Η Βίβιαν Δράκου αν και βρίσκεται σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, δεν θα μπορούχε χθες να λείπει από την επίσημη πρεμιέρα της παράστασης “Ψίθυροι” στο θεάτρο Xoρν! Η γυμνάστρια που διανύει τον 7ο μήνα της εγκυμοσύνης της βρέθηκε στο θέατρο για να καμαρώσει τον αγαπημένο της, Θανάση Πατριαρχέα στη σκηνή και μετά πόζαραν με τον ηθοποιό να κρατάει τρυφερά την κοιλιά της Βίβιαν. Ο ηθοποιός που βλέπουμε και στην καθημερινή σειρά του Ant1 “Γυναίκα χωρίς όνομα” θα παντρευτεί την Βίβιαν με πολιτικό γάμο σε λίγες μέρες!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Λίγα λόγια για την παράσταση
Πρωταγωνιστούν
Μαρίνα Ψάλτη, Μαρίνα Ασλάνογλου, Αλεξάνδρα Παντελάκη, Βάνα Παρθενιάδου, Θανάσης Πατριαρχέας, Βασιλική Κωστοπούλου
Άραγε τι θα συνέβαινε, αν στη Σκωτία του 1810
ένα νεαρό κορίτσι ισχυριζόταν πως μες στη νύχτα, κάθε νύχτα,
έβλεπε τις δυο δασκάλες του μαζί στο κρεβάτι –
όχι απλώς να φιλιούνται και να χαϊδεύονται,
αλλά και να κινούνται σαν να συνευρίσκονται ερωτικά;
Άραγε θα το πίστευαν;
Και, αν το πίστευαν, τι θα πάθαιναν οι δυο δασκάλες;
Η Μαριάν και η Τζέην είναι συνιδιοκτήτριες ενός σχολείου θηλέων. Η Τζέην είναι αρραβωνιασμένη με τον Τζόζεφ, έναν νεαρό γιατρό. Όταν τα οικονομικά του σχολείου επιτέλους αρχίζουν ν’ ανθίζουν, το ζευγάρι αποφασίζει να παντρευτεί – πράγμα που κάνει τη Μαριάννα ζηλέψει. Μια κακομαθημένη μαθήτρια του σχολείου, που θέλει να εκδικηθεί τις δασκάλες επειδή τιμωρήθηκε για κάποια αταξία, διαδίδει ένα βαρύ ψέμα: πως τάχα οι δυο γυναίκες διατηρούν μεταξύ τους κρυφό δεσμό. Οι φήμες μεταδίδονται από στόμα σε στόμα, το σχολείο χάνει τις μαθήτριές του και η επιχείρηση κλείνει.
Γραμμένο το 1934 το έργο αποτέλεσε μέγιστο σκάνδαλο για την Αμερική και –παρά τις διθυραμβικές κριτικές του– δεν ξαναπαρουσιάστηκε ποτέ έως το 1961, που βγήκε στους κινηματογράφους.
Η παράσταση χρησιμοποιεί ως βάση της το θεατρικό κείμενο της Χέλλμαν, αλλά το εμπλουτίζει σημαντικά με τις καταγραφές του πραγματικού γεγονότος που την ενέπνευσε. Το φόντο της Σκωτίας του 1810, τα πρακτικά της αληθινής δίκης, αστυνομικές αναφορές, διηγήσεις μαρτύρων, υλικό από τον τύπο της εποχής: όλα αυτά συνθέτουν το σώμα της παράστασης που θα μετατοπίσει χρονικά το έργο της Χέλλμαν από το 1934… πίσω στο 1810.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ