Ο Νίκος Πολυδερόπουλος στο TLIFE: «Πλέον θέλω να προστατεύω τον εαυτό μου και να μη με χαρίζω άσκοπα»

Η φετινή τηλεοπτική σεζόν, βρίσκει τον Νίκο Πολυδερόπουλο στο “Μαύρο Ρόδο” , να υποδύεται τον Σταυρίνο, έναν ρόλο με αρκετές ιδιαίτερότητες αλλά και με βαρύνουσα σημασία. Ο Σταυρίνος στη σειρά του “ΜEGA” είναι ένας άνθρωπος που μετά από ένα τροχαίο ατύχημα βρίσκεται καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο. Και ο Νίκος Πολυδερόπουλος έχοντας βιώσει κάτι αντίστοιχο στο παρελθόν γνωρίζει πολύ καλά όχι μόνο το συναίσθημα ενός τέτοιου ανθρώπου αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει καθημερινά κι αυτός, ήταν ένας από τους λόγους που αποφάσισε να δεχτεί την πρόταση γι’ αυτή τη δουλειά. Παράλληλα, συμμετέχει στη θεατρική παράσταση “Ποντικοπαγίδα”.

Ο Νίκος Πολυδερόπουλος είναι ένας άνθρωπος που φαίνεται να τα έχει βρει με τον εαυτό του. Ισορροπημένος, χωρίς να τρέφει αυταπάτες για τον εαυτό του, αγαπά την αλήθεια και δε διστάζει να την εκφράσει ακόμη κι αν αυτό καμιά φορά τον κάνει να παρεξηγείται. Δεν έχει ανάγκη από κολακίες, δεν τον επηρεάζουν τα κακοπροαίρετα σχόλια και όπως λέει στο TLIFE  όνειρό του είναι, να είναι πάντα η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του.

Νίκο, θα ήθελα να μου πεις δυο λόγια για τη συνεργασία σου με το MEGA και τη συμμετοχή σου στο “Μαύρο Ρόδο”…

Πρόκειται για μια πάρα πολύ όμορφη συνεργασία και η αλήθεια είναι πως όταν μου έγινε η πρόταση, δεν άργησα να πω το ναι. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε η παρουσία ενός ανθρώπου για τον οποίο τρέφω πολύ ωραία συναισθήματα και αναμνήσεις από συνεργασία που είχαμε στο παρελθόν στην Κύπρο.

Πρόκειται για τον σκηνοθέτη μας, Κώστα Αναγνωστόπουλο. Είναι ένας άνθρωπος που με έχει βοηθήσει στην εξέλιξή μου αλλά και στο πως έπρεπε να διαχειριστώ τότε τον ρόλο που είχα. Το “Μαύρο Ρόδο” είναι μια πάρα πολύ ωραία δουλειά, με εξαιρετικούς συντελεστές και πολύ καλούς και άξιους συναδέλφους.

Παίζουν απ’ ό,τι καταλαβαίνω, σημαντικό ρόλο για σένα τα άτομα που συμμετέχουν σε μια δουλειά, για να πεις το “ναι”.

Φυσικά και παίζουν και μάλιστα πολύ σημαντικό ρόλο. Η ψυχική μας υγεία είναι πολύ σημαντική γι’ αυτό κοιτάω πάντα αν μπορώ να συνεργαστώ αρμονικά με τα πρόσωπα που συμμετέχουν σε μια δουλειά. Σαφώς, σημαντικό ρόλο παίζει και το σενάριο. Στο Μαύρο Ρόδο τόσο το σενάριο, όσο και το κλίμα που επικρατεί στα γυρίσματα, είναι εξαιρετικό και αυτό πιστεύω αποτυπώνεται και στο αποτέλεσμα.

Στη σειρά υποδύεσαι έναν άνθρωπο που είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο. Τι βαθμό δυσκολίας έχει ένας τέτοιος ρόλος;

Είναι ένας αρκετά δύσκολος ρόλος. Παρότι έχω περάσει κάποιους μήνες της ζωής μου σε αναπηρικό αμαξίδιο λόγω ενός ατυχήματος με μηχανή που είχα στο παρελθόν, παραμένει αρκετά δύσκολο να πρέπει να υποδυθώ έναν άνθρωπο με κινητικές δυσκολίες. Για τους ανθρώπους όμως που αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους δυσκολίες στην πραγματική τους ζωή, είναι ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα.

Η Πολιτεία δυστυχώς δεν τους βοηθά στο βαθμό που θα έπρεπε. Πόσο συχνά συναντάς έξω ανθρώπους με αναπηρικά αμαξίδια; Τα περισσότερα μέρη δυστυχώς δεν είναι προσβάσιμα. Οι άνθρωποι αυτοί υπάρχουν και πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσουμε να εθελοτυφλούμε και να κάνουμε κάτι για να τους βοηθήσουμε ουσιαστικά ώστε η καθημερινότητά τους να γίνει πιο εύκολη.

Όπως μου είπες, έχεις ζήσει την εμπειρία του να είσαι καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο. Πόσο εύκολο ήταν για εσένα συναισθηματικά να μπεις και πάλι σε μια τέτοια θέση;

Σε κάποιες σκηνές, ιδιαίτερα αυτές του χειρουργείου ήταν πολύ δύσκολο. Θυμάμαι τη μητέρα μου που ήταν δίπλα μου – όπως και όλη μου η οικογένεια, αλλά εκείνη έμενε μαζί μου και στο νοσοκομείο – σε όλη τη διάρκεια του χειρουργείου. Μου ξύπνησαν αναμνήσεις που θεωρούσα ότι τις έχω διαγράψει αλλά τελικά, ήταν θαμμένες κάπου μέσα μου και βγήκαν στην επιφάνεια. Όλα όμως είναι εμπειρίες και αυτές οι εμπειρίες είναι που με βοηθούν να υποδύομαι καλύτερα τους ρόλους μου.

Το ότι είχες αυτή την εμπειρία στο παρελθόν, ήταν ένας επιπλέον λόγος για να πεις “ναι” σε αυτόν τον ρόλο;

Ναι, σαφώς και έπαιξε ρόλο αυτό. Έχοντας ζήσει όλη αυτή την εμπειρία, θέλω και εγώ με όποιο βήμα μου δίνεται, να περάσω κάποια μηνύματα.

Έχουν επικοινωνήσει μαζί σου άνθρωποι με κινητικές δυσκολίες;

Ναι. Πολλές φορές μάλιστα, μέσω των social media στέλνουν μηνύματα και μου λένε πως δεν μπορούν να έρθουν ούτε στα θέατρα. Δυστυχώς σε πολλά θέατρα δεν υπάρχει πρόσβαση για ΑΜΕΑ. Κάθε φορά, όταν δέχομαι ένα τέτοιο μήνυμα, τους παροτρύνω να έρθουν στην παράσταση και θα βοηθήσω εγώ ο ίδιος μαζί με άλλα άτομα από την παραγωγή για να τους κατεβάσουμε κάτω.

Τηλεοπτικά σε έχουμε δει να δοκιμάζεσαι σε αρκετά διαφορετικους μεταξύ τους ρόλους. Επιδιώκεις να βρεις κομμάτια του Νίκου στον εκάστοτε ρόλο προκειμένου να έρθεις πιο κοντά στον ήρωά σου;

Μάλλον το αντίθετο γίνεται. Δεν προσπαθώ να βρω δικά μου κομμάτια στους ρόλους αλλά, από τις εμπειρίες μου να βάλω κομμάτια στον κάθε ρόλο. Δε γίνεται να έχω κοινά με όλους τους ρόλους. Γι΄αυτό προσπαθώ να παίρνω στοιχεία από τις εμπειρίες μου, τους ανθρώπους που συναντώ στην καθημερινότητά μου και να τα εντάσσω με κάποιο τρόπο στους ρόλους μου.

Είσαι από τους ηθοποιούς που ακόμη και όταν χρειάζεται να υποδυθείς κάποιον πιο “σκληρό” ήρωα, το κοινό σε αγκαλιάζει και σε αντιμετωπίζει με μια μεγαλύτερη συμπάθεια. Σε τι πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό;

Δεν νομίζω πως ξέρω γιατί γίνεται αυτό. Ίσως είναι η φάτσα μου τέτοια (γέλια). Δεν ξέρω τι βλέπει ο κόσμος. Αυτό που ξέρω είναι πως κάθε φορά προσπαθώ να μπω όσο πιο βαθιά γίνεται σε έναν ρόλο και να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό.

Την αγάπη του κόσμου την αντιλαμβάνεσαι;

Την αντιλαμβάνομαι και είμαι ευγνώμων γι’ αυτή. Αυτή η αγάπη αποτελεί κινητήριο δύναμη για έναν ηθοποιό.

Όταν έκανες τα πρώτα σου βήματα σε αυτόν τον χώρο, φανταζόσουν ότι θα είχες αυτή την απήχηση;

Δε νομίζω πως αυτό είναι κάτι που το φαντάζεται κανείς όταν πρωτοξεκινά. Προσωπικά ξέρω ότι, αυτό που κάνω το αγαπάω πάρα πολύ και έχω δώσει το 100% του εαυτού μου σε αυτή τη δουλειά. Αυτό όμως, είναι κάτι που το κάνω για μένα, γιατί γεμίζει. Ακριβώς όμως, επειδή το κάνω με τόση αγάπη, έχει περάσει όμορφα και προς τον κόσμο που με έχει αγκαλιάσει.

Τι ήταν αυτό που σε έκανε να στραφείς στην υποκριτική;

Καθαρά βιοποριστικοί λόγοι. Δε θα σου πω ότι σκεφτόμουν από παιδί να γίνω ηθοποιός. Όχι, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Κάναμε κάποια θεατρικά στο σχολείο και έβλεπα ότι είχα μια ευκολία στο να “παπαγαλίζω” τα λόγια – λόγω δυσλεξίας δυσκολευόμουν στην ανάγνωση οπότε τα μάθαινα όλα παπαγαλία – αλλά δε φανταζόμουν τον εαυτό μου ηθοποιό.

Μεγαλώνοντας, πήγα με την παρότρυνση ενός φίλου να κάνω τον κομπάρσο σε μια δουλειά και αφού είδα πως λειτουργεί, είπα να το δοκιμάσω. Μου άρεσε αυτό που είδα και αποφάσισα να το ψάξω παραπάνω. Δεν είμαι λοιπόν από εκείνους που είχαν όνειρο ζωής να γίνουν ηθοποιοί.

Θα σου πω όμως κάτι. Ορισμένες φορές σκέφτομαι πως κάποια πράγματα είναι προκαθορισμένα να γίνουν. Επειδή είμαι άνθρωπος της λογικής και ψάχνω να βρω τη λογική σε ό,τι συμβαίνει, σε κάποια πράγματα δε τη βρίσκω. Έτσι καταλήγω στο συμπέρασμα πως κάποια πράγματα είναι για να γίνουν. Βέβαια, αν αυτό έχει μια βάση, τότε παιδευόμαστε τζάμπα και επίσης, αγχωνόμαστε χωρίς λόγο. Το άγχος πρέπει να είναι μόνο δημιουργικό στη ζωή μας και όχι να το αφήνουμε να μας τρώει.

Εσύ δεν αγχώνεσαι για πράγματα στη ζωή σου;

Εγώ έχω Γενικευμένη Αγχώδη Διαταραχή. Παλαιότερα, αγχωνόμουν πάρα πολύ. Πλέον όμως, έχω φτάσει σε ένα στάδιο που το ελέγχω και προσπαθώ να το κάνω όσο πιο δημιουργικό γίνεται. Δε θα αγχωθώ για την άποψη που μπορεί να έχει κάποιος για μένα. Παλαιότερα αυτό θα με άγχωνε.

Σε επηρέαζαν οι αρνητικές κριτικές:

Ναι, παλαιότερα αρκετά. Τώρα πια, έχουν πάψει να με ενοχλούν αυτά. Δε θα καθορίσει μια κριτική την δική μου ταυτότητα. Φιλτράρω τα σχόλια και τις κριτικές που δέχομαι, είτε είναι αρνητικές είτε θετικές. Μπορώ πλέον να ξεχωρίζω την κολακία και τα κακοπροαίρετα σχόλια.

Ένιωσες ποτέ λόγω την αναγνωρισιμότητας να “χάνεις” τον εαυτό σου;

Όχι, αυτό δεν το ένιωσα ποτέ. Σε αυτό όμως, σημαντικό ρόλο θεωρώ πως έπαιξαν οι αρχές και οι αξίες που πήρα από το σπίτι και την οικογένειά μου. Είχα δει συναδέλφους να πέφτουν σε αυτή την “παγίδα” της αναγνωρισιμότητας ή ακόμα και φίλους από άλλους χώρους που ξαφνικά επειδή βρίσκονταν σε μια θέση, τα μυαλά τους έπαιρναν “άερα”. Πάντα αυτό που τους έλεγα είναι ηρεμήσουν γιατί δεν ξέρεις πως μπορεί να τα φέρει αργότερα η ζωή. Προσωπικά, πάντα έχω μια σύνεση. Ακόμα και στα όνειρά μου, επιλέγω να είμαι πιο συνετός.

Δεν είναι κάπως περιοριστικό το να βάζεις “φρένο” στα όνειρά σου; Τα όνειρα δεν είναι για να αφήνουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να φαντάζεται ό,τι θέλει;

Ναι, αλλά ονειρευόμαστε για να πετύχουμε τα όνειρά μας ή για να μείνουμε μόνο στα όνειρα; Εγώ προτιμώ να ονειρεύομαι όσα θέλω να πετύχω. Πάω βήμα – βήμα. Δε θα σπαταλίσω τα ονειρά μου σε αερολογίες. Έχει διαφορά το να είσαι ονειροπόλος από το να ονειρεύεσαι αυτά που θες πραγματικά να πετύχεις. Σαν Νίκος επιλέγω να ονειρεύομαι τους στόχους μου.

Ως παιδί τι όνειρα είχες;
Να μπορώ μεγαλώνοντας να μου παρέχω την ασφάλεια. Βιαζόμουν λίγο να μεγαλώσω είναι η αλήθεια. Ήθελα να έχω τα δικά μου χρήματα, να βιοπορίζομαι μόνος μου.

Αυτή η βιασύνη να μεγαλώσεις, δε σε έκανε να χάσεις ένα κομμάτι της παιδικότητάς σου;

Φυσικά. Ωστόσο, πολλά από τα παιχνίδια που έπαιζαν οι συμμαθητές μου εμένα δε μου άρεσαν, δεν έβρισκα κάποιο ενδιαφέρον σε αυτά οπότε, δε στεναχωριέμαι και που τα έχασα. Οι παρέες μου ήταν πάντα με άτομα μεγαλύτερης ηλικίας.

Ήσουν ανήσυχο πνεύμα ως παιδί;

Νομίζω πως ναι. Αλλά ανήσυχο πνεύμα είμαι μέχρι και σήμερα. Δεν πιστεύω ότι σταματάει ποτέ αυτό και…δε θέλω και να σταματήσει.

Η μεγαλύτερη επανάσταση που είχες κάνει ως έφηβος ποια ήταν;

Αν κάτι μπορώ να θεωρήσω ως επανάσταση, είναι το γεγονός πως ποτέ δε συμβιβαζόμουν με τα πρέπει. Γεννήθηκα σε μια μικρή κοινωνία, όπου τα “πρέπει” και η λογική του “τι θα πει ο κόσμος” υπήρχαν – και εξακολουθούν να υπάρχουν – σε έντονο βαθμό. Εμένα, δε με ενδιέφερε ποτέ το τι θα πουν οι άλλοι.

Αυτό είναι κάτι που μπορείς να το πεις για εσένα; Έχεις γίνει ήρωας για τον εαυτό σου;

Ναι σε πολλές στιγμές της ζωής μου. Το να γίνεσαι ήρωας του εαυτού σου σημαίνει ότι αρχίζεις να σε διορθώνεις. Οπότε ειναι προτιμότερο, αν θελουμε να αλλάξουμε τον κόσμο να ξεκινήσουμε πρώτα από τον εαυτό μας.

Τα συναισθήματά σου τα μοιράζεσαι με τους γύρω σου ή προτιμάς να τα κρατάς για εσένα;

Τα μοιράζομαι με τους ανθρώπους που νιώθω ασφαλής να τα μοιραστώ. Εμπιστεύομαι τους ανθρώπους που έχουν δείξει ότι είναι αντάξιοι της εμπιστοσύνης μου και αντιστοίχως κι εγώ της δικής τους. Σε ανθρώπους που είναι ειλικρινείς μαζί μου και που με βοηθούν να γίνομαι καλύτερος σαν άνθρωπος, δε φοβάμαι να εκθέσω τα συναισθήματά μου.

Για να αποζητάς την ειλικρίνεια, φαντάζομαι είσαι κι εσύ ειλικρινής ως άνθρωπος.

Ναι. Είμαι πολύ ειλικρινής.

Αυτή σου η ειλικρίνεια έχει παραξηγηθεί ποτέ;

Φυσικά, πάρα πολλές φορές. Καμιά φορά λένε ότι, για να μη στεναχωρίσεις κάποιον, καλύτερα να του πεις ψέματα. Ίσως να έχουν και δίκιο, αρκεί αυτό το ψέμα να μην είναι σημαντικό. Προσωπικά, μου αρέσει η αλήθεια, μου αρέσει ο λόγος, η τιμή, μου αρέσει η μπέσα. Αυτά είναι τα δικά μου πολεμοφόδια και με αυτά πορεύομαι.

Την περίοδο της καραντίνας, είχες επιλέξει να την περάσεις στη Γαύδο. Είσαι μοναχικός σαν άνθρωπος;

Στο παρελθόν ήμουν πάρα πολύ κοινωνικός άνθρωπος. Τώρα είμαι απλά κοινωνικός. Το “πάρα πολύ” όπως και το “καθόλου” μειονεκτούν. Παλαιότερα δούλευα σε νυχτερινά μαγαζιά, ερχόμουν συνεχώς σε επαφή με κόσμο και η κοινωνικότητα αυτή μου άρεσε. Αυτή η κοινωνικότητα όμως, από κάποιο σημείο και μετά σε κάνει να “αδειάζεις”, να μην κρατάς πράγματα για τον εαυτό σου, να μη σε φροντίζεις. Χάνεσαι…

Οπότε, το να “μονάζω” στη Γαύδο ή στο οποιοδήποτε μέρος επιλέγω να βρεθώ μόνος μου, μου αρέσει γιατί μπορώ να βάζω τον εαυτό μου απέναντι και να κάνω τον απολογισμό μου. Να δω που οδεύω, τι έχω κάνει λάθος, ποιους ανθρώπους έχω δίπλα μου και γιατί, που με πάνε. Πολλοί λένε, “αυτός είναι τρελός που πάει μόνος του σε ένα νησί”. Ναι, εγώ είμαι τρελός. Εσύ που δεν είσαι, μπορείς να κάτσεις μια μέρα μόνος σου με τον εαυτό σου σε ένα τέτοιο μέρος;

Φοβόμαστε πιστεύεις οι άνθρωποι να έρθουμε αντιμέτωποι με τους εαυτούς μας;

Κι εγώ ίσως φοβόμουν ή για να το θέσω πιο σωστά, εθελοτυφλούσα. Απεύφευγα να δω τηβ αλήθεια. Όταν όμως έρχεται η στιγμή που απλώνεις τα χαρτιά σου και λες, “αυτός είμαι”, δεν έχεις πλέον και τίποτα να φοβάσαι.

Σε αυτό το σημείο βρίσκομαι πλέον. Γι’ αυτό όπως σου είπα και πριν οι κριτικές και οι γνώμες των άλλων δεν με επηρεάζουν. Πλέον ξέρω ακριβώς ποιος είμαι, το στηρίζω και χρόνο με το χρόνο το εξελίσσω. Και για να επανέλθω στο θέμα των ονείρων που συζητάγαμε πιο πριν, το όνειρό μου είναι να είμαι πάντα η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Στο να το πετυχαίνω αυτό με έχουν βοηθήσει αυτές οι περίοδοι “μοναχισμού”.

Αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω και να συναντήσεις τον Νίκο των 20 χρονών, τι θα του έλεγες;

Αρχικά, δε θα τον έκανα παρέα. Δεν έχουμε καμία απολύτως σχέση. Ο Νίκος εκείνης της ηλικίας θα μου πέρναγε απαρατήρητος. Δε θα ήθελα ούτε καφέ να πιω μαζί του. Ωστόσο, αν ήμουν τώρα 20 χρονών, θα ήθελα να είμαι αυτός που ήμουν τότε και ο λόγος είναι ένας. Ο Νίκος που ήμουν τότε, έχει κάνει τον Νίκο που είμαι σήμερα.

Θα έλεγες ότι μαθαίνεις από τα λάθη σου;

Θα είμαι ειλικρινής, δεν έχω μετανιώσει για τίποτα που έκανα και για τίποτα που δεν έκανα. Ό,τι ήθελα να κάνω, το έκανα με το όποιο κόστος είχε αυτό. Αν μου έλεγε κάποιος ότι έχω μια ευκαιρία να ξαναγεννηθώ, θα τα έκανα όλα ίδια από την αρχή. Αυτά είναι που με έχουν φτάσει στο σήμερα και για μένα αυτό είναι το “βραβείο” μου, το οποίο δεν αφήνω κανέναν να μου το πάρει. Ούτε θα αφήνω κανέναν να με προσβάλλει. Ό,τι έχω κάνει μέχρι σήμερα στη ζωή μου, το έχω κάνει μόνος μου.

Έχω συναντήσει πολλούς ανθρώπους και σε διαφορετικές φάσεις, καλές και κακές και ο καθένας έχει πάρει τη θέση που ο ίδιος επέλεξε να έχει στη ζωή μου. Μετά τα 30 το τρένο της ζωής μας τρέχει πάρα πολύ γρήγορα και οι στάσεις λιγοστεύουν, οπότε, και οι άνθρωποι που ανεβαίνουν σε αυτό λιγοστεύουν. Αν κάποιος λοιπόν δεν μπορεί να συνεχίσει πάνω σε αυτό το τρένο, πρέπει να κατέβει, κι αν κατέβει είναι δικό του πρόβλημα αν δε προλάβει να ξαναμπεί μέσα. Το τρένο τρέχει πάρα πολύ γρήγορα.

Πόσο εύκολο είναι όμως να διακόπτεις σχέσεις με ανθρώπους που μπορεί να έχεις ζήσει κάποια πράγματα μαζί τους;

Πλέον μου είναι πάρα πολύ εύκολο. Παλιά, έδινα 2 και 3 ευκαιρίες. Τώρα δεν έχω χρόνο, βαριέμαι. Δεν έχω καθόλου χρόνο. Σου είπα, το τρένο τρέχει, αν προλάβεις καλώς, αν όχι, πάλι καλώς. Μετά τα 30 λιγοστεύουν τα βαγόνια, οι στάσεις, οι επιβάτες και μπορεί να νομίζεις ότι έχεις χρόνο, αλλά δεν έχεις. Όσο και να κάθεσαι να κλαις στο κρεβάτι σου, το ρολόι γυρίζει… Οπότε και εγώ προχωράω μαζί του. Δεν έχει κανένα νόημα να κάθομαι να τσακώνομαι και να ψάχνω να βρω το δίκιο μου με ανθρώπους που δεν αγαπώ.

Πόσο εύκολο είναι να είσαι ηθοποιός στην Ελλάδα του 2022;

Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Το επάγγελμα αυτό δε σου δίνει καμία ασφάλεια. Η κάθε δουλειά είναι και το τέλος ενός παιχνιδιού. Αν γίνει μεταγραφή για την επόμενη ομάδα καλώς, αν όχι…

Έχεις βρεθεί σε φάση που να μην έχεις καθόλου δουλειά;

Ναι έχω βρεθεί σε αυτή τη φάση πριν αρκετά χρόνια. Τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια, δόξα τω Θεώ έχω πάντα δουλειά. Αυτή η ανασφάλεια όμως είναι ένα κομμάτι που πάντα μέσα μου με “τρώει” και γι’ αυτό αναζητώ να βρω κάτι πιο σταθερό -όχι για να φύγω από τη δουλειά αυτή – που θα μου παρέχει μια ασφάλεια.

Και το αν έχεις ή όχι δουλειά μια σεζόν δεν έχει να κάνει με το αν είσαι ή όχι καλός. Δεν είναι δεδομένο ότι θα ταιριάζεις σε όλους τους θιασάρχες, παραγωγούς ή ρόλους. Για μένα, αυτό είναι και το μοναδικό πρόβλημα αυτής της δουλειάς το οποίο υπήρχε ανέκαθεν. Τα τελευταία χρόνια γίνονται βέβαια πολλές παραγωγές και βλέπουμε και πολλά νέα παιδιά.

Βέβαια από την άλλη, πόσες παραγωγές χωράνε στην Ελλάδα; Αξίζει τον κόπο όλα αυτά τα παιδιά να δουλεύουν, να χαίρονται γιατί θεωρούν ότι έκαναν μια αρχή και αυτή η σειρά σε 3 μήνες να κόβεται και μαζί με αυτή και τα φτερά τους; Μου έχει συμβεί αυτό στα πρώτα μου βήματα και μιλάω εκ πείρας. Θεωρώ πως κάπου πρέπει να βρεθεί μια ισορροπία.

Για το τέλος άφησα την παράσταση “Ποντικοπαγίδα” στην οποία συμμετέχεις και θα ήθελα να μου πεις δυο λόγια και γι’ αυτή σου τη συνεργασία.

Πράγματι συμμετέχω στην Ποντικοπαγίδα, που ανεβαίνει στον Νέο Ακάδημο για δεύτερη χρονιά σε σκηνοθεσία της Κίρκης Καραλή και μια εξαιρετική παραγωγή. Αυτή η παραγωγή είναι ένας από τους λόγους που είπα “ναι” για δεύτερη χρονιά σε αυτή τη δουλειά. Ένας άλλος λόγος που δέχτηκα, ήταν ότι δεν είχα καταφέρει να “χορτάσω” τον ρόλο λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν πέρυσι με τον κορονοϊό.

Κυρίως όμως, το έκανα για την παραγωγή που μας κάνουν να αισθανόμαστε σαν οικογένεια. Επειδή λοιπόν, όπως σου είπα, έχω φτάσει σε ένα σημείο που θέλω να προστατεύω τον εαυτό μου και να μη με χαρίζω άσκοπα, όταν βρίσκω τέτοιες συνεργασίες, θέλω να διαρκούν για χρόνια.

Η ζωντανή επαφή που προσφέρει το θέατρο με το κοινό, είναι για σένα μια επιπλέον κινητήριος δύναμη;

Το θέατρο έχει αυτή την αμεσότητα. Στο θέατρο το κοινό είναι πιο αυστηροί κριτές. Μόλις τελειώσει η παράσταση μπορεί να σε σταματήσει κάποιος και να σου πει αν του άρεσε ή όχι. Το θέατρο δε σου κρύβω ότι μου αρέσει πιο πολύ από την τηλεόραση. Στο θέατρο παίζω, γίνομαι πάλι παιδί και όση ώρα βρίσκομαι στη σκηνή, ξεχνιέμαι, χάνομαι.

Μου αρέσει το θέατρο γιατί ο θεατής μπορεί να προβληματιστεί, να δει μέσα από τα λάθη ενός ήρωα λάθη που έχει κάνει ο ίδιος, να παραδειγματιστεί από τα καλά ενός ήρωα… Το θεατρικά κείμενα από την απαρχή τους μιλάνε για τον άνθρωπο. Είναι λοιπόν καλό, όσοι ασχολούμαστε με αυτή τη δουλειά να διαβάζουμε και να ερχόμαστε σε επαφή με τους πρώτους θεατρικούς συγγραφείς και τα έργα τους γιατί η δουλειά μας έχει άμεση σχέση με τον άνθρωπο και την εξέλιξή του.

Όση ώρα μιλάμε, αναφέρεσαι συχνά στους ανθρώπους και στο πώς μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι…

Αγαπώ τους ανθρώπους, τους αγαπώ πολύ. Μου αρέσει να τους προστατεύω και να τους φροντίζω. Ίσως φταίει το ότι μεγάλωσα σε μια οικογένεια που πάντα ο ένας φρόντιζε τον άλλον…

Έχεις πάρει αγάπη;

Πήρα αρκετή αγάπη γι’ αυτό και δεν έχω ανάγκη τις κολακίες. Είμαι χορτασμένος από αγάπη. Το σημαντικό είναι να βρεις ανθρώπους που θα μπορείς να τους κοιτάς στα μάτια και να τους λες την αλήθεια σου γνωρίζοντας ότι δε θα σε παρεξηγήσουν. Όσο πιο γρήγορα ανακαλύψουμε ποιους πραγματικά αξίζει να έχουμε δίπλα μας, τόσο πιο ευτυχισμένοι θα είμαστε.

Το “Μαύρο Ρόδο” προβάλλεται Κυριακή-Τετάρτη στις 22:40 μέσα από τη συχνότητα του MEGA

Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος