Ο Γιάννης Φέρτης είναι αναμφισβήτητα από τους πιο επιτυχημένους ηθοποιούς. Πολλές τον έχουμε ερωτευτεί μέσα από τους ρόλους του στις ασπρόμαυρες ταινίες αλλά και από τις θεατρικές του συμμετοχές. Εκείνος επέλεγε πάντα να είναι χαμηλών τόνων και ήταν και αυτό που τον έκανε ακαταμάχητο. Σήμερα, στα 76 του, παραμένει το ίδιο γοητευτικός και σίγουρα πιο συνειδητοποιημένος.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Με αφορμή την παράσταση οι “Πέρσες” του Αισχύλου που θα παρουσιαστεί στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου στις 15 και 16 Αυγούστου η ηθοποιός μίλησε στην “Καθημερινή” και την δημοσιογράφο Γιώτα Σύκα.
Για την σημερινή εικόνα της χώρας μας
Για το κατάντημα της Ελλάδας, όλοι φταίμε. Όλοι έχουμε βιώσει περιστατικά στις πολεοδομίες, τις εφορείες, σε δημόσιες υπηρεσίες. Δεν ήταν συνέπειες της κρίσης αυτά. Ο εγωισμός είναι ακόμη διάχυτος. Οτιδήποτε ωραίο υπάρχει σε κτίριο στην Αθήνα, είναι μουντζουρωμένο. Κανένα μάθημα δεν πήραμε.
Για τους γονείς του και τα δάνεια
Οι δικοί μου είχαν ένα κρεοπωλείο στη Βαρβάκειο. Ηρθαν από το χωριό πέντε αδέλφια, εργάστηκαν ως υπάλληλοι, μάζευαν λεφτά και κάποια στιγμή άνοιξαν το δικό τους χασάπικο. Νοικοκύρηδες, εργατικοί, πάντρεψαν τις αδελφές τους, τους έφτιαξαν πανομοιότυπα σπίτια. Δεν ανακατεύονταν με την πολιτική, όμως βοηθούσαν όποτε μπορούσαν τους συγγενείς. Ηταν μια μετρημένη γενιά. Σήμερα, λένε πολλοί, φταίει η Μέρκελ. Κι εμείς αν είχαμε τη δύναμη της χώρας της, αυτό θα κάναμε. Δεν μπορώ αυτό το “εμείς οι Ελληνες” λες και είμαστε οι καλύτεροι του κόσμου. Ούτε τη βία δικαιολογώ, όποιο χρώμα και αν έχει. Πιστεύω, δε, ότι οι κατηγορίες εναντίον της Χρυσής Αυγής θα έπρεπε να είχαν θεμελιωθεί νωρίτερα και να είναι πιο συγκεκριμένες. Νομίζω ότι πολλοί από τους κατηγορούμενους κάποια στιγμή θα αθωωθούν και θα παραστήσουν τους ήρωες.
Για τις αντοχές του
Αντοχές έχω στα 76 μου. Το μόνο είναι ότι δεν μαθαίνω εύκολα. Καμιά φορά αισθάνομαι ενοχή ότι μπορεί να καθυστερώ τους συναδέλφους, αλλά τελικά τα καταφέρνω. Μερικές φορές σκέφτομαι “μήπως πρέπει να σταματήσω;”. Κάποια στιγμή όλα θα συμβούν… Απλώς θα ήθελα να “φύγω” ήσυχα όπως ο πατέρας μου, που έσβησε στα 97 του, στον ύπνο του. Για όλα προετοιμάζομαι. Ακόμη και για την πιθανότητα που τα χρήματα δεν θα περισσεύουν. Και στο πατρικό μου δεν ήμασταν πλούσιοι, αλλά δεν ένιωσα ποτέ πείνα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ