Πέγκυ Τρικαλιώτη στο TLIFE: Το «Προξενιό της Ιουλίας», η σχέση με την κόρη της και η «σκοτεινή» περίοδος της ζωής της

Σε ένα διάλειμμα από τα πολύωρα γυρίσματα για το “Προξενιό της Ιουλίας” και τις εξαντλητικές πρόβες για τη θεατρική παράσταση “Μαντάμ Μποβαρί“, η Πέγκυ Τρικαλιώτη άνοιξε το σπίτι της στο TLIFE και μίλησε για όλα.

Παρέα με τον αγαπημένο της γάτο, τον Φανούρη, που βρήκε έξω από το σπίτι της 2,5 μηνών σχεδόν τυφλό και αρκετά προβλήματα υγείας, που ξεπέρασε και σήμερα αποτελεί το τέταρτο μέλος της οικογένειάς της, μας μίλησε για την Κυριακούλα, την ηρωίδα που θα ενσαρκώνει στη νέα σειρά του Alpha, “Το προξενιό της Ιουλίας”. Παράλληλα μιλήσαμε για τα θεατρικά της σχέδια αλλά και για το πως έχει αλλάξει στο πέρασμα του χρόνου ο τρόπος που η ίδια αντιμετωπίζει τα πράγματα.

Ειλικρινής, ήρεμη, με δομημένη σκέψη, χιούμορ και μια καθαρότητα στο βλέμμα, η Πέγκυ Τρικαλιώτη μιλά για όλα στο TLIFE και τονίζει το πόσο σημαντικό είναι να αντιληφθούμε πως οι πρωταγωνιστές της ζωής μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Τη φετινή τηλεοπτική σεζόν θα σε απολαύσουμε στη νέα σειρά του Alpha, “Το προξενιό της Ιουλίας”. Πες μου λίγα λόγια για το τι πρόκειται να δούμε.

Το «Προξενιό της Ιουλίας» είναι μεταφορά ενός πολύ ωραίου βιβλίου, που υπογράφει ο Γιώργος Πολίτης. Όπως καταλαβαίνεις, όταν παίρνεις ένα βιβλίο και το κάνεις σειρά, είσαι αναγκασμένος να ανοίξεις την ιστορία. Πρέπει να ανοίξουν κι άλλες ιστορίες, να βρεθούν νέοι ρόλοι κ.ο.κ

Εμένα μου τηλεφώνησε ο βασικός μας σεναριογράφος, Νίκος Απειρανθίτης μαζί με τον Νίκο Κρητικό και με ρώτησαν αν θα ήθελα να κάνω τηλεόραση. Είχα κλείσει ήδη μία παράσταση στο θέατρο και με προβλημάτιζε αρκετά το θέμα του χρόνου. Είχα αρκετό καιρό όμως να παίξω σε μια σειρά όμως (Αν εξαιρέσεις τη συμμετοχή μου στη μίνι σειρά που προβλήθηκε την περασμένη σεζόν στην ΕΡΤ για τη ζωή της Κυβέλης με τον Γεώργιο Παπανδρέου). Η αλήθεια είναι ότι, παρά τον περιορισμένο χρόνο που ήξερα πως θα έχω, δεν μπορούσα να πω όχι σε αυτή τη σειρά.

Είμαι πολύ χαρούμενη που θα παίζω στο «Προξενείο της Ιουλίας» για πολλούς λόγους. Πρώτον γιατί πρόκειται για τη μεταφορά ενός εξαιρετικού βιβλίου που έχει στα χέρια του ένας εκπληκτικός σεναριογράφος, ο Νίκος Απειρανθίτης, έχουμε μια επίσης εξαιρετική παραγωγή και έναν υπέροχο σκηνοθέτη, τον Νίκο Κρητικό. Το cast της σειράς είναι επίσης εξαιρετικό.

Μπορεί το πρόγραμμά μου να είναι εξαντλητικό γιατί κάνουμε καθημερινά πολύωρα γυρίσματα και παράλληλα έχω 5ωρες πρόβες στο θέατρο, όμως είμαι χαρούμενη.

Από όσο γνωρίζουμε, θα υποδύεσαι την Κυριακούλα. Είναι αυτός ο ρόλος που σου προτάθηκε εξ αρχής;

Ναι, εξ αρχής μου προτάθηκε ο ρόλος της Κυριακούλας.

Μίλησέ μου για την ηρωίδα σου.

Η ιστορία εκτυλίσσεται τη δεκαετία του 50, στον Τύρναβο. Ξέρεις, οι γυναίκες εκείνης της εποχής, και ειδικά της επαρχίας, είτε ασχολούνταν με τη Γη είτε είχαν μια οικονομική άνεση, ήταν γυναίκες σκληρές.

Είναι άνθρωποι με κώδικες τιμής. Τότε υπήρχαν τα προξενιά, και αυτά τα προξενιά δεν αλλάζανε. Ελάχιστοι ήταν εκείνη που παντρεύονταν από έρωτα. Στην περίπτωση της Κυριακούλας, μιλάμε για μια γυναίκα με δυο παιδιά, τον Γρηγόρη (τον μεγάλο έρωτα της Ιουλίας) και μια κόρη που δεν της μιλάνε γιατί δεν ήθελε το προξενιό που της κάνανε, και το έσκασε.

Καλούμαι λοιπόν να παίξω μια γυναίκα που είναι πολύ μακριά από μένα. Είμαστε διαφορετικές σε όλα τα επίπεδα. Η Κυριακούλα, όπως και όλες οι γυναίκες εκείνης της εποχής, είναι εξαρτημένη από τον άντρα της, δεν μπορεί να υπάρξει μόνη της.

Μήπως αυτή η εξάρτηση από τον σύζυγό της είναι που την κάνει σκληρή;

Όχι. Η Κυριακούλα είναι πολύ ερωτευμένη με τον άντρα της. Τον άνθρωπο αυτό τον έχει αγαπήσει πάρα πολύ, είναι για εκείνη ο θεός της. Του είναι κεράκι αναμμένο. Η Κυριακούλα είναι αρχικά, ένας άνθρωπος ήσυχος, που ζει κάτω από τον άντρα της, μεγαλώνει τα παιδιά της… Έχει υπάρξει το τραύμα στην οικογένεια μεν με την κόρη της αλλά ζει μια ήρεμη ζωή.

Όλα αυτά, μέχρι τη στιγμή που συμβαίνει κάτι στο πρώτο επεισόδιο και αλλάζει η ζωή όλων. Μετά από αυτό το γεγονός λοιπόν, η Κυριακούλα – που δεν έχουμε προλάβει να τη δούμε στην κανονικότητά της – γίνεται πάρα πολύ σκληρή.
Επειδή πρέπει να υπερασπιστεί την οικογένειά της, φτάνει σε σημείο να ξεπεράσει κάθε ηθικό κώδικα. Το μόνο που τη νοιάζει είναι να κρατήσει ζωντανή την οικογένειά της.

Τρελαίνομαι γι’ αυτόν τον ρόλο. Είναι η πρώτη φορά που παίζω τη μαμά δυο μεγάλων παιδιών, η εμφάνισή μου είναι πολύ διαφορετική, και η ψυχοσύνθεση της όμως είναι πολύ μακριά από μένα, όπως πολύ μακριά είναι και η ηρωίδα που θα ενσαρκώνω στο θέατρο.

Πόσο εύκολο είναι να πρέπει μέσα σε μια μέρα να μπεις σε τρεις τόσο διαφορετικούς κόσμους, αυτόν της Πέγκυς που είναι η πραγματική σου ζωή, της Κυριακούλας λόγω της σειράς, και της Μαντάμ Μποβαρί στο θέατρο;

Είναι μαγικό. Δε θέλω να πω αν είναι εύκολο ή δύσκολο γιατί, όταν αγαπάς κάτι τόσο πολύ, δε μπορείς να το πεις “δύσκολο”, το βλέπεις ως μια πρόκληση. Είναι ένα στοίχημα που έχω βάλει με τον εαυτό μου. Νιώθω ωραία όμως με όλο αυτό που συμβαίνει. Νιώθω ωραία όταν πηγαίνω στο γύρισμα και γίνομαι η Κυριακούλα, που είναι μια ρωγμή ολόκληρη και μετά πηγαίνω στο θέατρο και μεταμορφώνομαι σε ένα τόσο φωτεινό πλάσμα, όπως είναι η Μαντάμ Μποβαρί.

Χαρακτήρισες την Κυριακούλα ως “ρωγμή”. Μήπως τελικά δεν είναι τόσο σκληρή;

Ίσως οι καταστάσεις να την έχουν κάνει τόσο σκληρή. Έχει στιγμές με τον άντρα της που τη βλέπουμε να λιώνει. Η εικόνα που δείχνει όμως σε όλους τους άλλους, ακόμα και με τα παιδιά της, είναι μια άλλη, είναι η εικόνα μιας δύσκολης γυναίκας.

Δεδομένου αυτού που είπες, ότι είστε πολύ διαφορετικές σε όλα τα επίπεδα, προσπαθείς να τη δικαιολογήσεις για να μπεις στον ρόλο;

Φυσικά. Όταν πρωτοδιάβαζα το κείμενο γέλαγα και έλεγα, “μα είναι δυνατόν;”

Όταν όμως μπαίνεις στη διαδικασία να ακολουθήσεις εσωτερικά τη διαδρομή αυτού του ανθρώπου, σταματάς να τον κρίνεις απ’ έξω. Μπαίνεις κυριολεκτικά μέσα στα παπούτσια του ήρωά σου. Βάζω λοιπόν τον εαυτό μου στη θέση αυτής της γυναίκες, το 1959, στον Τύρναβο που έχει να αντιμετωπίσει όλα αυτά, και τη δικαιολογώ. Σκέφτομαι πως στη θέση της, ίσως έκανα κι εγώ τα ίδια αν έπρεπε να σώσω την οικογένειά μου.

Το “Προξενιό της Ιουλίας” είναι μια σειρά εποχής. Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε ολοένα και περισσότερες σειρές εποχής. Σε τι πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό;

Ίσως γιατί είναι πάρα πολύ σκληρή η σημερινή πραγματικότητα για να αποτυπωθεί στο “εδώ και τώρα”. Όταν ζεις το “εδώ και τώρα” και αυτό ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί όταν ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί, είναι δύσκολο να αποτυπωθεί. Είναι επίσης δύσκολο για τους τηλεθεατές να παρακολουθήσουν τη ζωή τους στο σήμερα, μπορεί να μην το αντέξουν.

Μια ζωή που αφορά όμως στο παρελθόν, είναι ίσως πιο εύκολο να την παρακολουθήσουν. Διαβάζουμε καθημερινά για γυναικοκτονίες. Πως θα μπορούσε μια τέτοια ιστορία να αποτυπωθεί και να την αντέξει το κοινό; Είναι πιο εύκολο να δεις κάτι που έχει μια απόσταση χρονική, σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι είναι πολύ μακριά από σένα, μπορείς να το διαχειριστείς και να ταυτιστείς τόσο όσο.

Οι περισσότερες σειρές που παρακολουθούμε είναι δραματικές. Δεν πιστεύεις ότι λείπει και η κωμωδία από την ελληνική μυθοπλασία;

Καλώς ή κακώς τα πάντα έχουν τους κύκλους και τις μόδες τους. Τώρα ζούμε αυτό. Και φυσικά, τα κανάλια και οι παραγωγές, είναι επιχειρήσεις που κάνουν τις έρευνές τους και βλέπουν τι είναι αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο το κοινό. Όταν δουν ότι το κοινό σταματήσει να ενδιαφέρεται για τις δραματικές σειρές, θα κάνουν κάτι άλλο.

Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε μια στροφή προς τη μυθοπλασία, και μια νέα γενιά ηθοποιών που μας συστήνεται. Πως το σχολιάζεις εσύ όλο αυτό;

Είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό. Πρώτον, έχει δοθεί η ευκαιρία σε πάρα πολύ κόσμο να βρει δουλειά. Δε μιλάω μόνο για τους ηθοποιούς. Μπορεί εμείς να φαινόμαστε αλλά από πίσω δουλεύουν δεκάδες άλλοι άνθρωποι.

Επίσης, οι παραγωγοί και οι σκηνοθέτες πλησίασαν ηθοποιούς που ήταν μακριά από την τηλεόραση για πολλά χρόνια, ανθρώπους που έκαναν αποκλειστικά θέατρο και το κοινό δεν γνώριζε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Μαρία Πρωτόπαππα, με την οποία ήμασταν συμμαθήτριες στη σχολή. Η Μαρία έκανε σπουδαία πράγματα τόσα χρόνια στο θέατρο και τώρα, μέσα από τον Σασμό, την έμαθε και τη θαύμασε πολύς περισσότερος κόσμος. Είναι πολύ ωραίο που το κοινό μπορεί να δει ωραίες ερμηνείες . Επίσης, μπήκε μια νέα γενιά ταλαντούχων ηθοποιών.

Να πάμε όμως λίγο και στο θέατρο και τη θεατρική παράσταση “Μαντάμ Μποβαρί” που θα πρωταγωνιστείς.

Θα κάνουμε στο θέατρο “Αποθήκη” τη Μαντάμ Μποβαρί, ένα πολύ γνωστό μυθιστόρημα του Φλομπέρ. Είναι ένα πάρα πολύ ωραίο ταξίδι. Το θεατρικό κείμενο το κάνουμε από την αρχή, δεν υπάρχει. Τη μεταφορά του μυθιστορήματος σε θεατρικό κείμενο την κάνει η Έλσα Ανδριανού και την παράσταση τη σκηνοθετεί η Λίλλη Μελεμέ. 

Μπήκα σε αυτή την περιπέτεια γιατί ήθελα να κάνω κάτι πολύ διαφορετικό από τη Μαρί Κιουρί που έπαιζα τα τελευταία χρόνια. Ήθελα κάποια στιγμή να παίξω ένα μυθιστορηματικό πλάσμα και αποφάσισα να το κάνω τώρα. Η παράσταση θα παίζεται κάθε Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα και Τρίτη και αν όλα πάνε καλά θα ξεκινήσουμε μέσα στον Οκτώβριο.

Στην παράσταση παίζουν ακόμα οι: Κώστας Βασαρδάνης, Ανδρέας Νάτσιος, Πάρις Θωμόπουλος και Γιάννης Εγγλέζος. Η Μαντάμ Μποβαρί, είναι μια γυναίκα που προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον. Μια γυναίκα όμως, γεμάτη ζωή, που θέλει να πειραματιστεί με το σώμα της, την ψυχή της, τον έρωτά της. 

Μια γυναίκα που ζει μέσα από τις φαντασιώσεις και τα μυθιστορήματά της. Μπαίνει σε έναν γάμο που ασφυκτιά με έναν υπέροχο κατά τα άλλα άνθρωπο. Αρχίζει να ζει τα μυθιστορήματα και τις φαντασιώσεις της στη πραγματικότητα και τα πράγματα δεν πάνε πολύ καλά.  Είναι ένα έργο που μιλά για τη γυναίκα και είναι επίκαιρο και στο σήμερα. Η Μαρί Κιουρί είναι ένα πλάσμα γεμάτο ζωή, σε αντίθεση με την Κυριακούλα.

Από τη μια είναι η γεμάτη ζωή Μαντάμ Μποβαρί, και από την άλλη η “σκοτεινή” Κυριακούλα. Εσύ σαν Πέγκυ, που είσαι μέσα σε όλα αυτά;

Τα τελευταία χρόνια, είμαι πολύ διαφορετική από αυτό που ήμουν στα 20 και 30 μου. Θεωρητικά, είμαι ένας άνθρωπος που δεν πατάω στη Γη, αλλά τα τελευταία χρόνια με έχω γειώσει αρκετά, αλλά όχι άσχημα. Προσπαθώ να είμαι παρούσα στο εδώ και τώρα, κάτι που εκ των πραγμάτων σε γειώνει. 

Προσπαθώ να μην πανικοβάλλομαι με όλα αυτά που συμβαίνουν αλλά να τα αντιμετωπίζω σαν καθημερινές προκλήσεις. Το ωραίο που συμβαίνει στους ανθρώπους μεγαλώνοντας είναι το ότι παύουν να σπαταλούν την ενέργειά τους σε πράγματα ανούσια και που τελικά είναι εναντίον τους. Καταναλώνουμε σε όλη τη νεότητά μας ενέργειά μας σε αγωνίες που είναι καταστροφικές για εμάς. Μεγαλώνοντας, αν έχεις αποφασίσει να κάνεις και μια δουλειά με τον εαυτό σου, ο τρόπος που διαχειρίζεσαι τον πανικό, είναι χωρίς την κατανάλωση περιττής ενέργειας. Είναι τόσο ανάποδο αυτό που μας συμβαίνει.

Φαντάζομαι για να φτάσεις σε αυτό το σημείο, χρειάστηκε να έρθεις αντιμέτωπη με αρκετές δυσκολίες.

Για να είμαι ειλικρινής, στη ζωή μου – μέχρι τώρα – έχω υπάρξει πολύ τυχερός άνθρωπος. Μέχρι πολύ πρόσφατα, είχα και τους δυο γονείς μου. Μπόρεσα να τους ευχαριστηθώ. Η ζωή μου έχει φερθεί όμορφα, δε μου έχει φέρει πολύ άγρια πράγματα. Όλα αυτά φυσικά μέχρι σήμερα, γιατί αύριο δε ξέρεις τι μπορεί να γίνει.

Παλαιότερα το καταλάβαινες αυτό ή είναι κάτι που το συνειδητοποίησες στην πορεία;

Όχι, παλαιότερα δεν το καταλάβαινα. Αυτό είναι κάτι που το συνειδητοποιείς όταν βλέπεις τι συμβαίνει σε κάποιον άλλον που βρίσκεται δίπλα σου. Προσπαθώ να ζω το τώρα, και όταν συμβαίνει κάτι – μετά το πρώτο σοκ – να προσαρμόζομαι και να βλέπω πως μπορώ να πορευτώ με αυτό. Μεγαλώνοντας ο άνθρωπος, νομίζω ότι γίνεται πιο ευέλικτος. Η ζωή χρειάζεται προσαρμοστικότητα. Αυτό είναι κάτι που το μαθαίνεις κάνοντας δουλειά με τον εαυτό σου.

Από αυτά που μου λες, καταλαβαίνω ότι εσύ έχεις κάνει αρκετή δουλειά με εσένα.

Εγώ έκανα πάντα ψυχαναλύσεις, ψυχοθεραπείες, παρακολουθούσα σχετικά σεμινάρια… Είναι κάτι που κάνω μέχρι και σήμερα. Δεν ξεκίνησα την ψυχοθεραπεία για κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Μπορώ να πω ότι πήγα και σε μια φάση που ήμουν πολύ καλά στη ζωή μου.

Καταλάβαινα όμως ότι κάθε φορά πέφτω στον ίδιο τοίχο και ήθελα να μπορέσω να εξηγήσω τον λόγο για τον οποίο συμβαίνει αυτό. Η ψυχοθεραπεία λοιπόν, μου άνοιξε έναν ολόκληρο κόσμο και με βοήθησε και στη δουλειά μου αρκετά.

Σε αυτό το σημείο, να πω ότι η δουλειά μας, δεν είναι ψυχοθεραπεία. Δε μπορείς να βρεις θεραπεία μέσα από αυτή του δουλειά. Στους ρόλους σου πρέπει να μπαίνεις καθαρός. Χρησιμοποιείς μεν τα τραύματά σου, αλλά τα χρησιμοποιείς για να μπεις στα παπούτσια του ρόλου σου και όχι για να θεραπευτείς.

Οι ηθοποιοί δεν είναι σαν να ζείτε παράλληλα πολλές ζωές;

Ναι, έχουμε την τύχη να ζούμε πολλές ζωές παράλληλα. Αυτό το καιρό για παράδειγμα, που ζω την Κυριακούλα, παράλληλα τη Μαντάμ Μποβαρί και είμαι και η Πέγκυ, η μαμά, η σύζυγος, η φίλη, νιώθω ευτυχισμένη. Παλαιότερα μπορεί να με έπιανε πανικός. Σήμερα όμως νιώθω πραγματικά ευτυχισμένη.

Η μητρότητα έπαιξε ρόλο στο γεγονός πως τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα;

Αυτό είναι κάτι που εκ των πραγμάτων συμβαίνει στη γυναίκα. Αλλάζει το είναι σου, το σώμα, το δέρμα σου, όλα αλλάζουν. Ο ερχομός ενός παιδιού στη ζωή σου, σε μετακινεί. Πηγαίνεις από το “εγώ” στο “εμείς”, όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται αυτό.
Αυτό όμως που με άλλαξε, είναι η δουλειά με τον εαυτό μου και να παρακολουθώ τον εαυτό μου από μια απόσταση. Η μητρότητα με μετακίνεισαι. Είμαι ένας άνθρωπος έντονος αλλά, όσο εξασκώ το μυαλό μου στο να με παρακολουθώ συνειδητοποιώ πολλά πράγματα.

Ο κάθε άνθρωπος είναι ο ήρωας της ζωής του. Όταν το αντιληφθείς αυτό, όλα γίνονται λίγο πιο μαλακά, παύεις τις δυσκολίες να τις βλέπεις ως ένα “βουνό” και τις αντιμετωπίζεις ως προκλήσεις, τα όμορφα τα μεταφράζεις ως “δώρα”.

Όλα αυτά προσπαθείς να τα επικοινωνήσεις και στην κόρη σου;

Ναι, σαφώς και προσπαθώ. Η εμπειρία όμως, δεν είναι κάτι που μπορείς να μεταδόσεις. Πρέπει ο άλλος να πέσει κάτω πολλές φορές και να σηκωθεί και να καταλάβει πως είναι η διαδρομή του. Δε μπορώ να ζήσω εγώ τη ζωή της Φραντζέσκας. Πρέπει να τη ζήσει μόνη της, να κάνει τα λάθη της και να μάθει από αυτά. Είναι σε μια ηλικία που ακόμα “χτίζει” την προσωπικότητά της.
Της μιλάω πολύ, αλλά αυτά που της λέω, μόνο ως μνήμες μπορεί να της ξυπνήσουν στην πορεία της ζωής της. Πρέπει να περάσει όμορφα, να περάσει δύσκολα, να προδοθεί και να προδώσει.

Είσαι έτοιμη ως μαμά να δεις την κόρη σου να περνά από όλα αυτά;

Φυσικά και δεν είμαι έτοιμη. Μου το επιβάλλω όμως. Τρέμω στην ιδέα να μου την πληγώσει κάποιος. Μου επιβάλλω να κρατήσω τον εαυτό μου και να μην επέμβω σε κάτι που πρέπει να διαχειριστεί μόνη της. Φυσικά δε μιλάω για ακραία περιστατικά. Σε ό,τι όμως έχει να κάνει με φίλους της, το σχολείο κτλ, της εξηγώ ότι πρέπει να τα αντιμετωπίσει.

Αν έκανε κάτι που θεωρεί ότι είναι λάθος, της εξηγώ ότι πρέπει να το αντιμετωπίσει, να πάει και να ζητήσει συγγνώμη εξηγώντας τον λόγο που το έκανε. Μέσα από αυτά μαθαίνουμε. Πρέπει να καταλάβει ότι δεν είναι καλή ή κακή, θύτης ή θύμα. Να καταλάβει ότι είναι εν δυνάμει και τα δυο και είναι επιλογή της το τι θα επιλέξει να είναι ανά περίσταση.

Αν δε το μάθει τώρα, πότε θα το μάθει; Οι γονείς έχουμε την τάση να προστατεύουμε τα παιδιά 24 ώρες το 24ωρο. Δε μπορούμε να αφήσουμε τα παιδιά στην τύχη τους, αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε, είναι να τους παρέχουμε μια ελεγχόμενη ελευθερία.

Είσαι προσεκτική στον τρόπο με τον οποίο θα φερθείς μπροστά της;

Τα παιδιά είναι μιμητικά όντα. Εμείς, είμαστε ένα σπίτι που εγώ είμαι πιο έντονη και ο Θανάσης πιο ήρεμος. Όμως, η Φραντζέσκα δε μας έχει ακούσει ποτέ να ξεστομίσουμε μια βρισιά ο ένας προς τον άλλον. Μπορεί να μας ακούσει να διαφωνούμε, πράγμα φυσικό, αλλά βλέπει δυο ανθρώπους που η σχέση τους βασίζεται στον σεβασμό.

Θέλω να ελπίζω πως επειδή έχει μεγαλώσει με το δεδομένο ότι μια σχέση δεν είναι μάχη, δεν είναι παιχνίδι κυριαρχίας, με αυτό θα πορευτεί και στις δικές της σχέσης. Φυσικά θα ζήσει και τα δράματά της, θέλω να τα ζήσει αυτά, αλλά θέλω πάντα να καταλαβαίνει πως το ζητούμενο μιας σχέσης δεν είναι να βγάλει ο ένας τα μάτια του άλλου.

Όταν είπες το “ναι” στο “Προξενιό της Ιουλίας” και κατάλαβες ότι σε συνδυασμό με τις θεατρικές σου υποχρεώσεις, θα λείπεις για αρκετές ώρες, είχες δεύτερες σκέψεις;

Ναι και γι’ αυτό το συζήτησα μαζί της. Της μίλησα κι εγώ και ο πατέρας της, της εξηγήσαμε ότι θα είναι μια δύσκολη χρονιά γιατί εκτός του θεάτρου θα έχω και τη σειρά, και μου είπε, “μαμά θα έρχομαι κι εγώ στα γυρίσματα”.

Σε παρακολουθεί σε σειρές ή παραστάσεις;

Σε σειρές όχι, είδε μόνο πέρυσι κάποιες σκηνές από τηmini σειρά της ΕΡΤ. Στο θέατρο ήρθε πρώτη φορά πέρυσι.

Έχει δείξει να έχει κάποια κλίση προς την υποκριτική;

Ναι, είναι πολύ νωρίς όμως ακόμα. Τα παιδιά που ζουν από κοντά όλη αυτή τη διαδικασία βλέπουν, όχι μόνο τα όμορφα, αλλά και όλες τις δυσκολίες. Ξέρουν ότι δεν είναι λάμψη και γεμάτα χρυσόσκονη, βλέπουν τι γίνεται πίσω από τα φώτα. Επομένως, αν αποφασίσει να ακολουθήσει τον δρόμο αυτό, θα το κάνει συνειδητά, Εγώ όταν μπήκα στη σχολή, δεν είχα ιδέα τι θα αντιμετωπίσω. Ήταν απλώς μια εσωτερική μου ανάγκη.

Μετάνιωσες ποτέ γι’ αυτή την επιλογή σου;

Ποτέ, ούτε μια στιγμή. Μπήκα στη σχολή πριν την ιδιωτική τηλεόραση, ήμουν στο δεύτερο έτος όταν άνοιξε. Ήξερα την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τη Τζένη Καρέζη, και το Κρατικό Θέατρο. Πίστευα ότι όταν βγω από τη σχολή, θα κρατάω ένα κοντάρι σε μια παράσταση.

Όταν βγήκα από τη σχολή, μαζί με τη Σμαράγδα Καρύδη, τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη κτλ, μας πήρε η ιδιωτική τηλεόραση που πλέον είχε ανοίξει για τα καλά. Όταν άρχισε ο κόσμος να με αναγνωρίζει στο δρόμο, μου φαινόταν εξωπραγματικό, εμείς δεν μπήκαμε στη σχολή για να γίνουμε αναγνωρίσιμοι, δεν ξέραμε ότι υπάρχει αυτό. Τα παιδιά που βγαίνουν τώρα, είναι πιο έτοιμα γι΄ αυτό.

Στο μυαλό μου, η γενιά ηθοποιών που προανέφερες, είστε μια παρέα.

Με έναν τρόπο ισχύει αυτό. Είμαστε μια μεγάλη παρέα με διάφορα κέντρα. Την αγαπώ αυτή την παρέα. Μπορεί να μην είναι η παρέα της καθημερινότητάς μου, όμως, είναι η παρέα της ψυχής μου. Τους αγαπώ, τους θεωρώ συνοδοιπόρους.

Μίλησες ανοιχτά και για τη δυσκολία που πέρασες μέχρι να φέρεις στον κόσμο τη Φραντζέσκα. Τι σε έκανε να βγεις και να μιλήσεις για όλο αυτό;

Ναι μίλησα γι΄ αυτή τη δύσκολη περίοδο και χαίρομαι που όλο και περισσότερες γυναίκες μιλούν ανοιχτά για τέτοια θέματα. Ήταν πολύ συνειδητή η επιλογή μου να μιλήσω γι’ αυτό. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που “πουλάνε” την προσωπική τους ζωή. Αυτό όμως το έκανα πολύ συνειδητά γιατί την ίδια περίοδο, είδα δίπλα μου πολλές γυναίκες με τα ίδια θέματα που είχαν “γονατίσει”.

Ήθελα να περάσω το μήνυμα πως κανείς δε μπορεί να σου αποκλείσει το δικαίωμα στη μητρότητα. Είτε μέσω της επιστήμης, είτε της υιοθεσίας, μπορείς όταν και αν φυσικά θες, να γίνεις γονέας.

Είναι σημαντικό που τονίζεις αυτό το “αν θες” γιατί πολλές είναι οι γυναίκες που ακόμα και σήμερα το 2023 φοβούνται να πουν ότι δεν θέλουν ή δεν ξέρουν αν θέλουν να γίνουν μητέρες.

Δυστυχώς, ακόμη και στο 2023 η γυναίκα δεν τολμά να πει τα θέλω της. Για τον άνδρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Μια γυναίκα πάει να ξεστομίσει ότι, δε θέλει να κάνει παιδί και ακούει, “μα είναι δυνατόν;”. Η ζωή κάθε γυναίκας είναι δική της. Δε μπορεί να πει κανείς σε έναν άλλο άνθρωπο αν θα κάνει ή όχι παιδί. Δε μπορεί να ξέρεις κανείς το πλάνο ζωής ενός άλλου ανθρώπου.

Αυτή τη δύσκολη περίοδο της ζωής σου, είχες επιλέξει να μοιραστείς αυτό το βάρος ή προτίμησες να κλειστείς σε εσένα;

Είχα κλειστεί στον εαυτό μου. Ήταν μια πολύ σκοτεινή περίοδος. Εκείνη την περίοδο ξεκαθάρισα και πολλά πράγματα μέσα μου. Έκανα σκοτεινές σκέψεις. Σκεφτόμουν, “γιατί η άλλη και όχι εγώ;” που είναι πολύ κακό. Έκανε τον κύκλο του αυτό και τελικά είπα, “γιατί όχι σε σένα”. Εκεί άρχισα να σκέφτομαι ότι αφού συνέβη, πρέπει να δω πως θα το διαχειριστώ, και το διαχειριστήκαμε και εγώ και ο Θανάσης.

Σαν ζευγάρι όλο αυτό σας έφερε πιο κοντά;

Ναι. Μπορώ να πω ότι αυτή η ιστορία μας ένωσε περισσότερο.

Δες backstage υλικό στο instagram του @Tlife

Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος