Ο τηλεοπτικός Μηνάς του «Μην αρχίζεις τη Μουρμούρα», μιλάει στο κυπριακό περιοδικό Down Town και τον Αλέξανδρο Πρίφτη για την πορεία του, το σίριαλ που έχει αγαπηθεί από το κοινό, τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, τη γυναίκα του και τις κόρες του – κομμάτια όλα της αξιαγάπητης προσωπικότητάς του. Ο λόγος για τον Αντώνη Αντωνίου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Δεν είναι ρίσκο για μία σειρά να συνεχίζει να προβάλλεται για τρίτη, ακόμη και για τέταρτη σεζόν; Δεν υπάρχει ο κίνδυνος της φθίνουσας πορείας;
Εννοείς μήπως το να τη βαρεθεί ο κόσμος, επειδή ίσως τραβηχτεί από τα μαλλιά που λέμε; Όχι, απαραίτητα. Αφού όλοι συνεχίζουμε απρόσκοπτα τη δουλειά μας και υπάρχει ακόμα κέφι και μεράκι γι’ αυτό που κάνουμε, δεν βρίσκω το λόγο να συμβεί αυτό. Η πτώση έρχεται όταν κουράζεσαι εσύ και συνεπώς κουράζεται και το κοινό. Αν τηρούνται οι προδιαγραφές, δεν υπάρχει κανόνας που να αποκλείει τη συνεχή επιτυχία. Υπάρχουν σειρές στο εξωτερικό που φτάνουν και τα δέκα χρόνια. Όταν κάτι αρέσει, δύσκολα το σταματάς.
Παρακολουθείτε τα νούμερα τηλεθέασης; Σας αφορούν;
Όχι πολύ. Δεν είμαι από εκείνους που, μόλις πρωτοπάνε στο γύρισμα, θα πουν «τι κάναμε χθες, παιδιά;». Θέλω να έχω μία γενική γνώση για την πορεία της σειράς, αλλά όχι όλες τις λεπτομέρειες. Ρωτάω και μου λένε ότι πάμε καλά. Αυτό μου φτάνει. Και χαίρομαι που πάμε καλά! Και στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Αλλά δεν θα ρωτήσω αν ξεπεράσαμε τον ένα ή τον άλλον. Σημειώνω μόνο ότι κρατάμε ακόμα το ενδιαφέρον του κόσμου.
Η «Μουρμούρα» πιστεύετε ότι ήταν το εφαλτήριο για να επανεκκινηθεί η ελληνική μυθοπλασία στα κανάλια;
Ναι, σίγουρα. Αφού περάσαμε διάφορα στάδια, ήρθε η ώρα της ελληνικής μυθοπλασίας. Ξέρετε, μία επιτυχία δεν είναι μόνο για τους συντελεστές και για το κοινό. Προφανώς και επηρεάζει άλλα κανάλια και τα στελέχη τους να κάνουν κάτι ίδιο με εσένα που κάνεις επιτυχία. Είναι φυσιολογικό και θα ‘ταν παράξενο να μη συνέβαινε. Έτσι προχωράει ο κόσμος. Όταν ξεκινήσαμε πριν από τέσσερα χρόνια, ήμασταν θαρρώ το μόνο ελληνικό σίριαλ. Ευτυχώς, πήραν μπρος και άλλοι σταθμοί και επενδύουν στην ελληνική μυθοπλασία.
Δεν σας κουράζουν πια τα γυρίσματα;
Όχι, καθόλου. Αυτή είναι η δουλειά μας και την έχουμε μάθει. Έχουμε συνηθίσει πια να ζούμε σε αυτούς τους ρυθμούς και συνεχίζω με αρκετό ενδιαφέρον. Χαίρομαι κάθε φορά που διαβάζω τα επόμενα σενάρια και αγωνιώ πότε θα μπω στο πλατό.
Μετά από τόσα χρόνια δουλειάς, έχετε την πολυτέλεια να ξεκουραστείτε για μία ή δύο σεζόν και να απέχετε;
Όχι, όχι. Αυτό δεν μπορεί να γίνει! Ο ηθοποιός δεν θέλει το διάλειμμά του, εκτός αν μιλάμε για ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Εμείς προχωράμε και πεθαίνουμε στο σανίδι. Εγώ αυτό θέλω να κάνω. Και θα κάνω τη δουλειά μου για όσο με βαστάνε τα πόδια μου. Όσο το σώμα και το μυαλό μου θα είναι εκεί και θα λειτουργούν, θα είμαι εδώ.
Δεν πρέπει ένας ηθοποιός να αποσύρεται κάποια στιγμή από τη σκηνή;
Όριο δεν υπάρχει. Αν σε κρατούν τα πόδια σου και αντέχεις, το κάνεις. Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, γιατί εσύ ο ίδιος θέλεις να παίζεις. Το θέμα είναι και να μπορείς όμως. Να μη βγαίνεις στη σκηνή και να γίνεσαι ρεζίλι.
Μετράτε πολλά χρόνια καριέρας. Από το θέατρο είχατε περισσότερες χαρές ή πίκρες;
Μπερδεμένα πράγματα. Πότε έτσι, πότε αλλιώς. Μα, αυτό είναι και το ωραίο στη δουλειά μας: κάθε χρόνο δίνεις εξετάσεις. Κάθε σεζόν είναι και διαφορετική. Αγωνίζεσαι για το καλύτερο. Μπορεί να πετύχεις, μπορεί και όχι. Αυτό έχει ενδιαφέρον.
Όταν αποτυγχάνετε, πού ρίχνετε την ευθύνη;
Μόνο στον εαυτό μου. Α, όλα κι όλα! Εδώ είμαι κάθετος. Εγώ θα φταίω για όλα. Τα βάζω με μένα. Είμαι πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου. Αλλά τα δύσκολα είναι για να τα ξεπερνάς – όταν δεν τα καταφέρνεις, λες στον εαυτό σου «θα προσπαθήσω πάλι και θα το πετύχω».
Υπήρξαν φορές που, λόγω δουλειάς, δεν ήσασταν τόσο κοντά στην οικογένειά σας όσο θα θέλατε;
Όχι, όχι. Εμείς δεν έχουμε τη λογική του Hollywood, που φεύγεις για έξι ή δέκα μήνες για να κάνεις μία ταινία και χάνεσαι. Ή κάνεις για πολλούς μήνες περιοδεία. Εδώ είμαστε πιο οικογενειακά. Η οικογένειά μας είναι πιο κοντά και μας υποστηρίζει. Είμαστε άλλος λαός, πιο δεμένοι μεταξύ μας. Δεν είναι ότι παρατάς την οικογένειά σου για να γίνεις ηθοποιός. Μπορείς να τα συνδυάσεις. Ποτέ δεν με άφησαν μόνο μου η γυναίκα μου και τα παιδιά μου, κι εγώ ήμουν πάντοτε κοντά τους.
Ποιο ήταν το ορόσημο στην καριέρα σας;
Σίγουρα ο ρόλος του Κοεμτζή. Ήταν μία κομβική στιγμή. Με καθόρισε, μου άρεσε και ήταν μία σπουδαία δουλειά. Αγάπησα τον ρόλο, τον χαρακτήρα του. Λαϊκό παιδί ήταν, όπως και οι άλλοι ρόλοι. Λαϊκός είμαι κι εγώ. Μιλάμε για μία ηρωική εποχή, δημιουργική. Ο καθένας έβαζε το πάθος του για τη δουλειά. Ο Κοεμτζής αναγκάστηκε να σκληρύνει για να επιβιώσει. Άλλαξε. Ο κάθε άνθρωπος έχει τις αντοχές του. Έπρεπε να επιβιώσει.
Εσείς κάνατε υπερβάσεις για να επιβιώσετε;
Εγώ έκανα ό,τι δουλειά μπορείς να φανταστείς προκειμένου να έχουμε ένα κομμάτι ψωμί και να ζήσουμε αξιοπρεπώς. Από μικρό παιδί δουλεύω. Η πρώτη μου δουλειά ήταν σε μία οικοδομή. Σκληρό πράγμα. Δεν υπάρχει δουλειά που να μην την έχω κάνει, παιδί μου! Αλλά, από την άλλη, στο σπίτι δεν στερηθήκαμε πολλά. Είχαμε αγάπη και αλληλεγγύη ο ένας για τον άλλον. Δεν μαρτυρήσαμε, δεν υποφέραμε. Θέλω να πω ότι δεν υπήρχε μιζέρια για το αύριο, ούτε γκρίνια και βαρυγκώμια.
Πού μεγαλώσατε;
Στις γειτονιές της Νέας Ιωνίας. Από μικρός ήμουν ΑΕΚτζής! (γελάει). Δεν ήμασταν πλούσιοι και ασύδοτοι ποτέ. Ίσα-ίσα τα βγάζαμε βόλτα, αλλά ποτέ δεν χάσαμε την αξιοπρέπειά μας.
Επειδή περάσατε αρκετές δυσκολίες, σήμερα είστε πιο ευπροσάρμοστος σε όλο αυτό που ζούμε με την κρίση;
Όχι, βέβαια. Αυτό που ζούσαμε τότε ήταν πιο ήπιο. Σήμερα, είναι όλα χάλια. Νομίζω ότι υπάρχει άγνοια και το άγνωστο είναι το χειρότερο. Αυτό κάνει τους νέους να φεύγουν από την Ελλάδα και να πηγαίνουν στο εξωτερικό. Είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν λαό. Η αίσθηση ανασφάλειας μας διαλύει! Αυτοί που χειρίζονται τα πράγματα, δεν ξέρουν πού τους πάνε τα τέσσερα.
Είστε θυμωμένος με τους πολιτικούς;
Όπως όλοι μας! Τι να είμαι, ικανοποιημένος;
Στα παιδιά σας τα προσφέρατε όλα;
Όσα μπορούσα, ναι. Έκανα τα πάντα. Πιο πολύ όμως, χωρίς ενδοιασμούς, ήταν η αγάπη μας η μεγαλύτερή μου προσφορά σ’ αυτά.
Υπήρξατε αυστηρός μαζί τους;
Όχι, δεν θα το έλεγα. Σε φυσιολογικά πλαίσια.
Η κόρη σας, η Μιχαέλα, έγινε ηθοποιός. Χαρήκατε γι’ αυτό;
Πολύ! Οι άλλες δύο κόρες μου δεν ακολούθησαν αυτό το δρόμο. Εντάξει, έκαναν την επιλογή τους. Κάπως στεναχωρέθηκα, δεν σου κρύβω, αλλά μου έφυγε γρήγορα. Σημασία έχει τα παιδιά να κάνουν επιλογές που θα τους δώσουν ικανοποίηση και ευτυχία.
Σήμερα, τι λείπει από τη ζωή σας;
Η πολυτέλεια. Όπως όλοι, θα σου πω ότι μου λείπουν τα πολλά λεφτά, οι πολυτελείς διακοπές. Η δυνατότητα να κάνουμε διακοπές τρεις μήνες. Έμαθα, όμως, να ζω και χωρίς αυτή. Σχεδόν ποτέ μου δεν την είχα… Ωστόσο, όλο αυτό αντισταθμίζεται από την οικογενειακή μου κατάσταση και την αγάπη που δίνω και παίρνω από τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Αυτό είναι ευτυχία!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ