Ένα “άγριο παιδί” συναντά ένα κορίτσι με “κλεμμένα όνειρα” και “η αγάπη έρχεται στο τέλος”. Μιλάμε για τον Νικόλα Αγγελή που γνωρίσαμε μέσα από την επιτυχημένη σειρά του Μega “Άγρια παιδιά” και την Μυριέλλα Κουρεντή που πρωταγωνιστεί στα “Κλεμμένα όνειρα”. Οι δύο νεαροί και πολύ ταλαντούχοι ηθοποιού συναντήθηκαν, για μία ακόμη φορά, στην ταινία του Βασίλη Κεχαγιά “Η αγάπη έρχεται στο τέλος”. Τρεις πραγματικές ιστορίες ανεκπλήρωτου έρωτα αποκτούν στη μεγάλη οθόνη το happy end που ποτέ δεν είχαν.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
O Nίκος και η Μυριέλλα “αφηγούνται” την μία από τις τρεις ιστορίες που θα δούμε στην μεγάλη οθόνη από τις 14 Φερβρουαρίου. (Μπορείς να δεις το trailer εδώ)Τα δύο παιδιά μίλησαν στο TLIFE για τα γυρίσματα της ταινίας, την συνεργασία τους αλλά και τι τρελό έχουν κάνει εκείνοι για τον έρωτα με αφορμή τους ρόλους που υποδύονται…
“Ο Νίκος και η Στέλλα είναι μεταξύ τους άγνωστοι. Κατά τη διάρκεια μιας νύχτας και εξαιτίας ενός τυχαίου γεγονότος, γνωρίζονται. Όπως, όμως, οι περισσότεροι που συναντιούνται στα ταξίδια, ούτε ο Νίκος, ούτε η Στέλλα πιστεύουν ότι αυτό το βράδυ θα έχει συνέχεια. Καθώς, επίσης, κανείς από τους δύο δεν πιστεύει στις μαγικές στιγμές ή στον ξαφνικό, μεγάλο έρωτα, είναι μάλλον περίεργο που αποφασίζουν να ξανασυναντηθούν. Όπως περίεργος είναι κι αυτός ο ενθουσιασμός που αισθάνονται στην προοπτική αυτής της συνάντησης. Η μοίρα, όμως, έχει άλλα σχέδια.”
Έχεις δει ολοκληρωμένη την ταινία ή θα την δεις κι εσύ στις 14 Φεβρουαρίου; Έχεις αγωνία για το αποτέλεσμα;
Μυριέλλα: Δεν την έχω δει ολόκληρη την ταινία. Θα την δω μια και καλή στην επίσημη πρεμιέρα. Μερικές φορές είναι ωραίο να υπάρχει μια γλυκιά αγωνία αλλά ταυτόχρονα είμαι σίγουρη πως θα φύγω ικανοποιημένη από την αίθουσα όταν την δω γιατί εμπιστεύομαι πάρα πολύ όλους τους ανθρώπους που συνεργαστήκαμε για αυτή τη δουλειά. Λειτούργησαν με ακρίβεια και ομαδικά. Στα γυρίσματα ο καθένας είχε κι ένα ξεχωριστό τρόπο να φέρνει ισορροπία. Αυτό από μόνο του με καλύπτει και αυτό που ευελπιστώ είναι να φανεί στο αποτέλεσμα.
Νικόλας: Θα την δω στην πρεμιέρα. Δεν την έχω δει, όχι. Πάντα έχω μια αγωνία σε σχέση με το αποτέλεσμα όμως επειδή ήταν πολύ ευχάριστη η διαδικασία των γυρισμάτων, έτσι κι αλλιώς, έχω πάρει την ικανοποίησή μου από αυτό. Τώρα, άμα είναι καλό και το αποτέλεσμα ακόμα καλύτερα.
Πώς ήταν η συνεργασία μεταξύ σας;
Μυριέλλα: Με τον Νικόλα είχαμε συνεργαστεί ξανά σε μια ταινία που λέγεται “Ο Θάνατος που ονειρεύτηκα” του Παναγιώτη Κράββα και από τότε μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση και σαν ηθοποιός και σαν άνθρωπος. Είχα σκεφτεί πώς, επειδή τότε οι ρόλοι μας δεν είχαν σχεδόν καθόλου αλληλεπίδραση μεταξύ τους, πόσο θα ήθελα κάποια στιγμή να παίξουμε μαζί κάπου που να εμπλακούμε μεταξύ μας περισσότερο. Τελικά η ζωή μας έφερε μαζί να γυρίσουμε μια γλυκιά, πολύ απλή, άμεση και αληθινή ιστορία και τώρα που το σκέφτομαι δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον καλύτερο Νίκο να ταιριάξει με την Στέλλα από την προσέγγιση του Νικόλα.
Ο Νικόλας με συμπλήρωνε. Και παρόλο που στη ζωή του έχει πολύ ενέργεια και χιούμορ, στη δουλειά λειτουργεί διαφορετικά. Εκπέμπει εσωτερική ηρεμία, έχει στοχευμένη απλότητα, αλληλεπιδρά γοητευτικά πάντα σε ότι του δώσεις, είναι συγκεντρωμένος και ανθρώπινος. Ακούει πολύ, παρατηρεί πολύ. Με έκανε να νιώσω ασφάλεια και ήταν εκεί για εμένα και στα εύκολα και στα δύσκολα. Με λίγα λόγια, πέρασα τέλεια μαζί του, έμαθα πολλά, έδωσα πολλά, δημιουργήσαμε αβίαστα, γελάσαμε, επικοινωνήσαμε πολύ ωραία και τον ευχαριστώ για όλα. Πάνω από όλα, γιατί ενώ είμαστε αρκετά διαφορετικοί άνθρωποι, μαζί καταφέραμε εξ’ αρχής και βρήκαμε κοινό κώδικα.
Νικόλας: Ήταν πολύ καλή η συνεργασία μου με την Μυριέλλα. Νομίζω και οι δύο το απολαύσαμε και συνεννοηθήκαμε πολύ καλά.
Θυμάσαι κάτι αστείο ή περίεργο που έγινε στα γυρίσματα;
Μυριέλλα: Είμαστε με τονΝΙκόλα στα γυρίσματα της ταινίας Love in the end, 4 Οκτωβρίου, 2 το βράδυ στην παραλία της Θεσσαλονίκης για να κάνουμε κάποιες σκηνές, με κοντομάνικα και καλοκαιρινές ζακετούλες γιατί η εποχή σεναριακά ήταν καλοκαίρι. Ξαφνικά άρχισε να έχει τόση υγρασία που κάθε τρεις και λίγο έπρεπε να ξανά φτιάχνουμε το μαλλί μου γιατί από το φριζάρισμα γινόταν λες και είχα παραβρεθεί σε live κάποιας metal μπάντας αλλά το χειρότερο ήταν ότι είχα αρχίσει να τουρτουρίζω και μην μπορώ να μιλήσω από το κρύο. Σε κάθε λήψη στη σκηνή που καθόμαστε μπροστά στη θάλασσα είχαμε κουβέρτες που μας τις έπαιρναν στο 3..2..1..πάμε… και ζεστό τσάι που μου έφτιαχναν για να σταματήσει η γνάθος να ανεβοκατεβαίνει. Επίσης θυμάμαι τον Νικόλα να μου δίνει κουράγιο και να με επαινεί για να μου ενισχύσει την αυτοπεποίθηση μου. Αυτό θα πει συναδελφικότητα.
Νικόλας: Γενικώς οι στιγμές που και οι δύο μπορεί να είχαμε δυσκολία. Ήταν ένας μεγάλος όγκος δουλειάς που έπρεπε να βγει σε πολύ λίγες μέρες οπότε είναι φυσικό να έχουμε αγωνίες, να έχουμε την δυσκολία του τι θα συμβεί και πως θα το κάνουμε, το αν είναι σωστός ο δρόμος που έχουμε διαλέξει… Πιο πολύ πλάκα είχαν οι φάσεις που ήμασταν λίγο πανικόβλητοι και προσπαθούσε ο ένας να ενθαρρύνει τον άλλον και να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας για να βγει το αποτέλεσμα. Κάτι συγκεκριμένο δεν μου έρχεται τώρα στο μυαλό…
Πώς σου φαίνεται που δίνεται happy end σε ιστορίες με ανεκπλήρωτους έρωτες;
Μυριέλλα: Μου αρέσει. Είμαι υπέρ των θετικών και αισιόδοξων μηνυμάτων ειδικά την συγκεκριμένη εποχή γιατί πιστεύω πως όλοι έχουμε ανάγκη από ελπίδα, ελαφρότητα, αυτοσαρκασμό και χιούμορ για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα που έχουν προκύψει.
Νικόλας: Είναι μία μορφή ανταπόκρισης κι αυτή. Θέλω να πω, μπορείς να περιγράψεις ρεαλιστικά μία κατάσταση, μπορείς να δώσεις και την κατάληξη που εσύ επιθυμείς και για να εξυπηρετήσεις την ανάγκη του κοινού, που πιθανώς σε κάποιες φάσεις να θέλει να δει ιστορίες με ευχάριστο τέλος. Γιατί υπάρχουν κι όλες αυτές οι ιστορίες! Δεν είναι πάντα ο έρωτας μια υπόθεση καταστροφής, οδύνης και πόνου. Υπάρχουν ιστορίες που τελειώνουν ευχάριστα και όλα πηγαίνουν καλά εντέλει οπότε ίσως, από μία άποψη, να είναι ενδιαφέρον αυτό γιατί, σου ξαναλέω, νομίζω είναι ρεαλιστικό και αυτό. Εμένα μου αρέσει κιόλας να δω μια ερωτική ιστορία που έχει ένα ευχάριστο τέλος, με ανεβάζει, με εξυπηρετεί συναισθηματικά.
Έχεις κάνει κάτι τρελό για έναν έρωτα;
Μυριέλλα: Ειδικά πιο μικρή είχα την τάση να κάνω πολλές τρέλες. Από ταξίδια να δω αυτόν που είχα ερωτευτεί μέχρι και να του συγχωρήσω την απιστία. Είναι αλήθεια αυτό που λένε ότι σε τυφλώνει. Θυμάμαι την δασκάλα που είχα στο δημοτικό την κυρία Κωστούλα να μας λέει ότι ο έρωτας απογειώνει ενώ η αγάπη προσγειώνει και θεμελιώνει. Είχε δίκιο. Μεγάλωσα και το διαπίστωσα.
Νικόλας: Νομίζω πως ναι. Ο καθένας βέβαια μπορεί να απαντήσει σε αυτό σε σχέση με τα δικά του μέτρα. Ο άλλος μπορεί να σου πει ότι πήγε στην Αμερική για να βρει τον έρωτα της ζωή του. Εγώ δεν έχω κάνει κάτι τόσο, ξέρεις, οριακό (γέλια). Για τα δικά μου μέτρα νομίζω ότι έχω κάνει πράγματα, τα οποία τα θεωρούσα κι εγώ και οι άνθρωποι που ήταν γύρω μου τότε, αρκετά τρελά. Έτσι κι αλλιώς ο έρωτας είναι μια διαδικασία που θα σε βάλει να συμπεριφερθείς, έτσι, με μία έλλειψη φόβου κι με ένα μεγάλο ρίσκο σε σχέση με αυτό που πρόκειται να συμβεί, το να καταστραφείς, ας πούμε, από έναν έρωτα. Ο έρωτας από μόνος του είναι μία τρέλα!.jpg)
Ο κόσμος σε αναγνωρίζει στο δρόμο μετά τις τηλεοπτικές σου δουλειές; Σου αρέσει αυτό ή σου προκαλεί αμηχανία;
Μυριέλλα: Δεν μου προκαλεί αμηχανία. Αντιλαμβάνομαι πως γι’ αυτούς είμαι πολύ οικεία και ειδικά τώρα με το καθημερινό με βλέπουν και νομίζουν ότι με ξέρουν. Έτσι γελάω συχνά με σχόλια του τύπου καλέ εσύ είσαι πολύ γλυκιά στην πραγματικότητα ενώ στο σίριαλ φαίνεσαι αντράκι και τσαμπουκαλού.. Δηλαδή τι περίμεναν; Να είμαι απότομη; Να τους βρίσω; Ή που μου λένε κουράγιο για τις δυσκολίες της ηρωίδας μου. Την πιο πετυχημένη και άσχετη ερώτηση που μου έκανε κοπέλα για την ταινία της Lacta ήταν πόσες σοκολάτες έφαγα στα γυρίσματα και εάν παρέλειψα γεύματα για να μην παχύνω. Και της απάντησα ότι σοκολάτα παρόλο που μου αρέσει πάρα πολύ, τρώω γενικά μόνο για να μου δίνει ενέργεια αλλά ότι τίμησα ιδιαιτέρως την Θεσσαλονικιώτικη κουζίνα.
Νικόλας: Ναι, με αναγνωρίζει. Εντάξει, όσο περνάνε τα χρόνια από το σήριαλ έχει σταματήσει να υπάρχει τόσο έντονα αυτό όσο υπήρχε την περίοδο που προβαλλόταν το σήριαλ αλλά είναι κάτι που, από τότε, με έναν τρόπο έγινε μία καθημερινότητα. Με έναν τρόπο μπήκε στη ζωή μου σαν σκέψη, σαν νοοτροπία πως , πλέον, με βλέπουν οι άλλοι. Γιατί πλέον οι άλλοι σε κοιτάνε. Πριν μπορεί να μην με κοιτάζανε αλλά τώρα με κοιτάνε κι αυτό, ξέρεις, έχει μία μεγάλη ιδιαιτερότητα γιατί μπορεί να σε κάνει να φέρεσαι αντίστοιχα με το πως θέλουν οι άλλοι να φερθείς. Θα πρέπει να στήνεσαι, να ποζάρεις συνέχεια… Μπορεί να γίνει μεγάλη παγίδα.
Αν ο άλλος είναι ευγενικός και απλά θέλει να σου εκφράσει την εκτίμησή του δεν έχω κανένα θέμα με αυτό αλλά το να σε κοιτάζουν… Το βλέμμα αυτό έχει πάντα μία προσδοκία, την σκέψη του τι κάνει αυτός, πως κινείται, πως κοιτάζει, πως κουνάει τα χέρια του, πως στέκεται… Άμα σταθείς και επενδύσεις πάνω σε αυτή την προσδοκία των άλλων μπορεί να γίνει πραγματικά πολύ επικίνδυνο για την ψυχική σου ισορροπία. Είναι πολλοί συνάδελφοι που έχουν πέσει σε αυτή την παγίδα και έχουν μεγάλο πρόβλημα σε σχέση με αυτό, αλλάξανε τελείως οι ίδιοι, αυτό που λέμε ότι “την ψώνισα”. Είναι μία τέτοια διαδικασία, δηλαδή από αυτό προέρχεται. Όσοι άνθρωποι βιώνουμε αυτή την έκθεση θα την ψωνίσουμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Το ψώνιο δεν είναι μόνο αυτή η εικόνα του ανθρώπου που υπερπροβάλλεται και ποζάρει συνέχεια. Οποιαδήποτε συμπεριφορά η οποία δηλώνει ανωτερότητα απέναντι στους άλλους είναι το “ψώνιο” και νομίζω κι εγώ το έχω περάσει. Και το περνάω συνέχεια απλά το παρατηρώ και έρχομαι αντιμέτωπος με αυτό γιατί μου κοστίζει κι εμένα. Πάντα το να παίρνεις σε ανώτερη θέση από τους άλλους σου κοστίζει και προσωπικά.
Αυτό πιστεύεις είναι θέμα ανθρώπου ή παίζει ρόλο και το περιβάλλον σου, να έχεις κάποιον να σε προσγειώνει;
Νικόλας: Το ένα φέρνει το άλλο. Η διαπαιδαγώγησή σου, ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι τη ζωή συνολικά, προέρχεται από τους ανθρώπους που σου έχουν δώσει αυτή την παιδεία. Δεν είναι παιδεία γνωσιακή μόνο, είναι μία ηθική ή υπαρξιακή παιδεία. Έχει πολύ μεγάλη σημασία να έχεις ανθρώπους οι οποίοι είναι σταθεροί σαν σχέσεις και με τα χρόνια έχουν παραμείνει σχέσεις, φιλίες και δεσμοί ανεξάρτητα με το ποια θέση έχεις εσύ μέσα στην κοινωνία. Είτε είσαι ο βασιλιάς είτε είσαι ζητιάνος γι’ αυτούς είναι το ίδιο οπότε αυτό από μόνο του σε κρατάει σε μία ισορροπία και σε μία ησυχία προσωπική. Ή τελοσπάντων σε βοηθάει όταν πας να ξεφύγεις, σου δείχνει ότι “ξέρεις τι, να για μας δεν παίζει ρόλο ποιος είναι ο ρόλος σου” (γέλια)
Είσαι σε μία από τις ελάχιστες τηλεοπτικές παραγωγές που γίνονται φέτος, τα “Κλεμμένα όνειρα”. Αυτό σε κάνει να νιώθεις τυχερή;
Μυριέλλα: Φυσικά και νιώθω τυχερή. Όταν καταρρέουν τα πάντα γύρω σου και παρόλα αυτά στέκεσαι στα πόδια σου δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου μέσα στο σπίτι να κλαίω την μοίρα μου οπότε εάν δεν είχα δουλειά στον χώρο μου θα έκανα κάτι άλλο. Χαίρομαι που τελικά δεν χρειάστηκε γιατί η κάθε εμπειρία πάνω σε αυτό το δύσκολο και πολύπλευρο επάγγελμα που έχω επιλέξει για εμένα είναι κι ένα μάθημα που αποτυπώνεται μέσα μου για πάντα. Ενώ η αδράνεια για παραπάνω απο τρεις μήνες που σου δίνουν οι διακοπές είναι ένα βήμα πίσω. Είναι στη φύση του ηθοποιού να βρίσκεται σε εγρήγορση και σε ετοιμότητα. Δεν γίνεται να κάθεται. Τον διαλύει και τον γεμίζει ανασφάλειες.
Πες μας δυο λόγια για την παράσταση ““Σέρλοκ Χολμς – Ο σκύλος των Μπάσκερβιλ” στην οποία πρωταγωνιστείς.
Νικόλας: Το έργο είναι μία παρωδία του κλασικού έργου του Σερ Άρθουρ Ντόιλ. Είναι ένα κλασικό, αυθεντικό, ας πούμε ατόφιο, αστυνομικό μυθιστόρημα το οποίο εμείς το παρωδούμε φυσικά. Δεν το παρωδούμε, εμείς, αλλά η αγγλική του διασκευή από μια ομάδα τριών ανθρώπων που μέσα από αυτοσχεδιασμούς και δικά τους πειράματα έβγαλαν αυτό το έργο, το διασκεύασαν. Έχει πολύ ενδιαφέρον. Εγώ κάνω τον Σερ Χένρι Μπάσκερβιλ (μας το με άπταιστη αγγλική προφορά) ο οποίος είναι ένας ευγενής που πεθαίνει ο θείος του από το σκυλί, έρχεται να πάρει την περιουσία και πηγαίνει στο κτήμα των Μπάσκερβιλ. Ο Σέρλοκ Χολμς υποψιάζεται ότι ο σκύλος σκοτώνει όλους τους Μπάσκερβιλ για κάποιο λόγο αποφασίζει να τον προστατέψει μαζί με τον βοηθό του, τον Γουότσον.
Είναι μία παρωδία η οποία κινείται πιο πολύ καταρρέοντας τους ρόλους και αυτών των προτύπων του αψεγάδιαστου, ισχυρού, πανέξυπνου άνδρα όπως είναι ο Χολμς ενώ εκθέτει και το ταξικό κομμάτι του ευγενή ο οποίος είναι στον κόσμο του τελείως και χρειάζεται κάποιον να τον μαζεύει συνέχεια γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να κάνει του κεφαλιού του, την σχέση του Γούτσον με τον Χολμς… Όλα αυτά τα στοιχεία, τα οποία υπάρχουν έτσι κι αλλιώς μέσα στο πραγματικό έργο, τα διογκώνει ακόμα περισσότερο η παρωδία και την στάση των ηθοποιών σε σχέση με την δουλειά τους και αυτό που κάνουν. Γιατί εμείς οι ίδιοι οι ηθοποιοί είμαστε αυτοί που δυσκολευόμαστε να ανεβάσουμε αυτή την παράσταση, είναι κι αυτό μέρος της. Φέρνουμε τις δικές μας φοβίες, διακόπτουμε το έργο γιατί κάποιος με άγγιξε στα παρασκήνια, εγώ φοβάμαι τα φαντάσματα… Γίνονται διάφορα και σε σχέση με τους ηθοποιούς οπότε κι αυτό σχολιάζεται πάρα πολύ έντονα και έχει και πλάκα.
Θέατρο, τηλεόραση ή κινηματογράφος; Πού νιώθεις μεγαλύτερη χαρά να δουλεύεις;
Μυριέλλα: Αν και έχω ελάχιστη επαγγελματική εμπειρία πάνω στο θέατρο αυτό ήταν η αφορμή μου να σπουδάσω σε δραματική σχολή. Το θέατρο σου δίνει την ικανότητα να απολαύσεις ολοκληρωμένα την διαδρομή που διανύεις σε όλη την διαδικασία π
Στηρίζεται στο: δράση-αντίδραση. Το συναίσθημα κι ο λόγος είναι αληθινά γιατί προκύπτουν από αλληλουχία γεγονότων που άπαξ κι είσαι παραδωμένος στην κάθε κατάσταση δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφύγεις και να νιώσεις ψεύτικος ή εκτός.
Ενώ στον κινηματογράφο πρώτον δεν υπάρχει σειρά δηλαδή σήμερα μπορεί να γυρίσουμε π.χ.την σκηνή του σταθμού κι αύριο την βόλτα που υποτίθεται πως σεναριακά προηγείται και δεύτερον χρειάζεσαι τον απόλυτο έλεγχο ακόμα και στο πόσες φορές θα ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου. Είναι η ακρίβεια και η τεχνική τα εργαλεία σου και όσο και να θες να αφεθείς απόλυτα όπως στο θέατρο δεν γίνεται γιατί μπορεί ακόμα και μια φυσική αντίδρασή σου να γράψει στον φακό ψεύτικη ή να σε πετάξει εκτός ρόλου.
Ο φακός μεγενθύνει τα πάντα. Π.χ. η Γκλεν Γκλόουζ κάνει κάτι που είναι πολύ ενδιαφέρον όταν παίζει σε ταινίες, που στην κάμερα της δίνει τρομερή δύναμη ενώ στο θέατρο δεν την εξυπηρετεί τόσο πολύ. Μπορεί χωρίς καν να μιλήσει ή να πάρει κάποια έκφραση, μόνο και μόνο με την δύναμη του καρφωμένου βλέμματός της να σου περάσει όλα όσα σκέφτεται η ηρωίδα της εκείνη την στιγμή.
Νικόλας: Το καθένα έχει τελείως διαφορετική χαρά. Η τηλεόραση είναι μια διαδικασία η οποία γίνεται πάρα πολύ γρήγορα και έτσι δεν μπορούμε να μιλήσουμε για καλλιτεχνική δραστηριότητα, κατά την άποψή μου. Ίσως να έχουν γίνει και δουλείες που να είχαν τον χρόνο που χρειαζόταν για να πατήσει όλη η ομάδα πάνω σε κάτι το οποίο θα έχει μία αξία. Ο κινηματογράφος έχει κι αυτός ενδιαφέρον γιατί ενώ έχεις να κάνεις πάλι με τα ίδια πράγματα, με μία ιστορία κι έναν άνθρωπο που αναλαμβάνει να την στήσει αυτή την ιστορία, ο σκηνοθέτης, με τους ηθοποιούς οι οποίοι θα την αφηγηθούν είναι τελείως διαφορετικό το μέσο και η προσέγγιση. Έχει πολύ ενδιαφέρον σαν διαδικασία, έχει πλάκα και μου είναι αρκετά ευχάριστο αν και στην Ελλάδα δεν γίνονται πολλές ταινίες. Εγώ έχω κάνει τρεις ταινίες μέχρι τώρα και αισθάνομαι ότι είμαι και τυχερός.
Τώρα, το θέατρο νομίζω είναι μία τελείως διαφορετι
Πλέον έχει εξελιχθεί το θέατρο και δεν είναι όπως ήταν 40 και 50 χρόνια πριν που μπορεί να ήταν πιο παγιωμένα τα πράγματα και οι μέθοδοι. Τώρα, οι άνθρωποι δουλεύουμε πολύ περισσότερο με αυτοσχεδιασμούς, βρίσκουμε πράγματα δικά μας κομμάτια που δεν είναι προκατασκευασμένα αλλά τα ανακαλύπτουμε κείνη την στιγμή οπότε για μένα, πολλές φορές, είναι σαν “τελετή”. Το λέω έτσι γιατί συμβαίνει κάτι μυστηριακό και η αλληλεπίδραση με τους συναδέλφους και είναι και μία σπουδή πάντα η κάθε συνεργασία πάνω σε συγκεκριμένα πράγματα, έχεις να αντιπαρατεθείς με δικά σου θέματα που προκύπτουν… Όλα αυτά για μένα το κάνουν το θέατρο πολύ ξεχωριστό σε σχέση με τους υπόλοιπους τρόπους αφήγησης.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ