Ο Δημήτρης Μακαλιάς στο TLIFE: «Στόχος μου είναι να δείχνω στα παιδιά μου την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου»

Πάντα ευγενικός, με χαμόγελο και μια απίστευτη ενέργεια που σε κάνει να πιστεύεις πως αυτός ο άνθρωπος δεν κουράζεται ποτέ. Ο Δημήτρης Μακαλιάς καταφέρνει να συνδυάζει την παρουσία του σε μια καθημερινή εκπομπή, με το θέατρο, τα οικογενειακά “βάρη” (σε λίγο θα γίνει μπαμπάς για δεύτερη φορά) αλλά και τη μεγάλη του αγάπη… τον κωμικό αυτοσχεδιασμό. Κι όμως δε δυσανασχετεί στιγμή με τίποτα από όλα αυτά.

Όπως λέει άλλωστε στην συνέντευξη που παραχώρησε στο TLIFE, του αρέσει να κουράζεται, δεν έχει μάθει να κάθεται ενώ σκοπός της ζωής του από τη μέρα που γεννήθηκε ο γιος του είναι να γίνεται ολοένα και καλύτερος. Παραδέχεται τα άγχη του ως γονιός και εξηγεί τους λόγους που είπε “ναι” σε μια πρωινή εκπομπή.

Δημήτρη, σε συναντάμε στο θέατρο Λαμπέτη όπου ανεβαίνει η θεατρική παράσταση “Σεσουάρ για δολοφόνους”, μια παράσταση που είχε γράψει τη δική της ιστορία και τώρα μετά από 10 χρόνια επιστρέφει.

Πρόκειται για ένα ωραίο comeback. Είναι από αυτές τις παραστάσεις που οι περισσότεροι έχουμε δει και αγαπήσει. Πολλοί μάλιστα την έχουν δει περισσότερες από μια φορές. Δεν είναι τυχαίο που το κοινό που έρχεται μας λέει ότι είχε δει την παράσταση και παλιότερα και έρχεται ξανά τώρα με τον ίδιο ενθουσιασμό.

Η συγκεκριμένη παράσταση ανανεώνεται καθημερινά. Πρόκειται για μια διαδραστική παράσταση που αντέχει στο χρόνο. Το τέλος της κάθε βράδυ είναι διαφορετικό. Τα αστεία που γίνονται κάθε βράδυ είναι επίσης διαφορετικά. Παίζουμε με το κοινό και όλο το έργο διαμορφώνεται βάσει των αντιδράσεών τους. Αυτό το ταξίδι στο άγνωστο που γίνεται κάθε βράδυ είναι πολύ ελκυστικό και νομίζω εκεί κρύβεται και το μυστικό της επιτυχίας αυτής της παράστασης.

Μετά από 13 χρόνια που παιζόταν σερί στα θέατρα, έκανε μια παύση 10 ετών και τώρα επανήλθε δυναμικά και εμείς ελπίζουμε να σπάσουμε αυτό το σερί των 13 ετών.

Φαντάζομαι πως και για εσάς είναι μια επιπλέον πρόκληση το γεγονός πως η παράσταση κάθε μέρα διαμορφώνεται ανάλογα με το κοινό που βρίσκεται από κάτω.

Αυτό είναι κάτι που μας ανανεώνει. Δεν μπορείς να ξέρεις πως θα είναι οι άνθρωποι που θα βρίσκονται από κάτω και που μπορεί να οδηγήσουν το έργο.

Δεν προσθέτει και ένα επιπλέον άγχος όμως αυτό;

Προσωπικά, μετά από δέκα χρόνια που κάνω το “Κάψε το σενάριο” το οποίο είναι μια αμιγώς αυτοσχεδιαστική παράσταση 1,5 ώρας, δε νιώθω ούτε αμηχανία, ούτε ανασφάλεια. Πιο πολύ ελκυστικό θα έλεγα πως το βρίσκω παρά αγχωτικό. Περιμένω να έρθει η στιγμή της διάδρασης για να ανακαλύψω τον κόσμο. Περνάω πάρα πολύ καλά ψάχνοντας να βρω ανθρώπους στο κοινό για να μιλήσουμε, να τους γνωρίσω. Αυτό είναι που με κρατάει ζωντανό και σε μια φοβερή εγρήγορση κάθε βράδυ.

Έχουν υπάρξει στιγμές που το κοινό να μην είναι τόσο πρόθυμο να μπει σε αυτή τη διαδικασία διάδρασης;

Φυσικά και έχουν υπάρξει και τέτοιες στιγμές.

Και πως διαχειρίζεσαι μια τέτοια στιγμή;

Τους πιέζω λίγο είναι η αλήθεια. Ευτυχώς έχει αλλάξει λίγο και η νοοτροπία του να γίνεσαι λίγο πιο επιθετικός προς το κοινό για να εκμαιεύσεις κάτι από εκείνο. Παλιά ο κόσμος πήγαινε σε stand up παραστάσεις και δεν ήξερε αν θα νιώσει άβολα ή όχι. Αυτή η νοοτροπία ευτυχώς έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Εμείς εδώ αγαπάμε τον θεατή και αν δε θέλει να μιλήσει, δε θα το κάνει.

Το πιο δύσκολο – που μας έχει τύχει και εδώ – είναι όταν βλέπεις κόσμο που είναι πιο επιθετικός. Όταν ψάχνουν όντως να βρουν ποιος είναι ο δολοφόνος και μπαίνουν σε ρόλο αστυνομικού ντεντέκτιβ. Έχει τύχει να βρίσκονται άνθρωποι από κάτω και να βρίζουν θεατές ή ηθοποιούς. Μου έχει τύχει επίσης να έρθει ένας μεθυσμένος θεατής και για κάποιο λόγο να είναι θυμωμένος με την ελληνική αστυνομία οπότε, τα έβαλε μαζί μου μιας και υποδύομαι τον αστυνομικό.

Οι συνάδελφοί σου στην παράσταση έχει τύχει να σου ζητήσουν κάποια συμβουλή για το πως θα πρέπει να χειριστούν κάποια πράγματα λόγω της εμπειρίας σου από το stand up;

Κάθε βράδυ, μετά το τέλος της παράστασης κάνουμε ένα μικρό meeting και μιλάμε για πράγματα που έχουμε βιώσει τις προηγούμενες ημέρες. Συναντιόμαστε στο τέλος κάθε παράστασης και συζητάμε 2-3 σημεία τα οποία θεωρούμε ότι πρέπει να βελτιώσουμε.
Η κωμωδία φαίνεται όταν έχει κόσμο το θέατρο, στην πρόβα δεν μπορείς να την καταλάβεις. Το ίδιο ισχύει και στο stand up. Yπάρχουν βέβαια κάποιοι κανόνες που ακολουθούνται.

Πάντα λοιπόν συζητάμε για το πως ένα αστείο θα μπορέσουμε να το κάνουμε πιο πουλιστερό. Σκοπός μας είναι να έχουμε όσα περισσότερα γέλια γίνεται στην παράσταση. Έχουμε μαζί μας άλλωστε και τον Ζήση Ρούμπο ο οποίος είναι ένας “ογκόλιθος” του αυτοσχεδιασμού και την κωμωδίας που βοηθάει πολύ σε όλη αυτή την προσπάθεια….

Λείπει το γέλιο από το κοινό;

Λείπει πάρα πολύ. Οι άνθρωποι έρχονται στο θέατρο έτοιμοι για να γελάσουν και να περάσουν καλά. Η κωμωδία σου δίνει το πλεονέκτημα να καταλαβαίνεις αμέσως αν αυτό που κάνεις αρέσει ή όχι. Το γέλιο είναι αυθόρμητο, είναι αντανακλαστικό, δε θέλει σκέψη.

Αντιθέτως σε ένα δράμα δε μπορείς να διαβάσεις τη σκέψη του θεατή που σε παρακολουθεί. Στην κωμωδία το γέλιο είναι εμφανές. Δεν είναι εύκολο πράγμα η κωμωδία, είναι πολύ σκληρό. Χαίρομαι λοιπόν όταν βλέπω τους θεατές να απολαμβάνουν την παράσταση. Έρχονται με καλή διάθεση και φεύγουν με ακόμα καλύτερη. Πολλοί μάλιστα έρχονται ξανά και ξανά και κάθε φορά με διαφορετική παρέα. Φέρνουν άλλο κόσμο γιατί θέλουν να μοιραστούν αυτό το δίωρο ευτυχίας με όσο το δυνατόν περισσότερους φίλους τους.

Παράλληλα σε βλέπουμε και στο “Ποιος είναι πρωινιάτικα” με την Μπέττυ Μαγγίρα ενώ περιμένετε με την σύζυγό σου και το δεύτερο παιδάκι σας. Πόσο εύκολο είναι να τα συνδυάζεις όλα αυτά;

Μου αρέσει πάρα πολύ να δουλεύω. Ο προσωπικός μου “ήρωας” είναι ο Γιάννης Μπέζος ο οποίος σε δήλωσή του είπε ότι “Για εμένα η δουλειά μου είναι ξεκούραση. Μου αρέσει. Τα νέα παιδιά έχουν γεννηθεί κουρασμένα και δεν καταλαβαίνω γιατί λένε ότι κουράζονται συνέχεια”. Συντάσσομαι με αυτή την άποψη.

Προσωπικά μου αρέσει να κουράζομαι με τη δουλειά μου γιατί περνάω πολύ καλά μέσα σε αυτή. Διασκεδάζω. Μου αρέσει να τρέχω, να βρίσκομαι σε εγρήγορση. Μου δίνει ζωή όλο αυτό.

Είτε αυτό λέγεται θέατρο, τηλεόραση, οικογένεια, παιδιά… μου αρέσει να είμαι σε μια συνεχή εγρήγορση. Δε μου αρέσει να κοιμάμαι, να κάθομαι. Δεν το έχω μάθει αυτό, δεν το ξέρω. Επομένως όλες αυτές οι εναλλαγές από την τηλεόραση, στο παιδί μου, το θέατρο κτλ. μου αρέσουν. Νιώθω ότι γεμίζω την προσωπική μου βιβλιοθήκη με εμπειρίες.

Στην εκπομπή μαζί με την Μπέττυ Μαγγίρα έχουμε δει να βάζετε και στοιχεία υποκριτικής. Ήταν μια προϋπόθεση αυτό στο να δεχτείς τη συγκεκριμένη πρόταση;

Δυστυχώς είμαστε σε μια ζώνη που δεν μπορούμε να κάνουμε τρελές διαφοροποιήσεις από τα υπόλοιπα προγράμματα που παίζονται εκείνη την ώρα. Προσπαθούμε ωστόσο να κρατάμε έναν δικό μας χαρακτήρα. Έχουμε εστιάσει 100% στην ψυχαγωγία. Δεν αγγίζουμε την ενημέρωση και την επικαιρότητα και ούτε σκοπεύουμε να μπούμε σε αυτά τα λημέρια. Το να μην μπούμε σε μονοπάτια που δεν ξέρουμε ήταν κάτι που είχαμε προσυμφωνήσει.

Το στοιχείο του χιούμορ και της υποκριτικής θέλαμε με κάποιο τρόπο να το εντάξουμε στην εκπομπή. Αυτό δε σημαίνει ότι
είπαμε πως θα έχουμε κάθε μέρα απαραιτήτως ένα σκετς. Όχι. Αυτό που είπαμε και προσπαθούμε να κάνουμε είναι να περνάμε καλά κάθε μέρα και να κάνουμε ακριβώς αυτά που μας κάνουν να αισθανόμαστε όμορφα.

Σε μια άλλου είδους τηλεοπτική εκπομπή θα σε έβλεπες;

Με βλέπω σε πάρα πολλά πράγματα γιατί μου αρέσει να κάνω πολλά και διαφορετικά πράγματα. Έχω προτείνει και πολλά στην τηλεόραση. Μου αρέσουν τα τηλεπαιχνίδια, τα ντοκιμαντέρ, προγράμματα που έχουν να κάνουν με τα παιδιά… Η τηλεόραση είναι ένα μέσο που το λατρεύω και νιώθω ότι υπάρχουν πράγματα που μπορώ να δώσω στο εκάστοτε πρότζεκτ που μπορεί να βρεθώ.

Έχουμε καιρό όμως να σε δούμε σε κάποια τηλεοπτική σειρά…

Οι τηλεοπτικές σειρές είναι κάτι που με αφορά σε μεγάλο βαθμό. Αυτή άλλωστε είναι και η δουλειά μου, δεν είναι το κυρίαρχο η παρουσίαση. Εννοείται πως αν είχα μια πρόταση που θα μου άρεσε πολύ θα το έκανα με μεγάλη χαρά.

Πολλές φορές στην εκπομπή μπορεί να κληθείς να κρίνεις συναδέφλους σου. Σε έχει φέρει ποτέ σε αμηχανία αυτό;

Όχι, ποτέ. Το λέω ειλικρινά αυτό και θα σου εξηγήσω γιατί. Δεν με έχει φέρει σε αμηχανία αυτό ποτέ γιατί τόσο εγώ όσο και η υπόλοιπη ομάδα δεν θα κρίνουμε ποτέ κάποιον κακοπροαίρετα. Είμαστε μια εκπομπή που δεν στηρίζεται στον κιτρινισμό για να χρειαστεί να πω κάτι κακοπροαίρετο. Δεν έχουμε ρόλους στην εκπομπή. Παλιά στις πρωινές εκπομπές – και τώρα ακόμα γίνεται αυτό – συνεννοούνται ποιος θα κάνει τον καλό, ποιος τον κακό, ποιος τον περίεργο κτλ.

Αυτό είναι κάτι που εμείς δεν το έχουμε. Είμαστε τέσσερις άνθρωποι που μπορεί κάποια στιγμή να συμφωνήσουμε ομόφωνα σε κάτι. Δε θα υπάρξει κανείς στο ακουστικό να μας πει “ρε παιδιά, δε γίνεται να συμφωνείτε όλοι”. Κι όμως, γίνεται. Σε κάποια πράγματα οι απόψεις μας ταυτίζονται. Η ελευθερία έκφρασης που μας έχει δοθεί από το κανάλι είναι για μένα το Α και το Ω και εκεί βρίσκεται και το μέλλον. Οτιδήποτε στημένο βλέπω. εμένα με παγώνει τηλεοπτικά.

Σε λίγο καιρό πρόκειται να γίνεις μπαμπάς για δεύτερη φορά. Πως αισθάνεσαι για το νέο μέλος που θα έρθει στην οικογένειά σας;

Ενώ το έχω ζήσει μια φορά με τον γιο μου, και ξέρω τη διαδικασία, δε μπορώ να φανταστώ ακριβώς το μέγεθος της αλλαγής που θα έρθει. Θα είναι κορίτσι και όλοι μου λένε, “τώρα που θα έρθει το κορίτσι θα τρελαθείς”. Όπως και την πρώτη φορά, έτσι και τώρα, το ονειρεύεσαι κάπως αλλά δε μπορείς να ξέρεις πως ακριβώς θα είναι αν πρώτα δε συμβεί.

Με την Αντιγόνη περιμένουμε με μεγάλη ανυπομονησία την κόρη μας. Είμαστε προετοιμασμένοι μεν γιατί το έχουμε ζήσει μια φορά αλλά μπορώ να πω ότι έχουμε και αρκετό άγχος. Δεν έχουμε την άγνοια του πρώτου παιδιού που τα φαντάζεσαι όλα τόσο ουτοπικά και μετά έρχεται το παιδί με όλες τις δυσκολίες που φέρνει και συνειδητοποιείς την πραγματικότητα.

Τώρα, ξέρουμε και τα άγχη, και την κούραση και όλα όσα φέρνει η γέννηση ενός παιδιού γι΄ αυτό και προσπαθούμε να έχουμε έναν συγκρατημένο ενθουσιασμό. Το περιμένουμε βέβαια με πολλή αγάπη και ζεστασιά και προσπαθούμε να φτιάξουμε μια όμορφη φωλιά για τον χειμώνα που θα μας βρει πλέον τέσσερις.

Ο γιος σας πως το έχει πάρει που θα αποκτήσει αδερφάκι;

Μάλλον είναι με τις μέρες του. Τις προάλλες μου είπε ότι δε θέλει η μικρή να κοιμάται στο δωμάτιό του γιατί θα τον ξυπνάει και δεν του αρέσει αυτό. Από την άλλη, θεωρεί ότι όταν θα έρθει η μικρή θα του φέρει και δώρα, και μου λέει, “άντε ρε μπαμπά, θα αργήσει πολύ η μικρή να βγεί;” γιατί περιμένει το δώρο του.

Γενικότερα όμως δείχνει να είναι πολύ θετικός. Ο Χάρης τώρα είναι πέντε ετών. Καταλαβαίνει περισσότερα πράγματα πλέον οπότε νομίζω δε θα δυσκολευτούμε πολύ στο κομμάτι του πως θα διαχειριστούμε όλοι μαζί αυτή την αλλαγή.

Το μεγάλο σου άγχος ως μπαμπας ποιο είναι;

Νομίζω το μεγαλύτερό μου άγχος έχει να κάνει με το κομμάτι της υγείας. Θέλω να προστατεύω τα παιδιά μου, τη γυναίκα μου, τους γονείς μου… Βίωσα την απώλεια του αδερφού μου πριν αρκετά χρόνια από ανακοπή, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα εκ τότε ό,τι έχει να κάνει με την υγεία να με “ηλεκτρίζει”.

Έχω μια μόνιμη ανησυχία, όχι για μένα αλλά για τους άλλους. Δε θέλω να χάνω χρόνο, με το που δω το παραμικρό ενεργοποιούμαι αμέσως. Είναι μόνιμος αυτός ο φόβος. Κατά τα άλλα δίνουμε τόση πολλή αγάπη με την Αντιγόνη στον Χάρη – το ίδιο θα κάνουμε και με την κόρη μας – που δε με φοβίζει τίποτα άλλο.

Είστε και οι δυο πολύ ζωντανοί άνθρωποι και νομίζω ότι όλη αυτή την ενέργεια που έχετε την περνάτε με κάποιο τρόπο και στον γιο σας.

Όταν γίνεσαι γονιός προσπαθείς να βρεις την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου κάθε δευτερόλεπτο. Προσπαθείς να βάλεις φρένο σε οτιδήποτε κακό μπορεί να έχεις στο μυαλό σου, σε ό,τι σου χαλάει τη διάθεση και να “εξαφανίσεις” τις κακές πτυχές του εαυτού σου. Από το πιο απλό πράγμα μέχρι το πιο σύνθετο. Σε καθετί που κάνω, από το πως θα φερθώ όταν οδηγώ ή το πως θα μιλήσω σε κάποιον θέλω να δείχνω στον γιο μου την καλύτερή μου πλευρά.

Δεν έχει υπάρξει δηλαδή ποτέ στιγμή που να αντιδράσεις λίγο διαφορετικά από αυτό που θα ήθελες μπροστά στον γιο σου;

Είμαι Πσρθένος άρα και πολύ της εκλογίκευσης. Είμαι πολύ εγκεφαλικός άνθρωπος. Παλεύω πάρα πολύ με τον εαυτό μου για να μην παρεκτραπώ. Είναι άλλωστε και μια προσωπική πρόκλήση το να γίνομαι συνεχώς καλύτερος άνθρωπος από τη μέρα που γεννήθηκε το παιδί μου. Θέλω σε κάθε στιγμή αδυναμίας να βρω ένα θετικό πρόσημο και να τη φτιάξω.

Η Αντιγόνη αυτή σου την “εμμονή” με την εκλογίκευση των πραγμάτων πως τη διαχειρίζεται;

Η Αντιγόνη η αλήθεια είναι πως είναι πιο αυθόρμητη. Αυτό ίσως βοηθά στην εξισορρόπηση των πραγμάτων. Πρσοωπικά δε μπορώ να μαλώσω το παιδί. Είμαι πολύ της συζήτησης, να κάτσουμε κάτω, να μιλήσουμε, να αναλύσουμε τα πράγματα… Η Αντιγόνη όμως ξέρει να βάζει όριο στα πράγματα και τα παιδιά η αλήθεια είναι ότι χρειαζονται όρια. Πολλές φορές το μοντέλο της συζήτησης που ακολουθώ εγώ δε λειτουργεί. Χρειάζεται και ένας άνθρωπος για να πει “stop”. Έχουμε λοιπόν βρει την ισορροπία μας.

Η χρονιά σου με τις δυο δουλειές και δυο παιδιά πλέον θα είναι πολύ γεμάτη. Υπάρχει περίπτωση όμως να σε δούμε και σε κάτι ακόμα;

Η χρονιά θα είναι όντως υπερβολικά γεμάτη. Υπάρχει όμως πάντα και η σύνδεσή μου με τον Λάμπρο Φισφή και τον Ζήση Ρούμπο, όπου έχουνε δημιουργήσει ένα τρίο που κάνει συνεχώς πράγματα. Η συνεργασία μου μαζί τους είναι η ιδανικότερη που θα μπορούσα να έχω φανταστεί. Αυτή η συνεργασία με ακολουθεί ήδη δέκα χρόνια και ελπίζω να με ακολουθεί και μέχρι να γεράσω.

Η σύνδεσή μας είναι μοναδική, όχι μόνο σε επαγγελματικό αλλά και προσωπικό επίπεδο. Εγώ με αυτά τα δυο παιδιά αναπνέω. Συμπορεύομαι μαζί τους καλλιτεχνικά. Οπότε και μέσα στη χρονιά σίγουρα θα κάνουμε πράγματα επαγγελματικά, ασχολούμαστε με το Youtube, κάνουμε event, παρουσιάσεις, άπειρα πράγματα που δεν σταματάνε ποτέ.

Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος