Μυρτώ Αλικάκη: “Όσο μεγαλώνω γκρεμίζω τις άμυνές μου”

Η πρωταγωνίστρια του “Ταμάμ” στον ΑΝΤ1 Μυρτώ Αλικάκη μιλάει για την επιτυχία στη ζωή της, τους δύο έφηβους γιους της, τη συντροφικότητα – και θυμάται την «Αναστασία» που την έκανε γνωστή σε όλη την Ελλάδα από το 1993.

Το θέμα χριστιανοί-μουσουλμάνοι, που είναι το κυρίαρχο στο σίριαλ, δεν σε προβλημάτισε;

Όχι, όχι. Καθόλου. Έτσι κι αλλιώς δεν με αφορά, αφού δεν χωρίζουν οι θρησκείες τους ανθρώπους, αλλά ο φανατισμός. Προσωπικά, σέβομαι απόλυτα την πίστη και την θρησκεία του καθενός.

Είναι ρίσκο για έναν ηθοποιό να υποδύεται έναν ρόλο που, μέχρι πρότινος, τον έπαιζε άλλος συνάδελφός του – όπως συνέβη με σένα και τη Μαρία Λεκάκη; Ανησύχησες αν το κοινό θα σε αποδεχόταν;

Κοίτα, δεν είναι απλό. Είναι ρίσκο. Όμως, για μένα, είναι σύνηθες. Μου έχει ξανασυμβεί. Συμβαίνει αυτό στη δουλειά μας. Από την άλλη πλευρά, έπαιξε μεγάλο ρόλο το πώς και το γιατί έγινε όλο αυτό. Από τη στιγμή που η Μαρία Λεκάκη έπαιζε εξαιρετικά αυτό τον ρόλο και ανακοίνωσε, λόγω των νέων της επαγγελματικών υποχρεώσεων, ότι δεν θα μπορούσε με τίποτα να συνεχίσει, το έκανα. Ένιωσα ότι μπορώ να την αντικαταστήσω. Οι συνθήκες ήρθαν έτσι και προσπάθησα να δώσω μία δική μου ερμηνεία στον ρόλο.

Είναι πιο δύσκολο να χειριστεί κανείς την επιτυχία ή την αποτυχία του;

Ωραία ερώτηση! Νομίζω ότι το καθένα έχει τη δική του δυσκολία. Μία ξαφνική επιτυχία απαιτεί και αυτοκυριαρχία, αυτοπειθαρχία. Πρέπει να επιβληθείς και να μη σε παρασύρει. Και η αποτυχία επίσης. Αν είναι μικρή η αποτυχία είναι διαχειρίσιμη. Αν είναι μεγάλη όμως, είναι ζόρι. Δεν πρέπει να σε πάρει από κάτω. Έχει να κάνει, βέβαια, με το πώς είναι φτιαγμένος ο άλλος και σε τι είναι πιο επιρρεπής. Και ναι, αν είσαι επιρρεπής στο να καβαλήσεις το καλάμι, τότε η επιτυχία μπορεί να σε καταστρέψει…

Πώς απέφυγες αυτή την «καταστροφή»;

Είμαι το χαρακτηριστικό παράδειγμα του ανθρώπου που του ήρθε η επιτυχία ξαφνικά, σε πολύ μικρή ηλικία, και επιβίωσε. Το διαχειρίστηκα, πιστεύω, καλά. Όταν έκανα την «Αναστασία» ήμουν μικρή και δεν ήξερα τι να διαχειριστώ και πώς. Χαιρόμουν γι’ αυτό που μου συνέβαινε αλλά, από την άλλη, αγχωνόμουν για όλο αυτό που ζούσα. Σκέψου πως όταν έπαιξε η σειρά, στην αρχή ακόμα, πήγα κι έκοψα τα μαλλιά μου κοντά! Έτσι, για να μην αναγνωρίζομαι εύκολα. Βγαίνοντας από το κομμωτήριο, με σταματάει ένας και μου λέει «εσύ δεν είσαι που παίζεις την “Αναστασία”;». Φρίκαρα και απογοητεύτηκα. Όταν είσαι νέος και δεν έχεις δώσει το στίγμα σου, εύκολα οι άλλοι μπορούν να σε κατατάξουν και να σε κατηγοριοποιήσουν σε κάτι που μπορεί να μην είσαι εσύ ακριβώς. Ειδικά στον χώρο μας, που έχει πολλή χρυσόσκονη. Εγώ βρήκα άμυνες, οχυρώθηκα.

Έγινες απόμακρη;

Μπορεί και να έγινα. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη. Δεν ήμουνα, όμως, ξινή με τον κόσμο. Πιο πολύ στον εαυτό μου κλείστηκα. Ήθελα να αποφύγω διάφορα πράγματα και την πολλή δημοσιότητα. Όταν είχα την αίσθηση ότι απειλούμαι, τότε έμπαινα σε άμυνα.

Αυτό το έχεις ακόμα στο χαρακτήρα σου, όσο μεγαλώνεις;

Όχι, το αντίθετο. Όσο μεγαλώνω γκρεμίζω τα τείχη και ρίχνω τις άμυνές μου. Έχω συνειδητοποιήσει ότι οι άνθρωποι γύρω μου, αλλά και εγώ, έχουμε πάρα πολλές αδυναμίες. Δεν υπάρχουν «ιδανικές» καταστάσεις κι αυτό με κάνει περισσότερο επιεική με τους ανθρώπους γύρω μου. Απλά τώρα καταλαβαίνω, πολύ πιο γρήγορα, χωρίς να χάνω χρόνο, ποιος άνθρωπος μου ταιριάζει και ποιος όχι.

Θα έκανες άλλες επιλογές, αν δεν είχες οικογένεια;

Ναι, έτσι πιστεύω. Θα είχα εστιάσει περισσότερο στη δουλειά μου, εκείνα τα πρώτα χρόνια που έγινα μαμά.

Άρα η μητρότητα μπορεί να είναι και τροχοπέδη στην επαγγελματική πορεία κάποιου;

Τροχοπέδη, όχι. Ανάλογα πώς το βλέπει κανείς. Μάλλον είναι ζήτημα προτεραιοτήτων. Εγώ έκανα οικογένεια και παιδιά πολύ συνειδητά. Ήθελα να γίνω μητέρα κι έγινα. Και προφανώς είπα ότι «φέτος δε θα κάνω αυτή τη δουλειά, γιατί έγινα μαμά». Το έχω πει αρκετές φορές. Δεν ήταν εμπόδιο για μένα η μητρότητα, συνεπώς ούτε και «θυσία» ο χρόνος που αφιέρωσα στα παιδιά μου για να είμαι κοντά τους.

Είναι εύκολα τα πράγματα στο σπίτι με δύο παιδιά στο κατώφλι της εφηβείας;

(γελάει) Εύκολα δεν είναι πάντα, αλλά τα πράγματα είναι στη θέση τους. Η εφηβεία μάς αποδιοργανώνει λίγο. Υπάρχουν στιγμές ηρεμίας, αλλά και στιγμές έντασης. Το «κλειδί» σε κάθε γονιό που λέει «δεν μπορεί να είναι αυτό το παιδί μου! Μα πώς άλλαξε έτσι στην εφηβεία;», είναι ότι πρέπει κι οι γονείς να θυμηθούμε ότι κάποτε υπήρξαμε κι εμείς παιδιά. Υπήρξαμε κι εμείς έφηβοι. Κι έτσι βρίσκεις μεγαλύτερη κατανόηση. Ακόμα είμαστε καλά (γελάει).

Δεν σου λείπει η συντροφικότητα ή το συναίσθημά σου το ξοδεύεις όλο επάνω στα παιδιά;

Στα παιδιά και στη δουλειά μου. Σε σχέση με τα παιδιά δίνεις ναι μεν πολλά, αλλά υπάρχει και ανταπόδοση. Αλλά έχω πολύ καλούς συγγενείς και φίλους που, όλοι μαζί, είμαστε οικογένεια. Δεν είμαι μοναχικός άνθρωπος, μου αρέσει ο έρωτας και το να έχω έναν σύντροφο. Όταν όμως αυτό δεν συμβαίνει και είμαι μόνη μου, δεν σημαίνει και ότι δεν είμαι καλά. Νιώθω πλαισιωμένη από αγάπη. Αλλά δεν αισθάνομαι μοναξιά. Όχι. Δεν είμαι μόνη μου σε ένα σπίτι.

Διάβασε περισσότερα στο Down Town που κυκλοφορεί!

Φωτογραφία: Μαρία Xατζηιωαννίδου