Από όλες τις ιδιώτες που έχει ο Ντίνος Καρύδης, αυτή που τον χαρακτηρίζει πιο έντονα είναι εκείνη του μπαμπά. Όχι απλά καμαρώνει για την κόρη του Σμαράγδα Καρύδη αλλά μιλώντας για εκείνη συγκινείται. Το TLIFE τον συνάντησε λίγο πριν ανέβει στη σκηνή, για την παράσταση στην οποία συμμετέχει φέτος, στο θέατρο Βεάκη. Όταν η κουβέντα έφτασε στην κόρη του βούρκωσε.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Στη συνέχεια, τον ακολουθήσαμε με τον φωτογράφο στο καμαρίνι του. Δεν μας προκάλεσε καμία έκπληξη το γεγονός ότι στον τοίχο είχε φωτογραφίες της. Αυτό που εμένα μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση όμως ήταν η «γενναιοδωρία» του, σαν ηθοποιός και σαν άνθρωπος. Το γεγονός ότι δηλώνει ακόμα μαθητής κι ας έχει διαγράψει μια λαμπρή πορεία και δε διστάζει να εκθειάσει τους συνεργάτες του. και τη δουλειά τους
«Συμμετέχω σε μία σπουδαία παράσταση με έναν πάρα πολύ μικρό ρόλο τον οποίο τον δέχτηκα επειδή ακριβώς είχα δει την παράσταση πριν από πάρα πολλά χρόνια που είχε σκηνοθετήσει ο -δάσκαλος να τον πω γιατί είναι δάσκαλος- ο Γιάννης Βούρος», μου εξηγεί, για την προηγούμενη φορά που ανέβηκε το έργο «Παιδιά ενός κατώτερου θεού». «Σπουδαίος ηθοποιός, αλλά δεν ήξερα ότι είναι και δάσκαλος. Δάσκαλος υποκριτικής, σκηνοθεσίας…», συμπληρώνει.
«Συμμετέχω διότι είναι προτιμότερο να κάνεις έναν μικρό ρόλο σε μία σπουδαία παράσταση παρά πρωταγωνιστής σε μία μέτρια ή κακή παράσταση», τονίζει.
«Τα «Παιδιά ενός κατώτερου θεού» με έξι θαυμάσιους ηθοποιούς». Μου διευκρινίζει ότι είναι 7 αλλά δεν συμπεριλαμβάνει τον εαυτό του στον χαρακτηρισμό. Κάνει χιούμορ, όπως και σε όλη τη διάρκεια της συζήτησης. Μάλλον και σε όλη τη διάρκεια της συνύπαρξής του με τους συναδέλφους του γιατί όλοι κάνουν λόγο για έναν πολύ γλυκό άνθρωπο.
«Είμαι πολύ ευτυχής φέτος. Και το λέω και αλλού, συνέντευξη κανονικά θα έπρεπε να πάρετε από το κοινό το οποίο στο τέλος της παράστασης φωνάζει «μπράβο, μπράβο», σηκώνεται όρθιο και χειροκροτεί», μου λέει.
«Ο Γιάννης μας έχει κάνει να βρούμε την αλήθεια. Εγώ, έχω μια ηλικία βέβαια, είμαι πιο μεγάλος από όλα τα παιδιά εδώ, αλλά είμαι εσαεί μαθητής», λέει.
Το θεωρώ σπουδαίο να μιλάει έτσι ένας καταξιωμένος ηθοποιός και το μοιράζομαι μαζί του. «Ο ηθοποιός πρέπει και στα 100 του και στα 150 -αν ζει- πρέπει να μαθητεύει, να μαθαίνει. Διαρκώς μαθαίνει κι ανακαλύπτει πράγματα. Κι επαναλαμβάνω ότι δεν με ενδιαφέρει ότι κάνω ένα τόσο μικρό ρόλο. Χαίρομαι. Στη δεύτερη πράξη δεν παίζω καθόλου κι ανεβαίνω πάνω στον εξώστη και παρακολουθώ την παράσταση. Είναι υπέροχη.»
«Συγκινημένοι όλοι, κλαμένοι βγαίνουν. Το κοινό, εμείς…», αναφέρει για την έντονη συναισθηματική φόρτιση που προκαλεί η παράσταση/ Τον ρωτάω, λοιπόν, αν θα ήθελε να παίξει σε ένα τέτοιο έργο με τη Σμαράγδα. Άλλωστε το έχει εκφράσει σαν επιθυμία και στο παρελθόν.
«Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα μου όνειρα. Όχι μόνο θέλω να συμμετέχω. Έχω βρει κάποιο έργο, ελληνικό. Πιστεύω ότι ελληνικό θέατρο σημαίνει Έλληνας θεατρικός συγγραφέας. Επαναλαμβάνομαι αλλά δεν έχει σημασία. Ο άνθρωπος που επαναλαμβάνεται και λέει τα ίδια και τα ίδια σημαίνει ότι λέει αλήθεια. Ελληνικό έργο, λοιπόν, σημαίνει Έλληνας θεατρικός συγγραφέας γιατί μετά από 150 χρόνια δεν θα θυμάται κανείς εμάς, αλλά ο συγγραφέας θα μείνει. Ο Καμπανέλης θα μείνει, ο Ζιώγας, ο Μουρσελάς, ο Μιανιάτης. Ο Αριστοφάνης έχει μείνει, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης…», λέει κάνοντας τις απαραίτητες διευκρινήσεις.
«Επειδή κάποτε είχε εκφράσει την επιθυμία να σκηνοθετήσει, θα ήθελα πάρα πολύ να γίνω μαθητής της και να με σκηνοθετήσει αλλά, πως το λέγανε οι αρχαίοι «δεῖ δὲ χρημάτων, καὶ ἄνευ τούτων οὐδὲν ἔστι γενέσθαι τῶν δεόντων», αν δεν έχεις χρήματα… Για να μην κάνεις εκπτώσεις ούτε στο φωτισμό ούτε στα σκηνικά ούτε στους ηθοποιούς ούτε στη σκηνοθεσία. Αυτό είναι το όνειρό μου. Αν τα καταφέρω, αν ζήσω, θα ήθελα πάρα πολύ να είμαι με την Σμαράγμα», εκμυστηρεύεται.
«Βέβαια, μπαμπάς και κόρη έχουν συνυπάρξει θεατρικά. «Με την Σμαράγδα έχουμε παίξει πριν από πάρα πολλά χρόνια, στον Άμλετ. Με το Ανοιχτό Θέατρο του Γιώργου Μιχαηλίδη και μάλιστα βγαίναμε στην πρώτη σκηνή χέρι χέρι. Ήταν σαν να έβγαινε ένας ηλεκτρισμός. Τώρα με κάνετε και συγκινούμαι. Μετά πηγαίναμε στο καμαρίνι και αγκαλιαζόμασταν, δεν ξέρω πόσα λεπτά», λέει και έχει βουρκώσει.
Τον ρωτάω αν της κάνει παρατηρήσεις κι αν της δίνει συμβουλές. «Ποτέ δεν έδωσα συμβουλές. Είμαι ενάντια των συμβουλών γενικά. Όταν θα γίνεις μαμά να μη συμβουλεύεις ποτέ το παιδί σου. Με το παράδειγμα. Δεν μπορεί να συμβουλεύεις ένα παιδί και να του λες μη κλέβεις και να κλέβεις στο ζύγι ή να μη καπνίζει κι εσύ να είσαι με ένα τσιγάρο στο χέρι. Ποτέ δεν τη συμβούλεψα. Να σου πω και κάτι; Πιο πολύ με συμβουλεύει εκείνη», λέει χαμογελώντας.
Το ότι είναι περήφανος για εκείνη το καταλαβαίνει κανείς από το πρώτο λεπτό. Το διαπίστωσα όμως ξανά μέσα από τον τρόπο που μιλάει για την κόρη του: «Το καλή ηθοποιός το έχει πει ο κόσμος, εγώ δε μπορώ να το πω βέβαια γιατί σπίτι μου είναι… Μπορώ όμως να πω με το χέρι στη φωτιά, στην καρδιά, στην ψυχή ότι είναι ένας πάρα πολύ καλός άνθρωπος. Θα ήσουν πάρα πολύ ευτυχισμένη αν την είχες φίλη. Αν είχες φίλη τη Σμαράγδα θα έβαζε το χέρι της στο μαχαίρι, θα χτύπαγε τη γροθιά για να σε υπερασπιστεί αν είχες δίκιο και σε αδικούσαν.»
Διαπιστώνω ότι έχει πάρει προφανώς πολλά από τον μπαμπά της. «Αυτά δεν τα ξέρω μου», λέει γελώντας προσπαθώντας να αποφύγει να περιαυτολογήσει. Μου αποκάλυψε όμως το μυστικό του: Θέλω να αγαπάω. Προτιμώ να αγαπάω παρά να με αγαπάνε. Αν είχα να διαλέξω μεταξύ του να με αγαπάνε και να αγαπάω, προτιμώ το να αγαπάω. Αισθάνομαι πιο καλά. Τι να με αγαπάνε και να μη νιώθω εγώ τίποτα; Να αγαπάω! Υπάρχει ένα έργο του Σοφοκλή, η Αντιγόνη, που λέει «γεννήθηκα για να αγαπώ». Αυτό!»
Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ