Ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς στο TLIFE: Ο ρόλος στο «Μαίρη, Μαίρη, Μαίρη», το πάθος για το θέατρο και ο λόγος που βρέθηκε στη Γερμανία

Συναντήσαμε τον Κωνσταντίνο Γαβαλά σε ένα διάλειμμά του από τα γυρίσματα της σειράς “Μαίρη, Μαίρη, Μαίρη” στην οποία πρωταγωνιστεί (η σειρά προβάλλεται κάθε Παρασκευή στις 21.00 μέσα από τη συχνότητα του MEGA) αλλά και τη θεατρική παράσταση ¨Φιλουμένα Μαρτουράνο” στην οποία συμμετέχει.

Παρότι το πρόγραμμά του είναι αρκετά φορτωμένο – αν σκεφτεί κανείς πως πέρα από τις δυο αυτές δουλειές είναι και οικογενειάρχης -και σε λίγο θα προστεθεί σε αυτό ακόμη μια θεατρική παράσταση, ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς φαίνεται να έχει βρει την απόλυτη ισορροπία αφού όπως δηλώνει στο TLIFE, “όταν θες βρίσκεις χρόνο για όλα”.

Κωνσταντίνε, αυτή την περίοδο σε βλέπουμε να πρωταγωνιστείς στην σειρά του “Mega”, “Μαίρη, Μαίρη, Μαίρη” που φέρει την υπογραφή των Ρέππα – Παπαθανασίου. Μίλησέ μου λίγο γι’ αυτή τη συνεργασία.

Έχω την τύχη να έχω συνεργαστεί μαζί τους και στο παρελθόν. Νιώθω πολύ ευχάριστα που φέτος ξαναβρισκόμαστε. Πραγματικά χαίρομαι να φεύγω από το σπίτι και να πηγαίνω για γύρισμα. 

Το «Μαίρη, Μαίρη, Μαίρη» είναι από τις λίγες κωμωδίες που βλέπουμε φέτος, πιστεύεις πως το κοινό έχει ανάγκη τις κωμικές σειρές;

Νιώθω ότι μετά από όλα αυτά που έχουμε περάσει με τον κορονοϊό, τα lockdown και όλη αυτή τη μαυρίλα που μας έχει κατακλύσει, ο κόσμος έχει την ανάγκη να γελάσει και να ξεχαστεί.

Στη σειρά υποδύεσαι τον Γιώργο, τον σύζυγο της Βάσως Λασκαράκη. Έχεις εντοπίσει κοινά στον δικό σου γάμο με αυτόν του ήρωα που υποδύεσαι;

Ο γάμος του ζευγαριού στη σειρά μετρά ήδη επτά χρόνια, έχουν ένα παιδί που είναι πέντε χρονών, σε αντίθεση με τον δικό μου που έγινε πρόσφατα και τον γιο μου που είναι αρκετά πιο μικρός. Όπως καταλαβαίνεις, δε μπορώ να βρω αρκετά κοινά, ωστόσο έχω εντοπίσει κάποια κοινά σε ότι έχει να κάνει με αυτό που λέμε “φάγωμα” για ψιλοπράγματα. 

Ο Γιώργος στη σειρά δείχνει να είναι ένας άνθρωπος αρκετά ορθολογιστής που ακολουθεί τους κανόνες. Εσύ σαν Κωνσταντίνος πώς είσαι;

Δε θα έλεγα ότι είμαι τόσο ορθολογιστής. Είμαι πιο παρορμητικός και αυθόρμητος. Πρώτα θα κάνω κάτι και μετά θα σκεφτώ αν ήταν σωστό αυτό που έκανα ή όχι. Τις περισσότερες φορές βέβαια συνειδητοποιώ ότι ήταν λάθος. Βέβαια, όσο μεγαλώνω αρχίζω να λειτουργώ λίγο περισσότερο με τη λογική. Σε αυτό νομίζω έχει παίξει σημαντικό ρόλο η γέννηση του γιου μου γιατί συνειδητοποιώ ότι πρέπει να είμαι πιο μετρημένος σε κάποιες κινήσεις μου. Και πάλι όμως, ο αυθορμητισμός μου καλπάζει παρότι προσπαθώ να τον συγκρατήσω. 

Ως μπαμπάς πώς είσαι;

Θέλω να πιστεύω ότι είμαι καλός μπαμπάς. Χαζομπαμπάς είμαι. Δε κάνω κάτι άλλο πέρα από το να ασχολούμαι με τον μικρό, παίζω συνεχώς μαζί του. Τον αντιμετωπίζω πιο πολύ σαν να είναι ένας φίλος μου και αυτή είναι και η σχέση που θα ήθελα να έχουμε και στο μέλλον. Να κάνουμε πράγματα μαζί.

Το τηλεοπτικό κοινό σε γνώρισε μέσα από τη σειρά “Η γενιά των 592 ευρώ” η οποία τότε είχε σημειώσει μεγάλη επιτυχία. Σε άγχωνε τότε το επόμενο επαγγελματικό βήμα, αν η επόμενη δουλειά σου θα είχε την ανάλογη αποδοχή από τον κόσμο;

Αυτή την περίοδο βρίσκομαι σε μια πολύ καλή φάση της ζωής μου αλλά πάντα υπάρχει το άγχος του τι θα γίνει μετά και αν όλο αυτό θα εξακολουθήσει να πηγαίνει το ίδιο καλά, γιατί αυτή είναι και η φύση της δουλειάς. Τότε όμως, μπορώ να σου πω ότι το άγχος που ένιωθα ήταν πολύ μεγαλύτερο.

Η φύση της δουλειάς σου είναι τέτοια που πάντα υπάρχει η αβεβαιότητα για το τι θα ακολουθήσει, το ίδιο και της συζύγου σου που είναι επίσης ηθοποιός. Υπάρχουν στιγμές που όλο αυτό σε επηρεάζει ψυχολογικά;

Όχι γιατί αγαπάμε και οι δυο πάρα πολύ τη δουλειά μας. Είμαστε αρκετά συνειδητοποιημένοι και οι δυο για τα προβλήματα που έχει η συγκεκριμένη δουλειά και έχουμε πει πως ότι και να γίνει, καλό ή κακό θα το αντιμετωπίσουμε μαζί.

Υπήρξε όμως και μια περίοδος που είχες αφήσεις πίσω σου την υποκριτική.

Ναι, είχα φύγει το 2017. Είχα πάει στη Γερμανία να εργαστώ καθώς τα οικονομικά μου τότε ήταν πάρα πολύ δύσκολα και έπρεπε να καλύψω κάποιες υποχρεώσεις που είχα, πράγμα αδύνατον για τα χρήματα που έβγαζα εδώ τότε. Έτσι πήρα την απόφαση να φύγω.

Τότε έφυγες με τη σκέψη να μην ασχοληθείς ξανά με το θέατρο ή με το σκεπτικό να επιστρέψεις κάποια στιγμή;

Η αλήθεια είναι πως ο στόχος μου ήταν να πάω στη Γερμανία για να δουλέψω, να βγάλω κάποια χρήματα για να καλύψω τις υποχρεώσεις μου και να μάθω τη γλώσσα όσο καλύτερα γινόταν για να κυνηγήσω το θέατρο εκεί. Οι ώρες δουλειάς όμως εκεί, ήταν πάρα πολλές και δεν γινόταν να πάω σε σχολείο επομένως, έμαθα τη γλώσσα εμπειρικά. Κάπως έτσι ο στόχος να ασχοληθώ με την υποκριτική στη Γερμανία κατέρρευσε.

Φέτος, εκτός από το “Μαίρη, Μαίρη, Μαίρη” συμμετέχεις και στη θεατρική παράσταση “Φιλουμένα Μαρτουράνο”, η οποία πηγαίνει και πάρα πολύ καλά. Πες μου δυο λόγια γι’ αυτή τη συνεργασία.

Δόξα τω Θεώ, η παράσταση πηγαίνει πάρα πολύ καλά. Είναι μια συνεργασία που την περίμενα πολύ καιρό. Με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο έχω συνεργαστεί και στο παρελθόν, αλλά σε ρόλο σκηνοθέτη τον συναντώ πρώτη φορά. Θεωρώ πως είναι μια ιδανική συγκυρία για έναν ηθοποιό να βρίσκεται σε αυτή την ομάδα. Πρόκειται για μια δουλειά που αγαπάω πάρα πολύ. Περνάμε υπέροχα. Ακόμη και η διαδικασία των προβών ήταν τρομερά ευχάριστη και το αποτέλεσμα μας δικαιώνει.

Έχω την εντύπωση πως ο κόσμος έχει στραφεί περισσότερο στα θέατρα το τελευταίο διάστημα…

Αυτό είναι κάτι που παρατηρώ κι εγώ. Ενώ στην αρχή της φετινής σεζόν σε συζητήσεις που είχα με διάφορους συναδέλφους, λέγαμε πως θα είναι μια δύσκολη χρονιά, τελικά τα θέατρα πηγαίνουν πάρα πολύ καλά. Αυτό μάλλον σημαίνει ότι ο κόσμος θέλει να βγει έξω, να δει θέατρο, να διασκεδάσει. Όλος αυτός ο περιορισμός που είχαμε με τα lockdown, με τις μάσκες, με τις κενές θέσεις…. Ήταν ένα πράγμα που σε περιόριζε και σε έπνιγε.

Για έναν ηθοποιό θεωρώ είναι σημαντικό όταν παίζει σε μια παράσταση, να μπορεί να βλέπει τις εκφράσεις του κοινού. Πώς αντιμετωπίσατε αυτή τη συνθήκη, του να πρέπει να παίζετε μπροστά σε πρόσωπα καλυμμένα από μάσκες; Ήταν κάτι που επηρέαζε την απόδοσή σας;

Την απόδοσή μας δεν είμαι σίγουρος αν την επηρέαζε. Επηρέαζε όμως σε μεγάλο βαθμό την ψυχολογία μας. Έχεις άλλο κέφι όταν από κάτω εισπράττεις κάτι από τον κόσμο που σε παρακολουθεί. Όταν έχεις μόνο μάσκες είναι πολύ δύσκολο. Βέβαια, είναι ακόμη πιο δύσκολο όταν δεν έχεις κανέναν από κάτω και πρέπει να κάνεις live streaming. Επίσης, είναι πάρα πολύ δύσκολο να παίζεις και να φοράς εσύ ο ίδιος μάσκα. Προσωπικά το έχω κάνει και αυτό, να παίζω με μάσκα. Ήταν σε μια παράσταση του Εθνικού.

Δε μπορούσε να λειτουργήσει όλο αυτό. Η φύση της δουλειάς είχε αρχίσει να αλλοιώνεται. Υπήρχαν πολλοί περιορισμοί, έπρεπε να φοράμε μάσκες, να κρατάμε αποστάσεις, να προσέχουμε τις κινήσεις μας πάνω στη σκηνή γιατί έπρεπε να τηρούμε τις αποστάσεις… Όλο αυτό ήταν μια τρέλα. Ευτυχώς τώρα το πράγμα έχει αρχίσει να φτιάχνει και να ερχόμαστε πάλι σε συνθήκες φυσιολογικές.

Τι στάθηκε αφορμή για να ασχοληθείς με το θέατρο;

Την περίοδο που ήμουν ακόμα μαθητής του Λυκείου, αποφάσισα να πάρω μέρος σε μια θεατρική ομάδα απλά για να χάνω μάθημα. Δεν το έκανα για κανέναν άλλο λόγο. Μια καθηγήτρια που είχα τότε, να είναι καλά, με παρότρυνε να το δω λίγο πιο σοβαρά. Τελειώνοντας λοιπόν το σχολείο, γράφτηκα σε μια σχολή υποκριτικής και σιγά σιγά, το ένα έφερε το άλλο και βρήκα τον δρόμο μου.

Τι ήταν αυτό που σε κράτησε όμως στο θέατρο;

Η αλήθεια είναι πως όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με το θέατρο, συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ. Φρικτά πολύ μπορώ να πω. Ήμουν ένα παιδί που δε διάβαζα ποτέ, δεν είχα ανοίξει ποτέ στη ζωή μου βιβλίο και όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με το θέατρο, καθόμουν και διάβαζα μέχρι το πρωί. Θυμάμαι τον πατέρα μου, σηκώθηκε ένα πρωί και με είδε να διαβάζω και ανησύχησε. 

Κάθε μέρα που περνούσε, άρχιζε να μου αρέσει όλο και περισσότερο. Σιγά σιγά, άρχισα να το αγαπάω. Έβλεπα βέβαια ότι και η δουλειά κάπως με πάει… Βλέπεις αν κάτι τραβάει ή όχι. Αφού τελείωσα και το θέατρο Τέχνης, ξεκίνησα αμέσως να δουλεύω και μετά η μια δουλειά διαδεχόταν την άλλη. Κάπως έτσι συνειδητοποίησα ότι γι’ αυτό είμαι φτιαγμένος. Το 2017 που σταμάτησα τη δουλειά, το κατάλαβα για τα καλά. 

Σου έλειπε;

Μου έλειπε φρικτά. Ήταν τότε που συνειδητοποίησα ότι μπορώ μεν να κάνω και κάποια άλλη δουλειά αλλά, δεν θέλω.

Είναι και ένα μέσο διαφυγής για σένα από την καθημερινότητα;

Είναι φοβερή ψυχοθεραπεία. Σε βοηθά να ξεφύγεις. Εντάξει, δε μπορώ να πω ότι έχω και τα τρελά προβλήματα στη ζωή μου αλλά ναι, είναι ένας χώρος που σε βοηθά να φύγεις για λίγο από την καθημερινότητα, να πας σε ένα άλλο σύμπαν και, να επιστρέψεις.

Θα έβλεπες θετικά το ενδεχόμενο ο γιος σου να ασχοληθεί με την υποκριτική; Πολλοί συνάδελφοί σου λένε πως δε θα ήθελαν…

Αυτό είναι κάτι που το λέμε γιατί πρόκειται για μια δουλειά που έχει τεράστια ανασφάλεια, θέλει γερό στομάχι… Είναι μια δουλειά που εκτός από αρκετές χαρές έχει και πολλές πίκρες… Υπάρχει η απόρριψη… Υπάρχουν έντονα συναισθήματα τα οποία πολλές φορές είναι αρνητικά. Είναι λογικό ένας γονιός να μη θέλει το παιδί του να νιώσει αυτά τα αρνητικά συναισθήματα. Από την άλλη όμως, οτιδήποτε και να κάνει μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπος με τέτοιες καταστάσεις. Το θέμα είναι, αυτό που θα κάνει να το αγαπάει και να είναι συνειδητοποιημένος γι’ αυτό που κάνει. Αυτό είναι για μένα το πιο σημαντικό, από εκεί και πέρα ας γίνει ό,τι θέλει. Ευτυχισμένος να γίνει, αυτό είναι το πιο βασικό.

Εσύ έχεις πληγωθεί από απορρίψεις που έχεις εισπράξει;

Φυσικά. Τα πρώτα χρόνια ειδικά, η απόρριψη ήταν κάτι που με στεναχωρούσε πολύ περισσότερο. Τώρα πια, μπορώ να πω ότι δε με ενοχλεί γιατί γνωρίζω πως είναι η δουλειά και τον τρόπο που λειτουργεί. Αυτό που με πληγώνει περισσότερο, είναι συμπεριφορές ανθρώπων που γνωρίζω, είμαστε ή ήμασταν φίλοι, ανθρώπων που έχουμε συνεργαστεί παρά το να χάσω μια δουλειά. Το να μου πει κάποιος “δε μου κάνεις” για μια δουλειά, είναι θεμιτό και απολύτως αποδεκτό. Το ότι όμως μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που έχετε συνεργαστεί, ή πίστευες ότι είστε πιο κοντά και δε σου απαντάνε ούτε σε ένα μήνυμα που μπορεί να στείλεις, είναι κάτι που με στεναχωρεί. 

Υπάρχει αυτό που λέμε “αθέμιτος” ανταγωνισμός ανάμεσα στους ηθοποιούς;

Σαφώς και υπάρχει. Πάρα πολύς.

Εσύ είσαι ανταγωνιστικός ως άνθρωπος;

Είμαι αρκετά ανταγωνιστικός αλλά δε θα πατήσω ποτέ επί πτωμάτων.

Γίνεται πολύ λόγος τελευταία για τους ανθρώπους που βγαίνουν από ριάλιτι και το αν θα πρέπει να ασχολούνται ή όχι με την υποκριτική. Εσύ τι πιστεύεις;

Δεν με ενοχλεί να ασχοληθεί με την υποκριτική κάποιος που έχει βγει από ένα ριάλιτι. Αν κάποιος βγει από ένα τέτοιο παιχνίδι και τον πάρουν σε μια δουλειά, κάποιο λόγο θα έχουν. Την τηλεθέαση ή τα εισιτήρια αν είναι στο θέατρο. Αυτό είναι δεκτό. Το θέμα είναι η διάρκεια που θα έχει κάποιος στον χώρο. Το αν θα κάνεις 1-2 σεζόν δε μου λέει κάτι. Επίσης, ένα τέτοιο πρόσωπο δε μπορεί να συγκριθεί με έναν επαγγελματία ηθοποιό. Ίσως ακούγεται υποτιμητικό αλλά δεν είναι. Δε μπορώ να συγκρίνω τον εαυτό μου με ένα παιδί που πήγε απλά σε ένα ριάλιτι και μετά βγαίνει και παίζει στο θέατρο και την τηλεόραση γιατί ξέρω ότι το ζητούμενο του παραγωγού ή του καναλιού που θα τον πάρει, είναι άλλο και είναι δεκτό.

Το κοινό τη διαφορά ανάμεσα σε έναν επαγγελματία ηθοποιό και σε κάποιον που βγαίνει από ένα ριάλιτι, θεωρείς ότι μπορεί να την αντιληφθεί;

Ένα ποσοστό θεωρώ πως ναι. Νομίζω περισσότερο οι άνθρωποι που τους αρέσει το θέατρο και παρακολουθούν παραστάσεις μπορούν να αντιληφθούν αυτή τη διαφορά.

Επικοινωνείς με το κοινό μέσω των social media;

Κατά καιρούς δέχομαι μηνύματα από ανθρώπους που βλέπουν τη σειρά ή με έχουν δει στο θέατρο. Μέχρι στιγμής είναι όλα θετικά, δεν έχει τύχει να μου γράψουν κάτι άσχημο. Ωστόσο, νιώθω λίγο αμήχανα όταν συμβαίνει αυτό χωρίς να μπορώ να εξηγήσω ακριβώς γιατί, Θα απαντήσω με μια καρδιά ή ένα “ευχαριστώ πολύ”. Δε θα μπω στη διαδικασία να ανοίξω συζήτηση γιατί πέραν του ότι δεν ξέρω ποιος είναι πίσω από το εκάστοτε προφίλ, μου είναι και λίγο αμήχανο.

Νιώθεις την ίδια αμηχανία και όταν τυχαίνει να σε συναντήσουν στο δρόμο;

Στο δρόμο είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Είναι λίγο πιο εύκολο γιατί έχεις τον άλλον απέναντί σου, τον βλέπεις στα μάτια. Και να νιώσω αμήχανα, ο άλλος θα το καταλάβει, δε θα με χαρακτηρίσει σνομπ ή ψώνιο.

Υπήρξε περίοδος που να είχες “ξεφύγει” να είχαν “πάρει τα μυαλά σου αέρα”;

Δε νομίζω. Δεν το αποκλείω όμως. Ίσως, όταν έκανα  τη “Γενιά των 592 ευρώ” επειδή ήμουν και αρκετά μικρός. Εκεί υπάρχει μια πιθανότητα να είχα ξεφύγει λίγο αλλά σε λογικά πλαίσια πάντα. Δε θεωρώ ότι υπήρξα ποτέ αγενής. Θυμώνω μεν λίγο εύκολα, αυτό όμως είναι ένα χαρακτηριστικό που είχα ανέκαθεν, και συμβαίνει όταν νιώθω ότι δε με σέβεται κάποιος, όχι για την ιδιότητά μου ως ηθοποιό αλλά ως άνθρωπο. Σε τέτοιες περιπτώσεις αντιδρώ λίγο άσχημα και ίσως σε τέτοια περίπτωση να είχα αντιδράσει και τότε και να θεωρήθηκε ότι “την έχω ακούσει”.

Διάβασα ότι θα σε δούμε σε ακόμη μια παράσταση τη φετινή χρονιά. Μίλησε μου λίγο γι΄αυτή τη συνεργασία.

Πράγματι. Πρόκειται να ανέβει και πάλι η θεατρική παράσταση “Απλή μετάβαση” που είχαμε κάνει πριν δυο χρόνια στο Εθνικό θέατρο. Αυτό το έργο θα ανέβει και πάλι φέτος και θα παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη από 13 Φεβρουαρίου στο θέατρο Ακροπόλ, 

Πόσο εύκολο είναι να συνδυάζεις δυο παραστάσεις, μια τηλεοπτική σειρά και οικογένεια;

Δεν έχω ιδέα. Είναι κάτι που δεν έχω κάνει ποτέ πριν. Θα γίνει πρώτη φορά. Σίγουρα θα είναι δύσκολο, αλλά θα δούμε πως θα πάει. Μου αρέσει να δουλεύω, και τώρα με το παιδί είναι και ανάγκη να δουλεύω περισσότερο. Θεωρώ λοιπόν ότι δε θα δημιουργηθεί κάποιο πρόβλημα. Ίσως το πρόβλημα να το έχω εγώ γιατί δε θα βλέπω όσο θέλω το παιδί αλλά μέχρι στιγμής, παρά τα γυρίσματα και τις πρόβες, φρόντιζα πάντα να βρίσκω χρόνο για να τον δω και να κάνουμε πράγματα οι τρεις μας σαν οικογένεια. Νομίζω πως αν θέλεις βρίσκεις πάντα τον τρόπο να τα χωρέσεις όλα στο πρόγραμμά σου. 

Όση ώρα μιλάμε, αλλά και πριν κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης, μου δίνεις την εντύπωση ενός ανθρώπου που δεν ενοχλείται ιδιαίτερα από πράγματα. Υπάρχει κάτι που μπορεί να σε εξοργίσει;

Πράγματι, δεν ενοχλούμαι εύκολα, ούτε παρεξηγούμαι εύκολα. Αν δω κάποιον όμως στον δρόμο να επιτίθεται σε ένα ζώο, θα βγω εκτός εαυτού. Το ίδιο και αν δω κάποιον να σηκώνει χέρι σε κοπέλα ή ένα παιδί. Η βία είναι κάτι που δεν ανέχομαι και δε μπορώ να ελέγξω και την αντίδρασή μου απέναντι σε αυτή. Ο καθένας όμως πιστεύω πως κάπως έτσι θα αντιδρούσε σε μια τέτοια περίπτωση.

Παρεξηγούμαι και θυμώνω επίσης, όταν εισπράττω αγένεια και ασέβεια άνευ λόγου. Δεν επιτρέπω σε κανέναν να μου χαλάει τη μέρα και τη διάθεση χωρίς λόγο.

Στη δουλειά έχεις νιώσει ποτέ να μη σε σέβονται;

Ναι αμέ. Έχει συμβεί και έδειξα την ενόχλησή μου. Μου έχει τύχει με σκηνοθέτη να μου πει κάτι προσβλητικό και φρόντισα να καταλάβει το πόσο πολύ ενοχλήθηκα. Πλέον που έχω και μια μεγαλύτερη εμπειρία στη δουλειά, θα δεχτώ ακόμη πιο δύσκολα το οποιοδήποτε υποτιμητικό σχόλιο.

Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος