Ο πατέρας της 15χρονης, που ανήμερα το Πάσχα άφησε την τελευταία της πνοή σε νοσοκομείου του Ρεθύμνου, όπου μεταφέρθηκε ξημερώματα Μεγάλου Σαββάτου λόγω υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ, σε τηλεφωνική σύνδεση που είχε με την εκπομπή ”Αξίζει να το ζεις”, μίλησε στην Τατιάνα για το συμβάν.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η άτυχη 15χρονη με τον πατέρα της
Ο κύριος Μανώλης Ακουμιανάκης, αξιωματικός του Πυροσβεστικού Σώματος Ρεθύμνου, που έχει σώσει πολλές ζωές, είπε σχετικά με τον άδικο χαμό της κορούλας του:
”Θα εστιάσω σε τρία πράγματα κι αυτά θέλω να περάσουν… Το συμβάν είναι πολύ νωπό ακόμα και είμαστε σε μια φάση που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει το μέγεθος και την έκταση της απώλειας. Σίγουρα στην καριέρα μου, έχουμε νιώσει την χαρά της προσφοράς και της απάλυνσης του ανθρώπινου πόνου ακόμα και σ’ επίπεδο διάσωσης ζωής κι αυτό είναι το καλύτερο που έχει να μας προσφέρει το επάγγελμά μας. Είμαι οικογενειάρχης, ο πατέρας τριών παιδιών η Στέλλα είναι η μεγαλύτερη και η μοναχοκόρη μου, έχω δύο ακόμα γιους. Είναι ένα κορίτσι… Ήταν ένα κορίτσι το οποίο είχε εξαιρετικές επιδόσεις στο σχολείο, ήξερε ξένες γλώσσες, μιλάμε για αριστεία, βραβεύσεις, μουσικές επιδόσεις, συμμετοχή στη φιλαρμονική του δήμου, ένα σωρό διακρίσεις, ένα παιδί που δεν μας πίκρανε ποτέ”.
Πώς συνέβη το περιστατικό
”Έφτασε το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, βγήκαμε για την περιφορά του Επιταφίου και γυρίσαμε όλοι μαζί στο σπίτι γύρω στις δώδεκα. Εκ των υστέρων κι από ό,τι διαπιστώσαμε την επόμενη μέρα, μετά τα τραγικά γεγονότα, η κόρη μας είχε βγει χωρίς να το ξέρουμε, από την μπαλκονόπορτα του σπιτιού μας με μια παρέα που είχε ειδοποιηθεί. Παιδιά γνωστά σ’ εμάς. Καταλαβαίνετε ότι στο δωμάτιο της κόρης μας δεν μπαίναμε κάθε βράδυ να κάνουμε ελέγχους, αγνοούσαμε το γεγονός της εξόδου. Μάθαμε, πολύ αργότερα, ότι γύρω στις 4 ένιωσε μια αδιαθεσία και η παρέα της την οδήγησε στο νοσοκομείο του Ρεθύμνου, στο οποίο μπήκε περπατώντας και χωρίς να έχει όλες της, τις αισθήσεις”.
Τι περιμένει τώρα πια η οικογένεια
”…Από κει και μετά πρέπει να ξετυλιχτεί ένα κουβάρι, πώς ακριβώς έλαβαν χώρα τα γεγονότα για να μπορέσουμε κι εμείς ν’ απαντήσουμε στα ερωτήματα που υπάρχουν στην ψυχή μας, το μυαλό και την καρδιά μας και να καταλάβουμε πώς είναι δυνατόν, άσχετα με το αλκοόλ, ένας άνθρωπος που θα μπει στο νοσοκομείο έχοντας τις αισθήσεις του, να φύγει νεκρός… γιατί αυτό έγινε. Με βάση τον ιατροδικαστή, η κατανάλωση αλκοόλ που είχε κάνει, δεν ήταν μεγάλη, αλλά ήταν πάρα πολύ για τα δεδομένα της ηλικίας της και του γεγονότος ότι δεν είχε καταναλώσει ποτέ αλκοόλ. Διαφορετική ποσότητα νερού κι αλκοόλ έχει κι αντέχει το σώμα ενός ενήλικα κι άλλη ενός κοριτσιού 45 κιλών”.
Ίσως η Στέλλα να είχε σωθεί, αν…
”Κατά τη γνώμη μου έγινε ένα τραγικό λάθος, το οποίο δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν ή δεν ήξεραν να κάνουν οι αρμόδιοι, δεν έγινε πλύση στομάχου άμεσα στην μικρή. Δεν εκτιμήθηκε σωστά το μέγεθος του προβλήματος. Επειδή το παιδί ήταν διασωληνομένο πάνω από 24 ώρες, στην νεκροτομή βρέθηκε κι άλλη ποσότητα αλκοόλ, που σημαίνει ότι πλύση στομάχου δεν έγινε ποτέ. Δεν εκτιμήθηκε σωστά μια σειρά από πράγματα, τ’ οξυγόνο στο αίμα, ο ρυθμός της αναπνοής, η αρτηριακή πίεση, δεν λήφθηκα καν αίμα, για να δουν την ποσότητα και γύρω στις 8.30 το πρωί, ειδοποιηθήκαμε από το νοσοκομείο, 4 ώρες δηλαδή μετά, ότι το παιδί μας είναι σε κρίσιμη κατάσταση να πάμε αμέσως. Πήγαμε την ώρα που το διασωληνόνανε και το περνάγανε στην εντατική θεραπεία…”
”Το παιδί μου είχε πεθάνει από το Σάββατο το πρωί. Τα μηχανήματα σταμάτησαν να λειτουργούν την Κυριακή το απόγευμα. Κρατήθηκε τεχνητά στη ζωή, έπαθε μια ανακοπή γύρω στις 12.15 το μεσημέρι ανήμερα το Πάσχα και μας ενημέρωσαν ότι υπήρξε, εκτός από το εγκεφαλικό θάνατο και φυσικός…
Το αίσθημα της απώλειας για εμάς είναι μαγάλο κι ο πόνος βαρύς. Δεν αναπληρώνεται το κενό, ό,τι κι αν κάνουμε, όπως κι αν το σκεφτούμε. Ας ελπίσουμε να μην ξανασυμβεί ποτέ κάτι παρόμοιο και να μην βιώσει ανάλογο πόνο και δράμα καμιά άλλη οικογένεια. Θα ήθελα να μην έχει γίνει τίποτα λάθος… Πραγματικά, θέλω να γίνει καταναοητό ότι εμείς ευχόμαστε ακόμα να μην έχει γίνει κανένα λάθος. Θα ήθελα με ήσυχη συνείδηση, όλο το προσωπικό του νοσοκομείου να με κοιτάξει στα μάτια και να μου πει ”Κύριε Ακουμιανάκη εμείς κάναμε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό, γιατί δεν είμαστε Θεοί, αλλά το παιδί σας δεν σώθηκε…”
Τέλος, ξεσπώντας σε λιγμούς, ο πατέρας είπε: ”Βλέπουμε στο δωμάτιο της κόρης μας, τα προσωπικά της αντικείμενα και βιώνουμε μια κατάσταση πολύ τραγική. Θα σταματήσω εδώ γιατί δεν έχω τη δύναμη να συνεχίσω… Κι ας ευχηθούμε όλοι, η κόρη μου, να είναι το τελευταίο θύμα μιας κατάστασης, η οποία επικρατεί και θα τη χαρακτηρίσω μ’ ένα επιεική τρόπο, προχειρότητα.”
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ