Ο Γιάννης Ζουγανέλης μιλά για το θέατρο, τη τηλεόραση, την Ελεονώρα του, αλλά και για τον αξέχαστο Σάκη του!

-Η Αθήνα του Αριστοφάνη ήταν μια Αθήνα σε παρακμή. Υπήρχε αντιπαράθεση κι ανταγωνισμός, τη στιγμή που θα έπρεπε να βαδίζουν ενωμένοι. Υπήρχαν ακόμη έντονο το ψέμα, η «διπλωματία», το έλλειμμα της πολιτικής παιδείας. Επίσης, παρατηρείτο η δυνατότητα του όχλου να επηρεάζει τα πράγματα. Στοιχεία που θυμίζουν τρομακτικά την κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα. Επίσης η δυνατότητα του όχλου να επηρεάζει τα πράγματα… Ολα αυτά παρουσιασμένα μέσα σε από την ποίηση του Αριστοφάνη και χρησιμοποιώντας τη φιλοσοφία του Πλάτωνα σχετικά με την κοινοκτημοσύνη.

-Βέβαια. Οι Αθηναίες, με πρωτοβουλία της Πραξαγόρας, μεταμφιεσμένες σε άντρες, πηγαίνουν κρυφά στην Εκκλησία του Δήμου και περνούν ένα ψήφισμα που τους δίνει την εξουσία. Είναι έντονα θηλυκό έργο οι «Εκκλησιάζουσες». Οσμίζεσαι τη θηλυκότητα. Υποστηρίζει ότι οι γυναίκες είναι οι οικονόμες της ζωής και του σπιτιού, άρα, γιατί να μην κυβερνάνε αυτές και η ζωή να είναι καλύτερη; Το μέτρο της ζωής είναι η οικονομία, δυστυχώς, και σήμερα περισσότερο από ποτέ.

-Την επαναστατικότητα. Οταν οι αδικημένοι άνθρωποι, στην προκειμένη περίπτωση οι γυναίκες, οργανωθούν μπορούν να κατακτήσουν πράγματα. Επίσης, το ότι στη ζωή πρέπει να υπάρχει χαρά, σθένος και συνεννόηση. Εν κατακλείδι, καλεί τον κόσμο στη διαδικασία της πραγματικής ζωής, της συνύπαρξης, της αληθινής σχέσης μεταξύ των ανθρώπων, σε όλη αυτή τη δυναμική που έγινε αδυναμία με τα χρόνια.

-Πώς είδατε τον Βλέπυρο, τον σύζυγο της Πραξαγόρας που υποδύεστε στην παράσταση;
-Πρόκειται για ιστορικό πρόσωπο. Ο,τι πιο χυδαίο ως άνθρωπος: ατομιστής, φαλλοκράτης με όλη τη σημασία της λέξης, από αυτούς που προσαρμόζονται σε κάθε καθεστώς κι υποστηριχτής εμπράκτως του ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και στην κυριολεξία ό,τι αρπάξει ο κ…ς μας.

-Εμείς οι καλλιτέχνες πονάμε. Το θέατρο είναι εξαιρετική τέχνη, γιατί παίζεις πρόσωπο με πρόσωπο για τον έναν θεατή. Βλέπεις ότι υπάρχει παράπονο, κλάμα ψυχής και ταυτόχρονα μια διάθεση για πέταγμα κι αισιοδοξία στα μάτια. Ο κόσμος έχει την ανάγκη να επικοινωνήσει. Κάποτε πήγαινε στο θέατρο από το περίσσευμά του. Τώρα από το υστέρημά του… Εύχομαι από δω και στο εξής να είναι καλύτερα τα πράγματα…

-Προτάσεις για τηλεόραση έχω όλα τα χρόνια. Και για σίριαλ. Πότε ενδίδω, πότε δεν ενδίδω, πότε μου αρέσει αυτό που επιλέγω, πότε δεν μου αρέσει και προσπαθώ να συμβάλω στην εξέλιξή του. Το «Hot seat» το είδα σαν ένα βήμα, για να μπορώ να καταθέτω κάποιες απόψεις μου μαζί με τους παίκτες.

-Γνώρισε ανταπόκριση;

-Ναι. Τα έχω καλά με τη συνείδησή μου. Διαβάζοντας την ηλεκτρονική αλλά και την κλασική αλληλογραφία κατάλαβα ότι ο στόχος επετεύχθη. Επικοινώνησα με τον κόσμο. Εκτίθεμαι. Είμαι ο εαυτός μου. Γνώρισα ανθρώπους. Προσπάθησα να τους κάνω να αρθρώσουν λόγο γι’ αυτά που συμβαίνουν, να αναπτύξουν δυναμικές κι αισιοδοξία.

-Το να μην εκτίθεσαι είναι συνώνυμο με το «περιορίσου στα λίγα». Η έκθεση είναι συναφής με την αλήθεια. Κι η αλήθεια λέει να εκτεθείς. Η έκθεση ανοίγει τα περιθώρια για να σε αγαπήσει ο άλλος, όχι ματαιόδοξα. Μπαίνω συνειδητά στη διαδικασία της έκθεσης, χωρίς να εκθέτω άλλους, αυτοσαρκαζόμενος πολλές φορές και προβάλλοντας τις αδυναμίες μας που μπορούν να γίνουν οι δυναμικές μας. Νομίζω ότι ο κόσμος εισπράττει την αλήθεια.

-Αισθάνομαι πολύ… άβολα, μερικές φορές, με την τόση αγάπη που εισπράττω. Φυσικά και το απολαμβάνω, ωστόσο, είναι στιγμές που δεν μπορώ να το διαχειριστώ, μέσα μου. Λέω: αξίζω αυτής της αποδοχής; Γιατί μου προσφέρουν αυτό το δώρο; Γιατί τους κάνω και γελάνε, γιατί τους καταλαβαίνω; Σε αυτή την αγάπη απαντάω όσο γίνεται πιο δυναμικά γίνεται.

-Με τίποτα.

-Θα κάνω μια βραδινή μουσικοσατιρική εκπομπή στον «Σκάι». Επειδή βλέπω πώς γίνεται η σάτιρα όλα αυτά τα χρόνια στην τηλεόραση θέλω να μιλήσω με το δικό μου ύφος, αλλά και για να δώσω βήμα σε εναλλακτικές μουσικές. Υπάρχουν εξαιρετικοί μουσικοί που δεν προβάλλονται, γιατί όλοι θέλουν τους γνωστούς. Μα πώς θα γίνεις γνωστός, εάν δεν σου δοθεί μια ευκαιρία; Ελπίζω να πάνε όλα καλά. Θα ήθελα να είναι μια αντιτηλεοπτικά στημένη εκπομπή, χωρίς να κυριαρχεί η ψευδαίσθηση της τηλεόρασης. Μόλις τελειώσω τα γυρίσματα του «Hot Seat», θα βάλω μπρος το νέο μου εγχείρημα.

-Πώς βλέπετε τους νέους καλλιτέχνες;

-Η νεότερη γενιά, την οποία θαυμάζω κι αξιώνω, δεν παίρνει πρωτοβουλίες και ρίσκα, με εξαίρεση τις μικρές ομάδες. Αλλά το καλό δεν έρχεται μόνο μέσα από την επιτυχία. Και η αποτυχία είναι μία κατάκτηση… Αυτό που μας ανήκει πρέπει να βρούμε τρόπο να το κατακτήσουμε. Δε θα μας χαριστεί…

-Δεν είμαστε πολιτισμένοι οι Ελληνες; Πολιτισμένοι είναι οι Ελληνες στην καθημερινότητά τους. Αλλά είναι ο πολιτισμός της καθημερινότητας κι όχι της υπέρβασης. Για παράδειγμα, το ότι κάθονται στις ουρές στις τράπεζες που είναι μια νέα συνθήκη, αδιαμαρτύρητα, είναι ο πολιτισμός της καθημερινότητάς μας. Μέσα σε αυτόν, όμως, υπάρχει η φαλλοκρατία, ο τσαμπουκάς, οι φασίζουσες αντιλήψεις από πολιτικές παρατάξεις αλλά και στις ανθρώπινες σχέσεις. Ας ελπίσουμε ότι αυτό που μας συμβαίνει σε έναν βαθμό θα μας κάνει και καλό.

-Αυτή είναι μία απάντηση στη ζωή μου. Μεγάλωσα σε συγκεκριμένο περιβάλλον -οι γονείς μου ήταν κωφάλαλοι- κι ένιωσα τι σημαίνει κοινωνικός αποκλεισμός και ρατσισμός. Πώς ένα ανύπαρκτο κράτος δεν μπαίνει στη διαδικασία της ισότητας. Επειδή τα βίωσα όλα αυτά μετέχω σε αυτήν τη διαδικασία.

-Είστε σταθερός στις σχέσεις και τις φιλίες σας; Με τον Σάκη Μπουλά, π.χ., υπήρξατε συνεργάτες και φίλοι μια ζωή. Σας λείπει;
-Πολύ. Σοφό παιδί. Εξαιρετικό. Ημασταν περισσότερο από αδέλφια. Αν και ανακουφίστηκα όταν πέθανε, γιατί δεν άντεχα να τον βλέπω να βιώνει την παρακμή του, τώρα μου λείπει. Γι’ αυτό δεν πήγα να εργαστώ τον χειμώνα που μας πέρασε στην «Ακτή Πειραιώς». Συνυπήρχαμε εκεί εφτά χρόνια, είχαμε διαμορφώσει την ταυτότητα του χώρου. Δεν μπορούσα να πάω χωρίς τον Σάκη. Χρειάζομαι τον χρόνο μου.

-Δεν μπορώ την προδοσία. Εχω κάνει πολλές προδοσίες, αλλά μόνο στον εαυτό μου.

Η Ελεονώρα και το «Βίκτορ – Βικτόρια»…

-Δεν αντιμετωπίζω την Ελεωνόρα σαν κόρη μου. Μεγαλώνουμε μαζί. Εκανα τα αδύνατα δυνατά για να αποκτήσει τα δικά της φτερά. Αφήνοντας στην άκρη τον ρόλο του πατέρα μπορώ να πω ότι είναι, ίσως, η καλύτερη καλλιτέχνιδα που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Και το λέω δίχως καθόλου συναίσθημα. Ο,τι κάνει στη ζωή της το σπουδάζει. Μελετά, συγκεντρώνεται. Τη θεωρώ μέγιστη. Οχι το παιδί μου. Την καλλιτέχνη. Για το παιδί μου θα μπορούσα να πω άλλα πράγματα.

-Ναι. Είναι ένας σπουδαίος ρόλος, σε μια μεγάλη παραγωγή, σε σκηνοθεσία Απόλλωνα Παπαθεοχάρη, με τους Εβελίνα Παπούλια και Γιάννη Στάνκογλου. Με φόντο το Παρίσι του 1935 και με τον 50χρονο ομοφυλόφιλο Τόντι σαν δάσκαλο, η άσημη τραγουδίστρια Βικτόρια ξεκινά μια καριέρα μιας γυναίκας που παριστάνει τον άνδρα, ο οποίος παριστάνει… τη γυναίκα. Ετσι «γεννιέται» ο κόμης Βίκτορ Γκρανζίσκι, που αναδεικνύεται το μεγαλύτερο αστέρι της παριζιάνικης νύχτας.

*Οι «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη από το Εθνικό Θέατρο, παρουσιάζονατι στις 31 Ιουλίου και 1 Αυγούστου, στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μπέζου. Πρωταγωνιστούν: Γ. Μπέζος, Γ. Ζουγανέλης, Π. Βλάχος, Λ. Μαλκότσης, Δ. Σκιάδη, κ.ά. Η παράσταση στη συνέχεια θα περιοδεύσει ανά την Ελλάδα.

ΠΗΓΗ: TV Εθνος