Ο πόλεμος στο διαδίκτυο και το άρθρο της Ρ. Βαγιάνη

Το διαδίκτυο στα μεγάλα θέματα πάντα αποτελεί δίαυλο ελεύθερης έκφρασης. Τον τελευταίο καιρό όμως αποτελεί και πεδίο “πολέμου”.

Η άγρια δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια ήταν αφορμή να ξεσπάσει για άλλη μια φορά διαδικτυακός πόλεμος ανάμεσα σε blogs, με κορυφαία την κόντρα μεταξύ του blog troktiko και του indymedia.

“Φωτιές” όμως άναψε και το άρθρο της γνωστής δημοσιογράφου Ρίκας Βαγιάνη στο site protagon, λίγες ώρες πριν από την κηδεία του Σωκράτη Γκιόλια.

Πολλοί κατηγόρησαν τη δημοσιογράφο ότι έγραψε όσα έγραψε, σε ακατάλληλη χρονική στιγμή. Το άρθρο της προκάλεσε την αντίδραση των συνεργατών του Σωκράτη Γκιόλια οι οποίοι έδωσαν τη δικιά τους απάντηση μέσα απο το blog troktiko με πολλές αναρτήσεις και σχόλια αναγνωστών από το πρωί.

Η Ρίκα Βαγιάνη έγραψε μεταξύ άλλων στο άρθρο της με τίτλο “ένας από μας”:

“Θα ξεράσω με τις αγιογραφίες. Ο μακαρίτης είχε πιο φανατικούς εχθρούς κι από τον Μέριλιν Μάνσον. Στην καλύτερη και πιο έντιμη περίπτωση είχε «ορκισμένους πολέμιους». Γράψτε ό,τι θέλετε, (γι αυτό άλλωστε, έχουμε τα σχόλια παρακάτω) αλλά εγώ δεν μπόρεσα να καταπιώ ποτέ το είδος δημοσιογραφίας που εκπροσωπεί η λογική της κρυφής κάμερας, το ρεπορτάζ- αγιατολλάχ και η ανώνυμη μπλογκογραφία με σημαία Λιβερίας. Τον μακαρίτη (και όλη τη σχολή που δημιούργησε) τον «συμπαθούσα» τόσο πολύ, που η πρώτη πρώτη μου, απαίσια, ομολογώ σκέψη μετά το φονικό ήταν: «Ποιος μ… τον έκανε ήρωα;»

Η λογική του «Τρωκτικού» είναι το είδος της ενημέρωσης που λατρεύω να μισώ. Αντιπροσωπεύει όλα όσα μου έμαθαν ότι δεν είναι δημοσιογραφία: αρλούμπες καταγγελίες, ντεμέκ αποκαλύψεις κουτουρού, κάτι χύμα ανορθογραφίες και κουίζ κυτταρίτιδας σε αμοντάριστα πλάνα- ο δε όρος «διασταύρωση»; Μόνο ως σύντομο ανέκδοτο ή σήμα της Τροχαίας λειτουργεί στο μαγαζί αυτών των παιδιών

Το άρθρο προκάλεσε την αντίδραση και του Άρη Δαβαράκη οποίος αθρογραφεί στο ίδιο site και απάντησε στη Ρίκα Βαγιάνη μέσα από δικό του άθρο με τίτλο “Ρίκα μου αγαπημένη διαφωνώ”

Ο Άρης Δαβαράκης γράφει μεταξύ άλλων:

“Ο τρόπος με τον οποίον ξεκινάς το κείμενό σου «Ενας απο μας» προδιαθέτει πολύ αρνητικά τον αναγνώστη – εμένα προσωπικά κυριολεκτικά με τρόμαξε. Χρειάστηκε να διαβάσω πολλές φορές αυτό που γράφεις για να “καθαρίσει” κάπως η εικόνα και να κατακάτσουν οι λέξεις “Θα ξεράσω με την αγιοποίηση”, την ώρα που δεν είχε προλάβει κάν να γίνει η κηδεία του δολοφονημένου συνανθρώπου. Ενός ανθρώπου που δεν είναι σαφές απο την αρχή, οτι όπως πολύ σωστά λες στο τέλος του κειμένου σου, ήταν “ένας από μας” – τελεία.”

“Καταλαβαίνω τί σε ενοχλεί τόσο πολύ σε κάποια μπλoγκ, τα παιχνίδια που παίζονται και η “ανωνυμία”. Στήλες όμως “έγκυρες” και κλασικές της “παλιάς δημοσιογραφίας” (ναι, της “σοβαρής”, ο Θεός να την κάνει) που αποφεύγω να τις κατονομάσω αλλά όλοι τις ξέρουμε, δεν κάνανε μήπως τεράστια σουξέ με υπογραφές σαν «Μέδουσα» ή «Επίορκος» ή «Κάπου έκατσα και ειδα κι έχω να σας διηγηθώ», χωρίς υπογραφές; Τόσα και τόσα δεν γράφονται στις εφημερίδες και τα περιοδικά χωρίς υπογραφή ή με ψευδώνυμα; Μπορεί εσύ και εγώ να μην το κάναμε ποτέ, άνθρωποι όμως για τους οποίους σήμερα θα “πενθούσε σύμπασα η δημοσιογραφική οικογένεια” αν ήταν στη θέση του Σωκράτη Γκιόλια, έχουν στηρίξει τις καριέρες τους στην έντυπη (και την τηλεοπτική- ραδιοφωνική “δημοσιογραφία”), σε εκβιασμούς, “κασέτες” και απειλές, σε πάρε-δώσε, διαπλοκές και καταγγελίες ανώνυμες”