρωτας του Στρατή και της Ραζάν μέχρι στιγμής συναντά πολλά εμπόδια. Θα καταφέρουν ποτέ αυτοί οι δυο άνθρωποι να ξεπεράσουν όλες αυτές τις δυσκολίες και να ζήσουν επιτέλους ελεύθεροι το συναίσθημά τους;
Η αλήθεια είναι ότι δε μπορώ να πω πολλά. Μπορώ να πω όμως ότι όντως, νομίζω πως θα καταφέρουν κάποια στιγμή να ζήσουν τον έρωτά τους λίγο πιο ανεμπόδιστα αλλά, για λίγο. Επειδή πρόκειται για ένα αρκετά “ασυνήθιστο” ζευγάρι – αν μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε έτσι – δε θα περάσει πολύς καιρός μέχρι τη στιγμή που θα αρχίσουν να εμφανίζονται νέα προβλήματα και εμπόδια.
Ωστόσο, οφείλουν – όπως και κάθε μετ’ εμποδίων έρωτας – να το ζήσουν όλο αυτό. Αυτού του είδους οι έρωτες καταφέρνουν πάντα να συγκινούν, να ταξιδεύουν και να παθιάζουν τον θεατή.
Στην πραγματική ζωή, ένας έρωτας όπως αυτός του Στρατή και της Ραζάν πιστεύεις θα μπορούσε να επιβιώσει;
Ναι το πιστεύω αλλά, τα προβλήματα που θα είχε να αντιμετωπίσει θεωρώ ότι θα ήταν πολύ πιο σύνθετα.
Θυμάσαι ένα σχόλιο που να σου έχει γίνει για κάποιον ρόλο σου, το οποίο το κουβαλάς μέχρι σήμερα;
Πριν αρκετά χρόνια, έκανα μια παράσταση, την “Ωραία του Πέραν”, ένα παλιό λαϊκό ρομάντζο του Δημήτρη Παπαδόπουλου το οποίο έχει να κάνει με τον έρωτα ενός φτωχού Κωνσταντινοπολίτη, του Αιμίλιου, με την πάρα πολύ πλούσια νέα Ερμιόνη.
Όπως καταλαβαίνεις, επρόκειτο για ένα πολύ κλασικό ρομάντζο. Κάποια στιγμή λοιπόν, είχε έρθει ένας κύριος και με είχε συναντήσει έξω από το θέατρο και μου είπε ότι δεν πίστευε ποτέ πως μπορεί κανείς να δοθεί τόσο πολύ σε έναν έρωτα, αλλά μετά την παράσταση, και αφού είδε πόσο το είχαμε πιστέψει εμείς στη σκηνή, άρχισε να το πιστεύει και ο ίδιος.
Αυτό ήταν από τα πιο ωραία πράγματα που μου έχουν πει ποτέ και έχει να κάνει με το πόσο πιστεύει ένας ηθοποιός τον ρόλο του. Όταν κάτι το πιστεύεις και δίνεσαι σε αυτό 100% τότε αυτό, περνάει και στο κοινό. Το κοινό έχει μεγάλη αντίληψη.
Αυτό είναι κάτι που το κάνεις με όλους σου τους ρόλους; Δίνεις πάντα το 100% του εαυτού σου;
Αυτός είναι πάντα ο στόχος μου. Από εκεί και πέρα, μπορεί να μην πετυχαίνει πάντα αλλά ο στόχος είναι να ζω στο 100% τον κάθε μου ρόλο και να τον προσεγγίζω με μια… ιερότητα.
Η φετινή χρονιά για σένα είναι πολύ γεμάτη. Πέρα από τον “Γλυκάνισο”, σε βλέπουμε και στη σειρά “Τα καλύτερά μας χρόνια”, έχεις τη σκηνοθετική επιμέλεια των παραστάσεων “Με λένε Σωτηρία” και “Μπαίνει η Δεσποινίς Μαργαρίτα”, θα σε δούμε στο musical “Scrooge & Ghosts & Rock n’ Roll” και παράλληλα έχεις και τα Live των Polkar. Πώς καταφέρνεις να τα συνδυάζεις όλα αυτά;
Η αλήθεια είναι πως για να τα καταφέρω όλα αυτά, θυσιάζω πολύ από τον προσωπικό μου χρόνο. Δεν έχω ιδιαίτερη προσωπική ζωή, ούτε χρόνο για να δω τους φίλους μου όσο θα ήθελα, ούτε χρόνο για να κάνω πράγματα που έκανα παλιότερα. Την περίοδο της καραντίνας για παράδειγμα, μπορεί να πήγαινα για περπάτημα ή για τρέξιμο. Πλέον δεν έχω χρόνο να τα κάνω αυτά.
Αυτό όμως είναι επιλογή μου. Δε με ανάγκασε κανείς να τα κάνω όλα αυτά. Είναι όλα δουλειές στις οποίες ήθελα πάρα πολύ να βρίσκομαι και είναι επιλογή μου, αυτή την περίοδο της ζωής μου, να δώσω όλη μου την ενέργεια στη δουλειά μου.
Φυσικά, αυτό δεν θα το κάνω για πάντα γιατί είναι και ψυχοφθόρο. Κάποια στιγμή, όταν αυτή η “τρέλα” κάνει τον κύκλο της, θα αφοσιωθώ κι εγώ σε πιο λίγες δουλειές προκειμένου να απολαμβάνω κι άλλα πράγματα της ζωής που θεωρώ πολύτιμα. Να σου πω την αλήθεια, επειδή τα χρόνια περνάνε, δε θέλω να με φαντάζομαι ως έναν εργασιομανή που την ώρα που όλοι οι άλλοι θα διασκεδάζουν, εγώ θα είμαι κλεισμένος σε ένα θέατρο. Μου φαίνεται λίγο μίζερο. Περνάω πολύ ωραία στη δουλειά μου αλλά δε με φαντάζομαι να γερνάω στο σανίδι.
Πόσο εύκολο είναι για έναν άνθρωπο που αγαπά τόσο αυτό που κάνει, να φαντάζεται τη ζωή του μακριά από όλο αυτό;
Μπορώ πολύ άνετα να με φανταστώ έξω από όλα αυτά. Διαχωρίζω πάρα πολύ το κομμάτι της επιτυχίας από αυτό της ευτυχίας. Η προσωπική μου ευτυχία δεν εξαρτάται από την επαγγελματική μου επιτυχία.
Δεν είσαι και ευτυχισμένος όμως μέσα σε αυτή τη δουλειά;
Είμαι χαρούμενος μέσα σε αυτή τη δουλειά. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος γι’ αυτό την κάνω, και γι΄ αυτό κάνω και τόσα διαφορετικά πράγματα μαζί. Η ευτυχία μου όμως, εξαρτάται από άλλα πράγματα. Εξαρτάται από το να είμαι καλά με τον άνθρωπό μου, από το να μπορώ να ταξιδεύω, από το να έχω στο μέλλον μια οικογένεια που θα μου δίνει χαρά.
Το κομμάτι της δουλειάς είναι το πάθος μου, είναι το κέφι μου, περνάω καλά μέσα σε αυτή, πολλές φορές αποφορτίζομαι κιόλας εκεί. Η δουλειά όμως, πότε σου δίνει χαρούμενες στιγμές και πότε σου τις παίρνει μέσω της επιτυχίας ή της αποτυχίας. Δε μπορεί λοιπόν να εξαρτάται η ευτυχία σου ανάλογα με την επιτυχία που έχεις στη δουλειά.
Οι αρνητικές κριτικές που μπορεί να διαβάσεις, σε επηρεάζουν;
Εννοείται. Όσοι λένε ότι δεν ασχολούνται, δε διαβάζουν κτλ, λένε ψέματα. Άνθρωπος είμαι και εννοείται με επηρεάζουν οι κριτικές. Όπως θα χαρώ με μια θετική κριτική, έτσι θα στεναχωρηθώ με μια αρνητική κριτική. Θα με απασχολήσει, θα το συζητήσω με τους συνεργάτες μου και αν δούμε ότι υπάρχει κάποιο στοιχεία σε αυτή την κριτική που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να βελτιωθούμε, εννοείται θα το κάνουμε. Βέβαια, αν πρόκειται για μια κριτική γραμμένη με εμπάθεια που κρύβει άλλες σκοπιμότητες, τότε θα την αφήσω στην άκρη.
Εσύ τον εαυτό σου θα τον χαρακτήριζες ηθοποιό, σκηνοθέτη ή μουσικό;
Πάντα, όταν μου βάζουν ένα τέτοιο δίλημμα απαντάω, “Αρτίστα”. Τα περιλαμβάνει όλα νομίζω.
Το ότι σκηνοθετείς και ο ίδιος αρκετές δουλειές, σε βοηθά στην απόδοσή σου ως ηθοποιός;
Σίγουρα βοηθά. Μπορείς πιο εύκολα να μπεις στη θέση του άλλου και να καταλάβεις τι χρειάζεται. Με βοηθά όμως πολύ και το αντίστροφο. Το ότι είμαι δηλαδή ένας ηθοποιός που αναλαμβάνει τη σκηνοθετική επιμέλεια. Μπορώ να κατανοώ τον τρόπο που σκέφτονται οι ηθοποιοί μου, και νομίζω πως αυτό είναι κάτι που το εκτιμούν. Δε σου κρύβω όμως, ότι μου αρέσει όταν βρίσκομαι σε μια δουλειά να μην μπλέκω τους ρόλους.
Σε μια δουλειά δηλαδή που βρίσκομαι ως ηθοποιός, προτιμώ να αφήνω πίσω την ιδιότητα του σκηνοθέτη γιατί δε θέλω να “μπλέκομαι” στα πόδια των άλλων. Αυτό όμως που συμβαίνει, όπως προείπα, είναι ότι μπορώ να αποκωδικοποιήσω πιο εύκολα κάποια σκηνοθετική οδηγία.
Θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο και για το κεφάλαιο Polkar. Νομίζω έχετε δημιουργήσει μια πολύ όμορφη σχέση με το κοινό.
Η σχέση που έχουμε με το κοινό των Polkar είναι φανταστική. Βέβαια, όλο αυτό δεν είναι κάτι που έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη. Αυτή η σχέση χτίστηκε σε βάθος 10 χρόνων και μέσα από τα live. Kάποια στιγμή, ένας μάνατζερ μου είχε πει ότι διαλέξαμε σε λάθος εποχή να κάνουμε συγκρότητα γιατί πλέον, για να μαζέψει μια μπάντα κοινό πρέπει να πάει σε κάποιο ριάλιτι.
Επειδή αυτού του είδους τα show δε μου ταιριάζουν, είχα λίγο απογοητευτεί όταν το άκουσα αυτό. Είχα αρχίσει να σκέφτομαι πως ίσως δεν καταφέρω ποτέ να κάνω τα live που ήθελα και να έχω ένα κοινό που θα έχουμε μια τέτοια επαφή. Εν τέλει, η δεκαετία αυτή απέδειξε πως αυτό που μου είχαν πει, δεν ισχύει.
Εμείς, σαν Polkar ήσυχα, και σταδιακά, με πολλή δουλειά και αγάπη γι΄αυτό που κάνουμε καταφέραμε να δημιουργήσουμε αυτή την πολύ όμορφη σχέση με το κοινό. Και να σου πω, ότι όλο αυτό έγινε κυρίως μέσα από τα live μας. Στις live εμφανίσεις μας υπάρχει μια αίσθηση πανηγυριού, πάμε όλοι, κοινό και μουσικοί για να περάσουμε καλά.
Παρακολουθώντας λίγο και τον τρόπο που απαντάς στα μηνύματα του κόσμου στο instagram, δίνεις την εικόνα ενός ανθρώπου που έχει έντονο το στοιχείο του χιούμορ. Ισχύει αυτό;
Nαι, απόλυτα. Γελάω πολύ με αυτά που μου στέλνουν και εκείνοι δέχονται ευχάριστα τις δικές μου απαντήσεις. Μου αρέσει να μπαίνω και να απαντώ στα μηνύματα σε μικρά διαλείμματα που μπορεί να έχω σε κάποιο γύρισμα ή αναμεσα στις δουλειές μου γιατί έτσι μπορώ να έχω και μια επαφή με τον έξω κόσμο. Μου αρέσει πάρα πολύ όλη αυτή η αλληλεπίδραση.
Πολλές φορές όμως παίρνεις θέση και για κοινωνικοπολιτικά ζητήματα χωρίς να φοβάσαι να εκφράσεις ανοιχτά τα πιστεύω σου. Είσαι από τους ανθρώπους που θα αντιδράσουν στο άδικο;
Εννοείται πως θα αντιδράσω. Γενικά είμαι της άποψης πως δεν πρέπει να μένουμε στο κομμάτι της “αντίδρασης” μέσω των social media. Nομίζω μας έχει δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση πως ποστάρωντας κάτι στα social media, προβάλλουμε μια αντίσταση και θεωρούμε ότι με αυτόν τον τρόπο έχουμε κάνει και το χρέος μας σαν πολίτες απέναντι στην αδικία.
Η πραγματική αλλαγή όμως συμβαίνει στους δρόμους και όχι στα social media. Φοβάμαι ότι μπαίνουμε σε μια εποχή που όλο και λιγότερος κόσμος θα βγει έξω να διεκδικήσει ενεργά το δίκιο του. Αυτό για μένα, κρύβει πάρα πολλούς κινδύνους.
Ακριβώς επειδή είσαι ένας άνθρωπος που δε μασάει τα λόγια του, και δε φοβάται να πει την άποψή του, έχεις βρεθεί ποτέ στο στόχαστρο;
Η αλήθεια είναι πως όχι. Ίσως δεν έχει συμβεί γιατί μου αρέσει πάντα να τεκμηριώνω πάντα αυτά που γράφω.
Τα επόμενα σχέδιά σου ποια είναι;
Αυτή την περίοδο έχουμε τις παραστάσεις του μιούζικαλ “Scrooge & Ghosts & Rock n’ Roll” σε σκηνοθεσία Χρήστου Σουγάρη που ξεκίνησε στις 22/12 και λόγω αυξημένης ζήτησης προσθέσαμε κάποιες παραστάσεις. Τα γυρίσματα του Γλυκάνισου συνεχίζονται κανονικά και από εκεί και πέρα ξεκινήσαμε τις πρόβες για την θεατρική παράσταση “Θάνατος στη Βενετία”, ένα έργο του Τόμας Μαν που θα ανέβει στο θέατρο Πορεία. Το συγκεκριμένο έργο για μένα αποτελεί μια από τις ωραιότερες νουβέλες, το διάβασα ένα καλοκαίρι και το ερωτεύτηκα. Έχει υπάρξει μια προεργασία δυο χρόνων γι’ αυτό το έργο και το ότι τώρα μπήκαμε στο στάδιο των προβών αποτελεί για μένα μια πολύ ωραία στιγμή της καριέρας μου.
Πραγματοποιήσαμε και 2 live με τους Polkar ανήμερα των Χριστουγέννων και την Πρωτοχρονιά τα οποία απολαύσαμε στο έπακρο και την Άνοιξη, με αφορμή τη συμπλήρωση των 10 χρόνων από τη δημιουργία μας ετοιμάζουμε κάποια πολύ όμορφα πράγματα. Συγκεκριμένα, θέλουμε να κάνουμε ένα επετειακό album με νέα τραγούδια και να κάνουμε και κάποια επετειακά live.
Δεν είναι εύκολη η διαδρομή μιας μπάντας και πραγματικά είμαι πολύ περήφανος που μετά από 10 χρόνια παραμένουμε ενωμένοι και κυρίως αγαπημένοι. Με τους Polkar είμαστε οικογένεια, και το εννοώ αυτό που λέω. Δεν υπάρχει κανενός είδους ανταγωνισμός μεταξύ μας. Δέκα χρόνια μετά τη δημιουργία μας, νιώθουμε ότι είμαστε στην καλύτερή μας φάση και θέλουμε να το γιορτάσουμε.
Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ