Ο Δήμος Αναστασιάδης είναι από τους καλλιτέχνες που από την αρχή της πορείας του μέχρι και σήμερα έχει μείνει σταθερός στα πιστεύω του προσπαθώντας πάντα να υπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο τον μουσικό δρόμο που έχει επιλέξει να ασχοληθεί. Μακριά από ίντριγκες και κουτσομπολιά όλα αυτά τα χρόνια προτιμά η φωνή του να ακούγεται κυρίως μέσα από τα τραγούδια του.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αφορμή για τη συνέντευξή μας στάθηκε η κυκλοφορία του τραγουδιού “Τώρα μιλάω εγώ” από την Panik Records η οποία συνέπεσε χρονικά με την εμφάνιση του κινήματος #metoo στη χώρα μας.
Μιλώντας στο TLIFE o Δήμος Αναστασιάδης μιλά για τα δικά του όρια, τον τρόπο που αντιμετώπισε ο ίδιος στο παρελθόν μια τοξική σχέση ενώ αποκαλύπτει και τον μεγαλύτερο φόβο που έχει ως πατέρας. Αναφέρεται ακόμα στην περίοδο του κορονοϊου και όσα το έχουν λείψει όλο αυτό το διάστημα αλλά και την συνεργασία του με την Ελεάνα Βραχάλη.
To νέο σου video clip για το τραγούδι “Τώρα μιλάω εγώ” ξεκινά με τη φράση, “υπάρχει πάντα ένα όριο που πέρα από αυτό η υπομονή παύει να είναι αρετή” του Edmund Burke. Τα δικά σου όρια ποια είναι;
Διαφορετικά σε κάθε περίσταση. Διαφορετικά από τότε που έγινα πατέρας. Οριακό είναι για εμένα είναι το σημείο που αρχίζεις να χάνεις τον εαυτό σου. Όταν σιγά σιγά αρχίζεις να καταπιέζεις πτυχές του εαυτού σου, και να στραγγαλίζεις τα θέλω σου για να χωρέσεις κάπου. Από εκεί και πέρα θεωρώ ότι κάτι παύει να είναι υγιές. Και έχω μάθει να τραβάω μία γραμμή απαράβατη.
Έχουν υπάρξει περιπτώσεις που έχεις πιάσει τον εαυτό σου να κάνει περισσότερη υπομονή από αυτή που θα έπρεπε;
Όχι. Κοιτάζοντας προς τα πίσω θα έλεγα μάλλον το αντίθετο.- Πλέον έχω τεράστια υπομονή κι επιμονή για την τέχνη μου και για τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου. Κι αυτό είναι κάτι που με ανταμείβει.- Όμως το αντίθετο το έχω δει να συμβαίνει τόσες φορές γύρω μου, έχω πονέσει στο πλευρό φίλων και νιώθω καθαρά πως πέρα από ένα όριο η δύναμη σου γίνεται η αδυναμία σου.
Η κυκλοφορία του τραγουδιού συνέπεσε χρονικά με την εμφάνιση του κινήματος #metoo στη χώρα μας. Οι στίχοι μάλιστα θα έλεγε κανείς πως κουμπώνουν απόλυτα με αυτό. Ήταν μια τυχαία συγκυρία ή αυτή η ιστοριά αποτέλεσε έμπνευση για να δημιουργηθεί αυτό το κομμάτι;
Δεν θα το έλεγα τυχαίο. Θα το έλεγα καρμικό. Την μουσική την είχα γράψει καιρό πριν. Και η Ελεάνα είχε τους στίχους στο συρτάρι της πριν γνωριστούμε. Σαν ένα αγαπημένο φυλαχτό που δεν το αγγίζαμε. Συναντηθήκαμε ακριβώς την περίοδο που ξέσπασε όλο αυτό. Και αισθανθήκαμε πως θέλουμε να μιλήσουμε γι’ αυτή την σκληρή πραγματικότητα. Όχι επί τούτου αλλά ως ανάγκη. Η Ελεάνα ένιωσε πως ήρθε η στιγμή αυτοί οι στίχοι να ειπωθούν και οι στίχοι της άγγιξαν την καρδιά μου και την μελωδία που φυλούσα μέσα της.
Ως πατέρας ποιo είναι το μεγαλύτερο άγχος σου;
Σαν γονιός με τρομάζει το άγνωστο. Πώς θα είναι ο κόσμος αύριο; Πως θα είναι όταν δεν θα είμαι δίπλα του; Αν μπεις σε αυτή την δίνη όμως μπορεί να τρελαθείς και να τρελάνεις κ το παιδί σου. Έτσι αντί να αγωνιώ γι’ αυτό που δεν μπορώ να ελέγξω προσπαθώ να ονειρεύομαι. Και ονειρεύομαι ότι θα καταφέρω να του δώσω τα εφόδια να βρει τον εαυτό του και τον δρόμο του και ότι ποτέ δεν θα προβάλω τα δικά μου “θέλω” επάνω του.
Τόσο εσύ όσο και η σύντροφός σου είστε δυο καλλιτεχνικές φύσεις. Ο γιος σας έχει δείξει δείγματα πως πρόκειται να ακολουθήσει έναν αντίστοιχο δρόμο;
Είναι πολύ νωρίς αντιληφθείς τις ευαισθησίες και τις ανησυχίες ενός παιδιού που είναι μόλις δύο ετών. Άλλωστε καλλιτέχνη δεν σε κάνει το ότι είσαι παιδί καλλιτεχνών. Προσωπικά ελπίζω να ασχοληθεί με την τέχνη είτε ερασιτεχνικά είτε επαγγελματικά γιατί πιστεύω ότι η τέχνη έχει τεράστια ψυχική αξία για την ανάπτυξη ενός παιδιού συναισθηματικά και γνωσιακά. Για εμένα η τέχνη ήτανε πάντα θεραπευτική και ήταν το αποκούμπι μου σε όλο το διάστημα της δύσκολης εφηβείας μου.
Το “Τώρα μιλάω εγώ” αναφέρεται σε μια τοξική κατάσταση- σχέση που βιώνει ένας άνθρωπος. Εσύ έχεις βρεθεί ποτέ σε μια τέτοια σχέση;
Το να βιώνεις μια σχέση τοξική είναι κάτι που δυστυχώς το συνειδητοποιείς πολύ αργότερα. Είναι σαν ορός από δηλητήριο που μπαίνει σταγόνα, σταγόνα στο αίμα σου και το αντιλαμβάνεσαι όταν πλέον δεν μπορείς να σηκωθείς. Έχω υπάρξει σε τοξική σχέση πολύ νεότερος και είχα πλήρως ακινητοποιηθεί μέσα σε αυτή. Είχα την τύχη να βρεθεί τότε ένας άνθρωπος που με τράβηξε στο φως με όλη του την δύναμη και τον έχω πάντα ως σημείο αναφοράς.
Τον τελευταίο χρόνο ο καλλιτεχνικός κλάδος είναι αυτός που έχει δεχτεί το μεγαλύτερο πλήγμα. Εσύ ως καλλιτέχνης πως βιώνεις όλη αυτή την περιπέτεια με τον κορονοϊό;
Νιώθω πως τόσο οι καλλιτέχνες όσο και οι πολυάριθμοι εργαζόμενοι σε χώρους τέχνης έχουμε βρεθεί σε ένα σκοτεινό περιθώριο. Μας αντιμετωπίζουν σαν να μην υπάρχουμε ή σαν να είμαστε ένα είδος πολυτελείας περιττό στην παρούσα φάση. Όμως η τέχνη ήταν πάντα στήριγμα της κοινωνίας στις πιο δύσκολες στιγμές και όλοι εμείς είμαστε επίσης πολίτες ενός κράτους, που κάνει ότι δεν μας βλέπει. Σκέφτομαι εν τέλει αν επιτρέπεται σε έναν άνθρωπο σήμερα να ζήσει από την τέχνη του;
Πιστεύεις ότι αυτή η ιστορία θα επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο διασκέδαζε ο κόσμος;
Δεν μπορώ να φανταστώ την επόμενη μέρα γιατί ακόμα είμαστε μέσα σε αυτό. Όταν αλλάζουν τόσο δραματικά οι συγκυρίες καλούμαστε να αλλάξουμε κι εμείς οι καλλιτέχνες και να βρούμε νέους τρόπους να επικοινωνήσουμε την δουλειά μας. Όμως η ανάγκη του ανθρώπου για μουσική, για θέατρο, για τέχνη δεν θα χαθεί ποτέ, ούτε η ανάγκη για ένα ζωντανό καλλιτεχνικό γεγονός. Δεν ξέρω ακριβώς με ποιο τρόπο αλλά σίγουρα θα έρθουμε ξανά κοντά.
Τι είναι αυτό που σου έχει λείψει περισσότερο;
Πιο πολύ απ’ όλα μου έχει λείψει η δουλειά μου. Όχι μόνο βιοποριστικά, που κι αυτό είναι τεράστιο κομμάτι, αλλά και ως τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας. Όλο αυτό το διάστημα γράφω συνεχώς μουσική αλλά για ακόμα μία φορά συνειδητοποιώ πόσο σημαντικό είναι για την ψυχή μου το live, πόσο πολύτιμη η επαφή με τον κόσμο.
Μου λείπουν επίσης καινούριες εικόνες κι εμπειρίες. Να πιάσω μια βαλίτσα στο χέρι μου. Να κάνω μια εκδρομή με τους φίλους μου. Να μαγειρέψουμε και βρεθούμε όλοι μαζί γύρω από ένα τραπέζι. Συνήθειες παλιές κι αγαπημένες έχουν πάρει πλέον μία διάσταση σχεδόν μυθική. Και προσμονώ με όλο να βλέπω τα χαμογελαστά πρόσωπα των φίλων μου χωρίς την μάσκα μας… κάποτε.
Και ένα μήνυμα που θα ήθελες να στείλεις στο κοινό που σε ακολουθεί;
Να παραμείνουμε υγιείς και δυνατοί για να απολαύσουμε όσο το δυνατόν συντομότερα την επόμενη μέρα. Αξιοποίησα όλο αυτό το διάστημα δημιουργώντας νέα τραγούδια με την αγάπη μου, την Ελεάνα Βραχάλη. Έχουμε μία μπάντα με πολύ άξιους μουσικούς με πάθος και χημεία και προετοιμάζουμε ένα υπέροχο πρόγραμμα που ανυπομονώ, με όλο μου το είναι, να το μοιραστώ μαζί σας!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ