Ο Τάκης Σπυριδάκης έφυγε για πάντα νικημένος από τον καρκίνο αλλά θα μείνει πάντα κοντά μας μέσα από το έργο του, τις απόψεις του και το ιδιαίτερο μοναδικό στυλ του.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο Σταύρος Θεοδωράκης θυμάται :
Τον Δεκέμβριο του 2011 μου είχε δώσει μια μεγάλη συνέντευξη.”Για την γιαγιά του που τον μεγάλωσε. Τα κάλαντα για τα πρώτα τσιγάρα και τα βερμούτ στην ζούλα. Για τις βόλτες με μηχανές στην Κοκκινιά, στο Πασαλιμάνι, στη Δραπετσώνα, στο Πέραμα.
Για τα χρόνια στα Εξάρχεια, την Γώγου, τον Σιδηρόπουλο, τις ουσίες και τους φίλους που έφυγαν «τσάμπα».
Το ανεπάντεχο τηλεφώνημα από τον Νικολαΐδη που τον έκανε πρωταγωνιστή στην «Γλυκιά συμμορία».
Για τις κόκκινες αγάπες του, τον Ολυμπιακό και την δική του αριστερά, αλλά και την άρνηση του να δει την κοινωνία αλλά και τα γήπεδα τεμαχισμένα σε πράσινα, κόκκινα και μπλε στρατόπεδα.
Και βέβαια για τα βραβεία που μάζευε. «Τι να τα κάνεις τα βραβεία αν δεν έχεις τοίχο να τα κρεμάσεις;» μου είπε όταν τον ρώτησα για τα 13 βραβεία που μάζεψε ο «Κήπος του Θεού» – ταινία που δεν παίχτηκε σχεδόν πουθενά και αυτό τον γονάτισε.
Και τέλος για τις κόρες του. Καμάρωνε ότι δεν εξυπηρετούν τον όνειρο κανενός αλλά έχουν την δική τους προσωπικότητα. «Ότι και να κάνουμε μαζί έχει μεγάλο γέλιο»…
Ο Τάκης Σπυριδάκης ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος. Μοναχικός, αληθινός, ζεστός.
Σεβόμαστε την επιθυμία της οικογένειας του και των στενών του φίλων, να τον αποχαιρετήσουν σήμερα χωρίς κόσμο, φανφάρες και φλας.
Όμως, να, είναι και αυτό που μου είπε προς το τέλος εκείνης της συνάντησης μας: «Είμαστε σε μια ηλικία που ανοίγεις την ατζέντα και όλο κάποιος λείπει».
Και αυτό απλώνει μια θλίψη στην ημέρα και στα βήματα μας”.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ