Ντόρα Μακρυγιάννη: Ο έρωτας, ο ρόλος στο “Γυναίκα χωρίς όνομα” και τα παιδικά χρόνια της

Η πρωταγωνίστρια του σίριαλ «Γυναίκα χωρίς όνομα» του ΑΝΤ1, ποζάρει στο «Down Town» πρώτη φορά με μαγιό, στην πιο σέξι εκδοχή της, και αφηγείται, με διάθεση εξομολογητική, τα σημαντικότερα στάδια της ζωής της.

Πρώτη φορά σε βλέπουμε τόσο σέξι!
Chic sexy θα έλεγα. Ε, δεν θεωρώ πως ήταν προκλητική αυτή η φωτογράφηση. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω φωτογραφηθεί ξανά με μαγιό, και ήταν κάτι που το απόλαυσα. Γιατί, με κάνατε εσείς να αφεθώ – ήταν πολύ ωραία η ομάδα. Δεν χρειάζεται πάντα ένα ωραίο σώμα να βγαίνει και ως προκλητικό. Κι αυτό είναι άσχετο με τα κιλά, το ύψος, το δέρμα…

Είσαι, γενικά, άνετη με το σώμα σου;
Ναι. Ήμουν πάντα άνετη. Πέρασα φάσεις που πήρα παραπάνω κιλά, έχασα και κιλά, και απλά το δεχόμουν. Όταν δεν ήμουν στα σωστά κιλά, το αντιμετώπιζα και επανέκαμπτα. Το να είσαι άνετος με το σώμα σου είναι κάτι που βγαίνει από μέσα σου. Ας πούμε, η Ashley Graham, που έχει πολλά κιλά για τα δεδομένα των μοντέλων όπως τα ξέρουμε, είναι απίστευτα σέξι.

Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Όμορφα. Ήρεμα. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Αίγιο, με τους γονείς μου και τη μικρή μου αδελφή, τη Βίκυ, την οποία περνάω οκτώ χρόνια. Είναι το «παιδί» μου (χαμογελάει). Θυμάμαι πολύ παιχνίδι! Ήμουν τακτική, αλλά όταν έμπαινε η αδελφή μου στο δωμάτιο κατάστρεφε ό,τι παιχνίδι υπήρχε! Αυτή η διαφορά των οκτώ χρόνων, τότε ήταν τεράστια. Τώρα, τα βρίσκουμε πολύ καλύτερα. Επίσης, οι γονείς μας δεν ήταν οι υπερπροστατευτικοί γονείς, με την έννοια τού «μην κάνεις αυτό» ή «κάνε αυτό!». Ήξεραν πως αν δεν κάνουμε λάθη, δεν θα μάθουμε αλλιώς. Πάντα οι γονείς -όταν γίνονται γονείς- ξεχνάνε πως υπήρξαν και οι ίδιοι παιδιά. Και εγώ έχω αυτό το άγχος, για όταν κάνω παιδί: Να μην ξεχάσω πως υπήρξα και εγώ παιδί.

Στην εφηβεία σου βοηθούσες τον πατέρα σου στο ασφαλιστικό γραφείο που έχει… Σωστά;
Ναι. Τον βοηθούσα τα καλοκαίρια του Λυκείου. Τελειώνοντας το σχολείο, στα 18, το σπουδάζω και γίνεται η κανονική μου δουλειά.

Μέχρι που κάνεις την επανάστασή σου, και αφήνεις το ασφαλιστικό γραφείο για να γίνεις ηθοποιός… Πώς προέκυψε αυτό;
Εργάζομαι για τέσσερα χρόνια εκεί, και αποφασίζω να αφήσω το γραφείο και να μετακομίσω στην Αθήνα για να σπουδάσω υποκριτική. Ούσα σε μια ερασιτεχνική ομάδα θεάτρου στο Αίγιο, αρχίζει και μου αρέσει το θέατρο. Έτσι, ανεβαίνω στην Αθήνα, και περνάω μια εβδομάδα με εξετάσεις σε πολλές σχολές υποκριτικής της Αθήνας. Ανάμεσά τους και το «Εθνικό Θέατρο». Συγκεκριμένα, η Δραματική του «Εθνικού» ήταν η πρώτη σχολή που πήγα να δώσω εξετάσεις – από εκεί ξεκίνησα. Ήταν Δευτέρα, και συνέχισα την υπόλοιπη εβδομάδα με τις εξετάσεις στις άλλες σχολές. Πέρασα στη δεύτερη φάση στο «Εθνικό», και εκεί με δέχθηκαν. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα άλλαζε τόσο πολύ η ζωή μου. Αρχικά, άλλαξε η καθημερινότητά μου, αλλά και οι υποχρεώσεις. Άρχισα να δουλεύω τα βράδια σε μπαράκια για να τα φέρω εις πέρας – δεν ήθελα να συντηρούμαι με χρήματα των δικών μου, από τη στιγμή που είχα πάρει μια δική μου απόφαση.

Στη σειρά, η ηρωίδα που υποδύεσαι, η Μαρίνα, περνάει συνεχώς ακραία πράγματα στη ζωή της. Εσύ, έχεις περάσει κάτι τόσο ακραίο;
Μόνο νταλίκα δεν την έχει πατήσει ακόμη (γέλια). Δεν μπορώ να πω ότι έχω μια ήσυχη ζωή! Θυμάμαι ακόμη τις φίλες μου στο «Εθνικό», που αρκετά συχνά τους έλεγα σκηνικά και δεν το πίστευαν. Και δεν εννοώ γκομενικά απαραίτητα. Μια μέρα, θυμάμαι, άργησα δύο ώρες το πρωί να πάω στη σχολή, κι αυτό γιατί τσακωνόταν ένα ζευγάρι κάτω από το σπίτι μου. Πάνω στα νεύρα του, ο άνδρας έδωσε μια κλωτσιά και έσπασε τον κεντρικό σωλήνα του νερού του σπιτιού μου, και πλημμύρισε όλο το σπίτι! Άντε τώρα να το πεις στους καθηγητές και να σε πιστέψουν. Είχε σηκωθεί όλος ο Κεραμεικός στο πόδι!

Έχεις ανάγκη έναν σύντροφο;
Είναι ωραία η συντροφικότητα. Σε ποιον δεν αρέσει; Αλλά όταν βγαίνει αβίαστα και από τους δύο. Αν γίνει από καθαρή ανάγκη του ενός, τότε γαντζώνεται πάνω στον άλλον και δεν τον αφήνει ελεύθερο. Για μένα η ελευθερία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Το να σέβεσαι τα «θέλω» του άλλου. Σίγουρα, χρειάζονται και οι υποχωρήσεις, αλλά όταν πραγματικά θες τον άλλον. Γιατί, αλλιώς, θα υποχωρήσεις μια δυο φορές, και ύστερα θα φύγεις.

Είσαι ερωτευμένη;
Ναι, είμαι. Δεν είμαι σε σχέση όμως! (γέλια).

Πόσο ανάγκη έχεις τον ρομαντισμό;
Πολύ, όχι τον βεβιασμένο. Πολύ ωραίο θα ήταν κάθε μέρα να βλέπουμε ταινία και να χαζεύουμε το φεγγάρι ή το ηλιοβασίλεμα στην Οία. Ρομαντικό, όμως, είναι και το ηλιοβασίλεμα στον Κεραμεικό. Ρομαντικό μπορεί να είναι το να μη θέλει να αλλάξει τα σεντόνια, γιατί έχουν το άρωμά σου! Δεν είναι μόνο τα λουλούδια ένδειξη ρομαντισμού…

Σου έχει τύχει να μην αλλάζουν τα σεντόνια, για να μη χαθεί το αποτύπωμά σου;
Εννοείται. Γενικά, δεν τα μπορώ τα στερεότυπα. Για παράδειγμα, δεν θέλω να κάνω οικογένεια και να αφήσω τη δουλειά μου. Τι; Θα με συντηρεί ο άλλος; Όχι! Μου αρέσει να μοιράζομαι πράγματα, μου αρέσει το κέρασμα. Έχει να κάνει με τη διάθεση και το μέσα σου. Δεν έχει να κάνει με το αν είσαι άνδρας ή γυναίκα…

Πόσο απαραίτητο είναι το σεξ στη ζωή σου; Έτσι, για να κλείσουμε την κουβέντα όπως την ανοίξαμε – με το σεξ!
Θεωρώ ότι είναι κομμάτι που δεν θέλω να λείψει ποτέ από τη ζωή μου. Φέρνει τις ισορροπίες, είναι πολύ όμορφο!