Ο Νίκος Πουρσανίδης είναι παντρεμένος με την συνάδελφό του, Κατερίνα Παπαδοπούλου. Ο καρπός του έρωτά του γεννήθηκε στο Λονδίνο όπου μετακόμισαν μετά το τέλος της “Πολυκατοικίας”. Ο Νίκος Πουρσανίδης δεν ασχολήθηκε με την υποκριτική, αλλά με διάφορα άλλα επαγγέλματα. Ανάμεσα σε αυτά και του πωλητή του οίκου Chanel. Επέστρεψε όμως και πάλι στην Ελλάδα και συνέχισε την επιτυχημένη τηλεοπτική πορεία. Τα τελευταία δύο χρόνια τον βλέπουμε στο Daddy cool.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Στο βιογραφικό του έχει πολλές δουλειές για τις οποίες καμαρώνει και σίγουρα η επιτυχημένη σειρά του ΑΝΤ1 είναι μία από αυτές. Το TLIFE τον συνάντησε στα γυρίσματα στο Θησείο και μας μίλησε για την επαγγελματική του πορεία αλλά και την ζωή του μετά την γέννηση του γιου του.
Είστε όλοι πολύ χαρούμενοι για αυτή τη δουλειά. Αυτό προκύπτει από τις ποιοτικές συνθήκες ή λόγω των συνεργατών που έχουν κουμπώσει μεταξύ τους;
Αρχίζει από το σενάριο και συνετίζει με τους συνεργάτες -που είναι όλοι πάρα πολύ καλοί, φοβεροί επαγγελματίες- κι από το σκηνοθέτη ο οποίος αυτός δημιουργεί το κλίμα στη σειρά, σε οποιαδήποτε σειρά. Ο Νίκος Ζαπατίνας δημιουργεί ένα κλίμα πολύ, δεν μπορώ να το πω οικογενειακό, εύκολο. Να νιώθεις ότι είσαι ασφαλής να κάνεις ότι θέλεις, ακόμα και να κάνεις λάθος θα σε “σώσει” και να χαίρεσαι που κάνεις αυτή τη δουλειά, να υπάρχει διάθεση.
Είναι κριτήριο ο σκηνοθέτης για να πείτε “ναι” σε μια δουλειά; Ή ας το θέλω αλλιώς, ποιο είναι το κριτήριο για να πείτε “ναι” σε μια δουλειά;
Το πρώτο είναι το σενάριο και ο σκηνοθέτης, ναι.
Στην εποχή μας, μπορείτε εσείς οι ηθοποιοί να πείτε εύκολα “όχι” σε μία δουλειά;
Όχι όπως πριν αλλά ναι (γέλια). Θεωρώ ότι εύκολο δεν είναι αλλά πιστεύω ότι ακόμα και τώρα υπάρχουμε οι ηθοποιοί που λέμε “όχι” σε πράγματα γιατί έχουμε κάποια στάνταρτς. Η αλήθεια είναι ότι η γενιά μου ήταν σε αυτό το μεταίχμιο που έζησε την εποχή που μπορούσε να πει “όχι”, που μπορούσε να κάνει άλλα πράγματα, που θα μπορούσε να κάνει θέατρο… Τώρα, που είναι πιο δύσκολα, αυτό δυσκολεύει αλλά όσο κρατιούνται και κρατιόμαστε δείχνει κάτι. Δεν ξέρω πώς να στο πω, δεν είναι εύκολο αλλά χαίρομαι όταν υπάρχουν ηθοποιοί που το κάνουν.
Είναι αυτό το κλισέ που λένε ότι τα “όχι” σου σε κάνουν να επιλέγεις πιο “σωστές” δουλειές.
Ναι, βέβαια. Τώρα όμως, έτσι όπως είναι τα πράγματα είναι πάρα πολύ περίεργο τι να πεις και το τι είναι “σωστή” δουλειά. Ειδικά στην τηλεόραση. Γιατί, από την άλλη, είναι σαν να έχουν χαθεί τα κριτήρια και σαν να μην έχει σημασία τι κάνεις.
Γιατί, αφού το κοινό θέλει να βλέπει σειρές, οι παραγωγοί δεν επενδύουν σε αυτό το κομμάτι;
Υπάρχει μία σύγχυση γενικότερα για το τι αρέσει και τι δεν αρέσει. Ακόμα δηλαδή, όχι μόνο για το αν θα γίνονται σειρές αλλά και το ποιες σειρές γίνονται. Νομίζω ότι ο κόσμος θέλει πάρα πολύ και αγκαλιάζει τις σειρές γιατί και τα τελευταία χρόνια του έχουν λείψει πολύ οι Έλληνες καλλιτέχνες. Να τους βλέπουν δηλαδή και πέρα από το θέατρο. Γι’ αυτό και το θέατρο έχει ανέβει, γιατί θέλουν να βλέπουν τους Έλληνες ηθοποιούς. Νομίζω ότι πρέπει η παραγωγή να το εκμεταλλευτεί αυτό. Το γιατί, είναι πάρα πολλά πράγματα. Σιγά σιγά έχει αρχίσει πάλι, να γίνονται σειρές και να βλέπουμε ότι έχουν επιτυχία κι αυτό όλο να το εκμεταλλεύονται τα κανάλια. Ελπίζω να συνεχίσει.
Το Daddy cool τι είναι αυτό που ξεχώρισε;
Πιστεύω ότι, κατ’ αρχάς, ξεκίνησε από την ιδέα και από το ότι ο Νίκος Ζαπατίνας είναι ένα σκηνοθέτης εξαιρετικός. Έχει κάνει σινεμά κι έχει μια εντελώς διαφορετική φρέσκια ματιά για αυτό. Νομίζω ότι αυτά τα δύο ταιριάζουν απόλυτα οπότε όταν έρχονται μετά οι ηθοποιοί και καθοδηγούνται σωστά μπαίνουν μέσα σε αυτό το κλίμα. Νομίζω ότι αυτό είναι που ξεχωρίζει.
Ο δικός σας ρόλος, ποιο μήνυμα περνάει στον κόσμο;
Ο δικός μου ρόλος ο οποίος, από τη μία, είναι ένας απόφοιτος του Χάρβαρντ, δικηγόρος ο οποίος όμως στην προσωπική του ζωή είναι λίγο kinky. Είναι γενικά -κι έτσι όπως τον αντιμετωπίζω εγώ- ότι όλα τα πράγματα είναι πολύ σημαντικά, είναι η ζωή πολύ ωραία και καλό το Χάρβαρντ κι όλα αυτά αλλά ας μην παίρνουμε τη ζωή μας και πολύ στα σοβαρά.
Μέσα από τη σειρά, έχετε δει να λειτουργείτε λίγο με διαφορετική φιλοσοφία;
Νομίζω ότι περισσότερο επειδή είναι η ζωή μου έτσι τα τελευταία χρόνια: έγινα μπαμπάς, έχω ταξιδέψει πολύ, ζούσα στην Αγγλία, δούλεψα εκεί. Νομίζω ότι εγώ πια το φέρνω αυτό στις δουλειές μου και ναι, επηρεάζομαι κι από παραστάσεις που κάνω -και πέρυσι που έκανα-, επηρεάζομαι από τους ρόλους. Νομίζω ότι, πια, είμαι σε μία φάση της ζωής μου που κάπως εγώ πηγαίνω τα πράγματα προς τα εκεί που θέλω και προς τα εκεί που νιώθω.
Σας άλλαξε η πατρότητα ή η πατρότητα ήρθε σαν αποτέλεσμα της αλλαγής στάσης ζωής;
Από τη στιγμή που έμαθα ότι θα γίνω μπαμπάς άλλαξαν τόσο πολύ οι προτεραιότητές μου, έγινε τόσο πολύ πιο δημιουργικός. Όχι ότι δεν με νοιάζει η δουλειά, με νοιάζει πάρα πολύ και την αγαπάω, αλλά βρήκα… Άρχισα να γράφω, σαν να με αποκάλυψα στον εαυτό μου.
Βλέπετε τον εαυτό σας και σε άλλο κομμάτι αυτής της δουλειάς πέρα από το υποκριτικό;
Ναι, γράφω.
Σενάρια;
Ναι! Γράφω σενάρια, διηγήματα.
Είναι το όνειρό σας για “όταν θα μεγαλώσετε” αυτό;
Είναι το αμέσως επόμενο, δηλαδή, πιστεύω, στο επόμενο διάστημα να γίνει κάποιο από αυτά πραγματικότητα. Ο δρόμος πηγαίνει προς τα εκεί. Δεν θέλω βέβαια να πω πολλά για αυτό.
Οι γνώσεις του ηθοποιού σας βοηθούν στο να γράψετε καλύτερα σενάρια;
Σίγουρα το ότι είμαι ηθοποιός βοηθάει. Από εκεί και έπειτα, το αν είμαι καλός σεναριογράφος δεν έχει να κάνει. Αν είμαι καλός καλός βοηθάει το ότι είμαι ηθοποιός. Αν δεν είμαι καλός σεναριογράφος δεν βοηθάει καθόλου (γέλια). Αυτό θα δείξει! Σίγουρα, είναι αυτό που λέμε, η συγγραφή του σεναρίου είναι acting in your head, είναι το να παίζεις στο μυαλό σου.
Για το θέατρο ή την τηλεόραση;
Για την τηλεόραση και το σινεμά.
Είστε πιο κοντά σε αυτά τα δύο μέσα;
Μου αρέσει πάρα πολύ το θέατρο απλώς επειδή άρχισα από τα 15 μου να κάνω σινεμά και δούλεψα με τον Βαφέα, τον Αγγελόπουλο, στην Αγγλία με τον Φρίαρς το νιώθω σπίτι μου.
Από τις θεατρικές δουλειές που έχετε κάνει ξεχωρίζετε κάποια;
Πέρυσι, που έκανα στην Κύπρο σε σκηνοθεσία Αλίκης Δανέζη Κνούτσεν -η οποία είναι κινηματογραφίστρια κι αυτή- το “Λεωφορείο ο Πόθος” κι έκανα Κοβάλσκι. Αυτή είναι η αγαπημένη μου παράσταση που έχω κάνει.
Είναι το κινηματογραφικό στοιχείο σαν να είναι μοιραίο.
Είναι, ναι! Έχει πολύ πλάκα που το λες αυτό γιατί είναι! Σε αυτή την παράσταση η Αλίκη έβαλε πολλές κάμαρες, μας έκανε κοντινά κι αυτό ήταν σαν αυτή η παράσταση να έγινε για μένα. Και πέρα από ηθοποιός, δεν ξέρω πώς έπαιξα ή οτιδήποτε, αλλά σαν παράσταση μου άρεσε πάρα πολύ. Σαν σκηνοθεσία.
Είστε της φιλοσοφίας ότι “τίποτα δεν είναι τυχαίο”; Ότι δηλαδή οι άνθρωποι γεννιούνται με…
Άστρο;
Ναι! Κι ότι ο δρόμος τους τους πηγαίνει κάπου συγκεκριμένα.
Πιστεύω ότι υπάρχει μια προδιάθεση. Είναι το θέμα να ανακαλύψεις τι είναι αυτό και μετά να το δουλέψεις. Εγώ αυτό που έχω δει στη ζωή μου, από μικρός, συνέβησαν όλα αυτά τα πράγματα και μετά προσπάθησα εγώ να αποδείξω στον εαυτό μου “αξίζω όντως να έχω παίξει πρωταγωνιστής στον Θεόδωρο Αγγελόπουλο, αξίζω να έχω κάνει αυτό”. Τον δυσκόλεψα εγώ ο ίδιος. Μετά, όταν ξαναφέθηκα ελεύθερος, ξαναάρχισαν να γίνονται τα πράγματα οπότε δεν ξέρω αν είναι… Είναι “συν Αθηνά και χείρα κίνει”. Είναι και να προσπαθείς εσύ πάρα πολύ και μετά να το αφήνεις και όλα αυτά που προσπάθησες να καρποφορούν.
Είχατε δει τον εαυτό σας σε κάτι άλλο;
Παλιότερα ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής, πριν αρχίσω όλο αυτό. Κάνω αυτή τη δουλειά από τα 15 μου, μπήκα στα 17 στη σχολή. Όταν πήγα στην Αγγλία, μέχρι να σταθώ στα πόδια μου, έκανα κι άσχετες δουλειές κι έλεγα “μήπως πρέπει να τα αφήσω;” αλλά όχι. Πάντα υπήρχε κάτι, δηλαδή πάνω που έλεγα να το αφήσω με πήρε ο Φρίαρς, ένα πράγμα που μου έλεγε προς τα εκεί είναι ο δρόμος.
Φαντάζομαι στο δρόμο, μετά και την “Πολυκατοικία”, υπάρχει ανταπόκριση από τον κόσμο.
Έχει πολύ πλάκα γιατί με αναγνωρίζουν για πολύ διαφορετικά πράγματα. Άλλοι με έχουν δει στην Πολυκατοικία και μου λένε πολύ ωραία πράγματα, άλλοι με έχουν δει στον Αγγελόπουλο και μου λένε αυτά πρέπει να κάνετε, άλλοι στο Γιούγκερμαν, άλλοι όχι όχι Daddy cool κωμωδία σας ταιριάζει, όχι όχι το δράμα σας ταιριάζει. Αυτό με χαροποιεί πάρα πολύ γιατί είμαι ένας ηθοποιός που έχω προσπαθήσει πάρα πολύ να κάνω πολύ διαφορετικά πράγματα μεταξύ τους, οπότε να μη με στιγματίσει τίποτα κι αυτό μου αρέσει πολύ.
Θεωρείτε “καταξίωση” για έναν ηθοποιό την αναγνώριση από τον κόσμο; Είναι για σας μεγαλύτερο κομπλιμέντο τα θετικά σχόλια από έναν θεατή ή από κάποιον του χώρου σας;
Οι δικοί μου άνθρωποι που τους εμπιστεύομαι. Και θα σου πω ένα παράδειγμα. Όταν έπαιξα στην Επίδαυρο με το Εθνικό ήρθε πολύ κόσμος, μου έδωσε συγχαρητήρια, μου είπαν πολλά πράγματα. Ήρθε κι μία κοπέλα η οποία δούλευε εκεί, ήταν ταξιθέτης. Αυτά τα πράγματα που μου είπε… Από μικρή ήταν ταξιθέτρια εκεί και η μαμά της πριν οπότε έχει δει τα πάντα. Αυτό μου έμεινε. Το τι μου είπε εκείνη γιατί ήταν ειλικρινές. Αυτό είναι το κυριότερο, ότι είναι ειλικρινές αυτό μου μένει. Κατά τα άλλα, ούτε οι κριτικές με ενδιαφέρουν ούτε τίποτα. Όχι ότι δεν εκτιμώ τους κριτικούς απλά δεν έχουν να κάνουν με τη δουλειά μου.
Είναι ένα “τικ” στην δουλειά σας η Επίδαυρος; Ήταν στόχος;
Βέβαια! Είναι απίστευτο δέος και απίστευτη ζεστασιά όταν είσαι εκεί πάνω γιατί νιώθεις αυτό το θέατρο να σε αγκαλιάζει. Να σε τρομοκρατεί και να σε αγκαλιάζει την ίδια στιγμή.
Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ