Για τη μακροχρόνια καριέρα της ως ηθοποιός, την αφοσίωση στους φίλους της αλλά και τη σημασία που έχει ο έρωτας στη ζωή της μίλησε η Νίκη Παλληκαράκη-η πρωταγωνίστρια του καθημερινού σήριαλ του Mega Δικαίωση- στο περιοδικό Down Town Κύπρου και τον Αλέξανδρο Πρίφτη.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τα τελευταία χρόνια δεν λείπει ποτέ από την τηλεόραση. Παραμένει επιλεκτική ή κάνει οπωσδήποτε κάτι ώστε να έχει κάθε σεζόν δουλειά, λόγω υποχρεώσεων;
Να σου πω την αλήθεια, από τη μία είμαι ένας άνθρωπος που βιοπορίζομαι από τη δουλειά μου – δουλεύω και εργάζομαι για να ζω και να ανταπεξέρχομαι στις υποχρεώσεις μου. Από την άλλη, το «επιλεκτική» είναι πολύ σχετικό. Πολλές συνεργασίες ξεκινάνε με τους καλύτερους οιωνούς και σε απογοητεύουν στην πορεία. Θεωρώ, όμως, ότι υπήρξα πολύ τυχερή μέχρι τώρα. Τον σκηνοθέτη μας στη «Δικαίωση», τον Δημήτρη Αρβανίτη, τον ξέρω είκοσι χρόνια και δουλεύουμε όμορφα. Ποτέ δεν είχα ένσταση και απορία για το τι θα γίνει. Για μένα δεν παίζει τόση σημασία ο ρόλος, όσο οι άνθρωποι με τους οποίους θα συνεργαστώ.
Είναι τόσο πειθαρχημένη στην καθημερινότητά της όσο και στη δουλειά της; Και από παιδί;
Θα έλεγα, ναι. Έτσι ήμουν μικρή, μοναχική και απομονωνόμουν αρκετά. Αφοσιωνόμουν σε ό,τι με ενδιέφερε. Σχολείο, πανεπιστήμιο, θέατρο… Έτσι είμαι ως ιδιοσυγκρασία, πολύ πειθαρχημένη.
Η τόση αφοσίωση δεν συνεπάγεται και απομάκρυνση από απολαύσεις της ζωής; Στερήσεις ίσως…
Σίγουρα! Μου πήρε πολλά… Ως παιδί, όμως, ήμουν στα πάρτι, σε εκδηλώσεις, η ψυχή της παρέας, πρόεδρος του σχολείου μου. Τελικά είμαι μέσα στις αντιφάσεις. Είμαι ένας πολύ μοναχικός άνθρωπος και ταυτόχρονα απίστευτα κοινωνικός. Για μένα το πιο σημαντικό στη ζωή, μετά τη δουλειά, είναι οι φίλοι μου. Και χαίρομαι γιατί έκανα ειλικρινείς φιλίες.
Δίνοντας τόση βάση στη δουλειά και τους φίλους, το κομμάτι του έρωτα και των σχέσεων καλύφθηκε;
Προς θεού! Ποτέ δεν έβαλα πίσω τον έρωτα. Πάντα ήταν και παραμένει η πηγή της ζωής μας! Ποτέ δεν τον παραμέρισα. Αφιερώθηκα στη ζωή μου και έζησα τον έρωτα στον απόλυτο βαθμό.
Σήμερα, όμως, δεν έχει οικογένεια…
Δεν θέλω να είμαι άδικη με τον εαυτό μου, αυτά τυχαίνουν. Ίσως να μην τόλμησα να προχωρήσω σε οικογένεια. Αυτό ισχύει, αλλά ποτέ δεν στερήθηκα τον έρωτα.
Έκανε πάντα μακροχρόνιες σχέσεις;
Μπορεί να πέσω με τα μούτρα σε έναν έρωτα που με έχει συνταράξει και όσο βγει. Όσο πάει… Μακάρι να προκύψει η κοινή ανάγκη που θα κάνει το πράγμα να μην τελειώσει ποτέ και θα είναι ο σύντροφος της ζωής μου. Συνεχίζω να το ψάχνω ακόμα, το θέλω πολύ. Πιστεύω στο «για πάντα», αν και είναι πολύ ρομαντικό. Στο να σου συμβεί και να έχεις απόλυτη ανάγκη κάποιον, αλλά και εκείνος εσένα αυτό είναι το δύσκολο. Γιατί μου έχει τύχει ή να τελειώσει στον άλλο πρώτα ή να τελειώσει σε μένα και να θέλω να πάω τη ζωή μου παρακάτω.
Ποιο πονάει πιο πολύ;
Και τα δύο πονούν. Ίσως το ένα να εμπεριέχει και την απόρριψη, που όλοι μας έχουμε ένα θέμα με αυτό. Αλλά και οι δύο καταστάσεις είναι πολύ δύσκολες και επώδυνες. Ποτέ, όμως, δεν είχα φόβους μοναξιάς – αν τελείωνε κάτι τελείωνε. Δεν έμεινα σε σχέσεις, αν δεν ήμουν καλά.
Ισχύει ότι κάνει ταξίδια μόνη της;
Όχι. Δεν πάω πάντα με μεγάλη παρέα, συνήθως με μία από τις πολύ καλές μου φίλες, όπως είναι η Δάφνη Λαμπρόγιαννη. Με τη Δάφνη έχουμε κάνει υπέροχα ταξίδια μαζί.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ