Νικολέττα Κοτσαηλίδου: Αποκαλύπτει στο TLIFE όσα όσα θα ήθελες να μάθεις για εκείνη!

Η Νικολέττα Κοτσαηλίδου δεν είναι μόνο η σύντροφος του Σπύρου Παπαδόπουλου. Η προσωπική της ζωή έχει σχολιαστεί πολλές φορές, έχει ζήσει το κυνηγητό των paparazzi και έχει κληθεί πολλές φορές να απαντήσει σε αμήχανες ερωτήσεις. Όλες αυτές τις φορές έχει αποδείξει ότι έχει τα κερδίσει με τον δικό της κόπο τα “ένσημά” της στο χώρο της υποκριτικής. Είναι από τις ηθοποιούς που θα περάσουν από το μυαλό κάθε σκηνοθέτη που ψάχνει ανθρώπους ταγμένους στην τέχνη τους.

Αγαπά τόσο πολύ το θέατρο που θα μπορούσε να ζήσει μέσα σε αυτό. Μου το εκμυστηρεύεται η ίδια, ένα χειμωνιάτικο απόγευμα που την συναντήσαμε στην πλατεία Συντάγματος. Πριν έρθει στο προγραμματισμένο μας ραντεβού είχα στο μυαλό μου ότι θα συναντήσω μία άλλη Νικολέττα και τελικά με εξέπληξε ευχάριστα. Το επαγγελματικό πλαίσιο πολύ γρήγορα άλλαξε και φτάσαμε να συζητάμε στον καναπέ του Θεάτρου Παλλάς, για όλα.

Για τα όνειρα που είχε φεύγοντας από τη Θεσσαλονίκη, για τον ρομαντισμό που δεν έχει χάσει μέχρι σήμερα, για τη μαγεία του θεάτρου, για την “ανθρωποφαγία” των media και για τόσα άλλα. Η Νικολέττα Κοτσαηλίδου μας (ξανά)συστήνεται στο TLIFE και μας κάνει να καταλάβουμε ότι, κάποιες φορές, τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως φαίνονται! Και το “κουβάρι” της ζωής της ξεκινά να ξετυλίγεται από την συμμετοχή της στην ταινία Τζαμάικα όπου υποδύεται την Πόπη.

“Την ηρωίδα δεν την ερωτεύτηκα. Όχι βέβαια! Ερωτεύτηκα το σενάριο. Μου άρεσε πάρα πολύ. Γιατί ξεκίνησα στην αρχή να το διαβάζω χαλαρά και έλεγα τι ωραία! Ωραίες ατάκες, ωραίος ρυθμός, μια χαλαρή ήσυχη ταινία και κάποια στιγμή συγκινήσε, σε κάποιες στιγμές γελάς. Και έχεις χαλαρώσει στον καναπέ σου και διαβάζεις μια πάρα πολύ ωραία ιστορία και σου σκάνε, σε κατακλύζουν στο τέλος συναισθήματα που δεν το περιμένεις. Επειδή ακριβώς σε όλη τη διάρκεια είσαι χαλαρός ή τουλάχιστον σε ένα μεγάλο μέρος της ταινίας. Θυμάμαι ότι δεν μπορούσα να ηρεμήσω από το κλάμα αλλά αυτό το κλάμα που δεν σου βαραίνει την ψυχή μετά, ίσα ίσα σου την αλαφραίνει και σε ηρεμεί και αισθάνεσαι μετά ότι τα βλέπεις τα πράγματα πιο ανάλαφρα, πιο αισιόδοξα, υπάρχει ελπίδα. Δεν ξέρω, ήταν πολύ περίεργα τα συναισθήματα που μου δημιούργησε και αισθάνομαι ότι είναι σαν λίγο -και το αισθάνομαι και τώρα έχω δει την ταινία- να σου μετακινεί την οπτική γωνία από την οποία βλέπεις τη ζωή. Αν τη βλέπεις από μία συγκεκριμένη γωνία, σε μετακινεί πέντε μοίρες παραπέρα για να δεις ότι υπάρχει και αυτή η οπτική. Και είναι πάρα πολύ ωραίο και χαίρομαι πολύ που είμαι κομμάτι αυτής της ταινίας.”

Παρόλο που το σεναριακά είναι μια ιστορία που, λίγο ή πολύ, έχουμε ξαναδεί αλλά αυτό που σου μένε στο τέλος είναι μία αισιοδοξία και ένα ξεχωριστό συναίσθημα.

Φυσικά και ο κορμός της ιστορίας δεν είναι πρωτότυπος αλλά είναι ο τρόπος που έχει γραφτεί και για μένα η επιτυχία της ταινίας είναι στις αντιφάσεις της και στις αντιθέσεις της. Μπορεί εκεί που κλαις να γελάς ενώ μιλάει για δυσάρεστα πράγματα. Στο τέλος της ημέρας, αισθάνεσαι ότι είναι μια ταινία για τη ζωή και όχι για κάτι άλλο. Είναι οι αντιφάσεις της που με έκαναν και εμένα να ερωτευτώ το σενάριο όταν το πρωτοδιάβασα. Είναι πολύ δυνατή ταινία και πολύ συγκινητική και πολύ αληθινή κι επειδή βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και σε αληθινές στιγμές ανθρώπων. Αυτό είναι που το κάνει πιο δυνατό γιατί τελικά η ζωή έχει μεγαλύτερη φαντασία από μας. Και για αυτό καμιά φορά τυχαίνει να βλέπω ταινίες που λέει ότι βασίζονται σε αληθινές ιστορίες και αν δεν το γράφει αυτό, λες «εντάξει, αποκλείεται αυτό το πράγμα, πόση φαντασία έχει πια ο σεναριογράφος». Και όταν το βλέπεις στο τέλος -γιατί μου έχει τύχει να δω ταινία που να μην ξέρω από την αρχή ότι είναι αληθινή ιστορία και την αντιμετωπίζω λίγο κάπως, ότι είναι υπερβολές- συνειδητοποιώ ότι είναι αληθινή ιστορία, πάγωσα. Η ζωή έχει μεγαλύτερη φαντασία από μας, εγώ αυτό πιστεύω. Έχει να μας διδάξει πολλά και μας διδάσκει και το κάθε σενάριο και η κάθε ταινία. Είναι καλό λίγο να μας θυμίζουν, όλοι ξέρουμε πάνω κάτω το πως πρέπει να ζούμε και ποιες πρέπει να είναι οι θεωρίες που πρέπει να μας ακολουθούν στη ζωή μας. Είναι καλό καμιά φορά, ειδικά όταν γίνονται ταινίες για τη ζωή, να γίνονται για να μας θυμίζουν ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν πρέπει να τα ξεχνάμε. Ότι πρέπει οι προτεραιότητές μας να είναι άλλες. Η επιτυχία της ταινίας πιστεύω ότι είναι οι αντιφάσεις της.

Βλέποντάς την, την απολαμβάνεις σαν θεατής ή κοιτάς τεχνικά πράγματα από τη θέση του ηθοποιού; Ίσως και να λειτουργείς και πιο συναισθηματικά γιατί έχεις δουλέψει για αυτό γιατί ο θεατής, όπως εγώ που σου είπα ότι τον ρόλο σου τον μίσησα, είναι πιο αποστασιοποιημένος.

Καλά κι εγώ τον μίσησα. Με την Πόπη έχουμε μία σχέση αγάπης μίσους, δεν το συζητάω. Θα σου πω τι ένιωσα όταν είδα την ταινία. Συνήθως και λόγω επαγγέλματος δεν είναι εύκολο να αφεθούμε να δούμε μία ταινία χωρίς να παρατηρήσουμε λεπτομέρειες. Δυστυχώς δεν μπορώ πλέον να βλέπω μια ταινία με το αγνό μάτι του θεατή. Θα παρατηρήσω κάτι, ένα φωτισμό, ένα ρακόρ, μια υποκριτική. Όλο και κάπου θα σου φύγει το μυαλό. Με αυτή την ταινία, παρόλο που ήμουν κομμάτι της, που θα έπρεπε ο εαυτός μου να με πετάει έξω, πολύ γρήγορα αποτίναξα την κριτική ματιά και αφέθηκα να με πάρει. Ακριβώς γιατί με είχε πάρει το σενάριο. Γιατί είχε τόση αλήθεια και τόση ζωή μέσα αυτή η ταινία που δεν γίνεται να μη σε πάρει. Δεν πίστευα ότι θα έχω την ίδια αντιμετώπιση, βλέποντάς την, που είχα διαβάζοντας το σενάριο. Ξεχάστηκα, δεν κατάλαβα για πότε τελείωσε η ταινία. Και πάλι έκλαψα, πάλι γέλασα, συγκινήθηκα, πάλι γέμισα αισιοδοξία, ένιωσα τη λύτρωση. Το περίεργο είναι ότι συγκινούνται και βουρκώνουν με την ταινία ακόμα και οι άντρες. Δεν τους το έχεις πάρα πολύ εύκολα. Ίσως επειδή έχει να κάνει δύο αδερφών, ανδρών και που μου ταιριάζουν εμένα πάρα πολύ. Ο Φάνης με τον Σπύρο μου κολλάνε πάρα πολύ, έχουν τέτοια ενέργεια που μου μοιάζουν για αδέρφια. Και σαν ενέργεια και σαν ιδιοσυγκρασίες.

«Αυτό το ζήσε λίγο πριν πεθάνεις» το κουβαλούσα κι εγώ μέρες μετά. Έτυχε, κάποιες μέρες μετά αφού είδα την ταινία, να στριμωχτώ με θέματα προγραμματισμού, να πρέπει να κάνω κάποια πράγματα που μπορεί να μην ήθελα και μου είχε καθίσει αυτή η ατάκα στο μυαλό. Μου είχε γίνει τις πρώτες μέρες σαν τατουάζ μέσα στο μυαλό μου και άλλαζα λίγο τις προτεραιότητες και τον προγραμματισμό της ημέρας σύμφωνα με αυτό. Μη το ξεχνάμε, δεν πρέπει να το ξεχνάμε κι ευτυχώς που υπάρχουν ταινίες που έρχονται να μας το θυμίζουν.

Καμία φορά, με πολύ απλά μέσα, βλέπεις ότι η αλήθεια αρκεί.

Εγώ πιστεύω πάρα πολύ στην αλήθεια. Είναι κάτι που αναζητάμε όλοι στη ζωή μας. Στις σχέσεις μας, σε ένα θεατρικό που θα δούμε, σε μία ταινία, σε έναν καφέ που θα πιούμε με έναν φίλο. Και το μυριζόμαστε το ψέμα οι άνθρωποι. Αυτή η ταινία έχει πολύ αλήθεια μέσα της και είναι βασισμένη και στην αλήθεια των γεγονότων που συνέβαλαν στο να γραφτεί και στην αλήθεια των ηθοποιών και σε αυτό όλο που κουβαλούσαν από τους ηθοποιούς μέχρι τον σκηνοθέτη. Νομίζω όλο αυτό το πράγμα ο θεατής το εισπράττει. Παρόλο που στην Ελλάδα δεν έχουμε τη δυνατότητα και τα μέσα και τους χρόνους που έχουν στο εξωτερικό -γιατί είναι πολύ ταπεινές οι παραγωγές μας σε σχέση με έξω- στην αλήθεια της τουλάχιστον δεν έχει να ζηλέψει τίποτα. Αυτό για μένα είναι και το πιο σημαντικό. Γιατί αυτό είναι που στο τέλος εκτιμάει και ο θεατής. Μπορεί να δεις και μια ταινία με το μισό κόστος, το μισό χρόνο αλλά την αλήθεια ο θεατής θα την εισπράξει. Αυτό είναι που χρειάζεται περισσότερο απ’ όλα. Ένα καλό σενάριο, μια αλήθεια, μια αγάπη για αυτό που κάνεις, ωραίες σχέσεις, ωραία ιστορία. Δεν θέλει πολλά πράγματα ο θεατής για να τον κερδίσεις.

Το ίδιο, φαντάζομαι, πιστεύεις και για το θέατρο.

Βέβαια! Οι θεατές, είτε είναι στο θέατρο είτε στην τηλεόραση ή τον κινηματογράφο, είναι πολύ πιο έξυπνοι από ότι νομίζουμε. Οποιοσδήποτε άνθρωπος όταν θα καθίσει στη θέση του θεατή εισπράττει ακόμα και το βλεφάρισμα και μπορεί να καταλάβει πολλά. Δεν ξεγελάς, νομίζω, εύκολα τον θεατή. Δεν σου λέω ότι κάτι που έχει ένα ψέμα παραπάνω ότι δεν μπορεί να τον κερδίσει αλλά την αλήθεια θα την αναγνωρίσει σίγουρα.

Τι απολαμβάνεις περισσότερο σαν προετοιμασία ρόλου, τον κινηματογράφο ή την θεατρική πρόβα;

Η θεατρική πρόβα έχει άλλη μαγεία. Εμένα η μεγάλη μου αγάπη, αυτό που σπούδασα και θέλω να κάνω μια ζωή είναι να ανεβαίνω πάνω στη σκηνή και να μην κατεβαίνω για κανένα λόγο. Για κανένα όμως. Τον λάτρεψα όμως τον κινηματογράφο. Είναι η πρώτη μου δουλειά και όταν τελείωσε στεναχωρήθηκα, λέω να ήταν κι άλλο. Γιατί δοκιμάζεσαι πολύ περισσότερο στον κινηματογράφο. Δεν μπορείς να κρυφτείς από την κάμερα. Στο θέατρο μπορεί να υπάρξουν κάποια τερτίπια, να κρύψεις την αλήθεια, να κάνεις κάτι λίγο πιο ψεύτικα, να κρύψεις πράγματα. Στην κάμερα δεν γίνεται, απογυμνώνεσαι. Μου άρεσε που είδα και αυτή τη διαδικασία και παρόλο που απογυμνώνεσαι το αναζήτησα μετά. Ο μαζοχισμός του ηθοποιού, θες κι άλλο κι άλλο. Δεν μπορώ να τα συγκρίνω.

Έχω διαβάσει σε πολλές συνεντεύξεις και σε δηλώσεις ηθοποιών να λένε, αυτό το κλασικό, «το θέατρο είναι η αγάπη μου αλλά ο κινηματογράφος είναι ο έρωτάς μου». Κι επειδή το έχω ακούσει κι από πάρα πολλούς ηθοποιούς, πιο μικρή ακόμα, το θεωρούσα πολύ παρωχημένο, πολύ συνηθισμένο. Έλεγα «ντάξει τώρα, τι εννοούν». Ντρέπομαι που το λέω, σε σχέση με το ότι το κορόιδευα τόσο πολύ πιο παλιά, αλλά τελικά έχουν δίκιο. Έχουν δίκιο γιατί ο ηθοποιός λατρεύει το θέατρο αλλά θέλει λίγο να πάει και στον κινηματογράφο.

Ίσως έχει μια πρόκληση παραπάνω ο κινηματογράφος.

Ναι, δεν ξέρω, έχει μια γοητεία. Δεν ξέρω να σου πω ποια είναι αυτή η γοητεία. Νομίζω ότι δεν μπορώ να την εκφράσω με λόγια. Καμία φορά μπορεί να βρίσκεις έναν άνθρωπο γοητευτικό χωρίς να ξέρεις γιατί . Δεν ξέρω γιατί ο κινηματογράφος με γοήτευσε τόσο πολύ αλλά τολμώ να πω ότι όσοι έχουν πει ότι το θέατρο είναι ο γάμος τους και ο κινηματογράφος ο έρωτάς τους, έχουν δίκιο τελικά και ντρέπομαι αν το αμφισβήτησα κι αν αμφέβαλα στο παρελθόν για αυτό.

Βέβαια, υπάρχουν κι αυτοί που λένε ότι είναι ταγμένοι στο θέατρο και ότι ένας καλός ηθοποιός κρίνεται στο θέατρο.

Δεν είναι απαραίτητο. Η αλήθεια είναι ότι αν δω έναν ηθοποιό στον κινηματογράφο, πριν καταλήξω στο αν μυ αρέσει ή όχι, θέλω να τον δω και στο θέατρο. Στο θέατρο τον βλέπεις στο 100% του. Δεν υπάρχει κανένα μοντάζ να σου κρύψει αντιδράσεις του, κινήσεις του και τα λοιπά. Αλλά, τελικά, συνειδητοποιώ ότι αν κάποιος είναι καλός στο θέατρο δεν σημαίνει ότι είναι και στο σινεμά ή αν κάποιος είναι καλός στο σινεμά δεν σημαίνει ότι είναι και στο θέατρο. Μπορεί να συμβαίνουν και τα δύο. Να είναι κάποιος εξίσου καλός παντού αλλά μπορεί στο ένα να είναι και στο άλλο να μην είναι. Γιατί είναι διαφορετικές οι λειτουργίες οπότε… Μου έχει τύχει και το ανάποδο, να λατρεύω ηθοποιό στο θέατρο και να τον δω στο σινεμά και να μην μου αρέσει τόσο πολύ. Μπορεί να συμβεί και αυτό, δεν είναι ότι τελείωσε, άμα είσαι καλός στο θέατρο είσαι παντού. Τα πάντα ισχύουν.

Ένας καλός ηθοποιός υποτίθεται όμως ότι μπορεί να ανταπεξέλθει.

Μπορεί να μη του ταιριάξει.

Το μέσο;

Ναι, το μέσο. Πώς λέγαμε πριν ότι και για τους ανθρώπους κάποια πράγματα είναι θέμα χημείας. Μπορεί και με την κάμερα ένας άνθρωπος να μην έχει χημεία. Τα πάντα είναι χημείες.

Τηλεοπτικά; Φλερτάρεις στο μυαλό σου με την τηλεόραση. Βέβαια μιλάμε για μια περίοδο που στην Ελλάδα τα πράγματα είναι δύσκολα.

Αυτό θα σου έλεγα. Μιλάμε για την τωρινή περίοδο στην τηλεόραση;

Όταν ξεκινούσες, το έχεις στο μυαλό σου ότι θέλεις να κάνεις τηλεόραση;

Από την πρώτη στιγμή που βγήκα από τη σχολή μέχρι και τώρα, το μυαλό μου είναι στο θέατρο. Όλα τα άλλα, αν είναι να έρθουν, καλώς να έρθουν. Ειδικά τον πρώτο καιρό, όταν είχα βγει από τη σχολή, δεν είχα πάρα πολύ στο μυαλό μου την τηλεόραση. Τον κινηματογράφο πάντοτε τον είχα. Την τηλεόραση δεν την είχα τόσο πολύ γιατί είναι ένα μέσο που είναι αδυσώπητο και δεν ήθελα να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Ήθελα να ευχαριστηθώ περισσότερο το θέατρο, να δοθώ εκεί, να καταλάβω τι μου γίνεται, να αποκτήσω εμπειρία. Τα τελευταία χρόνια θα μου άρεσε, δεν θα έλεγα όχι. Είμαι ανοιχτή σε μία πρόταση αρκεί να είναι στα πλαίσιο που εγώ θέλω να δουλέψω: να μου αρέσει ο ρόλος, να μου αρέσει το σενάριο, να είναι μια ωραία συνεργασία. Πλέον δεν θα πω όχι με τον τρόπο που το έλεγα όταν ήμουν πιο μικρή, που ήθελα πρώτα να πατήσω πιο γερά στα πόδια μου και μετά να το τολμήσω. Αν είναι κάτι που μου αρέσει, τώρα ναι, μπορεί και να το κάνω. Βέβαια, τώρα, δεν υπάρχει και τόσο τηλεόραση πια αλλά εντάξει. Ποτέ δεν ξέρεις! Η Ελλάδα έχει μάθει να επιβιώνει.

Έχεις διαλέξει ένα επάγγελμα που έχει από τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας. Ειδικά σε περιόδους κρίσης.

Αυτό ισχύει. Παρόλα αυτά, αν γυρνούσα το χρόνο πίσω δεν θα άλλαζα τίποτα. Όταν βγήκα από τη σχολή, λίγο καιρό μετά, ξεκίνησε η κρίση. Οπότε ήταν άτυχη η γενιά μου ως προς αυτό. Δεν προλάβαμε να χαρούμε πράγματα. Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω, λοιπόν, ξέροντας ότι θα βγω σε περίοδο κρίσης από τη σχολή μου και δεν θα μπορώ να τα ευχαριστηθώ όλα αυτά που θέλω, πάλι νομίζω το ίδιο θα έκανα. Δεν θα μπορούσα να μην είμαι ηθοποιός. Με τίποτα.

Τι ήταν αυτό που σε κέρδισε και το επέλεξες ως επάγγελμα; Το σκεφτόσουν από μικρή;

Το σκεφτόμουν, ναι. Όταν ήμουν πολύ πολύ μικρή το εξέφραζα. Όταν άρχισα να μεγαλώνω και να συνειδητοποιώ ότι οι γονείς μου δεν θα με αφήσουν ή ότι οι φίλοι μου με το που θα πω ότι θέλω να γίνω ηθοποιός θα συνδυάσουν κατευθείαν λούσα, χλιδή, τηλεόραση, φώτα, δημοσιότητα και τα λοιπά, ενώ εγώ όταν έλεγα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός φανταζόμουν Επίδαυρο, σκηνή θεάτρου, ρόλους, εναλλαγές ρόλων, από κάτι που μου ταιριάζει μέχρι κάτι που μου είναι πολύ κόντρα και ήξερα ότι δεν θα με καταλάβουν και για αυτό και σταμάτησα να το λέω. Όταν πέρασα στη σχολή κα άρχισα να το λέω στους φίλους μου ότι φεύγω από τη Θεσσαλονίκη και κατεβαίνω στην Αθήνα να σπουδάσω στο Εθνικό, δεν το πιστεύανε. Γιατί μου λέγανε «μα από που; Δεν μας το είχες πει ποτέ». Δεν το εξέφραζα καθόλου. Ήξερα ότι θα παρανοήσουν τις προθέσεις μου και δεν θα καταλάβουν που είναι η πραγματική μου αγάπη και το άφηνα. Δεν ξέρω τώρα να σου πω γιατί διάλεξα την υποκριτική. Δεν μπορώ να στο βάλω σε λόγια. Μου αρέσουν τα πάντα σε σχέση με την υποκριτική και το θέατρο. Ακόμα και το δύσκολο αυτό κομμάτι, το αρνητικό στοιχείο ότι κάθε σεζόν ψάχνουμε δουλεία. Μπορεί να κάνεις μία καλή συνεργασία τη μια χρονιά και μια άλλη να κάνεις μια κακή συνεργασία. Ακόμα και σε αυτό βλέπω το ωραίου του κομμάτι. Βλέπω εναλλαγή. Γιατί μπορεί να είσαι σε μία δουλειά που να μην σου αρέσει και να λες «έλα μωρέ, σε λίγους μήνες θα είμαι σε μια άλλη δουλειά». Τα πάντα, ότι έχει να κάνει με την υποκριτική και το θέατρο μου αρέσουν. Θα μπορούσα να ζω μέσα στο θέατρο. Δεν το λέω καθόλου επηρμένα και υπεροπτικά. Το λέω με πολύ μεγάλη αγάπη. Θα μπορούσα να ζω μέσα στο θέατρο, κάπως να γίνει. Αυτό το πράγμα που είσαι σε μία ομάδα και να πρέπει να κάνεις τα φώτα, τα σκηνικά, να βάψεις το θέατρο… Αν μου τύχαινε ποτέ αυτό το πράγμα θα ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη. Να πρέπει να ζωγραφίσω, να βάψω το σκηνικό, να κάνουμε κάτι στο πάτωμα, μετά να ράψουμε κάτι στα κουστούμια μας… Ό,τι έχει να κάνει με το θέατρο το αγαπώ.

Δεν έχεις χάσει καθόλου τον ρομαντισμό με τον οποίο ξεκίνησες.

Καθόλου! Και ξέρεις τι; Άργησα να μπω στη σχολή γιατί, όπως σου είπα, οι γονείς μου δεν με αφήναν να γίνω ηθοποιός. Πριν γίνω ηθοποιός, σπούδασα πληροφορική και τηλεπικοινωνίες. Ναι μεν είμαι άνθρωπος που αγαπώ τα gadgets, τολμώ να πω ότι είμαι «gadget-ου», παρόλα αυτά είναι μια δουλειά που δεν την αγάπησα. Κι ακόμα περισσότερο όταν συνειδητοποίησα ότι μπορεί να περάσω όλη μου τη ζωή -εγώ, γιατί σε κάποιον άλλο μπορεί να ταιριάζει- μπροστά σε έναν υπολογιστή είπα όχι, θα κυνηγήσω το όνειρό μου, θα πάω να δώσω στο Εθνικό και ότι γίνει. Έχω μία και μοναδική ευκαιρία γιατί ήμουν πάνω στην αλλαγή από 24 στα 25. Το έκανα. Πέρασα. Τελείωσε! Συνειδητοποιώ ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές που έχω περάσει αυτά τα χρόνια που είμαι στην Αθήνα ότι οποιαδήποτε δυσκολία αυτής της δουλειάς δεν τη συγκρίνω με οποιαδήποτε ευκολία άλλης δουλειάς. Δεν με απασχολούν οι δυσκολίες αυτής της δουλειάς, δεν με νοιάζει. Είναι τόσο ωραίο πράγμα να κάνεις το όνειρό σου πραγματικότητα. Να παραπονεθώ για το ότι κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα; Κι ας είμαι άνεργη και μία σεζόν. Θα βρω τρόπο να ζήσω, να το αντιμετωπίσω. Είναι αυτό που λες μάλλον, δεν έχω χάσει τον ρομαντισμό μου. Ακόμα υπάρχουν στιγμές που δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι είμαι εδώ, είμαι στην Αθήνα, δουλεύω σαν ηθοποιός. Το χαίρομαι, το ευχαριστιέμαι πάρα πολύ!

Οι γονείς πλέον συμφωνούν;

(γέλια) Εντάξει, τώρα είναι… Ακόμα και ο μπαμπάς, που ήταν αυτός που δεν ήθελε σε καμία περίπτωση, είναι υπέρμαχος πλέον. Είναι ο πιο φανατικός θαυμαστής σε σημείο που λες εντάξει, φτάνει. Πλέον καμαρώνει!

Έρχονται στις παραστάσεις;

Ναι, βέβαια! Καμαρώνουν και οι δύο και χαίρονται πολύ γιατί ξέρουν ότι είμαι κι εγώ καλά.

Είναι αποτέλεσμα δουλειάς αλλά ίσως ήσουν και τυχερή. Γατί όλα όσα έχεις κάνει ήταν πολύ καλές δουλειές. Δεν ξέρω αν έπαιξε ρόλο και το ένστικτο για το σωστό κριτήριό σου αλλά από τα πρώτα σου βήματα έκανες πολύ σωστές επαγγελματικές επιλογές.

Μου αρέσει αυτό που λες, δεν το είχα συνειδητοποιήσει ποτέ. Η αλήθεια είναι ότι έχω αρνηθεί αρκετές δουλειές κι έχω αρνηθεί και δουλειές στην τηλεόραση. Ειδικά τα πρώτα χρόνια, είπα ότι κάποια στιγμή θα συναντηθώ με την τηλεόραση. Όταν τολμούσα να κάνω πράγματα έκανα μικρά πράγματα που θα ήθελα απλώς να έχω μία απόσταση, να μην βουτήξω κατευθείαν. Ήμουν και είμαι πολύ προσεκτική με τις επιλογές μου. Μακάρι να καταφέρω να συνεχίσω να είμαι έτσι και να μπορώ να έχω την επιλογή να πω όχι σε μια δουλειά και να δεχτώ μια άλλη. Όσες δουλειές έχω κάνει τις αγάπησα, τις χάρηκα, δεν τις μετάνιωσα και όσες δουλειές ήξερα ότι δεν θα είμαι καλά -πέρα από κάποιες που πραγματικά λόγο χρόνου δεν μπορούσα να τις κάνω-, υπήρξαν και κάποιες που ήξερα εξ αρχής ότι δεν θα περάσω καλά ή με δυσκολέψουν και τις απέρριψα. Επειδή μπήκα στη δουλειά μεγάλη, μπήκα στη σχολή στα 24 και δεν μπήκα στα 19, αυτό από τη μία ήταν κακό γιατί μου “μίκραινε” τα χρόνια δουλειάς -γιατί αλλιώς είναι να βγαίνεις από τη σχολή στα 22 και αλλιώς είναι να βγαίνεις στα 27- παρόλα αυτά τελικά δεν το μετανιώνω που μπήκα μεγάλη γιατί έχω άλλη ψυχραιμία κι άλλη ωριμότητα απέναντι στα πράγματα κι αυτό με έχει βοηθήσει πάρα πολύ στο να παίρνω σωστές αποφάσεις και ψύχραιμες, χωρίς να τις μετανιώνω μετά. Όταν είμαστε πιο μικρά έχουμε έναν άλλο ενθουσιασμό στα πράγματα και νομίζω τελικά προστατεύτηκα. Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό, ακόμα και αυτό έγινε για να έχω τα μυαλά μου στο κεφάλι μου.

Αυτό φαίνεται και στον τρόπο που διαχειρίζεσαι τα πράγματα. Δεν είναι ότι έχεις την έπαρση που βλέπουμε κάποιες φορές σε αυτούς που δηλώνουν “δεν μιλάω για τα προσωπικά μου, μιλάω μόνο για τη δουλειά μου”. Τα έχεις διαχωρίσει με έναν ωραίο και ξεκάθαρο τρόπο.

Σέβομαι πάρα πολύ ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους. Όποια και να είναι αυτή. Ποια είμαι εγώ που θα κρίνω τη δουλειά κάποιου ακόμα κι αν με δυσκολεύει ή με στριμώχνει. Το πώς βγάζει ο καθένας το ψωμί του είναι ιερό και δεν είμαι εγώ σε θέση να το κρίνω. Απλά, αισθάνομαι ότι από εκεί και πέρα πρέπει να υπάρχει κι ένας… δεν θα το πω σεβασμός γιατί ίσως είναι και βαριά κουβέντα. Σέβομαι την ύπαρξη όλων των επαγγελμάτων, απλά δεν γίνεται να ικανοποιούμε όλα τα επαγγέλματα. Δεν μπορώ να κάνω πίσω στη δική μου αρχή και στον δικό μου τρόπο σκέψης μόνο και μόνο επειδή πρέπει να βοηθήσω κάποιον να κάνει τη δουλειά του. Μακάρι να μπορούσα να το κάνω αλλά ξέρεις μερικές φορές πρέπει κάπως να οχυρώνεσαι.

Στο λέω με αφορμή αυτό που έγινε στην πρεμιέρα της Τζαμάικα. Η απάντησή σου ήταν τόσο “ξηγημένη” . Είπες το εξής απλό: δεν είναι ότι έχω πρόβλημα να μιλήσω, άλλα σ’αυτή τη φάση ήρθαμε για να πούμε αυτό και δε θέλω να μπω εγώ στη διαδικασία από τη στιγμή που κάποιος άλλος έχει πει όχι.

Ε, ναι αυτό το έχω απόλυτα διαχωρισμένο στο κεφάλι μου και δεν το συζητάω και έχω τόσο μεγάλη αγάπη και σεβασμό και φόβο ταυτόχρονα για το θέατρο που δεν αφήνω τίποτα να μου το επηρεάσει με όποιον και να δουλεύω από τον εχθρό μου μέχρι τον πιο αγαπημένο μου άνθρωπο. Αυτό το διαχωρίζω. Η δουλειά είναι δουλειά. Και δεν παίζουμε με τη δουλειά. Τώρα σ΄όλο το υπόλοιπο κομμάτι και με αφορμή αυτό που λες για παράδειγμα με την πρεμιέρα. Ξέρεις τι γίνεται; Όταν κάνεις μία δουλειά με μεράκι κι έχεις την αγωνία να πάει καλά, έχεις την ανάγκη να μιλήσεις γι΄αυτό, θες να μιλήσεις, θες να το επικοινωνήσεις , να επικοινωνήσεις τη δουλειά σου με τον κόσμο και από εκεί και πέρα να επιλέξει ο κόσμος αν θέλει να έρθει ή να μην έρθει και γίνονται πέντε, δέκα, είκοσι ερωτήσεις για τη δουλειά και γίνεται μία ερώτηση για τα προσωπικά σου και τελικά την απαντάς δεν την απαντάς από το να σιωπήσεις μέχρι το να δώσεις μία απάντηση, τελικά οποίο και να είναι αυτό το ότι από τις είκοσι ερωτήσεις , θα πετάξουν όλες τις υπόλοιπες και θα παιχτεί μόνο η εικοστή πρώτη αυτό είναι κάτι που τους ηθοποιούς ας μη μιλήσω αν και πιστεύω ότι όλοι οι συνάδελφοι νιώθουν αυτό το πράγμα , είναι στενάχωρο. Δηλαδή καταλαβαίνω ότι και ο άλλος θέλει να κάνει τη δουλειά του , αλλά θέλω να την κάνω κι εγώ και γιατί δε σκέφτεσαι κι εσύ ότι θέλω κι εγώ να κάνω τη δουλειά μου, θέλω να επικοινωνήσω τη δουλειά μου, την οποία την έχω κάνει με κόπο με ιδρώτα , με ξενύχτι, με αγωνία, θα βρω το ρόλο , δε θα βρω το ρόλο, θέλω να μιλήσω για το ρόλο, θέλω να μιλήσω για την ταινία, θέλω να προτρέψω το θεατή να έρθει να τη δει και τελικά από όλα όσα λέω κρατιέται μόνο αυτό. Και έτσι οδηγείς και τον κόσμο να έχει μια πολύ λάθος γνώμη για σένα γιατί εγώ ποτέ δε ζήτησα – δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ την προσωπική μου ζωή, δεν την έχω διαφημίσει ποτέ και παρόλ’ αυτά έχει τύχει να διαβάσω άρθρα τα οποία βγάζουν μία τελείως διαφορετική εικόνα για μένα. Και είναι σαν να ζω παράλληλες ζωές . Δηλαδή είναι μία η ζωή που ζω εγώ και μία η ζωή που ζει αυτό το πρόσωπο που βγαίνει στα περιοδικά. Είναι δύο οι Νικολέττες, δηλαδή είναι τρομερό. Μερικές φορές διαβάζω και κάτι για κάποιον άλλο και πάω να το πιστέψω και λέω ώπα ώπα ώπα. Όπως εσύ δε θέλεις να πιστεύουν καμιά φορά τα λάθη, τα ψέματα κάτι τέλοσ πάντων που έχει γραφτεί για σένα που είναι λάθος και δεν ισχύει επ’ουδενί, έτσι κάτσε μην πιστεύεις , μην πιστεύεις (γελάει). Είναι κρίμα. Καταλαβαίνω ότι πρέπει να υπάρχει κι αυτό το κομμάτι.

Υπάρχει κάτι που να σε έχει εκνευρίσει πάρα πολύ σε σημείο να πεις εντάξει θα πάρω τηλέφωνο δε γίνεται

Ξέρεις τι γίνεται; Δεν έχω μιλήσει τόσο πολύ γι’αυτά τα πράγματα όσο μιλάω αυτή τη στιγμή σε σένα και δεν ξέρω αν θα το μετανιώσω(γελάει)

Κι εγώ είχα λάθος εικόνα για σένα -όχι αρνητική απαραίτητα, αλλά είχα άλλη εικόνα από αυτό που συναντάω τώρα που έχεις αυτήν την άνεση και μιλάμε και λέμε πράγματα και χανόμαστε λίγο στη συζήτηση.

Για πολύ μεγάλο διάστημα επειδή άρχισε ξαφνικά να ασχολείται ο Τύπος με μένα- στα καλά καθούμενα- είπα δε θ’ ασχοληθώ, για άλλη δουλειά έχω έρθει στην Αθήνα, άλλα είναι τα πράγματα που θέλω να κάνω. Όποιος γράφει καλά κάνει και γράφει , κακά κάνει και γράφει, δηλαδή ο καθένας πρέπει να κάνει τη δουλειά του. Οκ, τί να κάνουμε; Aυτά έχει η ζωή. Τα πράγματα όμως από κάποιο σημείο και μετά αρχίζουν και σοβαρεύουν γιατί μπαίνουν σε μονοπάτια που είναι πάρα πολύ λεπτά. Και έχουν γραφτεί πράγματα τα οποία ευτυχώς έχω προετοιμάσει. Όταν άρχισα να βλέπω να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα τους δικούς μου τους ανθρώπους τους προετοίμασα. Ότι ξέρετε ποια είμαι , ξέρετε πως είμαι μην πιστεύετε αυτά που διαβάζετε. Απλά μία φορά δε δίνεις σημασία, δύο φορές δε δίνεις σημασία , πέντε, δέκα..βλέποντας κι οι άλλοι ότι δε δίνεις σημασία, συνεχίζουν και γράφουν ότι μπορείς να φανταστείς. Και ψέματα που λέω αποκλείεται (γελάει), αποκλείεται δηλαδή το διαβάζω και λέω “βρε μπας και..” Αλλά λες αποκλείεται δεν είναι δυνατόν να φτάνει το πράγμα τόσο ακραία. Και ναι, υπήρξε στιγμή που αποφάσισα να κάνω κάτι γιατί αν δεν έκανα μπορεί να έλεγαν ξαφνικά ότι… δεν ξέρω, ότι.. δεν μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή ένα ψέμα να σου φέρω σαν παράδειγμα. Δηλαδή έχω διαβάσει ότι έχω μείνει έγκυος, έχω διαβάσει ότι έχω παντρευτεί, έχω διαβάσει ότι έχω αρραβωνιαστεί, έχω διαβάσει ότι μου ανοίγονται λογαριασμοί. .. Και έφτασα στο σημείο

Μέχρι ότι έχω βρει και το νυφικό για το γάμο μου. Δηλαδή κι έχουν φτάσει στο σημείο – κι εκεί άρχισα λίγο έτσι να ανησυχώ – να με παίρνουν κι οι φίλοι μου τηλέφωνο να μου λένε παντρεύεσαι και δε μας το είπες ή είσαι έγκυος; Έτυχε να έρθει συνάδελφος στην πρεμιέρα της Μαντάμ Σουσού και να μου πει να σας ζήσει το παιδάκι, λέω μα ποιο παιδάκι-ακραία πράγματα. Και αναγκάστηκα κάποια στιγμή να δράσω γιατί έφτασε ο κόμπος στο χτένι.

Να σου πω την αλήθεια από τα δέκα πράγματα που διαβάζω- ή μάλλον δεν τα διαβάζω, γιατί αποφεύγω να τα διαβάζω, τυχαίνει συνήθως όταν γράφεται κάτι , θα με πάρει κάποιος συγγενής, φιλος κτλ να μου πει ότι τα διάβασε και έτσι τα μαθαίνω- τα εννιά είναι ψέματα και αναρωτιέμαι καμιά φορα τι εικόνα σχηματίζει ο κόσμος μετά για σένα. Και γι ‘ αυτό τελικά καλά κάνουν κάποιοι ηθοποιοί και λένε, ίσως καλά κάνουν και λένε “ Θέλω να μιλήσω μόνο μέσα από τη δουλειά μου.” Γιατί λες αν είναι να με μάθουν από τα ψέματα -όχι-, ας με μάθουν από τη δουλειά μου κι αμα θέλουν να με αγαπήσουν κι αν θέλουν να με μισήσουν. Εγώ το πιστεύω , είναι πολύ πιθανό ο κόσμος να έχει μια πάρα πολύ λάθος γνώμη για μένα -πάρα πολύ. Δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το αλλάξω και δε με νοιάζει -όχι δε με νοιάζει- δεν ξέρω αν με νοιάζει ή δε με νοιάζει, προσπαθώ να μην ασχοληθώ. Προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ, γιατί αν αρχίσω να ασχολούμαι με όλο αυτό το κομμάτι μπορεί να μην το αντέξει το στομάχι μου και να μαζέψω τα μπογαλάκια μου και να γυρίσω στη Θεσσαλονίκη.

Θεωρείς ότι το διαχειρίζεσαι καλύτερα με το πέρασμα του χρόνου ; Η άμυνά σου είναι να μην ασχολείσαι ας πούμε πια;

Ο τρόπος που το αντιμετώπιζα δεν έχει αλλάξει.. Δεν ασχολούμουν, δεν ασχολούμαι και θα συνεχίσω να μην ασχολούμαι.. Δε θέλω να στεναχωριέμαι ή να επηρεάζομαι ή δεν ξέρω εγώ τι.. Ο τρόπος μου δεν αλλάζει. Μπορεί κάποια στιγμή ν ‘αλλάξουν οι αντοχές μου.

Είναι πάντως έτσι κι αλλιώς μια δουλειά που θέλει πολύ γερό στομάχι, δηλαδή πέρα από αυτά..

Στη δουλειά δε με πειράζει να έχω γερό στομάχι.

Οι κριτικές;

Χαρά μου, χαρά μου, χαρά μου.. Αν είναι μία εποικοδομητική κριτική, δηλαδη το να μην αρέσω σε κάποιον και να μου γράψει πέντε πράγματα που θα με βοηθήσουν να πάω παρακάτω, δεν έχω κανένα πρόβλημα. Δε γίνεται να αρέσουμε σε όλους κι ο καλύτερος ηθοποιός θα πάρει κακή κριτική κι ο χειρότερος ηθοποιός θα πάρει μια καλή κριτική. Τα πάντα υπάρχουν -δε γίνεται να αρέσουμε σε όλους. Η κακή κριτική είναι κι αυτή εποικοδομητική. Δεν έχω πρόβλημα. Και δε με πειράζει να λέει κάποιος την άποψή του για μένα, όπως θα την κάνει -καλή ώρα γι’ αυτο που συζητάμε- ένας κριτικός. Τα ψέματα ή τα περίεργα ή τα υποχθόνια αυτα είναι που δε μ’ αρέσουν. Είναι τόσο ωραίο πράγμα η αλήθεια.. Είναι πολύ ωραίο πράγμα η αλήθεια.. Απορώ γιατί οι άνθρωποι την υποτιμούμε τόσο πολύ και την έχουμε πετάξει από τη ζωή μας. Δεν ξέρω τι έχει γίνει. Έχω την αίσθηση ότι κάποτε οι άνθρωποι ήταν πολύ πιο ειλικρινής, εκτός αν εμείς επειδή δεν έχουμε ζήσει τις προηγούμενες δεκαετίες, έχουμε μια πιο ρομαντική εικόνα για τους ανθρώπους.. Αλλά κάπως έχει χαθεί η επικοινωνία, έχει χαθεί η ειλικρίνεια..Κάτι έχει χαθεί.. Κάτι, κάτι, κάτι…

Έχει γίνει λίγο πιο άγριο..

Ξέρεις τι νιώθω; Ότι ψάχνουν πάντα κάπου να εκτονώσουν , είτε αυτό είναι το gossip, δηλαδή βρίσκουν ένα hot topic , έκανες αυτό ας σταθούμε εκεί και το τραβάνε τόσο πολύ δηλαδή εγώ που είμαιστο χώρο μερικές φορές λέω “Ρε παιδια.., άλλες ερωτήσεις δεν έχετε να κάνετε; Βρείτε κάτι διαφορετικό ..” Είναι τόσο τετριμμένο όλο..Το τραβάνε μέχρι εκεί που δεν πάει . Μετά κι ο άλλος βαριέται. Κι εγώ βαριέμαι σαν αναγνώστρια. Βαριέμαι πάρα πολύ, δηλαδή αυτές οι συνεντεύξεις που γίνονται στις πρεμιέρες, τις περισσότερες φορές όταν υπάρχει από πριν κάποιο έδαφος, λες ντάξει αυτό θα ρωτήσουν. Δηλαδή το αναμασάνε μέχρι εκεί που ο άλλος θα εκνευριστεί…Κι είναι επόμενο.

Αν το κοινό το συνηθίσεις σε κιτρινισμούς, θα γουστάρει τους κιτρινισμούς. Αν το κοινό το συνηθίσεις αλλιώς θα πάει τελοσπάντων -για να μην το αναλύω περισσότερο- συμφωνώ απόλυτα ότι το κοινό εκπαιδεύεται. Γιατί οι ίδιοι άνθρωποι που κάποτε αγαπούσαν,πριν από δέκα χρόνια, αγαπούσαν ξέρω γω τα ριάλιτι,οι ίδιοι (δέκα) άνθρωποι -οι ίδιοι άνθρωποι, δέκα χρόνια μετά μπορεί να αγαπάνε δεν ξέρω εγώ ποια εκπομπή υπάρχει στην τηλεόραση. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι..Δε γίνεται.. Δεν αλλάζεις τα γούστα. Αλλά όταν το εκπαιδεύεις προς μία κατεύθυνση θα πάει το κοινό προς αυτήν την κατεύθυνση, δεν έχει άλλη επιλογή.

Ισχύει.. Και ίσως το ότι δε βλέπουν πια τηλεόραση -γιατί εντάξει υπάρχουν κάποια λίγα πράγματα, αλλά ο κόσμος … Φέτος τα νούμερα των περισσότερων εκπομπών είναι χαμηλά.

Φυσικά, φυσικά.. Ο κόσμος δεν αντέχει και ειδικά όταν μπορεί αυτή τη στιγμή να γίνει συνδρομητής σε ένα netflix , να κατεβάσει μία ταινία για να δει, να βγει.. Ας πούμε για μένα δεν είναι τυχαίο ότι τα θέατρα φέτος πηγαίνουν καλύτερα από τις άλλες χρονιές.. Ο κόσμος κουράστηκε..(Αυτό δεν πρέπει)Όπως εμείς εισπράττουμε το ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να γεμίζει περισσότερο τα θέατρα, δεν πρέπει και οι άλλοι στο μέσον που έχουν αυτοί , είτε λέγεται τηλεόραση, είτε λέγεται κανάλι, είτε λέγεται απλώς μία εκπομπή, είτε ένα site δεν το καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά; Δηλαδή μήπως κι ο κόσμος.. Γιατί ο κόσμος έχει αρχίσει να εκπαιδεύεται αλλιώς και λόγω του εξωτερικού. Δηλαδή αυτή τη στιγμή έχει πρόσβαση παντού. Και σε ξένα κανάλια και σε ξένες ταινίες και σειρές και να μπει σε ένα ξένο site , βλέπει τι γίνεται έξω. Αυτό νομίζω λίγο ότι πρέπει να το λάβουμε υπ’όψιν μας. Εμένα είναι πολύ σημαντικό ότι φέτος ο κόσμος έχει αρχίσει να βγαίνει περισσότερο στο θέατρο. Σημαίνει ότι κάτι τον έχει πνίξει..Κάτι δεν πάει καλά στο σπίτι.. Ή μπορεί επειδή πλέον νιώθει ότι έχει ισορροπήσει περισσότερο στη ζωή του.. Δεν ξέρω που οφείλεται και δεν είμαι και η ειδήμων και μπορεί αυτό το πράγμα να μην το μάθουμε και ποτέ -το για ποιο λόγο έχει αρχίσει ο κόσμος να βγαίνει. Μπορεί να είναι και πολλοί οι λόγοι, αλλά πρέπει οι άνθρωποι που είναι στις υψηλές θέσεις να το λάβουν υπόψη τους.

Θεωρείς ότι η τέχνη είναι μία διέξοδος στη δύσκολη φάση που περνάμε σαν κοινωνία σαν άνθρωποι..

Απόλυτα, απόλυτα.. Πιστεύω ότι είναι μία λύση τουλάχιστον για την επιβίωσή μας, για την καθημερινότητά μας.. Δηλαδή (όταν) γιατί σου δίνει μία άλλη οπτική για τα πράγματα, χωρίς να χρειαστεί να το ζήσεις εσύ ο ίδιος..Να ζήσεις δηλαδή μια συνθήκη και να πεις.. Να δείς την ιστορία ενός ανθρώπου.. Όπως ας πούμε αυτό που λέγαμε καλή ώρα για (το ) την Τζαμάικα. Για να μου ταρακουνήσει την ψυχή μου και για να μου αλλάξει λίγο τον τρόπο που αντιμετωπίζω τη ζωή, μία ταινία (δε χρειάζεται) μου το προσφέρει βλέποντας μόνο τη ζωή ενός άλλου και την ιστορία ενός άλλου και παρολ’ αυτα το μάθημά μου θα το πάρω, δε χρειάζεται να το ζήσω εγώ γιαα να πάρω το μάθημά μου. Οπότε νομίζω η τέχνη είναι από παρηγορά μέχρι, δεν ξέρω νομίζω ειδικά σε δύσκολες στιγμές η τέχνη είναι το παν.

Εσένα θα μπορούσες να πεις ότι η τέχνη είναι η δική σου “Τζαμάικα” ή να στο πω αλλιώς τι είναι η δική σου Τζαμάικα, τι σε αποφορτίζει , τι σου δίνει χαμόγελο και λες ναι..

Να σου πω.. Η δική μου Τζαμάικα είναι σίγουρα οι δικοί μου άνθρωποι.. Αυτό μου το ρωτήσαν και προχθές στην πρεμιέρα πια είναι η δική μου Τζαμάικα..Αλλά ήταν από αυτές τις ερωτήσεις που σου είπα δεν έπαιξαν ποτέ.. Οπότε θα το πω σε σένα(γελάει). Η δική μου Τζαμάικα είναι οι δικοί μου άνθρωποι.. Ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό, μόλις με ρωτήσαν , γιατί αυτοί μου φτιάχνουν το τοπίο έτσι κι αλλιώς. Και στο πιο άσχημο περιβάλλον να είμαι , άμα είμαι με τους αγαπημένούς μου ανθρώπους είμαι στη Τζαμάικά μου. Αλλά αν έπρεπε να βγάλω, να σου βάλω δηλαδή έναν τόπο, έναν χώρο για Τζαμάικα ναι πιστεύω ότι είναι το θέατρο. Απόλυτα.

Θα μπορούσες να κάνεις κάτι άλλο; Γιατί σε κάποιες..

Όταν λες κάτι άλλο;

Εννοώ αναφορικά με το θέατρο γιατί έχεις ασχοληθεί και με τη συγγραφή.

Όχι, η συγγραφή είναι μεγάλη κουβέντα..

Έχεις συμβάλει στο σενάριο.

Κάνω μεταφράσεις..

Κάπου διάβασα ότι σε ενδιαφέρει κι η σκηνοθεσία.

Κοίτα..Οποιοδήποτε κομμάτι.. Οποιαδήποτε δουλειά μέσα στο θέατρο με ενδιαφέρει. Επειδή -ακριβώς αυτό που σου έλεγα πριν- ότι αγαπάω το θέατρο γενικότερα. Αλλά την υποκριτική για να τα ξεκαθαρίζουμε τη βάζω πάνω απ’όλα.Δεν μπορώ να με φανταστώ καποια στιγμή να μην είμαι ηθοποιός , να μην εξασκώ το επάγγελμα. Αλλά παραπλεύρως οτιδήποτε έχει να κάνει με το θέατρο και γενικότερα με την τεχνη με γοητεύει.. Όπως αυτό που σου λέω .. Από το να μου πει κάποιος να βάψω ένα σκηνικό , μέχρι να διαβάσω ένα έργο , να μεταφράσω.. Μ’αρέσουν όλα τα επαγγέλματα που έχουν να κάνουν με τη δουλειά μας. Γιατί όλα έχουν τη γοητεία τους.. Και συμβάλουν στο παραμύθι που θέλουμε να φτιάξουμε και στην ιστορία που θέλουμε να πούμε και στο ταξίδι που θέλουμε να προσφέρουμε στον κόσμο. Οπότε τα αγαπάω όλα. Δεν αποκλείω τίποτα.. Αλλά κοίτα.. Η σκηνογραφία , η ενδυματολογία είμαι άχρηστη ..(γελάει) και λέει κάτι που δεν καταλαβαίνω αλλά είναι ασήμαντο

Εντάξει, δεν είναι όλα για όλους.

Αλλά αγαπάω πάρα πολύ το να διαβάζω θεατρικά έργα.. Να, να μεταφράζω θεατρικά έργα.. Μου έχει δοθεί η ευκαιρία , το έχω κάνει, το έχω αγαπήσει.. Πέρασα πολύ ωραίες στιγμές μεταφράζοντας ένα έργο, γιατί ήμουν εγώ και το έργο, εγώ και όλοι οι ρόλοι.. Τα ‘παιζα, τα ευχαριστιόμουν..Ήταν μαγικές στιγμές για μένα. Δηλαδή και το “Δείπνο ηλιθίων” και το “Μου λες αλήθεια” που είναι δύο κωμωδίες που ανέβασε ο Σπύρος ο Παπαδόπουλος στο ΚΑΠΠΑ και τις μετέφρασα εγώ τις θυμάμαι τις περιόδους αυτές τις δύο που μετέφραζα αυτά τα δύο έργα, τις θυμάμαι ως.. είναι στο μυαλό μου καταγεγραμμένες ως περίοδοι ευτυχίας. Περνούσα πάρα πολύ ωραία. Η σκηνοθεσία είναι κάτι που με γοητεύει.. Κυρίως η σκηνοθεσία.. Ας μην μπω.. Ας το κρατήσουμε έτσι.. Ας μην το αναλύσω γιατι τι άλλο θα αναλύσω σήμερα Παναγία μου με έχεις κάψει.. Η σκηνοθεσία λέω ότι είναι κάτι που το αφήνω, είναι κάτι που μου αρέσει.. Αν έρθει ποτέ στη ζωή μου.. Δε θα το επιδιώξω, τουλαχιστον σε αυτή τη φάση.. Αλλά αν είναι να ρθει κάποια στιγμη, δε θα πω όχι σε 10, 20, 30, 40 χρόνια γεροί να μαστε.

Λένε ότι το να μπεις στη θέση ενός σκηνοθέτη, ίσως εντέλει σε εξελίσσει περισσότερο και σαν ηθοποιό, γιατί προλαβαίνεις το λάθος που θα κάνεις .. Βέβαια αυτό ίσως συμβαίνει αν έχεις καλή παρατηρητκότητα.

Ναι,ναι..Αυτό θα σου έλεγα τώρα.. Αν είσαι.. Να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω να σου απαντήσω σε αυτό, γιατί για να στο απαντήσω θα έπρεπε να έχω έστω και μια φορά σκηνοθετήσει. Οπότε δεν ξέρω να στο απαντήσω.. Θα σου πω σε λίγα χρόνια.. Όταν θα ‘χουμε μεγαλώσει(γελάει) θα χω κάνει και σκηνοθεσία, θα μου πεις εκείνη την ερώτηση τότε θυμάσαι;

Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος