Νανά Παλαιτσάκη: “Κάθε μήνα πάω στο νοσοκομείο…”

Η εποχή που διαγνώστηκε με την σπάνια μετάλλαξη στον νωτιαίο μυελό που την αναγκάζει να πηγαίνει τακτικά στο νοσοκομείο, ήταν η τελευταία που ένιωσε να “πεθαίνει και να ξαναγεννιέται”. Αυτό τουλάχιστον ομολογεί η Νανα Παλαιτσάκη σε συνέντευξή της στο περιοδικό ΕΓΩ! Weekly και τον δημοσιογράφο Γιάννη Βίτσα. Ωστόσο, η ίδια αισθάνεται ευγνωμοσύνη για την ασθένεια αυτή.

“Από το 2009 και μετά άλλαξε ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζομαι την καθημερινότητα”, εξομολογείται η δημοσιογράφος. “Ευχαριστώ πάρα πολύ την τύχη μου που μου προέκυψε σημαντικό πρόβλημα υγείας. Μπόρεσα να καταλάβω ότι η ζωή είναι στιγμές, όπως και την αξία αυτού που έγραφαν οι χίπις στα Μάταλα. “Ζήσε το τώρα και όχι το αύριο”. Κατάλαβα ότι η πιο σπουδαία στιγμή της ζωής μου ήταν όταν αποφάσισαν να γίνω μητέρα σε πολύ μικρή ηλικία και να φέρω στον κόσμο αυτό τον υπέροχο γιο που με κάνει πολύ περήφανη”, συνέχισε η Νανά Παλαιτσάκη.

“Αξιολόγησα με αφορμή το θέμα της υγείας μου, την απόλυτη ελαφρότητα της ματαιοδοξίας του φαίνεσθαι. Αυτό από μόνο του σε τοξινώνει πάρα πολύ. Νιώθεις ότι είναι σημαντικός ο μικρόκοσμος του ιδρύματος όπου ζεις. Ο κόσμος ήταν αλλού και η ζωή μου έμοιαζε να είναι όπως ενός αυτοστικού ανθρώπου. Μπορεί να σε ξαφνιάσει αυτό που λέω, αλλά επειδή ήμουν επί δεκαέξι χρόνια στην ενημέρωση, θεωρούσα ότι αυτά τα οποία διχειριζόμουν αφορούσαν και τον κόσμο. Όχι, δεν τον αφορούσαν… Πέρασα πάρα πολλά χρόνια τρώγοντας πλαστικό φαγητό στα κανάλια, χωρίς να καταλαβαίνω πώς κυλούν οι ώρες, περιμένοντας ως σημαντική στιγμή την ώρα που η AGB έδινε τις μετρήσεις τηλεθέασης για να δω πόσο πούλησα ανά λεπτό. Αυτό είναι αδυσώπητο”, συμπληρώσε η ίδια.

Η Νανά Παλαιτσάκη σημειώνει ότι πια δεν φοβάται τον θάνατο. “Τον θάνατο δεν τον φοβάμαι γιατί ξέρω ότι δεν θα τον συναντήσω ποτέ. Την ώρα που μας συμβαίνει, δεν τον καταλαβαίνουμε άρα τι να φοβηθώ; Αυτή την εποχή που όλοι ζουν με την αγωνία μη χάσουν το σπίτι ή το αυτοκίνητό τους, εμένα με γειώνει ότι κάθε μήνα πάω στο νοσοκομείο. Είναι η υπενθύμισή μου για το πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε για αυτά που έχουμε. Το ότι τα παιδιά μας είναι υγιή, ότι έχουμε την όρασή μας ή έναν φίλο για να πάμε για καφέ… Τίποτα από αυτά δεν είναι αυτονόητο ή δεδομένο”, λέει.

Περισσότερα στο ΕΓΩ! Weekly που κυκλοφορεί.