Αν είσαι από αυτούς που αγαπάς τα Playmobil ή έχεις τέτοιους φίλους, σίγουρα έχει περάσει κάποια στιγμή από το timeline σου κάποια φωτογραφία της σελίδας Plasticobilism. Μετρά ήδη 18,5 χιλιάδες likes και πρόσφατα, κατάφερε να κερδίσει και την προσοχή του Guardian. Την διαχειρίζεται ο Νίκος Παπαδόπουλος, ο οποίος μίλησε στην βρετανική εφημερίδα για το γεγονός ότι χρησιμοποιεί τις αγαπημένες φιγούρες, μικρών και μεγάλων, για να περάσει τα πιο δυνατά κοινωνικοπολιτικά μηνύματα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Εκπροσωπεί την “ιδεολογία της πλαστικής σάτιρας”με τη βοήθεια των παιχνιδιών, των δικών του και των γιων του. Αυτό, ξεκίνησε κάπου στο 2013. Μέχρι σήμερα, έχει επενδύσει αρκετά λεφτά για τις δημιουργίες του. Για τον ίδιο, τα Playmobil συμβολίζουν την αθωότητα και αναπαριστώντας με αυτά μία σκηνή της πραγματικής ζωής -τις περισσότερες φορές σκληρή- θέλει να θυμίσει στους μεγάλους το χαμένο αυτό συναίσθημα.
Οι γιοι του αντιμετωπίζουν με αυτή την αθωότητα τα παιχνίδια τους και ελπίζει πως όταν μεγαλώσουν και αρχίσουν να καταλαβαίνουν την πραγματικότητα, θα είναι πιο ανθρώπινη για εκείνους. Το TLIFE τον συνάντησε θέλοντας να μάθει περισσότερα για εκείνον και για το μοναδικό του project!
Ποιος είναι ο Νίκος Παπαδόπουλος που κρύβεται πίσω από το Plasticobilism;
Βασικά δεν κρύβομαι πίσω από πουθενά, γιατί ποτέ δεν έκρυψα ποιος είμαι ούτε διατήρησα κάποιο μυστήριο σχετικά με την ταυτότητά μου. Είμαι, λοιπόν, ένας 36χρονος πατέρας δύο παιδιών, σεναριογράφος στο επάγγελμα και αστροφυσικός στις σπουδές, που ζω και εργάζομαι στη Θεσσαλονίκη.
Πώς ξεκίνησε αυτή η ιδέα του blog και της σελίδας;
Η ιδέα ξεκίνησε παίζοντας playmobil με τον μεγαλύτερο πλέον γιο μου. Εκεί που αναπαριστούσαμε με τις φιγούρες τον τρόπο με τον οποίο κοιμόμαστε οικογενειακώς τα βράδια στο κρεβάτι, μου γεννήθηκε η ιδέα να διευρύνω τους ορίζοντες της αναπαράστασης αυτής σε στιγμές που δεν αφορούν μόνο εμένα, αλλά ολόκληρη την κοινωνία, τη χώρα, ακόμα και τον πλανήτη. Και κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το project, το οποίο ευτυχώς με την πάροδο του χρόνου εξελίχθηκε σε κάτι πιο ώριμο και ουσιαστικό. Στην πραγματικότητα, ακολούθησε τη δική μου εξέλιξη.
Να φανταστώ διαθέτετε μεγάλη συλλογή από φιγούρες, σωστά;
Δεν θεωρώ ότι είναι ιδιαίτερα μεγάλη, δεδομένου ότι δεν είμαι συλλέκτης και ότι όσες φιγούρες έχω αγοράσει το έχω κάνει μόλις τα δύο τελευταία χρόνια. Νομίζω πως τα παιδιά μου έχουν περίπου όσες φιγούρες έχουν τα παιδιά που το αγαπημένο τους παιχνίδι είναι το playmobil. Απλώς των δικών μου παιδιών ακόμα δεν είναι.
“Το μόνο πτυχίο εν Ελλάδι.”
Τα παιδιά σας έχουν «κληρονομήσει» την αγάπη σας για τα Playmobil;
Ο δεύτερος είναι μόλις 6 μηνών. Ο μεγαλύτερος, που κοντεύει τα 4, ασχολείται όσο με βλέπει να ασχολούμαι εγώ, δηλαδή όσο διαρκεί το στήσιμο και η φωτογράφισή του θέματός μου. Όταν τελειώσω, το αναπαράγει κι αυτός, χωρίς φυσικά να αντιλαμβάνεται το νόημα αυτού που κάνει, αλλά μετά από λίγη ώρα χάνει το ενδιαφέρον του, μέχρις ότου ανανεωθεί, όταν με ξαναδεί να ψάχνω τις φιγούρες που θα χρησιμοποιήσω στο επόμενό μου θέμα.
Πόσο χρόνο της ημέρας σας αφιερώνετε σε αυτό το project;
Εξαρτάται από την απαίτηση του θέματος. Έχει συμβεί να πετύχω με την πρώτη το αποτέλεσμα που θέλω και να τελειώσω μέσα σε 20 λεπτά, έχει συμβεί μια λήψη να με παιδέψει για περισσότερο από δύο ώρες.
“Sorry, did I ruin your vacation?”
Περιμένατε αυτή την ανταπόκριση και τα τόσα likes;
Όταν έφτιαξα τη σελίδα και το blog το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να εκφράζομαι ελεύθερα. Και αυτό εξακολουθεί να με ενδιαφέρει και σήμερα. Προφανώς, όταν εκφράζεσαι δημόσια θέλεις να σε «ακούσουν» όσο πιο πολλοί άνθρωποι γίνεται. Αλλιώς δεν θα το έκανες δημόσια, θα κρατούσες όσα ήθελες να πεις για τον εαυτό σου. Αλλά αυτά τα αυτιά που σε «ακούν» πραγματικά δεν αντιστοιχίζονται ποτέ στον αριθμό των likes. Υπάρχουν σελίδες με απείρως περισσότερα likes από τη δική μου. Το κυνήγι και το μέτρημα των likes δεν έχει κάποιο νόημα ούτε θεωρώ ότι ποσοτικοποιεί την πραγματική ανταπόκριση του κόσμου. Την πραγματική ανταπόκριση του κόσμου την ένιωσα όταν η γερμανική Playmobil έκλεισε τη σελίδα μου και αυτοί, οι άγνωστοι σε μένα, άνθρωποι έσπευσαν να με στηρίξουν στην επαναλειτουργία της. Η αλήθεια είναι ότι αυτή την ανταπόκριση δεν την περίμενα, αλλά μου έμαθε με τον καλύτερο τρόπο ότι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να μην τους γνωρίζεις προσωπικά, αλλά είναι έτοιμοι να σε βοηθήσουν και να σου σταθούν αλληλέγγυοι. Οπότε είναι πολύ καλύτερα να μη μετράμε τα likes, αλλά τις πράξεις αλληλεγγύης.
Πρόσφατα, έγραψε για εσάς και ο Guardian. Το θεωρείται σαν «επιβράβευση»;
Ήταν μεγάλη μου τιμή, αλλά, ειλικρινά, είναι το ίδιο μεγάλη με αυτή που μου έχουν κάνει μικρά ή μεγαλύτερα ελληνικά sites όλον αυτό τον καιρό. Ή την τιμή που μου έχει κάνει το Νόστιμον Ήμαρ να αναδημοσιεύει καθημερινά τις φωτογραφίες μου. Γι’ αυτό και παρουσίασα στη σελίδα τη συνέντευξη του Guardian με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που παρουσιάζω τον καθένα που μου κάνει την τιμή να ασχοληθεί μ’ αυτό που κάνω. Δεν νιώθω πως επειδή ήρθε και με βρήκε ο Guardian ότι ξαφνικά κάνω κάτι σημαντικότερο από αυτό που έκανα νωρίτερα, ωστόσο αυτό ίσως είναι κάτι που το νιώθουν κάποιοι άλλοι γι’ αυτό που κάνω. Όμως, νομίζω ότι είναι παγίδα να μυθοποιούμε κάποια media group του εξωτερικού και να θεωρούμε ότι αφού αυτά ασχολούνται μαζί σου σημαίνει ότι είσαι κάτι πιο σημαντικό, γιατί τότε είναι σαν να λέμε, αντιστρόφως, πως αν δεν ασχοληθούν ποτέ μαζί σου σημαίνει ότι δεν αξίζεις και τόσο. Και αυτό δεν ισχύει καθόλου. Σαφώς και η συγκεκριμένη συνέντευξη/αφιέρωμα είχε ως αποτέλεσμα να γνωρίσουν τη δουλειά μου μαζικά πολλοί άνθρωποι, αλλά όπως είπα και παραπάνω, αν αυτό οδηγήσει απλά και μόνο σε μια προσωρινή ραγδαία αύξηση των likes, δεν έχει και πολύ νόημα. Για να μην πω ότι δεν έχει καθόλου.
“Democracy in Greece. Choose Angela’s next pet”, έγραψε στη λεζάντα αυτής της φωτογραφίας
“Yanis arrives for Eurogroup.”
Κάποιες από τις φωτογραφίες που δημοσιεύετε είναι πολύ εύστοχες και σίγουρα εκφράζουν ξεκάθαρα την στάση σας απέναντι στα πράγματα. Σας έχει δημιουργήσει αυτό ποτέ πρόβλημα;
Όχι, κανένα. Και αυτό γιατί δεν θεωρώ καν πρόβλημα τα υβριστικά και απειλητικά μηνύματα κάποιων χρυσαυγιτών. Σιγά μη φοβηθώ, σιγά μην ασχοληθώ.
Υπάρχει κάποια εικόνα που να σας δυσκόλεψε αρκετά ως προς το αποτέλεσμα;
Είναι αρκετές. Είναι αυτές του «δίωρου» που έλεγα παραπάνω. Αν έπρεπε να διαλέξω μόνο μία θα ήταν η παρακάτω φωτογραφία.
Εδώ το νερό δεν είναι κάποιο εφέ, είναι πραγματικό νερό, η βάρκα με τη φιγούρα πάνω της επιπλέουν στα αλήθεια και οι δύο παιδικές φιγούρες βυθίζονται σε πραγματικό χρόνο. Μπορεί να μου πήρε ώρες, αλλά τελικά βγήκε το αποτέλεσμα που είχα φανταστεί. Και εικαστικά, αλλά κυρίως νοηματικά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ